EP 7/3 รักร้อนๆ ในกระท่อมน้อยๆ NC++

“อื้อ...”

เธอได้แต่ร้องอู้อี้ มิเคยลิ้มรสส่วนนี้ของผู้ชายมาก่อน มันอุ่นและแข็ง ทั้งมีกลิ่นแปลกๆ ที่เธอไม่เคยดอมดม มันมิได้หอมหรือมีกลิ่นที่น่ารังเกียจ แต่เป็นกลิ่นที่ทำให้เธอไม่อยากถอยหนี อยากอ้าอมมันไว้อย่างนี้ แล้วสาวรูดด้วยปากอย่างที่เขากำลังบงการให้เธอทำ

สองมือเขาขยุ้มเรือนผมเธออยู่ บังคับทางอ้อมให้เธอดูดดึงท่อนลำร้อนๆ ของเขา มันแน่นคับปาก ไร้รสชาติที่น่าพิสมัย แต่พอได้ดูดชิมก็อดมิได้ อยากจะดูดชิมลิ้มรสเลียไล้มันไปอย่างนี้ เพื่อเฝ้าฟังเสียงครางของสามีแล้วสะใจเหลือเกิน

ศรัณเป็นสุขยิ่งนักยามมองริมฝีปากของอารดาสาวรูดตัวตนแห่งชาย ปากหล่อนดูเล็กไปเมื่อต้องดูดดึงท่อนลำอันใหญ่โต ความนุ่มอุ่นของโพรงปากและความไม่ประสาของอารดา ทำให้เขามีความสุขบอกไม่ถูก คุณอุ่นที่แสนจะเรียบร้อย บางคราก็เย็นชาปานน้ำแข็ง ไม่นึกไม่ฝันว่ายามอยู่บนเตียงจะร้อนแรงถึงเพียงนี้ ดูเอาเถิดนี่แค่ครั้งแรกยังน่ารักน่าเอ็นดู ถ้าถูกครูอย่างเขาชี้ทางละก็ รับรองว่าอารดาจะต้องเก่งฉกาจอย่างน่าปรารถนาทีเดียว

เขาใกล้จะทนไม่ไหวแล้ว ต้องเข้าไปร่างหล่อนเดี๋ยวนี้ ก่อนที่มันจะระเบิด แต่ว่า…เขาควรบอกเรื่องนั้นก่อนดีไหม บอกความจริงที่หล่อนควรรู้

“พอก่อนคนดี ผมมีเรื่อง…ต้อง…บอกคุณ อ๊า...คุณอุ่น!” ถึงกับร้องอย่างตื่นตะลึงเมื่อสัญชาตญาณของอารดาพาปากของหล่อนไปอ้าอมเอาเจ้าลูกกลมๆ สองลูกที่อยู่ใต้ท่อนลำอันกล้าแกร่ง เขาจะทนไม่ไหวแล้วนะ ผู้หญิงบ้าอะไรหัวไวเหลือเกิน

“อืม...เดี๋ยวค่อยบอก ฉันขอชิมศรัณบ้างสิ ศรัณยังชิมฉันเลย”

ความตั้งใจของศรัณถูกพับเก็บเมื่อผู้หญิงโลกแคบอย่างอารดากำลังเปิดโลกของหล่อนเพื่อเรียนรู้สิ่งใหม่ เขามิอาจเอ่ยอะไรได้ เมื่อปลายลิ้นอ่อนบางเลียไล้ที่ปลายสุดของชิ้นส่วนที่ไร้มวลกระดูกนั่น

นานเท่าไหร่แล้วนะที่มิได้ร่วมรักกับอิสตรี มิใช่ไม่ปรารถนา แต่หัวใจที่เคยเจ็บปวดมันไม่นำพา เขาจึงปิดกั้นตัวเองทั้งร่างกายและจิตใจ อารดาทำให้เขารู้สึกขึ้นมาอีกครั้ง อยากเห็นหน้า อยากกอด อยากหอม อยากเข้าไปอยู่ในตัวหล่อนแทบตลอดเวลา หล่อนทำได้อย่างไรกันนะ

