1ฉันรักผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทของตัวเอง...

Chapter 1

ม่านหมอก… TALK...

ฉันนั่งรอเพื่อนรักของฉันอยู่ที่รถ ยอมรับว่าฉันเสียใจ ที่ปั้นจั่นไม่เคยรับรู้ว่าฉันรักเขามากแค่ไหน  

ปั้นจั่นคบกับริสา ไม่ใช่ว่าฉันไม่เจ็บ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาฉันได้แต่เฝ้ามองทั้งสองพลอดรักกันอย่างมีความสุข ซึ่งมันต่างจากหัวใจของฉันที่ทุกข์ระทมตรอมตรมมาตลอด

ฉันรักผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทของตัวเอง...

ฉันจะแสดงความรู้สึกกับเพื่อนได้อย่างไรกัน ว่าฉันรักเขามากกว่าเพื่อน ถ้าฉันสารภาพออกไป ฉันก็กลัวความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับปั้นจั่นมันจะแย่ลง ฉันกลัวเสียเพื่อนรักฉันกลัวเสียผู้ชายที่ฉันรักไป

ฉันเลือกที่จะเงียบและดูเพื่อนรักของฉันมีความสุข ถึงแม้ว่ามันจะเจ็บ แต่ฉันก็ยังมีเขาอยู่ข้าง ๆ

ฉันมองร่างของชายร่างสูงใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาคมคายเดินออกมาจากบ้าน เขาเดินไปเตะกระถางต้นไม้ แล้วเดินไปนั่งรถสปอร์ตหรูอย่างไม่สบอารมณ์ ผ่านไปสักพักริสาก็เดินออกมาจากบ้านแล้วเดินไปขึ้นรถสปอร์ตหรูแล้วขับออกไป

ฉันขมวดคิ้วมุ่นในเมื่อปั้นจั่นบอกว่าจะไปขอริสาแต่งงาน แล้วทำไมริสาถึงไปกับผู้ชายอีกคน แล้วเพื่อนสนิทของฉันทำไมถึงไม่ออกมา สมองของฉันมันตีกันยุ่งเหยิงไปหมด 

ฉันนั่งอยู่บนรถอย่างร้อนรน สักพักปั้นจั่นก็เดินออกมาอย่างคนหมดแรง ใบหน้าของเขามีน้ำตาเม็ดใสไหลอาบแก้ม ฉันรีบลงจากรถแล้วเดินไปหาเพื่อนรักของฉันทันที

“ปั้นจั่น” 

“มึง ฮือ ๆ”    ปั้นจั่นโผกอดฉันไว้พร้อมกับสะอื้นตัวโยน ฉันกอดร่างผู้ชายที่ฉันรักเอาไว้แน่ ๆ พร้อมลูบแผ่นหลังเบา ๆ 

“มีอะไรเล่าให้กูฟังได้นะปั้นจั่น” 

“ริสาทิ้งกูไปแล้ว ฮึก ๆ เธอทิ้งกูไปแล้ว” ปั้นจั่นร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด ฉันไม่รู้จะปลอบใจอย่างไรดี ฉันได้แต่กอดเพื่อนเอาไว้ 

“กลับก่อนนะเดี๋ยวกูไปส่ง มีอะไรก็ไปคุยที่ห้อง” 

“ฮือ หมอกกูเจ็บ กูทนไม่ไหวแล้ว ทำไมกูถึงเจ็บได้ขนาดนี้วะ!” ปั้นจั่นคลายกอดร่างบางของฉัน ก่อนทุบอกของตัวเองแรง ๆ 

“จั่น หยุด ๆ” ฉันรีบห้ามเขาก่อนจะพามานั่งที่รถ ฉันรู้ว่าเขาเจ็บปวด ฉันเองก็เจ็บไม่น้อยกว่าเขา ที่ได้รู้ว่าเขารักผู้หญิงอีกคน และเจ็บเพราะผู้หญิงคนนั้นมากเพียงใด

“ฮือ ๆ หมอก กูจะทำอย่างไรดี ฮือ ๆ” ปั่นจั่นร้องไห้ฟูมฟาย

“กูรู้ว่ามึงเจ็บ กูก็เจ็บไม่ต่างจากมึงหรอก”  ฉันพูดพร้อมกับปิดประตูรถ จากนั้นก็เดินไปนั่งฝั่งคนขับ ถ้าให้ปั้นจั่นขับรถกลับ เขาทำไม่ได้แน่ ๆ ฉันขับรถไปมุ่งที่คอนโดของปั้นจั่น โดยที่มีเขาฟูมฟายไปตลอดทาง

“ฮือ ๆ เชี่ย ความรักเชี่ย ๆ” 

ปึก! ปึก! ปึก! 

