บทที่ 2 เจอกัน..อีกครั้ง

พอใจพาน้องภูมิขับมอเตอร์ไซค์มาถึงบ้านซึ่งอยู่ไม่ไกลจากวัดเท่าใดนัก เธอจอดรถและอุ้มเจ้าตัวเล็กลง ตาของน้องภูมิปรือจนแทบปิด วางลูกชายเอาไว้บนฟูก หาตุ๊กตาตัวโปรดให้กอด

"แม่ครับ เน่าภูมิอยู่ไหน ?"

พอใจใจหายวาบ ลองค้นในกระเป๋าก็ไม่เจอ

"อยู่ที่รถมอเตอร์ไซค์แน่เลย เดี๋ยวแม่ไปดูให้ หนูนอนรอเน่านะครับ"

น้องภูมิพยักหน้าแต่ไม่ยอมหลับตา พอใจจึงรีบเดินไปดูที่ตะกร้าหน้ารถ แต่ก็ไม่เจอ

"เจอไหมครับ ?"

น้องภูมิถาม

"ไม่จ้ะ แม่ว่าเน่าของภูมิเค้าน่าจะเที่ยวที่วัดอยู่แน่ ๆ เลย ภูมินอนก่อนดีกว่าไหม เดี๋ยวพอตื่นเน่าก็คงกลับ"

ไม่รู้จะปลอบใจยังไง บอกอย่างนี้ไปก่อนละกัน

"ฮือ ๆๆ แง !!"

จบคำพูดของแม่ภูมิก็แหกปากร้องไห้

"ภูมิจะเอาเน่า ๆ"

ภูมิร้องไห้สะอึกสะอื้น ปลอบใจยังไงก็ไม่ยอมหยุด

"ได้..ถ้าอย่างนั้นเราไปตามหาเน่ากัน"

น้องภูมิหยุดร้องทันที รีบลุกขึ้นเดินออกไปรอแม่ที่รถมอเตอร์ไซค์ พอใจรีบตามออกไป

ระหว่างขับรถมอเตอร์ไซค์ไปวัด พอใจก็ภาวนาขอให้เจอเน่าของลูกชายด้วยเถอะ เพราะเน่าคือเซฟโซนของภูมิ หนูน้อยจะนำมันติดตัวไปทุกที่ ไม่ว่าจะไปโรงเรียน ไปเที่ยวหรือแม้กระทั่งตอนเข้านอน ภูมิจะเอาเน่าติดตัวไว้เสมอ เอาไว้กอดและเอาไว้หอม

เน่าของภูมิก็คือผ้าขนหนูผืนเล็ก ๆ ที่มีลักษณะเนื้อนิ่ม ๆ กว้างประมาณ 35 ซม. ยาว 70 ซม.มีสีเขียวอ่อน ความจริงแล้วก็มีผ้าลักษณะนี้อยู่หลายผืนเพราะพอใจเมื่อเห็นว่าลูกชายชอบเธอจึงซื้อมายกโหล แต่ถึงแม้ว่าสีและแบบจะเหมือนกันแต่ภูมิก็ยังชอบแต่ผืนนี้อยู่ดีไม่รู้ว่าเพราะอะไร เปลี่ยนผืนใหม่ให้ก็ไม่เอา และสภาพก็คือเน่าสมชื่อ เพราะภูมิไม่ค่อยยอมให้ซัก ถ้าซักทีก็ต้องไปยืนเฝ้าที่เครื่องซักผ้ากันเลยทีเดียว

เมื่อมาถึงวัดและหาที่จอดมอเตอร์ไซค์ได้แล้ว พอใจก็จูงแขนลูกชายตามหาเน่าทันที จุดแรกที่ทั้งสองคนพากันไปตามหาก็คือ ม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ที่นั่งกินก๋วยเตี๋ยวกันตอนเมื่อกี้

ในใจของพอใจคิดว่าคงหาไม่เจอแน่แล้ว เพราะคนในวัดเยอะมาก บางทีอาจจะมีใครนำมันไปทิ้ง อีกอย่างเจ้าพวกหมาตัวดีนี่แหละไม่รู้จะคาบไปไหนหรือเปล่าเพราะสภาพเน่าของภูมิก็คล้ายกับผ้าขี้ริ้วดี ๆ นี่เอง แต่แล้ว..

