All Chapters of เมีย (ไม่) รัก: Chapter 1 - Chapter 10

พอใจพาน้องภูมิขับมอเตอร์ไซค์มาถึงบ้านซึ่งอยู่ไม่ไกลจากวัดเท่าใดนัก เธอจอดรถและอุ้มเจ้าตัวเล็กลง ตาของน้องภูมิปรือจนแทบปิด วางลูกชายเอาไว้บนฟูก หาตุ๊กตาตัวโปรดให้กอด"แม่ครับ เน่าภูมิอยู่ไหน ?"พอใจใจหายวาบ ลองค้นในกระเป๋าก็ไม่เจอ "อยู่ที่รถมอเตอร์ไซค์แน่เลย เดี๋ยวแม่ไปดูให้ หนูนอนรอเน่านะครับ"น้องภูมิพยักหน้าแต่ไม่ยอมหลับตา พอใจจึงรีบเดินไปดูที่ตะกร้าหน้ารถ แต่ก็ไม่เจอ"เจอไหมครับ ?"น้องภูมิถาม "ไม่จ้ะ แม่ว่าเน่าของภูมิเค้าน่าจะเที่ยวที่วัดอยู่แน่ ๆ เลย ภูมินอนก่อนดีกว่าไหม เดี๋ยวพอตื่นเน่าก็คงกลับ"ไม่รู้จะปลอบใจยังไง บอกอย่างนี้ไปก่อนละกัน "ฮือ ๆๆ แง !!"จบคำพูดของแม่ภูมิก็แหกปากร้องไห้"ภูมิจะเอาเน่า ๆ"ภูมิร้องไห้สะอึกสะอื้น ปลอบใจยังไงก็ไม่ยอมหยุด"ได้..ถ้าอย่างนั้นเราไปตามหาเน่ากัน"น้องภูมิหยุดร้องทันที รีบลุกขึ้นเดินออกไปรอแม่ที่รถมอเตอร์ไซค์ พอใจรีบตามออกไป ระหว่างขับรถมอเตอร์ไซค์ไปวัด พอใจก็ภาวนาขอให้เจอเน่าของลูกชายด้วยเถอะ เพราะเน่าคือเซฟโซนของภูมิ หนูน้อยจะนำมันติดตัวไปทุกที่ ไม่ว่าจะไปโรงเรียน ไปเที่ยวหรือแม้กระทั่งตอนเข้านอน ภูมิจะเอาเน่าติดตัวไว้เสมอ เอาไว้กอดและ

"คุณแม่พรพรรณ สวัสดีค่ะ"พอใจยกมือไหว้หญิงชราวัย 69 ปี ที่ตอนนี้นอนอยู่บนเตียง ใบหน้าของท่านซีดเหลือง"พอใจ"คุณแม่พรพรรณกล่าวออกมาเสียงแผ่ว"ไปโรงพยาบาลเถอะค่ะ เดี๋ยวหนูพาไป"แต่คุณแม่พรพรรณส่ายหน้า"สิ้นเปลืองเปล่า ๆ""โธ่..คุณแม่พรพรรณ ไปเถอะค่ะเงินเดือนหนูออกแล้ว เรามีเงินค่ะ"พอใจกับเอ็นดูจึงประคองคุณแม่พรพรรณออกไปที่หน้าสถานสงเคราะห์ และเรียกแท็กซี่"เอ็นดู อยู่ดูแลน้อง ๆ ถ้ามีอะไรเดี๋ยวพี่โทรหา"พอใจบอกกับเอ็นดูก่อนจะพาคุณแม่พรพรรณขึ้นรถแท็กซี่ไปโรงพยาบาล เมื่อมาถึงโรงพยาบาลคุณหมอก็ให้ท่านนอนที่โรงพยาบาลทันที เพราะอาการของท่านอ่อนเพลียและมีภาวะเหลืองซีดเพราะเลือดจางขั้นรุนแรง"คนไข้มีอาการเครียดมากครับ จนทำให้ส่งผลกับระบบต่าง ๆ ในร่างกาย แต่โดยรวมแล้วก็ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง"คุณหมอบอกกับพอใจ เธอจึงยกมือไหว้คุณหมอและมองไปยังเตียงที่คุณแม่พรพรรณนอนหลับอยู่ คุณแม่พรพรรณคงเครียดเรื่องของเงินบริจาคที่น้อยลง คงกลัวว่าจะดูแลพวกน้อง ๆ ต่อไปไม่ไหว ท่านเคยเปรย ๆ กับเธอว่าหากไม่ไหวจริง ๆ สถานสงเคราะห์แห่งนี้ก็คงต้องปิดตัวลง"ขอบคุณมากค่ะคุณหมอ""อืม..ถ้าอย่างนั้นผมขอตัว"แล้วคุณหมอก็เดินไป

