บทที่ 4 ราวิโอลีรสขนม

บทที่ 4 ราวิโอลีรสขนม

ขนมนั่งรออยู่บนม้านั่ง เทียวมองเวลาบนข้อมือตัวเอง นี่ก็สี่โมงแล้ว เธอยังไม่รู้เลยว่าต้องเอาร่มไปคืนเขาที่ร้านกาแฟไหน

“เห็นเราเป็นหมอดูหรือไง ถึงจะได้เดาใจถูกว่าไปนั่งร้านไหนน่ะ” ขนมบ่นพึมพำ พอนึกอะไรออกก็รีบก้าวเท้าให้ทันพี่พยาบาลแล้วคว้าแขนไว้ “พี่เพ็ญคะ หนมขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ”

“ว่ามาเลยลูก”

“อาจารย์ศิวกรแกชอบไปนั่งร้านกาแฟแถวไหนเหรอคะ แบบหน้าโรงพยาบาลหรือว่าในโรงพยาบาลเรา”

“น่าจะเป็นร้านกาแฟหน้าตึกนี้นะลูก พี่เห็นหมอไปนั่งกันเยอะนี่”

“อ๋อ…” ขนมร้องอ๋อ ใกล้ๆ นี้เองนี่นา “ขอบคุณมากๆ ค่ะ”

“จ้า”

พอรู้พิกัดแล้วก็มุ่งหน้าไปยังร้านกาแฟทันที เป็นร้านเล็กๆ ซึ่งมีหมอและนักศึกษาแพทย์ทุกชั้นปีไปหาขนมและกาแฟกินบ่อยๆ ซึ่งเธอก็เป็นหนึ่งในนั้น ชอบไปนั่งอ่านหนังสือน่ะ

“ขอให้เขาอยู่ที่นี่เถอะ”

เดินมาถึงหน้าร้าน ขนมก็กวาดสายตามองหาชายหนุ่มจนเห็นแผ่นหลังกำยำในเสื้อเชิ้ตสีกรมท่านั่งยกแก้วกาแฟจิบด้วยท่าทางสบายใจเฉิบ

“สบายใจเลยนะ ให้เรารอเนี่ย” ขนมจิ๊ปาก แต่พอผลักประตูเข้ามาด้านใน ใบหน้าบูดบึ้งก็พลันเปลี่ยนเป็นยิ้มแย้ม “สวัสดีค่ะ นี่ค่ะร่มของอาจารย์ แล้วก็ขอบคุณมากๆ นะคะที่ให้ยืมร่ม” ขนมรีบพูดตามบทซึ่งเธอท่องจำมาตลอดการเดินทางมาร้าน พูดจบแล้วก็วางร่มพิงเก้าอี้อีกตัวหนึ่ง

“นั่งก่อนสิ”

เท้าเรียวหยุดชะงัก เธอทันได้เดินออกมาแล้วหนึ่งก้าว

'มาไม้ไหนเนี่ย หรือว่า!'

“อาจารย์มีอะไรหรือเปล่าคะ”

ศิวกรเงยหน้ามองรอยยิ้มหวาน ใบหน้าเขาเรียบนิ่งไร้ความรู้สึกอื่นแสดงออกมา คนถูกรั้งไว้ก็งงไปสิ ตกลงเขาเรียกทำไม เรียกแล้วเอาแต่มองหน้ากันแบบนี้

เหี้ย! ระ หรือว่าเขาจำเธอได้ขึ้นมา เลยเรียกให้นั่งด้วย

“อะ อาจารย์เรียกหนูทำไมเหรอคะ”

“นั่งก่อน”

“ไม่ดีมั้งคะ พอดีว่าหนูมีงานด่วนต้องทำ”

“เหรอ”

“ค่ะ”

“อืม…”

ตกลงเขาให้เธอไปได้แล้วใช่ไหม ไปได้เลยหรือเปล่านะ 'อืม' คำเดียวคือหมายความว่าอย่างไรล่ะ

“ไปแล้วนะคะ…” ขนมก้าวเท้าไปหนึ่งก้าว มองหน้าเขาด้วยว่าจะรั้งกันไว้อีกไหม พอก้าวไปอีกหนึ่งก้าวเขาไม่พูดอะไรเธอก็เลยรีบก้าวฉับ ๆ ออกมาจากร้านกาแฟ “เฮ้อ…” ขนมยืนพิงต้นไม้บนฟุตพาทพร้อมกับระบายลมหายใจออกยาวๆ “อะไรเนี่ย” เธองงไปหมดแล้ว เหมือนเขาตั้งใจอยากแกล้งเธอเลย

“หนม”

“ขา อะ อ้าวพี่เอ็ม ไหงมาปั่นจักรยานเล่นได้เนี่ย”

“ปั่นเล่นที่ไหน พี่ขึ้นเวรเช้าต่อบ่าย”

“อ๋อ แล้วจะไปไหนเหรอคะ”

“กินข้าว ไปด้วยกันปะ หรือว่ากินแล้ว!”