ในที่สุดชายหนุ่มก็มิอาจทานทน เขาดึงอารดาลงมาจนหลังหล่อนสัมผัสฟูกนุ่มนิ่ม ก่อนจะขยับเข้าหาระหว่างขาของหล่อน ลูบไล้ท่อนขาเรียวงามในขณะที่มืออีกข้างสาวรูดความภาคภูมิใจแห่งชาย

อารดารับรู้ถึงบางสิ่งที่จดจ่อยังส่วนที่ไวต่อประสาทสัมผัสของตัวเอง เส้นขนบนร่างพลันลุกเกรียวเมื่อความอุ่นร้อนและแข็งขึงถูกทาบคลึงลงที่ตุ่มไตบนโหนกเนื้อนุ่มนูน เธอหลุดเสียงครางอย่างลืมอาย เสียวกระสันขึ้นมาอีกระลอก ก่อนที่ความเจ็บปวดอย่างเนื้อที่ถูกฉีกออกจากกันจะประเดประดังเข้ามา เธอมิได้กรีดร้องเสียงหลง แต่กัดฟันต่อสู้ เล็บทั้งสิบที่มีอยู่ ย้ายลงมาจิกที่ต้นแขนของสามี

“อ๊า!! มันอึดอัด! จนจะหายใจไม่ออกแล้ว!”

มิใช่อารดาแต่เป็นศรัณที่เอ่ยคำนั้น เขาพยายามดันตัวตนอันกร้าวแกร่งเข้าสู่ช่องทางรักอันคับแคบและมีเลือดซึม

อารดายันกายขึ้นมาเมียงมอง แลเห็นร่างกายตนอ้าอมเอาส่วนนั้นแล้วใจหาย มันเล็กจ้อยอย่างนั้นเขายังจะดันเข้ามาอีกหรือ

“เอาออก...ได้โปรด ไม่ไหวแล้วรัณ...ฉันเจ็บ!”

เขาส่ายหน้าปฏิเสธ ผลักร่างอารดาลงไปแล้วดันตัวตนแห่งชายเข้าหาหล่อนซ้ำๆ สะโพกหนั่นแน่นที่มันวาวด้วยหยาดเหงื่อ กระแทกเข้าหาระหว่างขาของอารดา พาตัวตนแห่งชายคืบคลานเข้าสู่ร่องรูแห่งราคะทีละน้อย...ทีละน้อย หากผ่านครั้งแรกไปได้ ครั้งต่อไปมันจะง่ายขึ้นเอง

“รัณ...พอ...รัณ...ฉันหายใจไม่ออก อ๊ะ...”

“ชู่ว์...ทนอีกคนดี อีกแค่นิดเดียวที่รัก” เอ่ยปลอบขวัญแล้วดุนดันท่อนลำเข้าไปอีก มือสองข้างเลื่อนลูบที่พุ่มทรวงอวบงาม ปลายถันสีชมพูจางๆ นั้นหดแข็งเป็นไต ยิ่งเขาสะกิดมันมากเท่าไหร่ อารดาก็ได้ครางระงม

“เจ็บไหมคนดี เจ็บเหรอ”

“อือ...”

“อีกเดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว ไม่เจ็บแล้วนะ อีก...แค่นิดเดียว!”

พรืด!!!

“กรี๊ดดด!!!”

เสียงกรีดร้องของสาวพรหมจรรย์ดังขึ้นในตอนที่ศรัณสอดแทรกชิ้นส่วนมวลกายแห่งชายหนุ่มเข้าในกายของหล่อนจนมิดลำ เขาปิดกั้นเสียงกรีดร้องของหล่อนด้วยฝ่ามือหนา ในขณะที่บั้นท้าย เร่งจังหวะกระแทกแทรกลึก เพื่อหวังว่าจะช่วยลดความเจ็บปวดให้อารดา น้ำตาหยดหนึ่งรินรดแก้มงาม เขาจูบซับมันไว้ ก่อนจะเปลี่ยนฝ่ามือที่ปิดปากหล่อนอยู่ให้แทนที่ด้วยริมฝีปากของตัวเอง

“อื้อ...”

