บทที่ 2 ขอโทษ 3

ทั้งคู่นิ่งเงียบไปชั่วขณะ ชิดชนกมองไปที่จุดหนึ่งบนผนังด้านตรงข้าม ส่วนภาดามองเธออย่างเปิดเผย มือของเขาวางอยู่ที่หลังบอบบาง ราวกับกำลังประคองคนบนตักไว้

“เจ็บไหมมากไหม” เสียงทุ้มถามเบา ๆ

คำถามของเขาทำให้ชิดชนกเหลือบมอง และเธอพบว่าดวงตาคมเข้มใสกระจ่าง ไม่มีร่องรอยของความโกรธหรือการเหน็บแนมใด ๆ บนใบหน้า ตอนแรกเธอปฏิเสธที่จะตอบ แต่เธออยู่ใกล้เขาพอที่จะเห็นเมื่อเขายักคิ้ว และรู้ว่าเขาดื้อพอที่จะรอเธอได้เช่นกัน

“ไม่ค่ะ” เธอตอบเสียงเบา ๆ ในอกรู้สึกแปลก ๆ ที่ต้องอยู่ในท่านี้กับชายหนุ่ม

“ฉันขอโทษที่ก้าวก่ายเรื่องของเธอ แต่ฉันไม่อยากปล่อยเธอไปเมื่อเธอแทบไม่ได้กินอะไรเลย และฉันรู้ว่าฉันเป็นสาเหตุโดยตรงของเรื่องนั้นอย่างน้อยสองครั้ง ฉันขอโทษ คำพูดของฉันไม่เหมาะสมจริง ๆ โปรดยกโทษให้ฉัน”

คำขอโทษของเขาฟังดูจริงใจ และมารยาทที่ดีเป็นพื้นฐานของบ้านที่เธอและชิดจันทร์เติบโตมา มันจะเป็นการไม่สุภาพหากเธอไม่ยอมรับคำขอโทษของเขา

“ฉันยกโทษให้คุณ” เธอกระซิบ มองลงไปที่มือของเธอที่วางอยู่บนตัก

“ขอบใจ เธอใจดีมากกว่าที่ฉันสมควรได้รับ”

อีกครั้งที่ชิดชนกไม่พบร่องรอยของการเยาะเย้ยหรือความไม่จริงใจในน้ำเสียง แม้ว่าเธอจะพยายามหามันก็ตาม แต่แทนที่จะเป็นเช่นนั้น เธอพบว่าเสียงต่ำและแหบห้าวของเขาฟังดูน่าพอใจกว่าที่เธอต้องการ

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“ฉันจะพยายามทำตัวให้เป็นสุภาพบุรุษกว่านี้ แต่ว่าเธอจะช่วยฉันทานอาหารกลางวันที่เหลือหน่อยได้ไหม ฉันจะรู้สึกขอบคุณมากที่เธอนั่งทานเป็นเพื่อนฉัน”

คำพูดที่ดูถูกตัวเองของเขาทำให้เธอยิ้มเล็กน้อย

ภาดารู้สึกประหลาดใจกับความจริงใจของตัวเอง เขาอยากทานอาหารกลางวันกับเธอจริง ๆ ในทันทีนั้น เขาอยากมาก แม้ว่าจะรู้ว่าเธอมีสิทธิ์เต็มที่ที่จะเดินออกจากห้องอาหารและขึ้นไปที่ห้องนอนของเธอตามที่ตั้งใจไว้

แต่เธอไม่ได้ปฏิเสธทันที และเขาก็ถือว่าเป็นสัญญาณที่ดี เขาโน้มตัวลงไปใกล้หูเธอและกระซิบ

“ฉันจะปล่อยเธอลงจากตักและให้เธอนั่งที่เก้าอี้ของตัวเองก็ได้ ถ้าเธอต้องการ แม้ว่าฉันจะยินดีให้เธอนั่งที่นี่ต่อ ฉันอยากมีโอกาสป้อนอาหารเธอด้วยมือตัวเอง เพื่อให้แน่ใจว่าเธอทานอาหารในปริมาณที่เพียงพอและได้รับสารอาหารที่เหมาะสม”

สิ่งที่เขาพูดกับเธอฟังดูเกือบจะไม่เหมาะสม—เพราะวิธีที่เขาพูด แม้ว่าชิดชนกจะรู้สึกว่าเขาไม่ได้ตั้งใจให้มันฟังดูแบบนั้น และเธอก็รู้ว่าเธอควรจะจากไป ตามที่เธอตั้งใจไว้ตั้งแต่แรก

แต่เธอกลับรู้สึกสนใจเขา ทั้งที่ไม่ได้ตั้งใจและขัดกับความต้องการของเธอ

ก่อนที่จะได้ตอบอะไร ช้อนที่มีมันฝรั่งบดพูน ๆ ก็ถูกยื่นออกมาตรงหน้า

“อ้าปาก”

เธอทำตาม ยอมอ้าปากแต่โดยดี ต้องเป็นเพราะเสียงทุ้มนุ่มนั้นแน่ ๆ ที่สะกดจิตเธอเอาไว้ แล้วเขาก็ส่งช้อนเข้าปากอย่างนุ่มนวล

