เพียงรักฝังใจ のすべてのチャプター: チャプター 1 - チャプター 9

สวัสดีค่ะ นิยายเรื่อง ‘เพียงรักฝังใจ’ เป็นเรื่องราวความรักของเด็กหนุ่มจ้าวเฟิงฉี เป็นเล่มพิเศษภาคต่อจากนิยายเรื่อง ‘ยามรักปักใจ’ ซึ่งเป็นรุ่นลูกของจ้าวเฟิ่งกับเพ่ยหนิงนั่นเองค่ะ แต่สามารถแยกอ่านได้นะคะ เพราะเนื้อหาแยกกันเป็นเอกเทศเค้าโครงเรื่องคือแนวนิยม ตายแล้วเกิดใหม่ย้อนเวลากลับมาแก้ไขในร่างเดิมเพียงแต่นิยายเรื่องนี้ไม่มีแก้แค้นสาสมสะใจอะไรนะคะแนวของเนื้อหาไม่หนักไม่ดราม่า ไม่มีปมซับซ้อนซ่อนเงื่อนชวนเครียดค่ะ มีเพียงเรื่องรักใคร่เบาๆ เท่านั้น เป็นเรื่องราวของการแอบรักในขณะที่อีกคนมีคู่หมั้นคู่หมาย รักที่มีจำต้องฝังไว้ในใจ มิอาจเปิดเผยโดยง่าย หากแย่งชิงได้ก็พร้อมจะทำอย่างชั่วร้ายหากนิยายเรื่องนี้ผิดพลาดประการใด นักเขียนก็ขอน้อมรับเอาไว้เพื่อนำไปแก้ไขและปรับปรุงในเรื่องต่อๆ ไปค่ะด้วยรักจากใจ หลี่หงคำเตือนนิยายเรื่องนี้ไม่อ้างอิงประวัติศาสตร์ชาติใดทุกตัวละครไม่มีอยู่จริงทุกตัวอักษรเกิดจากจินตนาการทั้งหมดโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านขอให้ทุกท่านมีความสุขและสนุกกับจินตนาการด้วยรัก“เมื่อรักคือการครอบครอง ไม่ยอมเป็นสองรองหัวใจใครการได้มาซึ่งที่หนึ

จูจื่อฉิงตบหลังมือบุตรสาวเบาๆ “ซินเอ๋อร์ เจ้ามิได้แต่งงานกับบุรุษเปี่ยมอำนาจมากบารมีสูงด้วยฐานะที่การมีสามภรรยาสี่อนุเป็นเรื่องปกตินะ แต่งกับชายธรรมดาสามัญ เจ้าต้องจับตาสามีให้ดี อย่าปล่อยให้เขาหลายใจไปรับอนุมาเด็ดขาด มิเช่นนั้นครอบครัวอาจจะลำบากเรื่องการเงินในภายหน้าเอาได้”หลินซูซินเป็นเด็กดีว่านอนสอนง่ายต่อบุพการีเสมอ แต่งงานก็เชื่อฟังสามีอย่างยิ่ง นางจึงพยักหน้าแย้มยิ้มมิเจือจาง“เจ้าค่ะท่านแม่”จังหวะนั้น หลินอีเซิงพลันยื่นใบหน้าคมเข้มเคลือบน้ำมันมาจากในครัว“พวกเจ้าแม่ลูก ลองมาชิมอาหารที่ข้าเพิ่งคิดค้นใหม่เร็ว ดูว่ารสชาติดีเข้าทีแล้วหรือไม่?”“ซินเอ๋อร์ไปเถิด พ่อเจ้าเรียกแล้ว”“เจ้าค่ะท่านแม่”ทุกครั้งที่พ่อครัวมือฉมังอย่างบิดาคิดสูตรอาหารชนิดใหม่ นักชิมกิตติมศักดิ์อย่างภรรยาและบุตรสาวพร้อมลองลิ้มเต็มที่ทว่ามิคาด หลินซูซินที่เดิมทีลิ้นรับรสดีเยี่ยมวันนี้กลับกลืนสิ่งใดไม่ลงสักครึ่งคำเพียงกลิ่นอาหารแตะจมูกนางก็ต้องเบือนหน้าหนีทันทีอาการคลื่นเหียนจนอาเจียนลมออกมากะทันหันเช่นนี้ ทำคนเป็นบิดามารดาตกใจนักหลังจากชะงักไปชั่วครู่จูจื่อฉิงพลันได้สติ นางให้คนไปตามท่านหมอมาอย่างเร็ว ส

