บทที่ 3 เรื่องราวแห่งความหลัง

"เมื่อเกือบห้าปีก่อนมันเกิดอะไรขึ้น พอใจ ?"

เขาบีบไหล่เธอแน่นขึ้น ถามเสียงราบเรียบ สีหน้าจริงจัง

"เฮอะ ! เกิดอะไรขึ้น ก็คุณเป็นคนไล่ฉันเอง แถมยังบอกให้ฉันไปทำแท้ง ยังมีหน้ามาถาม เสียสติไปแล้วหรือไง ?"

ภูผาตกใจกับคำพูดของเธอ เขาทบทวนเหตุการณ์ต่าง ๆ เมื่อเกือบห้าปีก่อน

เมื่อห้าปีก่อน

"ยินดีต้อนรับสู่โรงแรมของเราค่ะ"

พอใจกล่าวด้วยใบหน้ายิ้มแย้มพร้อมกับยกมือไหว้แขกคนสำคัญของโรงแรม ทางผู้บริหารกำชับมาว่าต้องทำให้เขาคนนี้ประทับใจให้มากที่สุด

'ภูผา เดชวรวงกุล'

พอใจเคยได้ยินชื่อของเขาตามนิตยสารธุรกิจและสื่อโซเชียลต่าง ๆ ในฐานะนักธุรกิจหนุ่มไฟแรง อายุเพียง 30 ปีแต่กุมบังเหียนธุรกิจมูลค่านับพ้นล้านเอาไว้ในมือ สานต่อธุรกิจอสังหาริมทรัพย์แทนบิดาผู้ล่วงลับและทำให้เจริญรุ่งเรืองยิ่งกว่าหลายสิบเท่า ไม่นึกเลยว่าตัวจริงเขาจะดูดีแบบนี้ ใบหน้าหล่อเหลาแบบชายไทยแท้ ผิวคล้ำเพราะน่าจะชอบกิจกรรมกลางแจ้งท่าทางเงียบขรึม และรูปร่างสูงใหญ่ แค่ปรายตามองสาวน้อยสาวใหญ่ก็ใจละลายได้ง่าย ๆ รวมทั้งเธอด้วย

พอใจก็เป็นหญิงสาวคนหนึ่งที่อายุเพียง 25 ปียังไม่เคยมีแฟน ย่อมต้องชื่นชอบและปลื้มผู้ชายหล่อและรวยเป็นเรื่องธรรมดา แต่เธอก็เพียงแค่แอบปลื้มเขาภายในใจเท่านั้น แม้ว่าวันนี้ทั้งวันเธอจะต้องคอยมาดูแลเขาในฐานะแขกคนสำคัญของโรงแรมก็ตาม แต่ก็ไม่เคยคิดที่จะอาจเอื้อมหรือว่าไปทำความรู้จักกับเขาเป็นการส่วนตัวเลย

"เฮ้อ ! เหนื่อยจัง"

พอใจพึมพำกับตัวเองในห้องล็อคเกอร์ของพนักงานในโรงแรม ใบหน้ารูปไข่ใสสะอาดมีเหงื่อผุดขึ้นมาเล็กน้อยตามไรผม ได้เวลาเลิกงานเสียที วันนี้เดินตามแขกซูเปอร์วีไอพีทั้งวันล้าขาไปหมดเลย

เธอเปิดล็อคเกอร์หมายเลขของตัวเองออก หยิบกระเป๋าสะพายเอามาคล้องไว้ที่ไหล่ ปิดและล็อคกุญแจ เปลี่ยนรองเท้าจากคัทชูมาเป็นรองเท้าแตะ และเดินออกไป

"กลับแล้วเหรอ พอใจ ?"

เพื่อนร่วมงานต่างแผนกเอ่ยถาม

"กลับแล้วค่ะ"

เธอตอบเพื่อนร่วมงานคนนั้นไป พลางก้าวยาว ๆ จนเกือบเป็นวิ่ง ตอนนี้ช้าไม่ได้แล้วเพราะฝนตั้งเค้าทะมึนมาแต่ไกล เธอต้องขึ้นรถเมล์ให้ได้ก่อนฝนตก ไม่งั้นเปียกโชกทั้งตัวแน่ ๆ

"อุ๊ย ! ขอโทษค่ะ"

เพราะความเร่งรีบจึงทำให้ไม่ทันได้ระวัง เดินชนร่างสูงใหญ่ของใครบางคนเข้า ร่างเล็กที่สูงเพียง 160 ซม.ของเธอกระดอนออกมาคาดว่าน่าจะล้มก้นจ้ำเบ้าหากว่าเจ้าของร่างสูงไม่คว้าเอวของเธอเอาไว้เสียก่อน

"ไม่เป็นไร ระวังหน่อยสิคุณ"

เขาพูดออกมา เชิงต่อว่า พอใจเมื่อมองหน้าเขาชัด ๆ ใจสาวก็เต้นคร่อมจังหวะ ไม่ได้ยินน้ำเสียงไม่พอใจของเขาสักนิด ก่อนจะเดินเลี่ยงเขาออกมาและเดินไปรอรถเมล์ พอเธอขึ้นรถเมล์ได้สายฝนก็กระหน่ำลงมา

พอใจเอามือทาบอกข้างซ้ายพบว่าหัวใจของเธอเต้นแรงมาก รู้สึกปลื้มอย่างบอกไม่ถูกที่ได้ใกล้ชิดชายในฝัน