“ฉันจะอยู่ทานอาหารกลางวันต่อก็ได้ค่ะ แต่ฉันคิดว่าฉันควรจะกลับไปนั่งที่เก้าอี้ของตัวเอง” เธออ้อมแอ้มตอบ

ชายหนุ่มเอาผ้าเช็ดปากมาเช็ดริมฝีปากเธอก่อนจะปล่อยเธอไปด้วยความไม่เต็มใจ

“น่าเสียดาย แต่ขอบใจมากที่ยอมทานข้าวเป็นเพื่อนฉัน”

ภาดาทำตามคำพูดได้เป็นอย่างดี ไม่มีการพูดจาไม่เหมาะสมอีก เขาเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับการเติบโตในที่ที่ป่าเถื่อนทุรกันดารให้เธอฟัง และเธอก็ได้รู้สึกถึงชีวิตในวัยเด็กของเขาจริง ๆ

ชีวิตที่ยากลำบาก ต้องใช้สติปัญญาเพื่อความอยู่รอด ถูกสอนโดยพ่อให้พึ่งพาตัวเอง ซึ่งเป็นทางเดียวที่จะรอดได้ และครอบครัวก็ค่อย ๆ สร้างเนื้อสร้างตัวขึ้นมาจากกิจการโคนม แล้วค่อย ๆ ขยายไปยังการทำไร่องุ่น มี ซึ่งตอนนั้นเขาก็อยู่ในวัยรุ่นแล้ว ไม่แปลกใจที่เขาจะเป็นคนที่หยาบกระด้างเล็กน้อย

บ่อยครั้งที่เขาทำให้เธอหัวเราะด้วยการเล่าเรื่องที่ตัวเองเป็นตัวตลก ซึ่งทำให้เธอเห็นเขาดีขึ้นกว่าเดิม จากที่เคยคิดว่าเขาเป็นคนหลงตัวเองและชอบบงการ เธอรู้สึกว่าเธอเริ่มเข้าใจตัวตนที่แท้จริงของเขามากขึ้น และก่อนที่เธอจะรู้ตัว นาฬิกาในห้องนั่งเล่นก็ตีสองครั้ง

“เราคุยกันนานขนาดนั้นเลยเหรอคะ” เธอถามด้วยความประหลาดใจ

ภาดายกมือขึ้นมาวางทับมือหญิงสาวที่อยู่บนโต๊ะ

“พร้อมจะหัดขี่ม้าหรือยัง”

“พ่อเลี้ยง คือฉัน...”

“เรียกฉันว่าภาดาเถอะ เพราะฉันอยากเรียกชื่อเล่นของเธอมากกว่า ‘ชิดชนก’ ที่เป็นทางการเกินไป ได้ไหมครับ ‘แก้ว’”

“ค่ะ” ชิดชนกพยักหน้าอย่างาเอียงอาย “แต่ว่าเรื่องขี่ม้า...”

“เธอจะชอบมัน เชื่อฉันสิ” เขาบีบมือเธอเบา ๆ

ใบหน้าหวานยังดูสงสัยอยู่เล็กน้อย เธอกัดริมฝีปากด้วยความลังเล

“เอ่อ...”

“เธอกลัวม้าหรือเปล่า”

“ไม่ค่ะ ฉันคิดว่ามันเป็นสัตว์ที่สวยมาก ฉันแค่ไม่มีประสบการณ์ แล้วมันก็ตัวใหญ่มาก”

ภาดาหรี่ตาลงเล็กน้อยเมื่อได้ข้อสรุป “ถ้าอย่างนั้น การอยู่กับฉันนี่แหละที่ทำให้เธอลังเล”

แก้มนวลเปลี่ยนเป็นสีแดง นั่นก็บอกทุกอย่างแล้ว

“คือ...ฉัน...”

“ฉันรับรองได้ว่าฉันจะตั้งใจสอน แก้ว ฉันจริงจังกับความรับผิดชอบของตัวเองมาก และฉันคิดว่าการขี่ม้าเป็นทักษะที่ทุกคนโดยเฉพาะคนที่อยู่ในไร่ควรรู้”

ชิดชนกกัดริมฝีปาก ไม่แน่ใจว่าจะพูดอะไรดี

“ออกไปที่คอกม้ากับฉันสักครั้ง ฉันจะเลือกม้าที่เหมาะสมกับเธอให้ ฉันสัญญาว่าจะใจเย็น แต่ถ้าสุดท้ายเธอไม่ชอบ ฉันจะให้น้องชายฉันสอนเธอแทน”

“ก็ได้ค่ะ”

มุมปากหยักยกยิ้มพอใจ ภาดารู้ว่าเขาสามารถทำให้เธอสนุกกับการขี่ม้าได้ ถ้าเธอยอมเชื่อใจ

เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง “ไปเปลี่ยนเป็นชุดที่ทะมัดทะแมงหน่อย ฉันจะรอ”

ชิดชนกลุกขึ้นและก้าวไปหนึ่งก้าว แล้วมองกลับมาที่ชายหนุ่มราวกับกำลังจะเปลี่ยนใจ

แต่เขาไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้น

“รีบไปสิ อย่าให้ฉันรอนานนะ เด็กน้อย”

เพียงแค่เห็นเขาขยิบตาอย่างขี้เล่น ชิดชนกก็ทำตามอย่างว่าง่าย