ชายหนุ่มไม่เอ่ยปากทักทายแขกเหรื่อหรือญาติสนิทคนใด เพียงคุกเข่าสงบนิ่ง จับจองความเงียบงันอยู่คนเดียวจางจิ่วเม่ยที่มีดวงตาแดงก่ำสีหน้าเสียใจลึกล้ำเดินเข้ามา คุกเข่าลงนั่งเคียงข้างกับเขา วันนี้นางมาในฐานะญาติฝั่งมารดาของเกาหมิง ส่วนอีกฐานะ มีเพียงฮูหยินผู้เฒ่าเท่านั้นที่รู้ ผู้อื่นหาได้เคลือบแคลงหรือสงสัยแม้แต่น้อยไม่“พี่หมิง” เสียงของนางแหบพร่าปนสะอื้น เมื่อครู่หญิงสาวร่ำไห้มาพักใหญ่ก่อนเดินเข้ามา “ท่านคุกเข่าอยู่ตรงนี้มาหนึ่งวันหนึ่งคืนแล้วนะเจ้าคะ หากทำเช่นนี้ต่อไปจะเสียสุขภาพเอาได้”เกาหมิงเอียงหน้ามองสตรีข้างกาย “เม่ยเอ๋อร์ นางตั้งครรภ์ ข้ารอมาตั้งสามปีในที่สุดภรรยาก็ตั้งครรภ์ แล้วเหตุใดนางต้องตาย”จางจิ่วเม่ยได้ฟังพลันมีสีหน้าดำคล้ำ แววตาทะมึนลง นางเองก็ตั้งครรภ์ได้ ขอเพียงได้แต่งกับเขาอย่างถูกต้องเสียทีนางพอแล้ว ความทุกข์ตรมที่ต้องข่มกลั้นซี่งได้รับนานนับปีจากการแอบรักฝังใจกับบุรุษที่มีสตรีอื่นข้างกาย พอที!ในขณะที่จางจิ่วเม่ยคิดการณ์อันชั่วช้าเช่นนั้น เกาหมิงกลับยิ่งรู้สึกย่ำแย่ไปทั้งใจ ยิ่งมองจางจิ่วเม่ย เกาหมิงก็ยิ่งรู้สึกผิดทบทวี เดิมทีเขาปฏิเสธจางจิ่วเม่ยแล้ว ทว

แน่นอนว่างานเยี่ยงนี้เสี่ยวเหยาถนัดยิ่ง นางเหยียดยิ้ม “เจ้าค่ะนายน้อย”เงาร่างอ้อนแอ้นหายไป เงาร่างสูงเพรียวคนใหม่ก้าวเข้ามาเขาคือ อี้หาน เป็นชาวยุทธ์ที่ทำงานให้ราชสำนักมาช้านานจ้าวเฟิ่งฉีสั่งการโดยไม่หันมองอีกครา “รอเวลาที่เหมาะสม ค่อยจัดการค้นจวนยึดทรัพย์ลากคนเข้าคุกรับโทษทัณฑ์”“ขอรับนายน้อย...”สกุลเกาที่สงบสุขราบรื่นเพราะลืมเลือนสตรีผู้หนึ่งไปสิ้นค่อยๆ เกิดพายุร้ายโหมกระพือภายในเรือน เปลวเพลิงแห่งชีวิตค่อยๆ แผ่ลามไปทั่วทั้งจวนภายในเวลาเพียงไม่นานเรียกว่ากรรมตามทันได้อย่างรวดเร็วไม่ต้องรอถึงชาติหน้าเดิมทีเกาหมิงที่รักหลินซูซินจากใจจริงแต่กลับนอกใจ ล้วนเป็นเพราะจางจิ่วเม่ยน่ารักซุกซน เป็นสตรีสดใสแปลกใหม่แบบที่ตนไม่ค่อยได้สัมผัสความร่าเริงของสาวน้อยซึ่งแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับสตรีเรียบร้อยอ่อนหวานอยู่ในกรอบจารีตที่เจออยู่ทุกวันเช่นหลินซูซิน ย่อมทำให้บุรุษโลเลผู้หนึ่งหวั่นไหวสั่นคลอนครั้งนี้ก็เช่นกัน เมื่อเกาหมิงได้เจอเสี่ยวเหยา หญิงสาวที่เอาศาสตร์สตรีอันล้ำเลิศทุกแขนงมาไว้กับตัวดุจธรรมชาติสรรสร้างความสะสวยไม่ต้องพูดถึง ความหยาดเยิ้มยิ่งไม่ต้องกล่าวอ้างสตรีสะคราญโฉม

เขามีดวงหน้าหล่อเหลากับแววตาสุขุมลุ่มลึกเปี่ยมเสน่ห์เฉพาะบุรุษ แม้ในเวลาหลับยังแฝงความงดงามให้คนประทับใจ เพียงแต่ดวงหน้าราวรูปสลักของเขายามนี้ ถูกภาพจำในชาติที่แล้วกดทับความวิจิตรไปเสียสิ้นเสื้อตัวยาวสีขาวสะอาดตาเพียงทำให้เขาดูสง่าและภูมิฐานเช่นบุรุษคนหนึ่งเท่านั้นไหนเลยจะยังคงมีความน่าเคารพชวนนับถือเหลืออยู่อีกหลินซูซินหยุดความคิด “พี่เกาหมิง” นางแย้มยิ้มทักทายตามมารยาท“เจ้ามาคนเดียวกระมัง ให้ข้าพาเดินนะ จะได้ช่วยถือของ” เกาหมิงเอ่ยพร้อมรอยยิ้มที่ประดับบนใบหน้างามสง่าตลอดเวลานางเอียงหน้ากะพริบตาช้าๆ เพียรกักแววตากังขายามลอบพิจารณาอย่างมิให้เขาสงสัยภายใต้ความกระจ่างใสในรอยยิ้มอ่อนหวานหลินซูซินเพียรแฝงไว้ด้วยความอ่อนโยนและรักษาระยะห่างไว้พอดี มิได้แสดงความสนิทสนมมากเกินไปหรือห่างเหินจนดูไม่งาม“เป็นการรบกวนท่านหรือไม่?”“เจ้าอย่าได้เกรงใจ”หลังจากทักทายนางหลายประโยคสายตาของเขาก็บังเอิญเห็นจางจิ่วเม่ยยืนอยู่อีกฝั่ง จึงเอ่ยปากทักทายกันตามมารยาท“อ่า...นั่นน้องจิ่วเม่ยมิใช่หรือ?”แววตาสีหน้าอันอ่อนโยนนั้นคือเพิ่งบังเอิญเจอจริงๆจางจิ่วเม่ยเองก็แนบเนียนยิ่ง “ช่างเหมาะเจาะเสียจริง