เข้าสู่ระบบแชร์
ตอนที่ 7 ปฐมบท 3 ความเจ็บที่ใจอันไร้เหตุผล 3
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-11-23 10:26:40แน่นอนว่างานเยี่ยงนี้เสี่ยวเหยาถนัดยิ่ง นางเหยียดยิ้ม “เจ้าค่ะนายน้อย”
เงาร่างอ้อนแอ้นหายไป เงาร่างสูงเพรียวคนใหม่ก้าวเข้ามา เขาคือ อี้หาน เป็นชาวยุทธ์ที่ทำงานให้ราชสำนักมาช้านาน จ้าวเฟิ่งฉีสั่งการโดยไม่หันมองอีกครา “รอเวลาที่เหมาะสม ค่อยจัดการค้นจวนยึดทรัพย์ลากคนเข้าคุกรับโทษทัณฑ์” “ขอรับนายน้อย...” สกุลเกาที่สงบสุขราบรื่นเพราะลืมเลือนสตรีผู้หนึ่งไปสิ้นค่อยๆ เกิดพายุร้ายโหมกระพือภายในเรือน เปลวเพลิงแห่งชีวิตค่อยๆ แผ่ลามไปทั่วทั้งจวนภายในเวลาเพียงไม่นาน เรียกว่ากรรมตามทันได้อย่างรวดเร็วไม่ต้องรอถึงชาติหน้า เดิมทีเกาหมิงที่รักหลินซูซินจากใจจริงแต่กลับนอกใจ ล้วนเป็นเพราะจางจิ่วเม่ยน่ารักซุกซน เป็นสตรีสดใสแปลกใหม่แบบที่ตนไม่ค่อยได้สัมผัส ความร่าเริงของสาวน้อยซึ่งแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับสตรีเรียบร้อยอ่อนหวานอยู่ในกรอบจารีตที่เจออยู่ทุกวันเช่นหลินซูซิน ย่อมทำให้บุรุษโลเลผู้หนึ่งหวั่นไหวสั่นคลอน ครั้งนี้ก็เช่นกัน เมื่อเกาหมิงได้เจอเสี่ยวเหยา หญิงสาวที่เอาศาสตร์สตรีอันล้ำเลิศทุกแขนงมาไว้กับตัวดุจธรรมชาติสรรสร้าง ความสะสวยไม่ต้องพูดถึง ความหยาดเยิ้มยิ่งไม่ต้องกล่าวอ้าง สตรีสะคราญโฉมแพรวพราวเช่นนี้เกาหมิงหรือจะต้านทานเสน่หาดั่งมนต์มารได้ เสี่ยวเหยาจึงได้เข้าจวนเกามาเป็นอนุคนโปรดของเกาหมิง เปลวเพลิงแห่งริษยาของสตรีล้วนมีอยู่จริงทุกหย่อมหญ้า จากสตรีนางน้อยผู้น่ารักสดใสช่างจำนรรจาให้บุรุษตกบ่วงเสน่หา บัดนี้เปลี่ยนไปเป็นเครียดขรึมพร้อมดุร้ายตลอดเวลา จางจิ่วเม่ยยามนี้แทบคลุ้มคลั่งกลายเป็นสตรีบ้าเพราะเสี่ยวเหยา เกาหมิงที่คล้ายมองเห็นจางจิ่วเม่ยแปลกแปร่งไปในทุกวันก็เริ่มเบื่อหน่ายมิค่อยเข้าใกล้นางเหมือนก่อน เสี่ยวเหยาทางหนึ่งยุแยงจางจิ่วเม่ยด้วยฝีปากอันเลิศล้ำ แต่อีกทางหนึ่งปรนนิบัติเอาใจเกาหมิงอย่างหวานล้ำช่ำชอง สตรีรูปลักษณ์งามพิลาส กลิ่นตัวหอมหวน สุ้มเสียงออเซาะ ท่าทางฉอเลาะชวนหลงใหล ชายใดบ้างมิหลงกล บุรุษยามลุ่มหลงรูปลักษณ์กลิ่นเสียงล้วนอ่อนแอมีช่องโหว่ และบุรุษที่เป็นขุนนางต่อให้เปลือกนอกสัตย์ซื่อมือสะอาดปานใด แต่เพื่อผลงานยิ่งใหญ่ล้วนมิแคล้วมีความผิดซุกซ่อนอยู่ เกาหมิงเองก็ย่อมเป็นเช่นที่กล่าวมา อี้หานค่อยๆ รวบรวมความผิดของเกาหมิงทุกข้อหาขึ้นทูลต่อชินอ๋องครองเมือง คดีความเรื่องต่างๆ ถูกส่งให้กรมอาญาประจำผิงโจวทันที จ้าวเฟิงฉีเอาคืนให้หลินซูซินหนักมืออย่างยิ่ง นางตาย แต่ผู้อื่นต้องอยู่ชดใช้แบบตายทั้งเป็นกันถ้วนหน้า เกาหมิงถูกยึดตำแหน่งริบทรัพย์จองจำในคุกตลอดชีวิต สกุลเกาถึงขั้นล่มสลาย ฮูหยินผู้เฒ่าตรอมใจจนล้มป่วยใกล้ตาย จางจิ่วเม่ยหนีหายไร้ร่องรอย ใช้ชีวิตอัปยศอดสูอยู่ที่ใดก็สุดรู้ ทุกคนล้วนมีชีวิตแบบอยู่มิสู้ตาย อยากตายแต่มิได้ตาย ต้องใช้ชีวิตอย่างทรมานยิ่งกว่าวิญญาณสัตว์เดรัจฉานในขุมนรก แม้ได้แก้แค้นสาสมใจ แต่ติงอี้เทากลับเห็นเหลนชายยังคงไร้ความสุข ต้องดื่มเหล้าดับทุกข์ เพราะทนคิดถึงคนตายในทุกวัน ท่านผู้เฒ่าเพิ่งได้ล่วงรู้ว่าจ้าวเฟิงฉีบุรุษแข็งกระด้างผู้นี้ ถึงกับมีรักที่ฝังอยู่ในใจกับใครบางคนลึกล้ำปานนั้น เกริ่นนำ จวนชินอ๋องเมื่อครั้งเพิ่งย้ายมาอยู่ผิงโจว ตรงพุ่มดอกไม้หอมกรุ่นที่มีน้ำผึ้งหวานเต็มเกสรจนล้นทะลัก เด็กน้อยหลินซูซินชอบตรงนี้มาก จึงนั่งตัวกลมดิกไม่ยอมไปไหน กินดอกนั้นเลียดอกนี้และขย้ำเคี้ยวหยุบหยิบอย่างมิอาจห้ามใจ กระทั่งแก้มป่องๆ ของตนถูกมือเล็กป้อมของใครอีกคนบีบแรงๆ จนนางสะดุ้งตัวโยน ครั้นหันหน้าไปเบิกตากลมโตจ้องมอง นางพลันตกใจ เป็นนายน้อย จ้าวเฟิงฉี อีกแล้ว... การทักทายยังคงเหมือนเดิมทุกครั้งคือบีบเนื้อข้างแก้มอย่างเข่นเขี้ยวตามประสาเด็กผู้ชาย ทำเอาเด็กหญิงตัวน้อยต้องร้องไห้จ้าแผดเสียงดังลั่นด้วยความเจ็บแปลบไปทั้งแก้ม รีบลุกขึ้นอย่างทุลักทุเลเพื่อวิ่งหนีผู้เป็นนายที่ไม่รู้จักรักหยกถนอมบุปผา จ้าวเฟิงฉีได้ทักทายแล้วก็รู้สึกพึงพอใจจึงยืนมองเจ้าตัวกลมที่วิ่งดุกดิกอย่างขวัญเสีย เท่านั้นยังไม่พอ เขายังหัวเราะรื่นเริงอย่างสาสมใจไล่หลังเล็กๆ นั่นไปจนสุดทางอีกด้วย เสียงหัวเราะก้องกังวานอันสดใสของนายน้อยจ้าวเฟิงฉีวัยหกขวบในสายตาของเด็กหญิงหลินซูซินวัยสามขวบย่อมกลายเป็นเสียงหัวเราะอันชั่วร้ายตลอดกาล... คืนวันผันผ่าน กระทั่งหลินซูซินอายุสิบห้าปีเต็ม