“ยังค่ะ แต่หนมขอถามยิ้มก่อนนะคะ ว่าจะกลับมากินข้าวด้วยกันไหม”

“อืม ๆ”

“โหลๆ ยิ้มเย็นนี้กลับมากินข้าวด้วยกันปะ”

(คงไม่ทันมั้ง หนมกินก่อนได้เลย)

“อ๋อ โอเคเลย” ขนมวางสายจากรูมเมตก็หันมาพยักหน้าให้รุ่นพี่ “ไปค่ะ”

“ซ้อนท้ายเลยครับคนสวย”

“หึหึ” เสียงหัวเราะดังขึ้นจากมุมหนึ่งของร้านกาแฟ ขณะที้ขนมกับรุ่นพี่ปั่นจักรยานไปยังที่จอดรถแล้วออกไปหาอะไรกินข้างนอก

มาถึงร้านอาหารขนมก็หยิบเมนูมาอ่าน เมนูเป็นภาษาอังกฤษหมดเลย

“ราวิโอลีนี่เป็นไงอะพี่เอ็ม”

“อยากรู้ก็ลองสั่งมากิน”

“ถ้าไม่อร่อยล่ะ?”

“ก็สั่งอย่างอื่นมากิน”

“หุย ไม่เอาอะ เปลืองเงินเปล่าๆ”

“พี่เลี้ยง”

“พี่เอ็กซ์เทิร์นนี่ใจดีเนอะ”

“ไม่นะ กับบางคนเท่านั้น”

“หึหึ”

ขนมสั่งเมนูอื่นที่ไม่ใช่ราสิโอลี สั่งอาหารเสร็จก็นั่งคุยกันเพลินเลย กระทั่งพี่เอ็มถามขึ้น

“เราได้เจออาจารย์กรแล้วใช่ปะ”

“ค่ะ เจอแล้ว”

“เป็นไง หล่อไหม แล้วโดนดุปะ”

ขนมยกยิ้มมุมปาก ไม่ยักรู้ว่ารุ่นพี่ก็อยากรู้เรื่องอาจารย์ศิวกรเหมือนกัน

“แล้วพี่เอ็มไม่เคยเรียนกับอาจารย์กรเหรอ”

“ก็เคย แต่พี่ไม่ได้โฟกัสหน้าอาจารย์ขนาดนั้น ตอนนั้นเหมือนอาจารย์ไม่ได้เป็นอาจารย์สอนเต็มตัวอะ”

“อ๋อ” อย่านี้นี่เอง “แล้วพี่เอ็มเคยเห็นเขาดุไหม แบบดุนักศึกษาน่ะค่ะ” เธอก็ถามเป็นปกติแต่พี่เอ็มเลิกคิ้วสูงเชิงตั้งคำถาม ก่อนที่มุมปากหนาจะยกโค้งเป็นรอยยิ้ม “ทำไมล่ะคะ หนมพูดผิดตรงไหนเหรอ”

“ดูเราสนใจเรื่องอาจารย์กรมากนะ กลัวหรือว่าสนใจคนหล่อ”

“แหม…เห็นคนหล่อก็ต้องสนใจเป็นธรรมดาแหละ” ถึงจะชอบคนหล่อแค่ไหนแต่ยกเว้นเขาไว้คนหนึ่งแล้วกันนะ

“แล้วพี่ไม่หล่อ?”

“หล่อค่ะ หล่อคนละแบบกัน”

“ดีนะที่เราชม”

เสียงหัวเราะของขนมดังขึ้น แล้วอาหารที่สั่งไปก็ทยอยมาเสิร์ฟ ขนมขมวดคิ้วมองจานที่เธอไม่ได้สั่ง

“พี่เอ็มสั่งอะไรมาเหรอ”

“วาวิโอลี”

“พี่จะกินเหรอ”

“เปล่า เห็นเราสนใจเมนูนี้น่ะ เลยสั่งมาให้ลอง”

ขนมอมยิ้มแล้วเลื่อนจานราวิโอลีไปทางพี่เอ็กซ์เทิร์น เชิงให้เขาตักชิมก่อน

“พี่เคยกินแล้ว เราน่ะกินเลย”

“คำหนึ่งนะ” ขนมรบเร้าให้เขาตักก่อน เมื่อพี่เอ็มตักไปกินแล้วเธอค่อยตักมาใส่จานตัวเอง ลิ้มลองรสชาติแปลกใหม่คำโต ดวงตาเป็นประกายบ่งบอกถึงความอร่อย

“หืม! อร่อยมากเลยค่ะ”

