เกียรติของบุรุษ

               แสงแดดยามเช้าส่องสว่างทอประกายพาดผ่านทะลุทะลวงเข้ามาทางบานหน้าต่างของห้องพักห้องหนึ่งภายในโรงเตี๊ยมแห่งนี้

            บนเตียงนอนหนานุ่มท่ามกลางม่านมุ้งที่ฉีกขาด กำลังปรากฏร่างงามๆ เปล่าเปลือยของบุรุษหนุ่มผู้หนึ่งนอนอยู่บนนั้น บนเตียงนอนอุ่นซ่านนั่น เขาเพียงค่อยๆ ตื่นลืมตาขึ้นมาหลังจากที่เมื่อคืนได้ใช้หยาดเหงื่อแรงกายของเขาไปกับกิจกรรมสุดแสนจะรัญจวนโดยมิได้คาดคิด มิได้คาดฝัน

            กิจกรรมนั้นพาเอาร่างกายสูงใหญ่ของเขาอ่อนปวกเปียกหมดสิ้นเรี่ยวแรง และถึงกับขาดน้ำขาดอากาศเกือบทั้งคืน

            กับสตรีนางหนึ่ง

            นางผู้ซึ่ง...

            เป็นใครกัน!?

            ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งพลางใช้สายตาเรียวคมของเขามองไปยังที่นอนข้างๆ กัน

            แต่แล้วเขาก็ต้องแปลกใจ

            นางหายไป!

          หายไปแล้ว...

            ชายหนุ่มเพียงกะพริบตามองที่นอนว่างเปล่าข้างๆ กายของเขาอยู่อย่างนั้น

            ที่นอนข้างๆ กายของเขานั้น ปรากฏริ้วรอยสีแดงของหยาดโลหิตดวงหนึ่ง และ…

            ที่หมอน…

            บนหมอนที่อยู่ข้างๆ เขานั้น ปรากฏหยดน้ำเปรอะเปื้อนเป็นคราบด่างดวง

            ซึ่งทำเขามึนงง

            ได้อย่างมากมาย...

            ริ้วรอยสีแดงคือสิ่งที่แสดงถึงความบริสุทธิ์ของอิสตรีและคราบหยดน้ำนั่นเป็นคราบของน้ำตาอย่างไม่ต้องสงสัย

            อันที่จริงนางควรจะนอนร้องห่มร้องไห้ออดอ้อนเว้าวอนให้เขารับผิดชอบต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างนางกับเขา แต่...

แต่นางหายไป

นางหายไปไหน?

หายไปได้อย่างไร

แล้วเมื่อคืนนี้มันคืออะไร

อันใดกัน!?

มิใช่ว่านางตั้งใจวางยาปลุกกำหนัดหมายจับมัดเขาเอาไว้ด้วยกามกิจอย่างนั้นหรือ

อันใดกัน!

นี่นางทิ้งเขาเอาไว้

นางทิ้งเขาไป

หลังจากที่ได้เสพสมกับเขา…

อย่างนั้นหรือ?

ไยไม่รับผิดชอบ!

ทำไมนางไม่รับผิดชอบ…

นางไม่รับผิดชอบต่อเขาอย่างนี้ได้อย่างไร

เขาที่เป็นถึงองค์ชาย เขาที่เป็นถึงองค์รัชทายาทของแคว้นจ้าว นามว่า จ้าวจิ่นหลง เขาที่มีแต่บรรดาสตรีวิ่งเข้าหา

เขามีแต่สตรีต้องการตัวของเขา แต่นาง...

นางได้ตัวเขาแล้ว...

นางทำสำเร็จแล้ว...

แล้วไยทิ้งเขาไป

ไยไม่รับผิดชอบ!

เกินไปหรือไม่!?

ภายในโรงหมอแห่งหนึ่ง...

บัดนี้กำลังมีสตรีนางหนึ่งกำลังนั่งร้องไห้หน้าตาบวมช้ำอย่างสูญสิ้นความงามไปหลายส่วน

นางมีนามว่า เฉินเจียวเหมย

            นางเป็นหมอหญิงประจำหมู่บ้านแห่งนี้

โรงหมอของนางอยู่ใกล้ๆ กันกับโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งภายในหมู่บ้านแห่งนี้

            นางกำลังนั่งต้มยาห้ามครรภ์อย่างมุ่งมั่นหมายมาด ด้วยท่าทางองอาจคล้ายกับนางมารที่หวังนำยาต้มหม้อนี้ไปฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ของมหาอำนาจทั่วทั้งใต้หล้าก็ไม่ปาน

            นางเพียงนั่งต้มยาห้ามครรภ์เพื่อหมายจะดื่มกินมันลงไปในทันที นางไม่อาจชักช้าอยู่ได้ ไม่อาจช้าได้...

เพราะว่าเมื่อคืน...

เมื่อคืน...

หึ! ยิ่งคิดยิ่งช้ำ

อาเป่านะอาเป่า!

เฉินเจียวเหมยนั่งต้มยาอีกเพียงครู่ ยาจึงได้ที่ หญิงสาวไม่รอช้า นางไม่มีการรีรอให้ยาเย็นตัวแต่อย่างใด

นางรีบยกมันขึ้นมาแล้วจิบไปเป่าไปอย่างไม่มีการรั้งรอให้เสียเวลา

หากชักช้านางอาจจะตั้งครรภ์เอาได้

หากนางตั้งครรภ์ขึ้นมาจะทำอย่างไร

นางยังมิได้แต่งงาน

คนรักคนใดก็ยังไม่มี

นางไม่เคยคิดที่จะมีใคร

นางตั้งปฏิญาณเอาไว้กับตนเองแล้วว่าจะอยู่เป็นหมอหญิงไปอย่างนี้

นางต้องการจะอยู่ดูแลคนเจ็บไข้ได้ป่วยไปอย่างนี้ โดยไม่คิดที่จะแต่งงาน

นางรักอิสระ รักแผ่นดินกว้างใหญ่ นางไม่เคยคิดที่จะถูกผูกมัดเอาไว้กับใคร