ตอนที่ 8 ฟีโรโมนตีกัน

ตอนที่ 8 ฟีโรโมนตีกัน

         กลิ่นฟีโรโมนของอิสราซึ่งเป็นกลิ่น ‘ไม้จันทน์’ ที่หนักแน่นและเย็นชาในตอนแรก ตอนนี้มันกลับรุนแรงและร้อนแรงขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ มันไม่ได้ทำให้คีรินทร์รู้สึกอ่อนแรงและถูกคุกคามจนร่างกายเริ่มสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้

         อิสราก็รู้สึกไม่ต่างกัน เขาตั้งใจจะเพียงแค่จะแกล้งคีรินทร์เล็กน้อยเท่านั้น แต่เมื่อร่างกายของโอเมก้าที่หอมหวานด้วยกลิ่นฟีโรโมน ‘ดอกกุหลาบ’ ที่อ่อนโยนและนุ่มนวลเข้ามาในอ้อมแขน เขาก็สัมผัสได้ถึงความร้อนแรงที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวของคีรินทร์ ซึ่งมันไม่ใช่ความร้อนที่เกิดจากการแสดง แต่เป็นความร้อนที่เกิดจากการฮีทที่กำลังจะเริ่มต้น

         “ตัวนาย…ร้อน” อิสราพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ใบหน้าของเขาเริ่มแดงก่ำจากฤทธิ์ของฟีโรโมนที่กำลังตีกัน

         การแนบชิดที่เกิดขึ้นนั้น ทำให้คีรินทร์รู้สึกถึงความอึดอัดและกลิ่นฟีโรโมนของอัลฟ่าที่รุนแรงจนแทบจะทำให้เขาหายใจไม่ออก

         “หยุด ตัดฉาก” เสียงผู้กำกับดังขึ้น “เกิดอะไรขึ้นน่ะคีรินทร์ ทำไมตัวถึงสั่นขนาดนั้น”

         ทันทีที่ผู้กำกับสั่งตัดฉาก อิสราก็ปล่อยคีรินทร์ออกจากอ้อมแขนทันที เขามองคีรินทร์ด้วยสายตาตกใจปนประหลาดใจ ร่างกายของคีรินทร์ดูเหมือนจะอ่อนระทวยลงไปเรื่อยๆ จนเกือบจะล้มลง

         “ฟีโรโมนของพวกเรามัน...มันกำลังตีกัน” คีรินทร์พูดเสียงสั่นเครือ “ผมรู้สึกไม่ค่อยดีเลย”

         “นี่มันบ้าอะไรกัน” อิสราสบถออกมาด้วยความหงุดหงิด เขาไม่เคยมีปฏิกิริยากับฟีโรโมนของโอเมก้าคนไหนมาก่อน และคีรินทร์ก็เป็นคนแรกที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนกำลังถูกดึงดูดเข้าหากันในแบบที่เขาไม่เคยสัมผัส

         ผู้กำกับรีบวิ่งเข้ามาหาคีรินทร์ด้วยความตกใจ “เกิดฮีทกะทันหันงั้นเหรอ นี่นายยังไม่ได้ฉีดยาระงับฮีทมาเหรอ”

         “ผม…ผมต้องไปพักก่อนครับ” คีรินทร์พูดเสียงแผ่วเบา เขาพยายามเดินออกไป แต่ร่างกายกลับหมดแรงจนล้มลงกับพื้นทันที

         ผู้กำกับและทีมงานต่างพากันตกใจ แต่คนที่ไวกว่าทุกคนคืออิสรา เขารีบเข้าไปประคองคีรินทร์ขึ้นมา “ลุกไหวไหม”

         คีรินทร์ส่ายหน้า “ผม…ไม่ไหว”

         ในสถานการณ์ที่ทุกคนต่างทำตัวไม่ถูก อิสราตัดสินใจอุ้มคีรินทร์ขึ้นมาในท่าเจ้าสาวอย่างรวดเร็ว

         “คุณอิส จะทำอะไรน่ะ” เอกรีบเข้ามาห้าม

         “ฉันจะพาเขาไปที่ห้องพัก” อิสราพูดเสียงเรียบ “สถานการณ์แบบนี้ ไม่ว่าโอเมก้าคนไหนก็ควรได้รับการดูแล”

         คีรินทร์ที่ยังคงอ่อนระทวย กลับถูกอุ้มขึ้นไปบนอ้อมแขนที่แข็งแกร่งของอิสรา เขาได้แต่ตกใจจนพูดไม่ออก เขามองใบหน้าของอิสราที่อยู่ใกล้แค่คืบ แล้วความรู้สึกบางอย่างที่เขาไม่เคยมีกับอัลฟ่าคนไหนก็เริ่มก่อตัวขึ้นในใจ

         อิสราอุ้มคีรินทร์เข้ามาในห้องพักส่วนตัวของเขาที่จัดเตรียมไว้ในสตูดิโอถ่ายทำอย่างรวดเร็ว เขาวางร่างที่อ่อนระทวยของคีรินทร์ลงบนโซฟาหนังสีเข้มอย่างเบามือ แล้วรีบเปิดหน้าต่างเพื่อระบายกลิ่นฟีโรโมนที่รุนแรงของทั้งคู่ออกไป