“หึหึ งั้นก็กินเยอะๆ”

“เนี่ย พี่เอ็มตามใจหนมแบบนี้หนมคงเคยตัวแย่เลย”

“เคยตัวก็ต้องโดนดุ ชอบไหมล่ะโดนดุ” ขนมสั่นหน้าพรืดหนึ่ง แล้วก้มหน้าตักอาหารเข้าปาก ทั้งสองใช้เวลาไม่นานอาหารก็หมดเกลี้ยง ติดนิสัยกินเร็วกันทั้งคู่เลยมีเวลาแวะซื้อน้ำเต้าหู้ก่อนกลับหอพัก

“ขอบคุณนะคะที่พาน้องสาวไปขุนจนตัวจะแตกแล้ว”

“รีบขึ้นห้องเลย”

“ค่า~”

ขนมโบกมือให้รุ่นพี่แล้วจึงรีบขึ้นห้อง เธอวางถุงน้ำเต้าหู้ลงบนโต๊ะแล้วเดินไปทิ้งตัวนอนบนเตียง สมองพลันนึกถึงเรื่องในร้านกาแฟ

“จะรั้งเราไว้ทำไมนะ หรือว่าเขาจะรื้อฟื้นเรื่องคืนนั้น บ้าน่า…เขาจำไม่ได้หรอก” สองมือกวาดม้วนผมออกจากใบหน้า ก่อนจะลุกไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดเตรียมนอนอ่านหนังสือรอยิ้มกลับมา

วันต่อมา 14:30

ขนมนั่งอ่านงานอยู่ในห้องพักนักศึกษาแพทย์ ในห้องมีเธอกับเพื่อนอีกคนหนึ่ง

“หนม”

“ว่า?”

“อาจารย์กรดูเงียบขรึมๆ ปะเมื่อเช้าน่ะ”

“ทำไมเหรอ” ปกติของเขาไหม ตั้งแต่เจอกันเขาก็ดูขรึมแบบนี้ตลอด หวงคำพูด ใช้สายตาและแสดงออกทางสีหน้าเก่ง ปากไม่ขยับแต่เวลาจ้องมองมาแต่ละทีเหมือนถูกด่าไปแล้วร้อยรอบ แบบนี้สินะที่เขาเรียก 'หน้าแสดงออกถึงคำพูด'

“อาจารย์เขามีครอบครัวยังนะ”

เอาล่ะ ตอนนี้มีหัวข้อใหม่ให้สมองขนมทำงานหนักอีกแล้ว 'อาจารย์เขามีครอบครัวยังนะ' มันก็น่าคิดนะ แล้วถ้าเขามีครอบครัวแล้วจะไป…ทำเรื่องแบบนั้นทำไมกัน

“ไม่หรอกมั้ง”

“หนมรู้เหรอ”

“เปล่า เดาเอาน่ะ”

“อ้าว ก็นึกว่ารู้”

แต่ว่าเธอก็ไม่เห็นแหวนบนนิ้วมือข้างซ้ายเขาเลยนี่นา

“ช่างเถอะ”

“อืม”

20:00 น.

ขนมนอนเล่นโทรศัพท์อยู่บนเตียงกับรูมเมต กำลังวางแผนเที่ยววันหยุดอยู่ดีๆ โทรศัพท์ก็สั่นครืดหนึ่ง เธอกดเปิดแจ้งเตือนนั้นทันที

“ฮะ!”

“อะไร เป็นอะไรเด้งตัวขึ้นมาเร็วขนาดนั้นอะ” ยิ้มสะดุ้งโหยง ขนมเด้งตัวขึ้นเร็วไม่พอแถมยังทำหน้าตกใจอีก

“คุณเค…”

“ทำไม”

“เขาลงรูปไอจี”

“ฮะ?” คราวนี้ยิ้มลุกขึ้นมานั่งแล้วยื่นหน้ามาส่อง “รูปอะไรอะ”

“ราวิโอลี”

“มันคือ?”

“ก็อาหารอิตาเลียน”

“แล้วยังไง อะไรของเขาอะ ใส่ชื่อแล้วก็อิโมจิลูกกวาดกับพวกขนมเนี่ยนะ มาอารมณ์ไหน”

“เออแปลกแฮะ” ขนมอ่านข้อความที่เขาโพสต์ แต่สะดุดตาตรงอิโมจิคอนรูปขนมต่างๆ ต่อท้ายชื่ออาหารเนี่ยสิ

“ว่าแต่หนมได้คุยกับเขาบ้างปะ”

