16 สุนิสา เมียน้อยที่รู้จักวางตัว

อันธิกาอึ้งไปเล็กน้อย

“ถ้างั้น...อ้นก็ควรจะไปขอร้องวีเขาอีกใช่ไหมคะ ตกแต่งห้องให้อ้นหน่อย จะได้แจ๋วบ้าง”

เขารู้ว่าหล่อนประชด แต่ก็ทำไม่รู้ไม่ชี้เสีย

“ไปนะคะ...แป๊บเดียวเอง”

หล่อนเข้ามาฉุดเขาให้ลุกขึ้น แล้วควงแขนออกมาด้วยกัน คุณอาร์มมองเห็นเข้าพอดี เขาเพิ่งออกจากห้องของสุนิสา...เห็นเข้าก็ได้แต่ยืนมอง ก่อนจะเบือนหน้ากลับไปหาคนในห้อง บอกเสียงไม่ดังมากนัก

“ผมอยากให้ช่วยดูๆ ให้หน่อย...ยายอ้นกับอัมพุ...รายงานผมด้วยทุกระยะนะว่าเกี่ยวข้องกันแค่ไหน ผมอยากให้งานเป็นงาน ไม่มีเรื่องอื่นเข้ามาพัวพัน”

สุนิสารับคำ งานกับเรื่องอื่น คุณอาร์มพยายามจะแยกจากกัน เพราะฉะนั้น ความสัมพันธ์ของหล่อนกับเขา จึงเป็นเรื่องแยกจากกันเด็ดขาด เมื่อหล่อนทำงานอยู่ในออฟฟิศนี้ เมื่ออยู่บ้าน...นั่นจึงจะเป็นอีกรูปแบบหนึ่ง ไม่มีใครรู้เลยว่าสุนิสาก็เป็นภรรยาอีกคนของเขา

เป็นมาหลายปีแล้ว ในสภาพเมียน้อย บ้านหนึ่งหลัง รถยนต์หนึ่งคัน คือสิ่งที่หล่อนได้รับแล้วก็พอใจ โดยไม่เรียกร้องอ้นใดอีก หล่อนจะต้อนรับคุณอาร์มที่บ้าน เพียงอาทิตย์ละสองวัน คือวันอังคารกับวันศุกร์...นอกนั้นหล่อนจะเป็นตัวของตัวเอง สุนิสารู้ว่ามันไม่สึกหรอแต่อย่างใด และหากหล่อนไม่พูด ใครจะมารู้ว่าหล่อนเป็นเมียน้อย...

“ผมกลับก่อนละ”

เขาบอก สุภาพเสมอกับคนทุกคน...แม้คนนั้นจะเป็นเพียงคนในสังกัดของออฟฟิศเขา

“มุมนี้ไม่ดีเลย มองลงไปเห็นแต่อาคาร...อ้นชอบที่ห้องของวีเค้ามากกว่า ด้านนั้นมองออกไปยังเห็นสีเขียวๆ ของต้นไม้ใบไม้บ้าง...”

เพราะด้านนั้นติดกับบริเวณสถานทูตเก่าแก่ มีต้นไม้ใหญ่ร่มครึ้มขึ้นระเกะระกะ แต่ให้ความรื่นรมย์กับสายตาเป็นอ้นมาก

“ตรงนี้ไม่มีอะไรเลย คอยดูนะ ถ้าหนังสือไปรอด อ้นจะพูดกับแม่อีกหน...” หล่อนทำซุ่มเสียงหมายมาด “อ้นอยากได้ที่ใหม่ ตึกนี้น่ะพลุกพล่านเกินไป”

“ผมว่าดีนะ ไปมาสะดวก กลางเมืองอีกด้วย แล้วออฟฟิศส่วนใหญ่ของคุณพ่อคุณก็อยู่ที่ตึกนี่ ท่านเองจะได้มีเวลาสะดวก”

“คอยมาคุมน่ะเหรอ”

หล่อนย่นจมูกนิด ดูน่ารักกับกิริยานั้น แล้วก็สั่นหัวตามมาเกือบจะทันที อันธิกาสูงกว่าอุรวี เพรียวจนดูผอม...หล่อนแต่งตัวเรียบแต่เก๋ กระโปรงแคบแหวกด้านข้างขึ้นไปพอเห็นเนื้อขาวเนียนนวลของขาอ่อนเวลาก้าวเดิน กระโปรงแดง เสื้อขาวแขนยาวเนื้อผ้ามันวาวแบบเรียบ มีกระเป๋าตรงอกเสื้อแล้วมีผ้าเช็ดหน้าเสียบอยู่  เป็นผ้าเนื้อเบาสีแดงมีขลิบดำขรึม และยี่ห้อเป็นตัวอักษรภาษาอังกฤษเด่นชัด

