2 - เธอต้องไปอยู่กับฉัน

1-2

-หลายสัปดาห์ต่อมา-

Jirawat ได้เพิ่มคุณเป็นเพื่อนจากหมายเลขโทรศัพท์

“หืม?” เพราะอยู่ๆ ก็มีชื่อที่ไม่รู้จักเพิ่มเข้ามาในแอพพิเคชั่นแชต กำลังจะกดบล็อกเพราะไม่รู้จักชื่อที่แสดง แต่ช้ากว่าเจ้าของชื่อนั้นที่ส่งข้อความรัวเข้ามา

Jirawat : เก็บของที่คิดว่าจำเป็น

Jirawat : แล้วลงมารอด้านล่าง

เปิดอ่านแม้งุนงงแต่ไม่ได้ถามกลับ นิ้วเรียวรีบกดเข้าไปดูตรงรูปโปรไฟล์ของเจ้าของข้อความปริศนาแล้วก็หายสงสัยในทันที แม้เขาจะเงียบหายไปนานกว่าสามสัปดาห์หลังจากที่ยังคุยกันไม่รู้เรื่องวันนั้นจนเธอเกือบจะลืมชื่อเขาไปแล้ว แต่เธอกลับจดจำเจ้าของใบหน้าเรียบนิ่งและสายตาดุดันนั้นได้ดี

Khongkwan : คุณจิรวัฒน์?

Jirawat : รีบเก็บของให้เรียบร้อย

Jirawat : อีก 2 ชั่วโมง

Jirawat : ฉันจะเข้าไปรับ

Khongkwan : รับ?

Khongkwan : รับไปไหนเหรอคะ

Jirawat : หน้าที่ของเธอคือทำตามที่ฉันสั่ง

เหมือนตัวหนังสือส่งผ่านความรู้สึก แค่อ่านข้อความของเขาขวัญบูชาก็รู้สึกได้ถึงน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์ คำพูดดูแคลนของเขาในวันนั้นยังอยู่ในความคิด

Khongkwan : ค่ะ

นิ้วเรียวพิมพ์ข้อความตอบกลับไปแม้จะไม่เข้าใจสิ่งที่เขาออกคำสั่งมากนัก ไว้เขามาแล้วค่อยถาม เธอคิดอย่างนั้น เด็กสาวไม่ได้สนใจอะไรอีกวางมือถือลงบนที่นอนก็เดินไปยังห้องน้ำเพื่ออาบน้ำออกไปหาข้าวด้านล่างที่พักทานอย่างที่ตั้งใจไว้

เสียงจากสมาร์ทโฟนที่บ่งบอกว่ามีข้อความเข้าดังขึ้นอีกครั้งขณะที่ขวัญบูชากำลังนั่งหวีผมอยู่หน้ากระจกหลังจากที่อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย คนตัวเล็กลุกขึ้นเดินไปยังเตียงนอนหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาดู เป็นข้อความจากคนคนเดียวกันที่ส่งมาหาเธอเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่แล้ว

Jirawat : ลงมา

Jirawat : ฉันรออยู่ด้านล่างแล้ว

เปิดอ่านแล้วคิ้วเล็กก็ขมวดเข้าหากันทันที ไหนตอนแรกเขาบอกว่าสองชั่วโมง...

Khongkwan : ค่ะ

แต่ถึงอย่างนั้นก็ตอบกลับไปสั้นๆ ติดใจเรื่องเวลาแต่ก็ไม่ได้ถามกลับ มันคงไม่ดีถ้าปล่อยให้เขารอเธอนานนัก ขวัญบูชารีบออกจากห้องเดินลงไปด้านล่างที่พัก สอดสายตามองหาก็เห็นว่าเขายืนรออยู่ข้างรถยนต์สีดำยี่ห้อหรู รีบเร่งฝีเท้าเดินออกไปหา ไม่ได้สงสัยเรื่องที่เขามาหาเธอถึงที่พักได้อย่างไรโดยไม่ได้ถาม เข้าใจว่าคงเอามาจากโปร์ไฟล์ที่เธอส่งไปที่ปิ่นโตผูกรัก ไลน์ส่วนตัวของเธอเขาก็คงได้มาจากที่นั่น

“สวัสดีค่ะ คุณบอกหนูว่าสองชั่วโมงไม่ใช่เหรอ นี่เพิ่งจะชั่วโมงนึงเอง” ยกมือไหว้ทำความเคารพอย่างเด็กมีสัมมาคารวะแล้วถามในสิ่งที่ติดใจ คนถูกเด็กไหว้ยกมือขึ้นรับไหว้

จิริวัฒน์ไม่ได้ตอบคำถาม สายตาคมไล่มองตั้งแต่ศรีษะเล็กจรดปลายเท้าคนตรงหน้า

“ไหนของเธอล่ะ?” ถามเมื่อไม่เห็นสิ่งที่เขาสั่งไว้ติดตัวเธอมาด้วย

“ไม่ได้เอาลงมาค่ะ” เสียงเล็กตอบกลับทันควัน

“เก็บไม่ทันหรือไง”

“เปล่าค่ะ หนูไม่ได้เก็บ ก็หนูไม่รู้ว่าต้องเก็บไปทำไม ถ้าแค่คุณมารับออกไป...ทำงาน เสร็จ...งานหนูก็คงกลับห้อง ของใช้จำเป็นหนูคงไม่ต้องเอาไปหรอกค่ะ” ตอบไปแบบนั้นเพราะคิดว่าจิรวัฒน์มารับไปทำงาน ตอนเจอกันครั้งแรกเขาบอกเธอว่าอาทิตย์ถัดไปจะเริ่มงาน แต่เขาหายไปเลยตั้งหลายสัปดาห์จนวันนี้ที่เขาติดต่อเธอมา คงถึงเวลาที่เธอต้องทำงานแบบนั้นแล้วจริงๆ เขาให้เวลาเธอทำใจยอมรับมามากพอแล้ว

“ใครบอกว่าฉันจะให้เธอกลับ”

“ไม่ให้หนูกลับแล้วจะให้หนูไปนอนที่ไหน”

“นอนกับฉัน”

“คุณ...หมายความว่ายังไงคะ?”