“ใครจะอยากคุยล่ะ ราวน์เช้าด้วยกันทีไรหนมขนลุกไปหมด เขาชอบทำหน้าเดียวแบบนี้” ขนมเลียนแบบใบหน้าเข้มขรึมของอีกฝ่าย ทำเอายิ้มหัวเราะลั่นจนล้มลงกลิ้งไปมาบนเตียง “ชอบทำเสียงดุด้วยอะ แค่ได้ยินเสียงก็หัวหดแล้วปะ”

“หนมก็ แต่ว่านะ…อาจารย์แกก็แบดบอยเหมือนกันนะเนี่ย เออยิ้มว่าแกคงลงรูปอ่อยเหยื่ออีกแน่”

“อ่อยเหยื่อ”

“อืม หนมก็ลองๆ ลงรูปหน่อยสิ”

จะว่าไปเธอก็ไม่ได้อัปเดตอะไรในไอจีมานานมากแล้ว แกล้งลงรูปหน่อยดีกว่า ถ้าเขาเล่นไอจีอยู่ต้องเห็นแน่นอน เพราะเพื่อนผู้ติดตามก็ใช่ว่าจะเยอะ

ขนมเลือกรูปกับยิ้มจนได้รูปตัวเองที่ดูดีที่สุดอัปลงในไอจีส่วนตัว

“เสร็จละ นอนเลยดีกว่า” เห็นแหละ เขาต้องเห็นแหละว่าเธอลงรูปน่ะ

10:00 วันต่อมา

ศิวกรเดินถือชาร์ตคนไข้มาหยุดอยู่เคาน์เตอร์พยาบาลหน้าห้องผ่าตัด ใบหน้าเข้มขรึมแสดงออกถึงความเครียดเล็กน้อย

“อาจารย์สุธีอยู่ในห้องแล้วใช่ไหมครับ”

“ค่ะอาจารย์”

“ครับ” เขาถือชาร์ตคนไข้เข้ามาในห้องผ่าตัด “สวัสดีครับอาจารย์”

“มาก็ดีแล้ว เคสนี้น่าศึกษาเรามายืนตรงนี้”

“ครับ” ศิวกรเดินไปหยุดยืนข้างอาจารย์สุธี แล้วมองการผ่าตัดพร้อมรับฟังสิ่งที่อาจารย์สอนไปด้วย เคสนี้เป็นเคสท้องนอกมดลูกและเพิ่งประสบอุบัติเหตุรถมอเตอร์ไซค์ล้ม ส่งผลให้มีเลือดออกในช่องท้องและมีอาการปวดหน่วงท้องมาก ศิวกรตั้งใจฟังอาจารย์สอนระหว่างผ่าตัดกระทั่งทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดี

“ว่างไหม ไปหาอะไรกินดีไหม”

“พอดีผมมีธุระน่ะครับอาจารย์ เอาไว้เป็นวันหน้าได้ไหมครับ” ศิวกรปฏิเสธอย่างถ่อมตน เขาไม่ค่อยว่างจริงๆ ช่วงนี้น่ะทีงานกองเป็นภูเขาเลย แล้วยิ่งงานในคลินิกอีก

“อาจารย์หนุ่มไฟแรงจริงๆ ต่างจากคนแก่ๆ เริ่มจะหมดไฟแล้ว”

“หึหึ ไม่หรอกครับ อาจารย์ยังหนุ่มยังแน่นอยู่เลย”

“หึหึ เอาๆ ผมขอตัวก่อนแล้วกัน ว่างก็ไปนั่งกินข้าวด้วยกันสักมื้อ”

“ครับ ขอบคุณสำหรับคำชวนนะครับ”

ศิวกรเดินมาส่งอาจารย์เขาหน้าโรงพยาบาล เสร็จจากตรงนี้ก็กลับไปทำงานตัวเอง ทว่าระหว่างทางเดินกลับเขาเดินสวนทางกับกลุ่มนักศึกษาพอดี ทุกคนจึงหยุดแล้วไหว้สวัสดี

“สวัสดีครับ”

ขนมก้มหน้าหลบสายตา แต่ดันซุ่มซ่ามทำของหล่นมือจนได้ เธอนี่มันน่าโดนหยิกสักทีจริงๆ นะ เวลาตื่นเต้นหรือทำอะไรผิดมาก็จะซุ่มซ่ามแบบนี้ แต่ก็เป็นเฉพาะตอนที่เห็นหน้าเขานั่นแหละ ตัวอันตรายเลยผู้ชายคนนี้

“หนมเป็นไรเปล่า”

“เปล่าๆ ไม่เป็นไร” เธอรีบหยิบของขึ้นมาแล้วเอาแมกส์มาสวมจึงค่อยเงยหน้ามองหน้าอีกฝ่ายซึ่งเขาก็กำลังจ้องเธออยู่เหมือนกัน สองสายตาสบผสานกันราว ๆ สามวินาทีได้ เป็นขนมที่เบนสายตามองไปทางอื่นก่อนแล้วเพื่อนก็พาเธอเดินออกมา

เสียงถอนหายใจของขนมทำให้เพื่อนหันมามองกันทุกคนเลย

“หนมมีปัญหากับอาจารย์กรไหมเนี่ย เห็นหน้าอาจารย์ทีไรเป็นงี้ทุกทีเลย”

“…”!