สาวน้อยสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายที่ดำเนินอย่างยาวนานทั้งคืน ภาพจำฝังแน่นว่าจ้าวเฟิงฉีคือบุรุษใจร้ายที่สุดในใต้หล้ายังคงติดตรึง เพียงแต่นิสัยเย็นชาไร้ไมตรีของเขากลับทำให้นางทึ่ง สิ่งหนึ่งที่ฝังตรึงในหัวใจนางยามนี้กลับมิใช่คำว่าหวาดหวั่นและขลาดเขลาอีกต่อไป แต่เป็นรักฝังใจมิอาจลืมเลือน... แนะนำตัวละคร หลินซูซิน บุตรสาวของพ่อครัวแม่ครัวประจำจวนชินอ๋อง จ้าวเฟิงฉี บุตรชายคนโตของชินอ๋อง เลือกเส้นทางสายบู๊ฝักใฝ่ยุทธภพ ไม่สนใจงานบุ๋นปกครองเมือง ติงอี้เทา เจ้าสำนักยวี้จู๋ ท่านตาทวดของจ้าวเฟิงฉี เกาหมิง อดีตชายคนรักของหลินซูซิน จางจิ่วเม่ย ญาติสาวฝั่งมารดาของเกาหมิง
บทล่าสุด
เพียงรักฝังใจ ตอนที่ 9 ตื่นจากฝัน 2
เขามีดวงหน้าหล่อเหลากับแววตาสุขุมลุ่มลึกเปี่ยมเสน่ห์เฉพาะบุรุษ แม้ในเวลาหลับยังแฝงความงดงามให้คนประทับใจ เพียงแต่ดวงหน้าราวรูปสลักของเขายามนี้ ถูกภาพจำในชาติที่แล้วกดทับความวิจิตรไปเสียสิ้นเสื้อตัวยาวสีขาวสะอาดตาเพียงทำให้เขาดูสง่าและภูมิฐานเช่นบุรุษคนหนึ่งเท่านั้นไหนเลยจะยังคงมีความน่าเคารพชวนนับถือเหลืออยู่อีกหลินซูซินหยุดความคิด “พี่เกาหมิง” นางแย้มยิ้มทักทายตามมารยาท“เจ้ามาคนเดียวกระมัง ให้ข้าพาเดินนะ จะได้ช่วยถือของ” เกาหมิงเอ่ยพร้อมรอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้างามสง่าตลอดเวลานางเอียงหน้ากะพริบตาช้าๆ เพียรกักแววตากังขายามลอบพิจารณาอย่างมิให้เขาสงสัยภายใต้ความกระจ่างใสในรอยยิ้มอ่อนหวานหลินซูซินเพียรแฝงไว้ด้วยความอ่อนโยนและรักษาระยะห่างไว้พอดี มิได้แสดงความสนิทสนมมากเกินไปหรือห่างเหินจนดูไม่งาม“เป็นการรบกวนท่านหรือไม่?”“เจ้าอย่าได้เกรงใจ”หลังจากทักทายนางหลายประโยคสายตาของเขาก็บังเอิญเห็นจางจิ่วเม่ยยืนอยู่อีกฝั่ง จึงเอ่ยปากทักทายกันตามมารยาท“อ่า...นั่นน้องจิ่วเม่ยมิใช่หรือ?”แววตาสีหน้าอันอ่อนโยนนั้นคือเพิ่งบังเอิญเจอจริงๆจางจิ่วเม่ยเองก็แนบเนียนยิ่ง “ช่างเหมาะเจาะเสียจริง
เพียงรักฝังใจ ตอนที่ 8 ตื่นจากฝัน 1