         “นายเป็นโอเมก้าประเภทไหนกันแน่” อิสราถามด้วยน้ำเสียงติดจะหงุดหงิด “ทำไมถึงไม่มีภูมิต้านทานฟีโรโมนอัลฟ่าขนาดนี้”

         คีรินทร์ลืมตาขึ้นมองอิสราด้วยสายตาพร่ามัว “ผม…ก็แค่โอเมก้าธรรมดา”

         “โอเมก้าธรรมดาที่ไหนจะฮีทง่ายขนาดนี้” อิสราพึมพำ “หรือว่า…นายเป็นโอเมก้าที่เพิ่งเข้าสู่วัยเจริญพันธุ์”

         คำถามของอิสราทำให้คีรินทร์เบิกตากว้างด้วยความตกใจอย่างเห็นได้ชัด “คุณรู้ได้ยังไง”

         อิสรามองคีรินทร์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความประหลาดใจ เขาไม่คิดว่าสิ่งที่เขาเดาจะถูกต้อง “แสดงว่าฉันเดาถูกสินะ”

         คีรินทร์พยายามจะลุกขึ้นจากโซฟา แต่ร่างกายกลับไม่มีเรี่ยวแรงพอจะลุกไหว “ผม…ผมไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนี้”

         “ทำไม การเป็นโอเมก้าที่เพิ่งเข้าสู่วัยเจริญพันธุ์มันเป็นเรื่องน่าอับอายขนาดนั้นเลยเหรอ” อิสราถาม

         “มันไม่ใช่เรื่องน่าอับอาย แต่ผมแค่ไม่อยากให้ใครมามองผมด้วยสายตาที่ดูถูกเหมือนที่พวกอัลฟ่าส่วนใหญ่ทำ” คีรินทร์พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ทุกคนมักจะคิดว่าโอเมก้าอ่อนแอ ต้องพึ่งพาอัลฟ่าเสมอ โดยเฉพาะโอเมก้าที่มีหน้าตาแบบผม ยิ่งจะถูกอัลฟ่าคุกคามและรังแกได้ง่ายกว่าคนอื่น”

         คีรินทร์เงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ผมพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะไม่ให้ใครรู้ว่าผมเป็นโอเมก้าประเภทนี้ ผมกินยาคุมฮีทเป็นประจำ และพยายามหลีกเลี่ยงการเข้าใกล้พวกอัลฟ่า เพื่อที่ผมจะได้ใช้ชีวิตได้อย่างปกติสุขเหมือนคนอื่นเขา”

         อิสรามองคีรินทร์ด้วยสายตาที่อ่อนลงกว่าเดิม เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าเบื้องหลังความแข็งกระด้างและไม่ยอมคนของคีรินทร์นั้น แท้จริงแล้วเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและความหวาดระแวงขนาดนี้

         “แล้วทำไมถึงมาเป็นนักแสดงล่ะ” อิสราถาม “ในเมื่อนายรู้อยู่แล้วว่าอาชีพนี้ต้องเจอพวกอัลฟ่ามากมายขนาดไหน”

         “เพราะการแสดงทำให้ผมเป็นใครก็ได้ที่ไม่ใช่ตัวเอง ทำให้ผมได้เป็นคนที่แข็งแกร่ง มีอำนาจ และสามารถปกป้องตัวเองจากพวกอัลฟ่าที่นิสัยไม่ดีได้” คีรินทร์พูด “แต่ตอนนี้ผมกลับต้องมาเจอคุณ...คนที่ผมพยายามจะหนีมาตลอดชีวิต”

         อิสรารู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกระแทกเข้าที่หัวใจอย่างจัง เขาไม่เคยรู้มาก่อนว่าการกระทำของเขาในวันแรกได้สร้างบาดแผลให้กับคีรินทร์มากมายขนาดไหน

         “ฉันขอโทษ” อิสราพูดเสียงเบา “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำให้นายรู้สึกแย่”

         คีรินทร์เงยหน้าขึ้นมองอิสราด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย “คุณขอโทษผมทำไม”

         “เพราะฉัน...ฉันก็เคยเป็นแบบนาย” อิสราพูดเสียงเรียบ “ฉันก็เคยรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นจุดอ่อนในสายตาคนอื่นเหมือนกัน”

         อิสราไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบแก้วน้ำมาให้คีรินทร์ “นายดื่มน้ำก่อนดีกว่า”

         คีรินทร์ไม่ตอบอะไร เขาแค่รับแก้วน้ำมาดื่มอย่างช้าๆ แล้วมองไปที่หน้าต่างที่กำลังระบายอากาศอยู่

         “เรื่องนี้…เก็บไว้เป็นความลับระหว่างเราได้ไหม” คีรินทร์ถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ผมไม่อยากให้ใครในกองถ่ายรู้ว่าผมเป็นโอเมก้าประเภทนี้”

         “ได้สิ” อิสราตอบทันที “ฉันสัญญาว่าจะไม่บอกใคร”

         “ขอบคุณครับ” คีรินทร์พูด “แต่ถึงยังไง…ผมก็ยังเกลียดคุณอยู่ดี”

         คำพูดของคีรินทร์ทำให้อิสราถึงกับยิ้มขำ “ไม่เป็นไร ฉันชินแล้ว”