ภูผารีบเดินเข้าไปในโรงแรมเพราะถ้าขืนช้าฝนตกลงมาเปียกหมดแน่ ๆ เพราะคุณหญิงสดศรีนั่นแหละ เกิดอยากจะให้เขาแต่งงานขึ้นมา จึงได้นัดเขามาดูตัวกับลูกสาวเจ้าของโรงแรมแห่งนี้ ทางฝั่งญาติ ๆ ฝ่ายหญิงก็พรีเซนต์เต็มที่ พาเขาเดินซะทั่วโรงแรมเพื่อให้ชมกิจการ แต่พอได้พบพูดคุยกันกับสาวเจ้า กลับพบว่าเธอไม่ได้ชอบผู้ชาย เขาเองก็โล่งใจเพราะฝ่ายหญิงเป็นฝ่ายปฏิเสธเขาเอง ดีล่ะคราวนี้แม่จะได้ไม่ต้องมาวุ่นวายเรื่องหาเมียให้เขาอีก

ภูผาขึ้นไปบนห้องพักสุดหรูบนชั้นสูงสุดของโรงแรม เพราะแม่อีกนั่นแหละคะยั้นคะยอให้พักที่นี่ดูสักคืน แม้ว่าจะโดนฝ่ายโน้นปฏิเสธก็ตาม เขาเองก็เบื่อบ้านอยู่พอดีจึงถือโอกาสนี้มาลองเปลี่ยนบรรยากาศดู-

หวนคิดถึงเหตุการณ์เมื่อสักครู่ ภูผาจำเธอได้ แม่สาวประชาสัมพันธ์คนสวยนั่นเอง วันนี้เธอก็คงเหนื่อยเพราะต้องคอยเดินตามเขาทั้งวัน ดวงตากลมโตนั้นดึงดูดสายตาของเขาได้เป็นอย่างดี แถมตอนที่ได้ใกล้ชิดกันเมื่อกี้กลิ่นตัวของเธอก็หอมชะมัด หากให้เธอมาเป็นผู้หญิงของเขาสักเดือนสองเดือน เธอจะคิดค่าตัวสักเท่าไหร่นะ

ภูผาถามตัวเองในใจ เพราะเขาไม่เคยถูกใจใครเท่าเธอมาก่อน ที่ผ่านมาเขาแค่ปรายตามองผู้หญิงพวกนั้นก็พร้อมจะขึ้นเตียงกับเขาฟรี ๆ แต่คนอย่างภูผาก็ไม่เคยเอาเปรียบผู้หญิง พวกเธอเหล่านั้นหลังจากที่เสร็จกิจกับเขา ทั้งเงินสดและกระเป๋าก็เป็นของตอบแทนให้ทันที

และเขาก็คิดว่าเธอคนนั้นก็คงไม่ต่างกัน ภูผาจำได้ว่าเธอชื่อ 'พอใจ' รูปร่างภายใต้ยูนิฟอร์มของโรงแรมก็แสนยั่วยวน สะโพกผาย เอวคอดกิ่ว และที่สำคัญหน้าอกขนาดใหญ่เกินตัวนั้นทำให้เขาแทบคลั่ง

"โชคดีจัง ไม่เปียกฝน"

เธอลงรถเมล์มาโดยที่รอดปลอดภัยจากสายฝน เดินเข้าไปในหอพักของเธอทันที เมื่อถึงหน้าห้องพักก็ไขกุญแจและเดินเข้าไปในห้อง ปิดประตูลงกลอน วางกระเป๋าเอาไว้บนโต๊ะข้างเตียง แล้วเสียงมือถือของเธอก็ดังขึ้น

"ฮัลโหล ว่าไงจ๊ะเอ็นดู ?"

เธอกรอกเสียงไปตามสาย เอ็นดูก็คือเด็กในสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าที่พอใจเติบโตมา

"อะไรนะคุณแม่พรพรรณไม่สบาย ได้ ๆ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่เข้าไป!?"

พอใจเป็นเด็กกำพร้า แม้ว่าเธอจะออกมาจากสถานสงเคราะห์นานแล้ว แต่ว่าเธอก็ยังโอนเงินให้ที่นั่นทุกเดือนและไปเยี่ยมเยือนน้อง ๆ และคุณแม่พรพรรณผู้ก่อตั้งสถานสงเคราะห์แห่งนั้นเสมอ ๆ

พอวางสายจากเอ็นดู พอใจก็โทรลางานกับผู้จัดการ เพราะตั้งแต่ไปทำงานที่นั่นจนถึงวันนี้สองปีเต็มเธอไม่เคยสาย ไม่เคยลา ผู้จัดการจึงอนุมัติให้เธอลาได้โดยไม่ถามเหตุผล

พอใจไม่ค่อยสบายใจนัก เพราะคุณแม่พรพรรณป่วยกระเสาะกระแสะมานานแล้ว หากท่านเป็นอะไรไปน้อง ๆ ที่สถานสงเคราะห์ก็คงลำบาก แม้เธอจะโอนเงินให้ทุกเดือนบวกกับเงินบริจาคจากผู้ใจบุญทั้งหลายก็ยังไม่เพียงพอ

หุงข้าวเอาไว้แล้วเธอก็ไปอาบน้ำ เมื่ออาบน้ำเสร็จก็มาเจียวไข่ ทานกับน้ำพริกกะปิที่ตำเอง เรียบร้อยแล้วเธอก็เข้านอน

"เขตแดน มีเรื่องให้นายจัดการ"

ภูผาโทรหามือขวาของเขา และเขตแดนก็รู้ทันทีว่าเจ้านายต้องการอะไร

"ได้ครับนาย"

เมื่อทราบรายละเอียดแล้วว่า ใคร ทำอะไร ที่ไหน เขตแดนก็วางสายจากเจ้านาย

ภูผานอนฝันหวาน อีกไม่นานคงได้เธอมานอนอยู่ใต้ร่างของเขาอย่างแน่นอน