หลังจากผ่านพ้นภาวะฝันร้ายเสมือนจริงอันยาวนานหลินซูซินก็ตื่นขึ้นมาอย่างตะลึงลาน นางอึ้งงันอยู่เป็นนานครั้นได้สติก็รีบลุกขึ้นล้างหน้าแต่งตัวออกจากห้องส่วนตัวในเรือนหลัก เดินลงบันไดตรงไปในเรือนของโรงครัวทันทีเมื่อมาถึงจึงเห็นมารดากำลังนั่งรับลมตรงหน้าเรือนเล็กและคัดเลือดยอดใบชา เป็นภาพอันเรียบง่ายที่ฉายความสุขสงบฉับพลันนั้นภาพหนึ่งพลันปรากฏในห้วงคะนึงของหลินซูซิน เป็นภาพยามที่มารดานั่งซบหน้าร้องไห้ในพิธีศพของนางทั้งบิดามารดาร้องไห้ปานขาดใจจนน้ำตาแทบกลายเป็นสายเลือด กระทั่งล้มป่วยนอนซม สภาพไม่ต่างจากตายทั้งเป็นพวกท่านไม่อาจยืนหยัดลุกขึ้นมาทำอาหารจัดขนมในแบบที่ตนรักเท่าชีวิตได้อีกเลยจวนสกุลหลินคล้ายตกอยู่ในขุมนรกทั้งที่ไร้ความผิด บิดามารดาที่ทำดีมาตลอดทั้งชีวิตกลับตกอยู่ในสภาพน่าอดสูหลินซูซินนิ่งขึง ปล่อยความคิดชั่วแล่นนั้นลามไปทั่วสรรพางค์กาย กระแทกไปทั้งหัวใจหญิงสาวไม่ทันคิดอันใดก็พลันวิ่งเข้าไปหามารดาทันทีหลินซูซินสวมกอดมารดาแน่นทั้งรักทั้งหวงแหนแสนห่วงใย นางเพิ่งผ่านฝันร้ายอันยาวนานมา ในฝัน บิดามารดาที่เพิ่งพบหน้าต้องจากกันไกลแสนไกลชั่วนิรันดร์อย่างไม่น่าให้อภั
เพียงรักฝังใจ ตอนที่ 7 ปฐมบท 3 ความเจ็บที่ใจอันไร้เหตุผล 3
แน่นอนว่างานเยี่ยงนี้เสี่ยวเหยาถนัดยิ่ง นางเหยียดยิ้ม “เจ้าค่ะนายน้อย”เงาร่างอ้อนแอ้นหายไป เงาร่างสูงเพรียวคนใหม่ก้าวเข้ามาเขาคือ อี้หาน เป็นชาวยุทธ์ที่ทำงานให้ราชสำนักมาช้านานจ้าวเฟิ่งฉีสั่งการโดยไม่หันมองอีกครา “รอเวลาที่เหมาะสม ค่อยจัดการค้นจวนยึดทรัพย์ลากคนเข้าคุกรับโทษทัณฑ์”“ขอรับนายน้อย...”สกุลเกาที่สงบสุขราบรื่นเพราะลืมเลือนสตรีผู้หนึ่งไปสิ้นค่อยๆ เกิดพายุร้ายโหมกระพือภายในเรือน เปลวเพลิงแห่งชีวิตค่อยๆ แผ่ลามไปทั่วทั้งจวนภายในเวลาเพียงไม่นานเรียกว่ากรรมตามทันได้อย่างรวดเร็วไม่ต้องรอถึงชาติหน้าเดิมทีเกาหมิงที่รักหลินซูซินจากใจจริงแต่กลับนอกใจ ล้วนเป็นเพราะจางจิ่วเม่ยน่ารักซุกซน เป็นสตรีสดใสแปลกใหม่แบบที่ตนไม่ค่อยได้สัมผัสความร่าเริงของสาวน้อยซึ่งแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับสตรีเรียบร้อยอ่อนหวานอยู่ในกรอบจารีตที่เจออยู่ทุกวันเช่นหลินซูซิน ย่อมทำให้บุรุษโลเลผู้หนึ่งหวั่นไหวสั่นคลอนครั้งนี้ก็เช่นกัน เมื่อเกาหมิงได้เจอเสี่ยวเหยา หญิงสาวที่เอาศาสตร์สตรีอันล้ำเลิศทุกแขนงมาไว้กับตัวดุจธรรมชาติสรรสร้างความสะสวยไม่ต้องพูดถึง ความหยาดเยิ้มยิ่งไม่ต้องกล่าวอ้างสตรีสะคราญโฉม