"ของภูมิ"

น้องภูมิก็วิ่งไปแย่งผ้าเน่าที่อยู่ในมือของผู้ชายร่างสูงใหญ่คนหนึ่ง ทั้งสองคนยื้อยุดฉุดกระชากกันอยู่สักพัก ผู้ชายคนนั้นก็ปล่อยผ้าให้กับน้องภูมิ ส่งผลให้น้องภูมิก้นจ้ำเบ้าทันที หนูน้อยรีบลุกขึ้นลูบตูดป้อย ๆ เบะปากทำท่าจะร้องแต่ฮึบไว้ เพราะแม่สอนเอาไว้ว่าลูกผู้ชายห้ามอ่อนแอ

"เย้ ! เน่า ไม่ต้องกลัวนะภูมิมารับแล้ว"

หนูน้อยก้มมองผ้าผืนนั้นในมือ พูดออกมาอย่างดีใจ พอใจรีบวิ่งมาหาลูกชายและเอาตัวของหนูน้อยไปหลบไว้ข้างหลังของเธอทันที ก่อนจะเอี้ยวตัวไปถามน้องภูมิ

"เจ็บตรงใหนไหมครับ ?"

น้องภูมิส่ายหน้า เกาะขาแม่เอาไว้แน่น พอใจจ้องหน้าผู้ชายคนนั้นเขม็ง ทำท่าราวกับแม่เสือกำลังปกป้องลูก ตอนนี้ใครหน้าไหนเธอก็ไม่กลัว แม้แต่คนที่อยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ก็เถอะ หลบมาได้ตั้งเกือบห้าปี บางทีคงถึงเวลาต้องเผชิญ แต่จะเผชิญกับอะไรล่ะ เธอกับเขาไม่ได้เกี่ยวข้องกันเสียหน่อย

"พอใจ !?"

ภูผาอุทานออกมาด้วยเสียงไม่เบานัก ตลอดระยะเวลาเกือบห้าปีที่เขาเฝ้าตามหาเธอมาตลอดแต่กลับไร้วี่แวว ที่แท้เธอหนีมาอยู่ต่างจังหวัดที่แสนกันดารนี่เอง

ผู้คนในวัดเริ่มมองเธอกับเขา เศรษฐีจากกรุงเทพ ฯ รู้จักกับพอใจด้วยเหรอนี่ ชาวบ้านคิดไปต่าง ๆ นานา

พอใจไม่ได้พูดอะไรกับเขา จูงลูกชายเดินออกไปจากตรงนั้นทันที ตอนนี้เลยเวลานอนกลางวันของภูมิมานานแล้ว เธอจึงต้องรีบพาลูกชายกลับไปนอนกลางวัน

"ว้าย !"

พอใจร้องว้ายออกมาด้วยความตกใจ เพราะภูผาเดินตามหลังเธอมาและแบกเธอเอาไว้บนบ่า ผู้คนในวัดแตกตื่น แต่ก็ไม่ได้เข้าไปยุ่ง เพราะคิดว่าพอใจกับหนุ่มเศรษฐีคนนั้นน่าจะรู้จักกัน

ภูมิพอเห็นคุณลุงแบกแม่ของตัวเองเอาไว้ เจ้าหนูก็รีบวิ่งตามไป

"ปล่อยฉันนะ ไอ้บ้า !"

เธอทุบหลังเขาไปสี่ห้าที แต่คนตัวใหญ่กลับไม่รู้สึกรู้สา ความรู้สึกของเขาคงด้านชาเหมือนกับหัวใจของเขานั่นแหละ

เหตุการณ์ก่อนหน้า

"คุณภูมานั่งตรงนี้ครับ !"

