Semua Bab เพลิงรักเพลิงแค้น: Bab 1 - Bab 10

โทรศัพท์กรีดเสียงระรัวขึ้น ในท่ามกลางความเงียบ เสียงนั่นก็ทำให้ถึงกับสะดุ้งได้เหมือนกัน อุรวีเอื้อมมือแหวกๆ กองกระดาษและกองผ้าที่สุมอยู่บนโต๊ะเบื้องหน้าออกไป คว้ากระบอกโทรศัพท์ขึ้นมาวางแนบไว้กับซอกคอ กรอกเสียงลงไป มือก็ร่างแบบเสื้อต่ออย่างขะมักเขม้น“ค่ะ...วีพูดค่ะ”เสียงปลายสายอู้อี้จนเกือบจะไม่ได้ยิน “ไม่ได้ยินเลยค่ะ” หล่อนบอกไป “ค่ะ ได้ยินแล้ว...อ้าว...นิก หรอกรึ...ถึงว่าซิเสียงคุ้นๆ”หล่อนหัวเราะออกมา วางดินสอลง เอนหลังพิงกับพนัก...“ลงมากรุงเทพฯ ตั้งแต่เมื่อไหร่ ว่าไงนะ กินข้าวเย็นนี้เหรอ ได้ซิ ได้...แต่ต้องเย็นๆ มากหน่อยนะ...งานยุ่ง นี่ก็งานเต็มโต๊ะเลย จะมารับไหม...จะให้ไปเองเหรอ ที่ไหน...จ้ะ...จ้ะ...”หล่อนรับรู้ในที่นัดหมายแล้วก็ก้มหน้าทำงานต่อไปเรื่อยๆ นี่เพิ่งจะสิบเอ็ดโมงเท่านั้นเอง“วี...”ประตูห้องเปิดเข้ามา แล้วเจ้าของเสียงก็เดินเข้ามาอย่างกระฉับกระเฉง เป็นหญิงสาวใหญ่ อายุสี่สิบเศษๆ แต่ยังทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ“เห็นช่างภาพคนใหม่ของเราหรือยัง เขาเพิ่งมารับงานถ่ายแบบคราวนี้เอง โอ้โฮ...พี่งี้เห็นแล้วน้ำลายจะหกซะให้ได้ หล่อเฟี้ยวเลย พวกสาวๆ กำลังกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่...”อุร

“ไม่สบายหรือคะ”น้ำเสียงอ่อนหวานเต็มเปี่ยมไปด้วยความห่วงใยนั้น ทำให้เขาปรือเปลือกตาขึ้นมอง แล้วก็เห็นดวงหน้ากลมอิ่มเปล่งปลั่งแบบคนที่มีความสุขสมบูรณ์กับชีวิตเต็มเปี่ยม มืออูมหนาไปด้วยเนื้อแตะอังที่หน้าผากของเขา“ตัวไม่ร้อนนี่คะ ทำไมท่าทางเหมือนหมดอาลัย...”คุณนพมาศนั่งลง ทำให้เขาพลอยขยับตัวขึ้นมานั่งให้ดูดีขึ้น ยกมือลูบหน้าตัวเองไล่เรื่อยลงมาจากหน้าผากจนกระทั่งถึงปลายคาง ก่อนจะลดมือลง“รู้สึกเพลียๆ”“เรื่องงานอีกซิคะ”“วันนี้ผมเจอยายวี...”“อ้อ...”เธอพึมพำเบาๆ รับรู้เงียบๆคุณนพมาศไม่เคยแสดงท่าทีปราศจากความเป็นมิตรกับลูกเลี้ยง แต่ในเวลาเดียวกัน เธอก็ไม่อาจจะทำตัวเป็นเสมือนแม่ของอุรวีได้สนิทใจ เพราะตั้งแต่เยาว์วัยแล้วที่อุรวีมีท่าทางเฉยชาแบบคนแปลกหน้ามาตลอด“ไปที่บริษัทนั่นเอง...”คุณอาร์มมีกิจการค้าอยู่หลายแห่ง เขาสร้างตัวเป็นปึกแผ่นได้ในช่วงชีวิตเดียว และกิจการหนึ่งที่คุณนพมาศพยายามลืมๆ ว่าไม่มีก็คือบริษัทออกแบบนั่น เพราะอุรวีทำงานที่นั่น เธอสดับตรับฟังความสามารถของอุรวีทีไรก็ยอกแปลบอยู่ในอก เพราะอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับอันธิกา แต่อุรวีได้เรื่องได้ราวมากกว่าอันธิกาไม่ได้เป็นโล้เป