“เออ เป็นอะไร”

เรื่องของเธอคงน่าสนใจมากสินะ แต่ขนมทำได้เพียงอ้าปากกำลังจะตอบเท่านั้น เพราะพี่เอ็กซ์เทิร์นเดินมาพอดีเพื่อนเลยเลิกสนใจเธอไปสนใจรุ่นพี่แทน

'บ้าเอ๊ย เรากลายเป็นคนแบบนี้ไปได้ยังไงนะ ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย!'

กลับกลายเป็นเธอที่มีอาการอยู่ฝ่ายเดียว ไปไหนมาไหนก็กลัวว่าคนจะรู้เรื่อง

ตกเย็นมาขนมก็เดินกลับหอเหมือนเดิม แต่วันนี้ยายรูมเมตมานั่งรออยู่หน้าวอร์ดก็เลยไม่ต้องกลับคนเดียวอีก

“ยิ้ม หนมรู้สึกคันๆ ตรงนาน้อยอะ” นาน้อยเป็นคำที่ขนมใช้เรียกแทนอวัยวะเพศน่ะ “เหมือนจะเป็นผื่นแดงด้วยนะ”

“แพ้น้ำยาซักชุดชั้นในเปล่า”

“มั้ง งั้นเย็นนี้พาไปหาหมอหน่อยสิ”

“เราก็เป็นหมอปะวะ”

“แหมแม่คุณ เป็นหมอแล้วมียารักษาเหรอ สู้ดีไปหาหมอจริงๆ ดีไหม”

“ก็ไปหาหมอผิวหนังในโรงพยาบาลมหา'ลัยเราไง ง่ายจะตายไม่ต้องไปเสียเงินด้วย”

“แต่ใครจะกล้าไปนอนอ้าขาให้หมอดูปิ๊วะ”

“ฮ่า ๆ เออไม่กล้าเหมือนกัน” ยิ้มหัวเราะร่วน “แต่เห็นว่ามีคลินิกหนึ่งนะ คนไปเยอะมากแล้วค่ารักษาถูก”

“หมอผิวหนังเหรอ”

“เปล่า หมอสู”

“ไอยิ้ม ทำเป็นเล่นไปได้!” ขนมดุเพื่อนไปทีหนึ่ง พูดทีเล่นทีจริงอยู่นั่นแหละ “แล้วต้องบวชน้องไหม”

“บวชเหอะ เผื่อหมอขอดูผื่น”

“อืม”

กลับมาถึงห้องขนมก็จัดการตัวเอง อาบน้ำเสร็จสรรพถึงให้ยิ้มพาไปหาหมอข้างนอกแทน แต่เหมือนโชคจะไม่เข้าข้างเธอนะ เพราะร้านหมอที่ตั้งใจมาหากลับปิดซะงั้น แถมคลินิกแถวนี้ยังปิดหมดอีก

“วันนี้วันอะไรเหรอ คลินิกปิดหมดเลยแฮะ”

“กลับเหอะ พรุ่งนี้หนมไปหาหมอในโรงพยาบาลก็ได้”

“อืม”

วันต่อมา 07:00

ขนมนั่งรออยู่หน้าห้องตรวจกับรุ่นพี่ เธอเล่าอาการให้รุ่นพี่ฟังรุ่นพี่ก็เลยอาสาพามาหาอาจารย์หมอซึ่งวันนี้ท่านขึ้นเวรเช้าพอดี

ระหว่างนั่งรอเข้าพบหมอ ขนมก็หยิบโทรศัพท์มากดพิมพ์ข้อความส่งหายิ้มเพื่ออัปเดตสถานการณ์ตอนนี้

“หนมๆ เดี๋ยวพี่มานะ”

“ค่า” ขนมยิ้มจนตาหยีแล้วก้มหน้าพิมพ์ข้อความคุยกับยิ้มต่อ เธอหัวเราะคิกคักเพราะยิ้มถ่ายรูปหน้าตอนตื่นนอนใหม่ส่งมาในข้อความ

“นักศึกษา”

“ขา..อ๊ะ! อาจารย์กร!”

“มาทำอะไรตรงนี้”

“เอ่อ…” อะไรวะ โรงพยาบาลมันแคบไปเหรอ ทำไมไปไหนมาไหนถึงได้เจอแต่เขาตลอดเลยเนี่ย แวบไปนั่นทีนี่ทีได้อย่างไรกัน

“ว่าไง”

เล่นถามกันแบบนี้เธอก็เกิดอาการน้ำท่วมปากสิ รุ่นพี่ก็ไปไหนไม่รู้

“มาหาหมอค่ะ”

“นี่ก็หมอ เป็นอะไร?”