เขตแดนทำงานให้ภูผาได้อย่างรวดเร็วเสมอ พอเขาบอกว่าอยากได้ผู้หญิงคนไหน ภูผาก็จะสืบประวัติและติดต่อเจรจาให้เรียบร้อยพร้อมสรรพ พอเสร็จกิจแล้วก็เลิกรา เงิน กระเป๋า รองเท้า เขตแดนก็จัดการได้แบบไม่ให้ขาดตกบกพร่อง วิน วินกันทั้งสองฝ่ายแต่ว่าคงไม่ใช่กับผู้หญิงที่ชื่อพอใจคนนี้ เพราะรู้สึกว่าภูผาจะไม่ต้องจ่ายเงินให้เธอแม้สักแดงเดียว ขอเพียงแค่เขาช่วยแก้ปัญหาให้กับสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าที่เธอเคยเติบโตมาเพียงเท่านั้น "ว่าไงเขตแดน เรียบร้อยดี ?" ภูผาถามมือขวาคนสนิท และเป็นคนที่เขาไว้ใจมากที่สุด คอยจัดการปัญหาทุกอย่างให้เขาได้อย่างเรียบร้อย แม้ว่าปัญหานั้นจะเล็กหรือใหญ่แค่ไหนก็ตาม"เรียบร้อยดีครับ"เมื่อวานเขตแดนไปพบกับเสี่ยนพ และเคลียส์ปัญหาเรื่องที่ดินของสถานสงเคราะห์เรียบร้อย เพียงแค่บอกว่าตระกูล 'เดชวรวงกุล' ต้องการที่ผืนนี้เช่นกัน เพียงเท่านั้นเสี่ยนพก็เข้าใจและยอมถอยแต่โดยดี"คุณแม่หายดีแล้วเหรอพอใจ ?"หัวหน้างานเอ่ยถาม เมื่อเจอกันตรงเครื่องสแกนบัตร"วันนี้ก็จะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วค่ะพี่ ขอบคุณมากค่ะ"วันนี้พอใจรู้สึกไม่ค่อยสดชื่นนัก เพราะศึกหนักที่ภูผามอบให้เมื่อคืนนี้ทำให้เธอระบมไปทั้งต