“พูดมีเลศนัย”“ผมได้กลับเข้ามาทำงานในกรุงเทพฯ ตำแหน่งที่โรงแรม...”อานิกออกชื่อโรงแรมใหญ่ริมแม่น้ำแห่งหนึ่งให้อุรวีทำตาโต แล้วหล่อนก็มีกิริยายินดีจนเห็นได้ชัด“ดีซิ ที่นั่นมีห้องอาหารที่อาหารอร่อยเยอะ”“เป็นงั้นไป ผมนึกว่าเพราะผมได้เข้ากรุงเทพฯ เสียอีก ที่ทำให้วีดีใจ”เขาตัดพ้อ แล้วหลังจากนั้นระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟ ก็เป็นการคุยกันเรื่องสารทุกข์สุกดิบต่างๆ แต่ก่อนจะได้อิ่มกับอาหาร อุรวีได้อิ่มกับคำหวานจากปากของอานิก จนหัวใจของหล่อนพลอยเบิกบานไปหมด“ไปดิ้นต่อหน่อยดีไหม...จะได้ขยับแข้งขยับขา...ไม่อ้วนดีด้วย”“ขอโทรฯ กลับบ้านก่อนนะ...เดี๋ยวคุณยายกับคุณป้าจะเป็นห่วง”อานิกขอตัวไปเข้าห้องน้ำเมื่ออุรวีแยกไปโทรศัพท์ หล่อนแจ้งข่าวให้คุณยายได้รู้ก่อนว่าจะไปไหน แล้วจะกลับบ้านเวลาประมาณเท่าใด เผื่อว่าท่านจะได้ไม่ห่วง พอวางโทรศัพท์ลงหันกลับมา...ก็เกือบจะชนกับผู้ชายคนหนึ่งที่เดินเข้ามาด้วยท่าทางเหมือนจะใช้โทรศัพท์ด้วยเหมือนกัน“ขอโทษครับ”ได้ยินน้ำเสียงของเขา แต่ยังมองไม่เห็นหน้า อุรวีได้แต่อุทานอยู่ในใจว่า ผู้ชายคนนี้สูงจัง จนต้องแหงนหน้าขึ้นมอง แล้วพอเห็นดวงหน้านั้น หล่อนก็ไม่ได้แสดงความประหลาดใจ