เธอไม่อาจส่งเสียงใดๆ เมื่อปากถูกปิดไว้ด้วยปากเขา เมื่อส่วนนั้นของร่างกายถูกสวมสอดเสียดสีอย่างที่ในชีวิตนี้เพิ่งได้พบเจอ มันช่างสร้างความเจ็บปวดรวดร้าว แต่ในขณะเดียวกันก็ได้สร้างความเสียวสะท้านจนมิอาจผลักไส ตัวตนเขาที่กระแทกเข้าใส่ ช่างเป็นจังหวะจะโคน ลงน้ำหนักมาแต่ละทีเธอแทบจะเสร็จสมซ้ำๆ มือเขา ปากเขา ส่วนนั้นของเขา ไม่มีส่วนไหนที่ห่างจากเนื้อตัวของเธอเลย

หลายคราวที่หยาดเหงื่ออุ่นๆ หล่นลงบนหน้าอกของเธอ ลิ้นเปียกชื้นของเขาก็ตวัดไล้ปาดเช็ดมันออกไปราวกับไม่อยากให้ผิวเนื้อขาวๆ ต้องมีสิ่งใดเปื้อนปน

เสียงเนินเนื้อโหนกนูนกระทบกันดังพั่บๆ สลับกับเสียงครางระงมของหนุ่มสาว มันยังดังอยู่เช่นนั้น ท่ามกลางสายฝนที่กำลังพร่างพรม สายฝนฉ่ำเย็นที่กำลังโปรยปราย และคงไม่มีวันซาโดยง่าย เฉกเช่นแรงปรารถนาของผัวหนุ่มเมียสาว ที่คงมิสามารถสิ้นสุดลงได้ในการร่วมรัก เพียงหนเดียว...

______________

เสียงนกกระจิบร่ำร้องอยู่นอกหน้าต่าง แสงตะวันจางๆ สาดส่องเข้ามาในห้องที่หน้าต่างเปิดอ้าค้างไว้ อารดาพลิกกายอย่างเมื่อยขบ เปลือกตาเปิดขึ้นมาแล้วต้องปิดลงอีกครา เธอรู้สึกเหมือนเพิ่งได้นอนแค่ชั่วโมงเดียวเท่านั้น

แล้วเสียงฟึ่บฟั่บของอะไรสักอย่างก็ดังอยู่ทางประตูหลังของกระท่อม เธอลุกขึ้นนั่งแล้วมองออกไปก็ได้เห็นพ่อเด็กน้อยศรัณตากผ้าอยู่ พอก้มลงดูฟูกนอนจึงรู้ว่าตัวเองมิได้นอนอยู่บนผ้าปู แต่นอนทับผ้าขาวม้าของศรัณ บางทีโลหิตแห่งพรหมจรรย์ที่เปรอะเปื้อนผ้าปู คงเป็นสาเหตุให้เขาต้องรีบดึงมันไปซัก

แผ่นหลังกว้างของคนที่กำลังยืนตากผ้า ทำให้เธอต้องเริ่มประมวลความจำในสมอง เมื่อคืนนี้เธอกับเขาร่วมรักกันตั้งแต่หัวค่ำ เด็กหนุ่มอย่างศรัณช่างมีพละกำลังเหลือเฟือในการล่อหลอกให้เธอคล้อยตาม เขาเจ้าเล่ห์ และมีเสน่ห์ในการเล้าโลม ทุกคราที่เธอปฏิเสธเขา เขาก็สามารถเอาชนะได้อยู่ร่ำไป

“อายุแค่นี้...ต้องเก่งขนาดนี้ด้วยเหรอ” พูดกับตัวเองแล้วชักเขิน กางมือดูนิ้วทั้งสิบของตัวเองแล้วเริ่มนับดูว่าเมื่อคืนเธอกับเขาร่วมรักกันไปกี่รอบ น่าจะห้า หรือหกละนะ ถ้าจำไม่ผิด

“เจ็ดรอบจ้ะคนดี”