17 อ้นซึมเพราะอ้นมีรัก

อุรวีออกจากห้องก็เกือบจะหกโมง สำนักงานทั้งหมดต้องปิดไฟแล้ว มีแสงไฟลอดออกมาจากใต้พื้นห้องของฝ่ายศิลป์คนใหม่...ตอนแรกหญิงสาวหลงเข้าใจว่าเป็นเพราะเขาลืมปิดไฟ แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไป หล่อนก็ให้ฉงนฉงายเต็มที่เมื่อเห็นเขากำลังง่วนอยู่กับงาน

“ขอโทษ...”

หล่อนบอกแล้วถอยออกมาโดยเร็ว ใครจะคิดว่าเขายังอยู่ อุรวีไม่อยากต่อปากต่อคำกับเขามากนัก ชังน้ำหน้าเมื่อเช้ายังไม่หาย ที่เขากล้าหาญพอจะเตือนว่าหล่อนทำตัวไม่ถูก เขาไม่มีสิทธิ์ขนาดนั้น หล่อนงับประตูห้องปิดอย่างแผ่วเบา แทบจะไม่มีเสียง

อัมพุวางงานในมือลง แล้วโดยไวเท่ากับความคิดที่ผ่านแวบเข้ามา เขาลุกมาแล้วก้าวยาวๆ มาเปิดประตู ชะโงกตัวมากกว่าครึ่ง เพื่อเรียกหล่อนไว้

“คุณวี...”

น้ำเสียงของเขาสนิทสนม เหมือนรู้จักมักคุ้นมาเนิ่นนาน หล่อนไม่ใช่คนถือตัวก็จริง แต่รู้สึกแปลกๆ หู

“ผมจะเลี้ยง...” เขาตะโกนบอกตามมาอีก

“เนื่องในโอกาสอะไร”

เขาก็ไม่รู้เหมือนกัน ชายหนุ่มหาโอกาสไม่ได้ แต่อุรวีหาคำตอบได้ด้วยตัวของหล่อนเอง

“คงจะกลัวติดค้างมื้อเช้านี้มั้ง...ก็ได้...จะได้ไม่มาติดค้างกัน...ฉันจะไปรอข้างล่าง”

แล้วหล่อนก็ลงมา รอได้ไม่ถึงห้านาที เขาก็ลงมา แล้วพอเขาขึ้นรถ อุรวีเลี้ยวรถออกไป หล่อนกับอัมพุไม่ทันเห็นรถยนต์ของอันธิกาที่แล่นเข้ามาอีกด้าน...แต่อันธิกาตาลุกวาว

อัมพุกับอุรวี...ความรู้สึกของหล่อนตอนนี้เหมือนถูกทิ่มแทงด้วยเข็มแหลมเป็นสิบเป็นร้อยพร้อมๆ กัน จนเจ็บแปลบแน่นในอกไปหมด จนต้องจอดรถจับพวงมาลัยอยู่นิ่งๆ เป็นนาน ถึงจะขับรถออกไปได้ แต่พอออกมาถึงถนนก็มองไม่เห็นรถยนต์ของอุรวีเสียแล้ว นอกจากรถคันอื่นๆที่แล่นกันขวักไขว่เต็มท้องถนน อยากรู้แล่นขึ้นมาเต็มล้นว่าสองคนนั่นชวนกันไปไหนหรือเปล่า หรือเพียงแต่อัมพุจะให้อุรวีพาไปส่งที่คอนโดฯ ก็หล่อนล่ะ...อุตส่าห์รับอาสาเอาไว้แล้วทำไมเขาไม่รอ

อันธิกาขับรถออกไปอย่างกระชากกระชั้นเต็มที่ แล้วในที่สุดหล่อนก็มาถึงคอนโดฯ แห่งนั้น อัมพุยังไม่กลับมา...หล่อนอุตส่าห์อดทนนั่งรอ...รออยู่อีกชั่วโมงเต็มๆ เพื่อเป็นการพิสูจน์ว่าเขาไม่ได้ไปเถลไถล แล้วหล่อนก็พกพาเอาความผิดหวังออกมา หัวอกเริ่มขุ่น...หล่อนใช้โทรศัพท์สาธารณะเครื่องสีแดง หมุนไปหาอุรวีที่บ้าน เสียงคุณดวงมาลย์ ป้าของอุรวีบอกมาว่า

“ยังไม่กลับจ้ะ...มีอะไรสั่งไว้ไหม”

“ไม่ค่ะ ขอบคุณ”