ผู้ชายคนนั้น...นายอัมพุนั่นเอง อุรวีใช้วิธีนิ่งฟังเสียก่อน หล่อนยังไม่ได้กลั่นกรองเรื่องนี้อย่างถี่ถ้วน เป็นเพียงเรื่องรับฟังผ่านๆ หูเท่านั้น จึงยังไม่อยากจะด่วนสรุป“ผู้ชายหนุ่มสุดหล่อ แต่ได้ยินว่ามีเมียแล้วนะ”“โธ่!” อุรวีคราง มองดูสาวสวยตรงหน้าอย่างอ่อนใจ “หนุ่มหล่อคนไหนมั่งที่จะอยู่เป็นโสด...หรือถ้าโสดก็ไม่ใช่ของสด แต่เป็นของคาวจัด หนุ่มคนนั้น วีก็เจอแล้ว”“หล่อไหม”“ก็หน้าตาดีนะ...” หล่อนต้องยอมรับในแง่นั้นอยู่เหมือนกัน “วีไม่หลงคนหล่อนี่ เห็นแล้วก็แล้วกันไป อ้นเขาคงไม่เลือกทีมงานเฉพาะหน้าตา แต่คงจะต้องเลือกเพราะมีฝีมือด้วย อ้นเป็นแค่บอกอนะ นายทุนใหญ่น่ะ พ่อของหนูอ้นเค้า...ธุรกิจก็ต้องเป็นธุรกิจ จะมาเล่นสนุกแบบเรื่องขายของไม่ได้เด็ดขาด”พูดง่ายๆ เหมือนอุรวีก็สบประมาทฝีมือของอันธิกาอยู่เหมือนกัน แต่หล่อนไม่ได้พูดออกมาตรงๆ เท่านั้น แล้วหลังจากพูดจบ หล่อนก็ฉวยแขนอานิกที่นั่งรับฟังอยู่เงียบๆ ออกไปกลางฟลอร์“นิกคงเบื่อแย่เลย มาแล้วก็ต้องมาฟังเรื่องแบบนี้” หล่อนวาดลวดลายสุดเหวี่ยง เบนเรื่องทั้งหมดไปไกลห่างตัว “โทษทีนะ เดี๋ยวถ้าหากเซ็งจัดๆ เราไปต่อที่อื่นกันดีกว่า หาที่เงียบๆ คุยกันสองค

หล่อนหอมฟุ้งกลับออกมา ร่างเล็กบางในชุดนอนแบบเสื้อเชิ้ตผ่าหน้า และกางเกงขายาวกรอมเท้า ทำให้หล่อนดูเหมือนเด็ก ดวงหน้าขาวผ่องด้วยแป้งกลิ่นหอม ไม่มีวี่แววว่าจะง่วง“ถ้าหิว...ก็กินข้าว...คุณยายทำแกงพะแนงเอาไว้หม้อใหญ่เลย”“คุณยายนอนแล้วเหรอ ไม่เห็น”“ก็เหมือนเดิมแหละ สองทุ่มก็ขึ้นนอน แล้วตีห้าตื่น อยากคุยกับท่านก็รีบตื่นเช้าซิ” หล่อนเย้า “ว่าไง กินไหม”“ไม่หิว...ขอกาแฟแทนได้ไหม แล้วเสื้อผ้าล่ะ วี...จะให้ใส่ชุดไหนนอน หรือจะให้นอนชุดนี้”“แก้ผ้านอนก็ได้นี่ นอนคนเดียว”พูดแล้วอุรวีก็หัวเราะคิกคัก กระบวนพูดเล่นแบบนี้ หล่อนถนัดนัก แต่เขาก็รู้ว่าเอาเข้าจริงๆ อุรวีก็เก่งแต่ปาก กับเรื่องทางเพศ...หล่อนอาจจะเสแสร้งทำท่าว่าเป็นสาวหัวใหม่ ใจกล้า พูดเรื่องเพศเหมือนเชี่ยวชาญ แต่เอาเข้าจริงๆ ต้องจัดหล่อนเอาไว้ในระดับไม่เอาไหน อุรวียังบริสุทธิ์ผุดผ่องเสมอ ใครได้หล่อนไปเป็นภรรยาก็ย่อมจะภาคภูมิใจได้เต็มที่เพราะที่นี่ยังคือประเทศไทย ให้มีกลุ่มสาวล้ำสมัยไปแค่ไหน ผู้ชายอีกเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ก็ยังปรารถนาได้แต่งงานกับผู้หญิงที่ผุดผ่องเหมือนน้ำค้างกลางหาว ไม่ใช่ผ่านมาจนนับไม่ถ้วนเขาเองก็เป็นหนึ่งในเก้าสิบเปอร์เซ็