ลุงสมคนขับรถซึ่งเป็นคนที่หมู่บ้านแห่งนี้ไปทำงานที่บ้านของเขามาหลายปี และเป็นคนเสนอให้แม่ของเขานำกฐินมาทอดถวายที่วัดแห่งนี้ตะโกนบอก ภูผาจึงเดินเข้าไปหาลุงสม ซึ่งตอนนี้แกกำลังใช้ผ้าขนหนูสีเขียวอ่อนผืนหนึ่งถูโต๊ะม้าหินอ่อนอยู่ เขารู้สึกคุ้นตาผ้าผืนนั้นจึงได้ขอดู

'ภูผา&พอใจ'

มีตัวหนังสือปักด้วยด้ายสีแดงปรากฏอยู่บนผ้าผืนนั้น นั่นจึงเป็นสาเหตุให้ภูผายื้อแย่งผ้าผืนนั้นกับน้องภูมิ เพราะตอนที่เขาพิจารณาผ้าผืนนั้นอยู่ จู่ ๆ ก็มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งมาดึงผ้าในมือของเขาไป เพราะไม่ทันตั้งตัวจึงเกิดการยื้อแย่งขึ้นตามสัญชาติญาณ ผลจึงออกมาอย่างที่เห็น เด็กน้อยก้นจ้ำเบ้าและแม่ของเจ้าหนูที่อยู่บนบ่าของเขาตอนนี้ก็กำลังโกรธจัด

ภูผาแบกพอใจพาเดินตรงไปที่รถตู้ เขาเปิดประตูและยัดเธอเข้าไปในรถ น้องภูมิรีบตามแม่เข้าไปในรถด้วย

ภูผาตามเข้าไปในรถและปิดประตู ส่วนน้องภูมินั้นปีนขึ้นไปนั่งบนตักของแม่

"หนูน้อย ลุงขอคุยกับแม่ของหนูแป๊บนึงได้ไหมครับ ?"

ภูมิจ้องหน้าคุณลุงเขม็ง ก่อนจะหันไปมองหน้าแม่เป็นเชิงถาม

"หนูไปนั่งตรงนั้นแป๊บนึงก่อนนะครับ"

พอใจชี้ไปยังเบาะหลังสุด น้องภูมิจึงเดินไปนั่งที่นั่นและกอดเน่าเอาไว้แนบอก มองแม่ด้วยความเป็นห่วง

"เราไม่มีอะไรต้องคุยกัน"

พอใจจ้องหน้าเขาเขม็ง พูดเสียงราบเรียบ

"มีสิ ! ทำไมจะไม่มี"

พูดจบเขาก็คว้าตัวของเธอไปกอดเอาไว้แนบอก ล็อคท้ายทอยของเธอเอาไว้ บีบคางของเธอและก้มลงประกบปากจูบกับเธอ พอใจดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอดของเขา เนิ่นนานภูผาจึงได้ถอนริมฝีปากออก

"นี่คุณ ! คุณทำแบบนี้ต่อหน้าลูก.."

ภูผาจ้องหน้าเธอเขม็ง พอใจกลืนคำว่า 'ลูกของเรา' ลงคอ ก่อนจะพูดต่อ

"คุณจะมาทำแบบนี้ต่อหน้าลูกของฉันไม่ได้นะ"

แต่พอหันไปดู ปรากฏว่าน้องภูมิหลับไปเสียแล้ว หนูน้อยนอนตะแคงบนเบาะรถกอดเน่าเอาไว้แน่น เธอจึงหันมาพูดกับเขา

"พอได้แล้วคุณภู เราไม่มีอะไรต้องพูดกันอีก"

พอใจพูดเสียงเข้ม เตรียมจะขยับไปหาลูกแต่เขาคว้าไหล่เธอเอาไว้เสียก่อน

"เมื่อเกือบห้าปีก่อนมันเกิดอะไรขึ้น พอใจ ?"