เพียงรักฝังใจ ตอนที่ 6 ปฐมบท 3 ความเจ็บที่ใจอันไร้เหตุผล 2
ส่วนคนที่ยังอยู่จะอย่างไรก็ไม่อาจเปิดเผยสัมพันธ์ลับให้เสื่อมเสียต่อวงศ์ตระกูลสกุลบ้านเดิม นางจึงยกขบวนสินสอดเดินทางไปสู่ขอจางจิ่วเม่ยอย่างชอบธรรมทันที ด้วยเหตุผลที่ว่า หลังเรือนมิอาจว่างเปล่า แต่จนใจที่บุตรชายเป็นม่ายภรรยาตาย สกุลเกาจะหาสะใภ้จากที่ใดได้ คงต้องร้องขอให้สกุลจางเห็นใจแล้วในวันที่ขบวนสู่ขอเดินทางมาถึง ในเรือนของจางจิ่วเม่ย เกาหมิงยืนอยู่ตรงหน้านางนิ่งๆ ขณะที่สาวน้อยผินดวงหน้าผุดผาดคลี่ยิ้มสดใสแฝงความงดงามหยาดเยิ้มถามเสียงอ่อนหวานว่า “ในที่สุด ข้ากับท่านจะได้รักกันแล้วใช่ไหม?”เกาหมิงพยักหน้า คลี่ยิ้มบาง เขาเอ่ยเสียงอ่อน “ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าต้องหลบซ่อนมาโดยตลอด”“ไม่โทษท่าน แค่วันนี้ได้รักท่าน ข้าไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น”ชายหนุ่มโอบกอดนางไว้แนบอกอย่างซาบซึ้ง ทว่าก้นบึ้งของแววตากลับรู้สึกผิดอย่างท่วมท้นต่อสตรีอีกคนขณะที่สาวน้อยซึ่งบัดนี้เติบโตเพื่อเขามีทั้งรอยยิ้มและน้ำตา ยามแนบใบหน้ากับแผงอกอบอุ่นที่ถวิลหานางช่างสุขใจหาใดเทียมและแล้วเราสองก็ได้แต่งงานกัน นางได้เป็นภรรยาของเขาอย่างถูกต้องเหมาะสมรัก...ที่แค่ฝังใจ จึงถึงคราวเปิดเผยสู่ธารกำนัลอย่างสง่างามพ
เพียงรักฝังใจ ตอนที่ 5 ปฐมบท 3 ความเจ็บที่ใจอันไร้เหตุผล 1
ชายหนุ่มไม่เอ่ยปากทักทายแขกเหรื่อหรือญาติสนิทคนใด เพียงคุกเข่าสงบนิ่ง จับจองความเงียบงันอยู่คนเดียวจางจิ่วเม่ยที่มีดวงตาแดงก่ำสีหน้าเสียใจลึกล้ำเดินเข้ามา คุกเข่าลงนั่งเคียงข้างกับเขา วันนี้นางมาในฐานะญาติฝั่งมารดาของเกาหมิง ส่วนอีกฐานะ มีเพียงฮูหยินผู้เฒ่าเท่านั้นที่รู้ ผู้อื่นหาได้เคลือบแคลงหรือสงสัยแม้แต่น้อยไม่“พี่หมิง” เสียงของนางแหบพร่าปนสะอื้น เมื่อครู่หญิงสาวร่ำไห้มาพักใหญ่ก่อนเดินเข้ามา “ท่านคุกเข่าอยู่ตรงนี้มาหนึ่งวันหนึ่งคืนแล้วนะเจ้าคะ หากทำเช่นนี้ต่อไปจะเสียสุขภาพเอาได้”เกาหมิงเอียงหน้ามองสตรีข้างกาย “เม่ยเอ๋อร์ นางตั้งครรภ์ ข้ารอมาตั้งสามปีในที่สุดภรรยาก็ตั้งครรภ์ แล้วเหตุใดนางต้องตาย”จางจิ่วเม่ยได้ฟังพลันมีสีหน้าดำคล้ำ แววตาทะมึนลง นางเองก็ตั้งครรภ์ได้ ขอเพียงได้แต่งกับเขาอย่างถูกต้องเสียทีนางพอแล้ว ความทุกข์ตรมที่ต้องข่มกลั้นซี่งได้รับนานนับปีจากการแอบรักฝังใจกับบุรุษที่มีสตรีอื่นข้างกาย พอที!