รู้ว่าเขาเป็นหมอ แต่เธอมาหาหมอที่ไม่ใช่เขาไง ขนมเม้มปากแน่น กะพริบตาปริบๆ คิดคำตอบกลับอยู่

“ว่าไง ก้มหน้าทำไม แล้วสรุปเป็นอะไร”

“เอ่อ…” จะบอกไงดีล่ะ จะบอกว่าเป็นผืนตรง…เอ่อ

“อ้าวอาจารย์ สวัสดีค่ะ”

นางฟ้ามาโปรดแล้ว รุ่นพี่เดินกลับมาถูกเวลาจริงๆ

ขนมยิ้มทำหน้าแป้นแล้นมองหน้ารุ่นพี่ ทว่าประโยคถัดมากลับทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าสวยหายไปแทบจะทันทีเลย

“พอดีพู่พาน้องมาหาหมอน่ะค่ะ น้องเป็นผื่นที่หัวหน่าว”

'ฉิบหาย! รู้แค่ว่าฉิบหายจริงๆ'

ตอนนี้หน้าเธอคงร้าวกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ยิ่งร่างสูงหันมามองหน้ากันทันทีที่รุ่นพี่พูดจบนะ หัวใจเธอหล่นวูบไปอยู่ตาตุ่มแล้ว

“เป็นผื่นตรงหัวหน่าว?” ศิวกรเลิกคิ้วเชิงถาม ทว่าคนถูกถามนั่งนิ่งวิญญาณออกจากร่างไปแล้วเรียบร้อย

'อุดปากกรี๊ดตอนนี้ได้ไหม…ให้ตายเถอะ นี่ฉันมาเจออะไรเนี่ย..'

ขนมนั่งนิ่งราวกับเวลาถูกหยุดไว้เท่านี้ หูอื้อไม่รับรู้อะไรแล้ว จนรุ่นพี่แตะฝ่ามือลงที่แขนเบาๆ

“เป็นไรเปล่า เราเงียบไปเลย” รุ่นพี่ย่นหัวคิ้วมองหน้าขนมด้วยความเป็นห่วง

“เปล่าค่ะ เอ่อ…”

“ผื่นเป็นแบบไหน” คราวนี้ศิวกรเอ่ยถามขนม เขาเลิกคิ้วเชิงถาม ก็เธอเอาแต่มองหน้ากันโดยไม่พูดอะไรแบบนี้ คงไม่รู้เรื่องกันพอดีว่าอาการเป็นอย่างไร

“ผื่นแดงค่ะ”

“ผื่นแดงแบบไหนล่ะ”

“หนมว่าหนมหายแล้วค่ะ ขอตัวนะคะ” ขนมไหว้สวัสดีทั้งสองคนแล้วรีบเดินออกมาจากตรงนั้น แม้ว่ารุ่นพี่เรียกตามหลังเธอก็ไม่หันไปมองหรอก “เฮ้อ…” ขนมนั่งลงบนม้านั่ง เธอหยิบโทรศัพท์มาพิมพ์ข้อความตอบกลับยิ้ม แล้วบอกเพื่อนว่าจะออกไปหาหมอคลินิกข้างนอกเอาดีกว่า

ขนมส่งข้อความไปบอกยิ้มแล้วก็เดินไปรอรถสองแถวหน้าโรงพยาบาล ไม่อยากรบกวนเวลานอนเพื่อนเท่าไร ช่วงนี้ต่างคนต่างนอนน้อยเพราะต้องตื่นราวน์กันแต่เช้า

ปรี๊ดๆ

เสียงแตรรถดังขึ้นสองครั้ง ขนมยังไม่เงยหน้าดูหรอกว่าต้นเสียงมาจากไหน เธอยังก้มหน้าเล่นโทรศัพท์ต่อกระทั่งเสียงแตรรถดังขึ้นอีก

“จะไปไหน”

หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบอีกครั้งเมื่อรถคันที่จอดเทียบฟุตพาทอยู่คือรถของศิวกร แล้วเขาก็ลดกระจกลงถามเธออีก

“ว่าไง จะไปไหน”

“เอ่อ…ไปหาหมอค่ะ”

“ขึ้นมาสิ”

“อะ อะไรนะคะ?” ถ้าหูไม่เพี้ยนไปเมื่อครู่เขาชวนเธอขึ้นรถด้วยกันอย่างนั้นเหรอ

“เร็วๆ”

ขนมเลิ่กลั่ก รถหน้าโรงพยาบาลมหา'ลัยเยอะมาก นอกจากเขากดดันเธอแล้ว เสียงแตรรถคันอื่นก็กดดันเช่นกัน

“ค่ะ!”