หล่อนจะกระโตกกระตากให้รู้ไม่ได้ว่า หล่อนเห็นอุรวีกับอัมพุไปด้วยกัน ยังจะต้องรอดูให้แน่ใจเสียก่อน...แต่อัมพุเป็นของหล่อน อันธิกาแทบจะลงไปเดือดดิ้น แล้วนั่นทำให้หล่อนกลับเข้าบ้านแต่หัววัน...ตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่หมดแสงเสียหมดจด ซึ่งทำให้คุณนพมาศประหลาดใจแกมสงสัยไปด้วย ตั้งแต่ได้ยินเสียงเปิดประตูรถขนาดนั้น ก็พอจะเดาได้ว่าต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลแน่ เธอเลยกระวีกระวาดมาดูด้วยตาตัวเอง กันพวกสาวใช้ออกไปห่างให้หมด ก่อนจะถูกเอ็ดตะโร เพราะเวลาอารมณ์เสีย อันธิกาเหมือนคนพาลไม่มีผิด

“กลับแต่วัน”

อันธิกาชะงักตรงกลางบันได ก่อนจะเดินต่อไปเหมือนไม่ได้ยินเสียงของมารดา คุณนพมาศฉุนอยู่เหมือนกัน แต่ระงับเอาไว้ได้ นี่คือผลจากการตามใจ อันธิกาเลยออกมาเป็นแบบนี้ เวลาหวานก็เจี๊ยบ เวลาร้ายก็ไม่ผิดกับนางแม่มด...ดื้อดึงก็ปานนั้น พูดไปเถอะ...อันธิกาฟังเสียที่ไหนกัน

สักพักหนึ่งเมื่อคุณนพมาศให้อาหารปลาอยู่ เธอก็ได้เห็นสาวใช้เดินกันวุ่นวายไปหมด เพื่อขึ้นไปหาอันธิกา

“อะไรกันนักหนาจ๊ะ” เธอเดินออกมา ในมือยังถือกล่องสี่เหลี่ยมอาหารปลาเอาไว้ด้วย “เดินกันไขว่”

“คุณอ้นค่ะ เธอจะทานอาหารบนห้อง”

“บอกให้ลงมาที่ห้องอาหาร เดี๋ยวคุณพ่อก็จะกลับ นั่งรวมโต๊ะด้วยกันสักวัน”

“แต่ว่า...”

“ฉันสั่ง...” คุณนพมาศบอกย้ำ “บอกด้วยว่าเป็นคำสั่งของฉัน”

อันธิกานุ่งกางเกงขาสั้น เห็นขายาวไปถึงไหนๆ กับเสื้อยืดเอวลอย เห็นเนื้อหน้าท้องเมื่อหล่อนยกแขนขึ้น ชุดนั้นไม่น่าลงมาถึงห้องอาหารนี่ คุณนพมาศขึงตามอง แต่อันธิกาทำเหมือนมองไม่เห็น หล่อนฝืนกิริยาร่าเริง เมื่อลงนั่ง

“อ้นหิวจังเลย...”

มองดูอาหารที่วางเรียงราย ไม่ว่าจะมีแขกเชิญมาบ้านหรือไม่

คุณนพมาศก็จัดอาหารเอาไว้พร้อมสรรพ ไม่ว่าเครื่องคาวหรือของหวาน

“ตะกี้จะให้เด็กยกไปข้างบน แต่เด็กบอกว่าแม่ห้ามเอาไว้”

“ถ้าไม่ถึงกับเจ็บไข้ได้ป่วย แม่ไม่ชอบอะไรแบบนั้น ห้องนอนมีไว้นอน ไม่ได้มีเอาไว้เพื่อยกของกินขึ้นไปนอนกิน”

“สาธุ พอนะคะ อย่าเทศน์ต่อ”

อันธิการีบขัด แม้สีหน้าหล่อนจะแจ่มใสอย่างไร แต่แววตาของหล่อนหม่นๆ ชอบกล ซึ่งคุณนพมาศก็อยากรู้นักว่าสาเหตุใด แล้วอันธิกาก็กินแทบจะไม่ลง หล่อนแตะของคาวไปนิด ของหวานอีกหน่อย แล้วขอตัวลุกไปจากโต๊ะ ทิ้งให้คุณอาร์มนั่งประจันหน้ากับคุณนพมาศเพียงสองคน

“มีเรื่องไม่สบายใจมั้ง” เขาบอกเมื่อเห็นภรรยากระวนกระวายไปด้วย “เลยกินไม่ค่อยจะได้ อาจจะเรื่องหนังสือนั่นแหละ”

“ถ้าเรื่องอื่นก็อยากเชื่อนะคะ แต่บอกว่ากังวลเรื่องงานนี่เชื่อไม่ค่อยจะลง ก็ยังกลัว กลัวว่าแกจะไม่เอาจริง แล้วเสียเงินไปเปล่าๆ”