ในขณะที่จางจิ่วเม่ยคิดการณ์อันชั่วช้าเช่นนั้น เกาหมิงกลับยิ่งรู้สึกย่ำแย่ไปทั้งใจ ยิ่งมองจางจิ่วเม่ย เกาหมิงก็ยิ่งรู้สึกผิดทบทวี เดิมทีเขาปฏิเสธจางจิ่วเม่ยแล้ว ทว
เพียงรักฝังใจ ตอนที่ 4 ปฐมบท 2 อดีตฝังใจ 3
ด้วยฐานะมิได้ร่ำรวยมั่งคั่ง บ่าวไพร่ในเรือนจึงค่อนข้างน้อย หน้าประตูจวนมีเพียงยามเฝ้าหนึ่งคน ตลอดทางเดินเข้าเรือนชั้นใน หลินซูซินจึงไม่พบบ่าวไพร่เดินขวักไขว่สักคนหญิงสาวเดินมาเรื่อยๆ อย่างระมัดระวังจนถึงเรือนหลัก คิดในใจว่าพักให้หายเหนื่อยสักหน่อย ค่อยทำอาหารรสเลิศรอสามีกลับมาจากทำงาน แล้วบอกข่าวดีให้เขารับรู้ท่ามกลางอาหารโอชาทว่าเหมือนฟ้าผ่าแสกหน้า เมื่อหลินซูซินเปิดประตูเข้าห้อง เดินเข้ามาเพียงหนึ่งก้าว ภาพที่เห็นทำให้นางแทบล้มทั้งยืน สามีของนางกำลังกอดกระหวัดรัดรึงอยู่กับสตรีผู้หนึ่งบนเตียงนอน กลิ่นอายวสันต์อันกรุ่นร้อนแผ่ซ่านกำจายไปทั่วห้องนอนของเราภายใต้ผ้าโปร่งพลิ้วไหว เสื้อผ้าชายหญิงกระจัดกระจาย ผ้าห่มยับย้วย ไม่บอกก็รู้ว่าพวกเขาเคี่ยวกรำอย่างร้อนแรงปานใด“กรี๊ด...”ไม่ใช่เสียงกรีดร้องของหลินซูซิน แต่เป็นของหญิงแพศยาในอ้อมกอดสามีนาง“ซูซิน” เกาหมิงมองหลินซูซินอย่างตื่นตกใจด้วยมิคาดว่าภรรยาจะกลับมากะทันหันหลินซูซินยืนชะงักค้างนิ่งงัน นางพูดไม่ออกสักคำขณะมองชายโฉดหญิงชั่วเร่งรีบลุกขึ้นจากเตียงมาสวมเสื้อผ้าอย่างทุลักทุเลแล้วเดินมาทางนางอย่างขอลุแก่โทษสีหน้าท่าทางของพวก
บางทีคุณอาจจะชอบ
เจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน
นรินทร์ลดา942 viewsผู้ไม่เป็นที่โปรดปราน
แอปเปิลโซดา1.2K viewsข้ามภพไป-กลับ แบบฉบับของชิงชิง
ไป๋เหลียนฮวา498 viewsศึกยอดมังกรครองบัลลังก์ แผ่นดินนี้ข้าไม่เอา
สายลมไร้กาลเวลา80.2K viewsชีวิตที่สามของหนิงอัน
มายารัตติกาล1.1K viewsย้อนเวลาป่วน...ฉางอัน
เฟยเทียน / เงาจันทราสีหมึก / กัญญ์ญาภัค3.4K viewsแม่นางไก่ทอด
นักเดินทางในโลกมายา347 viewsองค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน
ใบไม้ร่วงในเมืองร้าง175.6K views