'อ้าวเชี่ย…ตกปากรับคำเขาได้ไงเนี่ยยายขนม!’

รู้ตัวอีกทีเธอเข้ามานั่งในรถเขาพร้อมคาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อย หญิงสาวทำตัวลีบเล็กไม่กล้าแม้จะสบตากับอีกฝ่าย

“จะไปหาหมอไหน?” พอขับรถออกมาได้พักหนึ่งศิวกรถึงเอ่ยถามคนข้างกาย “ว่าไง ลืมเอาปากมาเหรอ”

“ปะ ไปหาหมอผิวหนังค่ะ”

“ที่ว่าเป็นผื่นน่ะเหรอ”

“ค่ะ”

“มันเป็นเม็ดเล็กหรือว่าเป็นยังไง”

เขาไม่ใช่หมอผิวหนังเสียหน่อย จะมาซักถามทำไมเนี่ย เธอไม่ตอบหรอก! ไม่ตอบ และไม่พูดแน่นอน

“ตกลงยังไง?”

“เอ่อ เป็นผื่นแดงค่ะ”

“ช่วงนี้มีเพศสัมพันธ์มาหรือเปล่า”

“บ้าเหรอ!” ขนมโพล่งขึ้นเสียงดัง ตั้งท่าจะโวยวายเขา แต่พอมองหน้าแล้วก็คู้ไหล่ลงตอบกลับเสียงอ่อน “ไม่มีค่ะ ไม่มีแฟนแล้วก็ไม่มีเพศสัมพันธ์นานแล้ว…”

“อืม”

อืม? อืมคืออะไร

“อาจารย์จอดตรงนี้ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวหนูเดินไปเอง”

“เดี๋ยวพาไปหาหมอ”

“ก็หมอ…ละ เลย เลยแล้วค่ะ” ศิวกรขับเลยคลินิกหมอมาแล้วไง แล้วเขาจะพาเธอไปไหนล่ะเนี่ย “อาจารย์จะพาหนูไปไหน คลินิกหมอผิวหนังมันเลยมาแล้วค่ะ”

“คลินิกนั้นหมอผู้ชาย เดี๋ยวพาไปคลินิกหมอผู้หญิง”

เออ! ลืมนึกไปเลยแฮะว่าหมอคงขอดูผื่นแน่เลย

“รบกวนอาจารย์เปล่าๆ บอกทางมาก็ได้ เดี๋ยวหนูไปเอง”

ศิวกรละสายตามาจ้องหน้าหญิงสาว พอดีกับรถติดไฟแดงเขาจึงกอดอกแล้วเอ่ยเสียงเรียบ

“นั่งอยู่บนรถฟรีแท้ๆ ยังจะลงไปเสียเงินโดยใช่เหตุอีกเหรอ”

“ก็เพราะ…” ไม่ได้อยากไปกับเขานี่นา ขนมอยากพูดออกไปแบบนี้มาก ทำได้แค่มองเท่านั้น “ขอบคุณนะคะที่ชวนมาด้วย”

“ไม่เป็นไร ว่าง”

“ว่างเหรอคะ”

“อืม เพิ่งลงเวร”

ถึงว่าดูไม่รีบร้อนอะไรเลย แถมยังทำหน้าอย่างกับจะตรวจเราอีกแน่ะ

“จริงๆ ก็ตรวจให้ได้ แต่เราทำเหมือนไม่อยากตรวจ”

“เกรงใจค่ะ”

“เกรงใจหรือว่ากลัวอะไรกันแน่”

กลัวคุณนั่นแหละ นี่ถ้าปากดีกล้าพูดออกไปตามที่ใจคิดนะ เธอคงตอบกลับทันควันแล้ว

บรรยากาศในรถปกคลุมด้วยความเงียบและความกดดัน ขนมนั่งตัวลีบอยู่บนเบาะหลังจบบทสนทนานั้นแล้ว ส่วนศิวกรก็ขับรถของเขาไปจนกระทั่งรถจอดเทียบฟุตพาทหน้าคลินิกหมอผิวหนังที่ตั้งใจพาขนมมา

“ต้องให้ปูพรมแดงไหมนักศึกษา”

“ไม่ต้องค่ะ เดี๋ยวลงเอง” ปากคอเราะรายมากนะ เธอหยิบสายกระเป๋าสะพายมาคล้องบ่าแล้วลงไปหาหมอ ส่วนศิวกรเดินตามเข้ามาด้วย “มาทำไมคะ กลับสิ” แล้วจะเดินตามมาทำไมกัน ไม่ได้มาส่งแล้วก็กลับหรอกเหรอ แน่ะ! ยังนั่งลงข้างเธออีก