ปั้นจั่นชกคอนโซลรถแรง ๆ จนมันเริ่มร้าว จากนั้นก็ชกกระจกข้าง ฉันรีบจอดรถข้างทางทันที ให้ตายสิ! ปั้นจั่นเป็นบ้าไปแล้ว

“มึงเป็นบ้าไปแล้วหรือไง? มึงชกทำไมไอ้เวร! ดูสิมือมึงเลือดออกแล้ว” ฉันห้ามปรามปั้นจั่น แรงที่ชกคอนโซลและกระจกรถ ส่งผลให้มือของเขาเลือดออก

“ฮือ ๆ”

“ไอ้เวรเอ้ย! มึงชกทำห่าอะไรวะ!” ฉันหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กออกมา ฉันรีบพันมือของปั้นจั่นเอาไว้

“กูอยากตาย เชี้ย!” ปั้นจั่นสะบัดมือออก จากนั้นก็ชกคอนโซลรถอีกครั้ง

“เชี้ย! มึงจะชกอะไรนักหนาวะ!”  ฉันสบถออกมา มองใบหน้าคมคาย ซึ่งบัดนี้มันเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา

“กูเจ็บอ่ะมึง มึงไม่เป็นกู มึงไม่รู้หรอกว่าเจ็บแค่ไหน? ฮึก ๆ มึงไม่เคยมีความรัก มึงไม่เคยรักใคร มึงไม่รู้หรอกว่ากูเจ็บเเค่ไหน?” ปั้นจั่นมันตะเบ็งเสียงใส่ฉัน ใครว่าฉันไม่เจ็บ ฉันเจ็บปวดทุกครั้ง ที่ปั้นจั่นแสดงความรักกับริสา ฉันเจ็บทุกครั้งที่ทั้งสองบอกรักกัน

เขาเพิ่งเจ็บเอง แต่ฉันเจ็บมาตลอดหลายปี... 

“มึงรู้ได้อย่างไรว่าก็ไม่เคยรักใคร กูรักผู้ชายคนหนึ่งมาตลอด แต่ผู้ชายคนนั้นเขาไม่เคยมองกูเลย” ฉันพูดออกมาอย่างเจ็บปวด ปั้นจั่นหันมามองหน้าฉันก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น 

“แม่ง ฮึก! กูผิดอะไรวะ! ทำไมริสาถึงทิ้งกูไป ฮือ ๆ เชี่ย!” 

ปึก! ปึก! 

“ไอ้เชี่ย มึงชกให้ตายเลย”  ฉันพูดพร้อมกับขับรถแล่นมุ่งไปคอนโด ฉันจอดรถที่ลานจอดรถ แล้วเดินไปเปิดประตูลากเพื่อนตัวดีของฉันออกมา 

“ฮึก! ความรักแม่งเชี้ย!” 

“ใช่ ความรักแม่งเชี้ย!” ฉันพาปั้นจั่นมาที่ห้องอย่างทุลักทุเล ตัวโตเท่าควาย มาลำบากฉันต้องลากร่างเขามาอีก เฮ้อ! ถ้าไม่ลากมา ไม่รู้จะไปชกอะไรอีก

“มึงเป็นไงบ้าง?” ฉันลูบแก้มปั้นจั่นเบา ๆ น้ำตาลูกผู้ชายของเขาไหลออกมาไม่ขาดสาย  

“กูเจ็บวะ กูเจ็บมาก ฮือ ๆ” ปั้นจั่นกอดฉันแล้วร้องไห้ น้ำตาของเขาไหลลงบ่าของฉันจนเปียกชุ่ม

“ทำใจเถอะวะ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป” 

“ทั้งที่กูทุ่มเทให้ขนาดนี้ ทำไมริสาถึงทิ้งกูไป” 

“อันนี้กูไม่รู้หรอก”  

Rrrrrrrrr

เสียงโทรศัพท์ของปั้นจั่นมันแผดเสียงร้องเสียงดัง แต่ปั้นจั่นไม่สนใจที่จะรับเลย ฉันถือวิสาสะล้วงไปในกระเป๋าของเขาแล้วหยิบมันออกมา 

“มึง พี่ปั้นโทรมา” ฉันพูดพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ให้ปั้นจั่น แต่เขากลับยืนนิ่งไม่สนใจอะไรเลย ฉันเลยถือวิสาสะกดรับ

“สวัสดีค่ะพี่ปั้น” 

(“ไอ้ปั้นจั่นไปไหน? ทำไมไม่มารับโทรศัพท์เอง”)

“ร้องไห้ฟูมฟายอยู่ค่ะพี่ ตอนนี้อกหัก” 

(“ไหนว่าตัวเองเก่งนักหนา เฮ้อ! ดูมันให้พี่ก่อนนะหมอก เดี๋ยวสักพักพี่ไปหามัน”)

“ค่ะ”  ฉันรับคำพี่ปั้นสิบ ก่อนจะโยนโทรศัพท์ลงบนเตียง ฉันหันไปมองเพื่อนรักของฉันอย่างหนักใจ 

“มึง ร้องไห้ซะให้พอ วันต่อ ๆ ไปมึงต้องเข้มแข็งนะ”  ฉันจับมือของปั้นจั่น พร้อมกับบีบเบา ๆ เพื่อปลอบประโลมเขา ฉันรู้ว่าเขาเจ็บที่ผิดหวัง  ฉันเข้าใจความรู้สึกนั้นเพราะฉันก็เคยเป็นแบบนี้