รหัส?

การไล่ล่าในสุสาน

"วิ่ง!" เฟรเดอริคตะโกน เขากุมมือเมรี่แล้ววิ่งตรงไปตามทางเดินที่คดเคี้ยวในสุสาน กลุ่มคนร้ายไล่ตามมาติดๆ เสียงฝีเท้ากระทบพื้นหินดังหนักแน่น เมรี่รู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นรัวราวกับกลองศึก เธอไม่เคยคิดเลยว่าการตามหารหัสลับจะอันตรายถึงเพียงนี้

"ไปทางนี้ครับ!" เสียงของเอดิสันดังขึ้นจากด้านหน้า เมรี่เห็นเอดิสันและอเล็กซานเดอร์วิ่งมาสมทบกับพวกเขา

"พวกมันอยู่ไหนครับ!" อเล็กซานเดอร์ถามขณะที่พวกเขาวิ่งผ่านอนุสาวรีย์เก่าแก่

"ตามหลังมาติดๆ เลยค่ะพี่!" เมรี่หอบหายใจ "พวกมันกำลังงัดหลุมศพบางหลุมอยู่ด้วย!"

เอดิสันและอเล็กซานเดอร์หันไปมองด้านหลัง พวกเขาเห็นกลุ่มคนร้ายกำลังวิ่งไล่ตามมาไม่ลดละ การไล่ล่าดำเนินไปอย่างดุเดือดในความมืดสลัวของสุสานยามเย็น พวกเขากระโดดข้ามรั้วหินเก่าๆ วิ่งหลบหลุมศพที่ตั้งเรียงราย

"ทางนั้นมีอุโมงค์!" เอดิสันชี้ไปที่ช่องอุโมงค์เล็กๆ ที่ซ่อนอยู่ใต้ต้นไม้เก่าแก่ต้นหนึ่ง

"ไปเลยครับ!" อเล็กซานเดอร์ตะโกน

พวกเขาวิ่งเข้าไปในอุโมงค์ อุโมงค์นั้นแคบและมืดมิด มีกลิ่นดินและกลิ่นเหม็นอับ เมรี่รู้สึกถึงความเย็นเยือกที่แผ่ซ่านไปทั่วตัว แต่เธอก็ต้องวิ่งต่อไปเพื่อชีวิต

เมื่อออกมาจากอุโมงค์ได้ พวกเขาก็พบว่าตัวเองมาโผล่อีกด้านหนึ่งของสุสาน ซึ่งเป็นบริเวณที่เงียบสงบกว่า และมีผู้คนเดินอยู่ประปราย

"เราหนีพ้นแล้วค่ะ!" เมรี่หอบหายใจด้วยความโล่งอก

"ยังวางใจไม่ได้ครับ" เอดิสันกล่าว "พวกนั้นอาจจะตามมาทางอื่นก็ได้"

"แต่เรายังไม่เจอ 'นกฮูกแห่งความมืด' เลยนะคะ" เมรี่กล่าวด้วยความผิดหวัง

"ไม่เป็นไรครับ" อเล็กซานเดอร์ปลอบใจน้องสาว "อย่างน้อยเราก็ได้รู้ว่า 'เงาแห่งลอนดอน' ก็กำลังตามหารหัสลับนี้อยู่เหมือนกัน นั่นหมายความว่ามันสำคัญมาก"

ในขณะที่พวกเขากำลังยืนหอบหายใจอยู่นั้น จู่ๆ ก็มีเสียงผู้ชายแก่ๆ คนหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง "พวกหนูมาทำอะไรกันที่นี่ในเวลาเย็นย่ำเช่นนี้?"

เมรี่หันไปมอง และพบกับชายชราผู้หนึ่งในชุดคนสวนเก่าๆ เขากำลังถือจอบอยู่ในมือ และมองมาที่พวกเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย

"เรา...เราแค่มาเยี่ยมญาติค่ะคุณลุง" เมรี่ตอบ เธอพยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุด

ชายชรามองพวกเขาอย่างพิจารณา "หนูไม่เหมือนคนที่มาเยี่ยมญาติเลยนะจ๊ะ ใบหน้าของหนูดูหวาดกลัว และเสื้อผ้าของหนูก็สกปรกไปหมด"

เอดิสันก้าวออกมาข้างหน้า "ขอโทษด้วยครับคุณลุง เราเพิ่งจะเจอเรื่องไม่คาดฝันมาน่ะครับ"

ชายชราเลิกคิ้ว "เรื่องไม่คาดฝันอย่างนั้นหรือ? หรือว่าเกี่ยวข้องกับพวกคนที่ชอบมาทำเรื่องแปลกๆ ในสุสานแห่งนี้?"

"คุณหมายถึงใครคะ?" เมรี่ถาม

"ก็พวกคนที่ชอบมาที่นี่ในยามวิกาลน่ะสิ" ชายชราตอบ "พวกเขามักจะมาขุดคุ้ยหาอะไรบางอย่างในหลุมศพเก่าๆ โดยเฉพาะหลุมศพที่มีรูปปั้น นกฮูก อยู่บนนั้น"

เมรี่เบิกตากว้าง "นกฮูก!" เธอและพี่ชายมองหน้ากัน

"ใช่จ้ะหนู" ชายชราพยักหน้า "โดยเฉพาะอนุสาวรีย์ของ ท่านลอร์ดแฮร์โรว์ ที่อยู่ตรงเนินเขาโน้นน่ะ รูปปั้นนกฮูกตัวใหญ่กว่าใครเพื่อนเลยล่ะจ้ะ" เขานิ้วชี้ไปที่อนุสาวรีย์หินอ่อนขนาดใหญ่ที่อยู่บนเนินเขาที่สูงที่สุดในสุสาน

เมรี่มองไปที่อนุสาวรีย์นั้น เธอเห็นรูปปั้นนกฮูกตัวใหญ่กำลังจ้องมองมาที่พวกเขาจากความมืดมิดของยามพลบค่ำ นี่แหละคือ 'นกฮูกแห่งความมืด' ที่พวกเขาตามหา!

"ขอบคุณมากนะคะคุณลุง คุณได้ช่วยเราไว้มากจริงๆ ค่ะ" เมรี่กล่าวด้วยความซาบซึ้ง

ชายชราพยักหน้าเบาๆ แล้วเดินจากไป

เมรี่และคณะรีบวิ่งไปยังอนุสาวรีย์ของท่านลอร์ดแฮร์โรว์ พวกเขาพบว่าอนุสาวรีย์นั้นถูกแกะสลักอย่างวิจิตรบรรจง และมีรูปปั้นนกฮูกตัวใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ด้านบน

"รหัสลับน่าจะอยู่ที่นี่ครับ" อเล็กซานเดอร์กล่าว เขาเริ่มสำรวจอนุสาวรีย์อย่างละเอียด

เอดิสันใช้ไฟฉายส่องไปตามรูปปั้นนกฮูก และพบกับรอยแตกเล็กๆ บนตัวนกฮูก เขาสอดมือเข้าไปในรอยแตกนั้น และหยิบม้วนกระดาษเล็กๆ ม้วนหนึ่งออกมา

"เจอแล้วครับ!" เอดิสันกล่าว "นี่คือรหัสลับชิ้นแรก!"

เมรี่ เฟรเดอริค และอเล็กซานเดอร์มองไปที่ม้วนกระดาษด้วยความตื่นเต้น พวกเขาได้เบาะแสชิ้นแรกแล้ว! แต่พวกเขาก็รู้ว่าการเดินทางนี้ยังอีกยาวไกล และเต็มไปด้วยอันตรายอีกมากมาย