บนความสูงของรองเท้าสี่นิ้ว ส่งให้อันธิกาสูงเกือบจะเท่าเขาทีเดียว แต่หล่อนก็เคลื่อนไหวไปมาอย่างสะดวกบนความสูงขนาดนั้น นี่ถ้าหากลิฟต์เสีย เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าอันธิกาจะทำอย่างไรกับรองเท้าคู่นี้

“เหม็นสีนะคะ...กลิ่นสีนี่อ้นไม่ชอบเล้ย”

หล่อนอยู่ในห้องได้เพียงไม่นาน ก็ชวนเขาออกมาหลังจากทำท่าวิงเวียนกับกลิ่นสี

“เที่ยงนี้จะทานข้าวกับใคร”

“คนเดียวมังครับ ร้านแถวนี้เยอะเยอะ ผมสำรวจเอาไว้แล้ว...”

“วันนี้อ้นไม่ว่างด้วยซิ จะต้องวิ่งติดต่อเรื่องแอ็ดเอง กลัวค่ะ กลัวจะได้ไม่เต็มที่ บอกตามตรงว่าอยากใช้ลำแข้ง...หมดท่าเข้าซะก่อนค่อยวิ่งไปหาแม่...ให้แม่ช่วยอีกแรง” หล่อนมาส่งเขาที่ห้อง “อ้นคงไม่ได้ทานข้าวด้วย แต่ตอนเย็นอ้นจะแวะมารับนะคะ รออ้นล่ะ อย่าใจร้อนกลับไปเอง”

“ผมอาจจะทำงานล่วงเวลา...งานมันกระชั้นเข้ามาแล้วนะครับ ถ้าจะมา...ก็อาจจะเป็นค่ำ แล้วจะไม่สะดวก ผมกลับเองดีกว่า”

“ล่วงเวลา ตายละ...ถึงขั้นนั้นเชียวหรือคะ...แหม...ยังไงๆ มันก็เสร็จแน่ๆ อัมพุอย่าไซต์ให้มากไปเลย อ้นยังเฉยๆ เพราะอ้นรู้ว่าต้องเรียบร้อย เพิ่งมาถึง ทำงานโหมหนักเกินไปก็เหนื่อยเปล่า...เย็นๆ ก็ได้ ค่ำก็ได้...แต่อย่ากลับเอง อ้นจะมารับ ไปนะคะ”

หล่อนจุ๊บแก้มเขาเบาๆ เปิดเผยในความรู้สึกของตัวเอง แววตาที่มองเขาก็เปี่ยมไปด้วยความเสน่หาเป็นล้นพ้น แต่อัมพุเริ่มเป็นกังวล เขาไม่แน่ใจว่าที่เขาตัดสินใจยอมรับคำตกลงของหล่อน เขาคิดผิดหรือถูกกันแน่

มันชักจะก้ำกึ่งกัน

ตอนนั้นเขาอยากกลับบ้านด้วย...กลับมาทั้งที่รู้ว่าที่นี่เขาไม่มีใคร...มีน้องสาวอีกคน หล่อนก็แต่งงานไปแล้วกับหนุ่มอเมริกัน บินไปอยู่แคนาดาเสียแล้ว นอกนั้นเขาไม่มีวงศาคณาญาติทางนี้อีก เป็นตัวคนเดียวโดยแท้ เขาคิดว่าจะกลับมาตั้งหลักสร้างตัว เพื่อครอบครัวของเขา แต่อันธิกาเริ่มทำให้เขาเป็นกังวล นับจากเรื่องการงานไปจนถึงเรื่องส่วนตัวเลยทีเดียว

เช็ดรอยลิปสติกออกจากแก้มของตัวเอง แล้วเขาก็ลงมือทำงานไปจนถึงเที่ยงกว่าๆ จนประตูห้องมีเสียงเคาะ แล้วสุนิสาโผล่หน้าเข้ามาถามอย่างอาทร

“ทานกลางวันกันเถอะค่ะ วันนี้ออฟฟิศข้างบนเขาจัดเลี้ยง เขาเชิญพวกเราด้วย...คนกันเองทั้งนั้น ไปรู้จักกันเอาไว้หน่อย จะเป็นคนในออฟฟิศเดียวกันทั้งที”