"ยินดีด้วยนะคะ ตอนนี้คุณท้องได้แปดสัปดาห์แล้วค่ะ จะฝากท้องเลยไหมคะ ?"คุณหมอผู้มีท่าทางใจดีเอ่ยปากบอกกับเธอ พอใจรู้สึกมึนงง นี่เธอท้องจริง ๆ หรือนี่"ค่ะ ฝากเลยค่ะ"แต่ในที่สุดเธอก็ตั้งสติได้ และตกลงใจฝากท้องที่โรงพยาบาลเลยดีกว่า จะได้ไม่ต้องเสียเวลาอีก ไหน ๆ ก็ได้มาแล้วจะได้ไม่ต้องหยุดงานบ่อย ๆเมื่อเสร็จธุระที่โรงพยาบาลแล้วพอใจก็ตรงไปที่ธนาคารเพื่อนำเช็คจำนวนสิบล้านบาทที่คุณหญิงสดศรีมอบให้ไปขึ้นเงิน ในตอนแรกเธอคิดจะนำไปคืน แต่เพราะมีเจ้าก้อนแป้งน้อยอยู่ในท้องแล้ว ก็ขอเก็บไว้เป็นค่าใช้จ่ายในการเลี้ยงดูเค้าแล้วกัน และอย่าคิดว่าฉันจะไปเรียกร้องอะไรเพิ่มอีก พอใจบอกกับตัวเองด้วยความมุ่งมั่น"ตาภู มาดูนี่"คุณหญิงสดศรีเรียกลูกชายมาดูข้อความจากธนาคารที่แจ้งมาว่ามีคนนำเช็คสิบล้านบาทไปขึ้นเงินแล้ว เขามองข้อความนั้นด้วยใบหน้าเรียบเฉย แสดงว่าตลอดเวลาที่พอใจอยู่กับเขาท่าทีซื่อ ๆ และเชื่อฟังเป็นเพียงเปลือกนอกที่เธอแสดงออกมาเพื่อตบตาเขาเท่านั้น แท้จริงแล้วเธอมีแผนการณ์และมีความทะเยอทะยานที่มากกว่าจนเขาเองก็คาดไม่ถึงเมื่อเห็นท่าทางของลูกชายคุณหญิงสดศรีก็รู้สึกสมใจ ภูผาคงจะไม่กลับไปคั่วแม่นั่นอีกแ

ภูผากลับไปหาคุณหญิงสดศรีที่บ้านพัก และคิดหาวิธีว่าจะทำอย่างไรถึงจะได้น้องภูมิและพอใจกลับไปด้วย เพราะพรุ่งนี้เขาก็จะกลับกรุงเทพ ฯ แล้ว"ตาภูเป็นอะไรดูท่าทางไม่สบาย ?"เพราะหน้าตาอันบูดบึ้งของลูกชาย คุณหญิงจึงคิดว่าเขาไม่สบาย อีกอย่างอากาศวันนี้ก็เย็นมาก ขนาดบ่ายสามโมงแล้วยังต้องใส่เสื้อกันหนาวอยู่เลย"แม่ ถ้าตอนนี้ผมมีลูกชายวัยสี่ขวบจะเป็นยังไง ?"ภูผาถามแม่ขึ้นมา"เพ้อเจ้อ ตั้งแต่แม่นั่นหนีแกไป แม่ก็ไม่เห็นว่าแกจะสนใจใครอีก"คุณหญิงพูดเพียงเท่านั้นก็เดินไปหาเพื่อน ๆ ที่ตอนนี้กำลังถ่ายเซลฟี่กันอยู่ เป็นจริงอย่างที่แม่ของเขาบอก เพราะตั้งแต่พอใจหนีไป ภูผาก็ไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหน ไม่คบ ไม่คั่ว ใครอีกเลยพอแดดร่มลมตกบรรดาแก๊งค์คุณหญิงก็ออกไปเดินเล่นแถวนั้น บรรยากาศท้องทุ่งนาและอากาศที่หนาวเย็นให้ความรู้สึกผ่อนคลาย คุณหญิงสดศรีมองดูเด็กกลุ่มหนึ่งที่กำลังวิ่งเล่นกันอยู่ด้วยความสนุกสนาน เพราะอยากมีหลานจึงเดินเข้าไปดูเด็ก ๆ เหล่านั้นใกล้ ๆถ้าหากว่าเจ้าภูผายอมแต่งงานกับผู้หญิงที่แม่หาให้ตั้งแต่เมื่อห้าปีก่อน ป่านนี้ลูกก็คงโตเท่าเด็ก ๆ พวกนี้แล้ว "อุ๊ย !"คุณหญิงสดศรีอุทานออกมาเสียงดังเมื่อเห็