“รอพบหมอก่อน”

“อย่าบอกนะคะว่าอาจารย์รู้จักกัน”

“อืม”

ว่าแล้วเชียว

ไม่นานขนมก็ได้เข้าไปหาหมอ ผลตรวจเป็นไปตามที่เธอสงสัย เพราะสองวันก่อนฝากยิ้มซื้อผลิตภัณฑ์ซักชุดชั้นในยี่ห้อใหม่มาลองเลยแพ้จนผื่นขึ้นเนี่ยแหละ

ขนมก้มหน้าเดินออกมาจากห้องตรวจ คิดว่าศิวกรคงกลับไปแล้วแน่ ๆ แต่เขายังนั่งกอดอกรออยู่บนเก้าอี้ เธอจึงถอนหายใจออกยาวๆ

“หมอว่าเป็นอะไร”

“ก็ผื่นแพ้น้ำยาซักชุดชั้นในค่ะ”

“อืม”

“อาจารย์กลับเลยไหมคะ เดี๋ยวหนูนั่งวินกลับเอง”

“หิว ไปหาอะไรกินไหม”

“อะไรนะคะ” ขนมเอียงหน้าเล็กน้อย เลิกคิ้วเชิงถามเขาแต่ผู้ช่วยก็เรียกเธอไปรับยาก่อน ศิวกรก็ได้โอกาสนั้นไปทักทายเพื่อนตัวเอง จากนั้นเขาก็กลับไปขึ้นรถ

“ขึ้นมาสิ”

“คะ?”

“ไปหาอะไรกินก่อน หิว”

ท้องเธอกับเขาไม่ได้ติดกันเสียหน่อย ทำไมไม่ไปเองล่ะ -_-!

ขนมจำใจขึ้นรถมากับเขา ไม่รู้หรอกว่าคนข้างๆ จะพาไปไหนบ้าง สกิลการขับรถค่อนข้างชำนาญมาก จนมาถึงร้านอาหาร ขนมเลิ่กลั่กเพราะร้านดูหรูมาก นักศึกษาแบบเธอคงไม่มีเงินพอจ่ายค่าอาหารแน่

“ลงสิ”

“ไม่หิวค่ะ”

“อาหารที่นี่อร่อยนะ”

“ไม่หิว” ถ้าให้พูดอีกครั้งนะ เธอจะชักสีหน้าใส่แล้วกลับก่อนเลย ทว่าเขาไม่พูดเนี่ยสิ เดินมาเปิดประตูแล้วพยักพเยิดหน้าไปทางประตูร้านอาหาร ก่อนจะเดินนำขนมเข้าไปด้านในก่อน “ฟังไม่รู้เรื่องหรือยังไงคะ บอกว่าไม่หิวๆ ไง!” ถึงปากจะบ่นแต่เท้าก็ก้าวเดินตามหลังศิวกรมาไม่หยุดกระทั่งถึงโต๊ะ

“สั่งสิ”

“อาจารย์คะ”

ศิวกรเหลือบตามองเวลา แล้วเงยหน้าสบตากับหญิงสาว

“นอกเวลาเรียนแล้ว เลิกเรียกอาจารย์เถอะ”

“แล้วให้หนูเรียกว่ายังไงเหรอคะ”

“นั่งก่อน”

“…”! ขนมนั่งลงฝั่งตรงข้ามกับเขา ศิวกรเลื่อนเมนูอาหารมาให้ แต่ทว่าขนมจำได้ว่าลายผ้าปูโต๊ะมันลายเดียวกับที่เขาถ่ายรูปลงไอจีนี่นา

“สั่งเลย”

“ไม่เกรงใจแล้วนะคะ” ขนมเปิดหาเมนูแล้วชี้ไปที่ราวิโอลี

ทว่าจังหวะเอ่ยสั่งเมนูอาหารศิวกรก็เอ่ยขึ้นเหมือนกัน

“เอาราวิโอลี/เอาราวิโอลีค่ะ”

ทั้งสองมองหน้ากันทันที

“สั่งเหมือนกันเลย สงสัยอาจารย์คงชอบกินนะคะ“

“ก็ไม่ขนาดนั้น แต่พอได้ลองกิน…ก็ชอบรสชาติมันนิดหน่อย”

“อ๋อค่ะ” ขนมยิ้มแหย่แล้วพยักหน้าให้พนักงานรับเมนู “หนูมีคำถามค่ะ”

“ถามว่า?”

“เราสองคนเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนไหมคะ”

“…” อีกฝ่ายครุ่นคิด

“คุ้นหน้าหนูไหม”

ศิวกรหรี่ตามองอีกฝ่าย ก่อนมุมปากจะยกยิ้มอย่างยากจะเดาความคิดเขาได้

“เคย”

“..!!”