“เธอต้องไปอยู่กับฉัน”

“ทะ..ทำไมหนูต้องไปอยู่กับคุณด้วย” ถามกลับด้วยน้ำเสียงหวาดระแวง ตอนบอกว่าเธอต้องนอนกับเขาทำเธอตกใจมาก แต่ยังไม่มากเท่าที่บอกให้เธอย้ายไปอยู่กับเขา เท้าเล็กก้าวถอยหลังออกมาจากตำแหน่งเดิมหนึ่งก้าว สายตาจ้องมองผู้ชายตรงหน้าอย่างไม่ไว้วางใจ

“หนูจะอยู่ที่นี่ ไม่ไปไหนทั้งนั้น”

“ฉันซื้อเธอมาแล้ว”

“แต่ในสัญญาไม่เห็นมีข้อไหนบอกว่าหนูต้องย้ายไปอยู่กับคุณ งานของหนูก็แค่รอเวลาที่คุณ...ต้องการแล้วมาหาไม่ใช่เหรอคะ ก็ไหนว่าเดือนล่ะสี่ถึงห้าวันเอง” แบบนี้ไม่เหมือนที่ตกลงกันไว้สักนิด ขวัญบูชาไม่มีวันยอมตั้งแต่แรกหรอกถ้ารู้ว่ามันจะเป็นแบบนี้

“สี่ห้าวันมันน้อยไป ฉันต้องการมากกว่านั้น”

“ก็ไปสลับสับเปลี่ยนกับเด็กคนอื่นๆ ของคุณสิ” คนระดับเขาคงไม่ได้เลี้ยงดูเธอแค่คนเดียว ขวัญบูชาเข้าใจแบบนั้นเพราะจำที่พี่เอเจนซี่บอกได้ หลายสัปดาห์ที่ไม่ได้ติดต่อเธอกลับมาตามที่บอกไว้ก็คงไปใช้บริการเด็กคนอื่นอยู่

“อย่ามาทำเป็นรู้ดี เธอมีหน้าที่ทำตามที่ฉันสั่ง ฉันบอกให้เธอไปอยู่กับฉันเธอก็ต้องไป” จิรวัฒน์พูดเสียงแข็งยื่นคำขาด ไม่รู้ว่าไม่พอใจคำพูดของเธอหรือไม่พอใจที่เธอไม่อยากไปอยู่กับเขากันแน่

“จะโกงหนูเหรอ ทำแบบนี้ก็เท่ากับว่าคุณหลอกให้หนูเซ็นยอมรับข้อตกลงบ้านั่น”

“ฉันไม่เคยหลอกใคร”

“ไม่ได้หลอกหนูงั้นก็ทำตามที่ตกลงกันไว้สิ คุณจะมาหาหนูหรือให้หนูไปหาคุณก็ได้”

“ทำไมพูดไม่รู้เรื่อง”

“คุณหรือเปล่าที่พูดไม่รู้เรื่อง หนูยินดีทำตามข้อตกในสัญญานั่นทุกข้อ ถ้านอกเหนือจากนั้นหนูไม่ทำ และคุณก็ไม่มีสิทธิ์มาบังคับหนูด้วย”

“เอาเป็นว่าเดี๋ยวฉันจะเพิ่มเข้าไปให้ก็แล้วกันไอ้ข้อที่ว่าเธอต้องย้ายออกไปอยู่กับฉัน”

“คนขี้โกง!” เพิ่มข้อตกลงลงไปภายหลังจากที่อีกฝ่ายเซ็นชื่อยอมรับแบบนี้ไม่มีใครเขาทำกันนอกจากพวกขี้โกงไม่จริงใจ

“ถ้าคุณเปลี่ยนแปลงข้อตกลงหนูก็จะขอยุติการเป็นเด็กเลี้ยงของคุณเหมือนกัน หนูจะยกเลิกทั้งหมด หนูไม่อยากทำงานนี้แล้ว”

“ฉันไม่ให้เธอยกเลิก”

“ทะ...ทำไมหนูจะยกเลิกไม่ได้”

“เพราะฉันไม่ยอม ถ้าเธอจะยกเลิกทุกอย่างเธอก็ต้องจ่ายเงินคืนฉัน”

“แต่...หนูยังไม่ได้เงินจากคุณเลยนะ” เขาบอกจะจ่ายก้อนแรกในวันที่เธอเริ่มงาน ซึ่งก็ยังไม่ได้เริ่ม

“เธอลืมไปหรือเปล่าว่าฉันซื้อเธอผ่านเอเจนซี่” ขวัญบูชาเพิ่งนึกขึ้นได้ก็ตอนที่เขาบอก เธอลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิทเลย

“คุณ...จ่ายเขาไปเท่าไหร่เหรอ หนู...จะใช้คืนให้”

“สามแสน” คำตอบที่ทำขวัญบูชาแน่นิ่งไป คิดไม่ถึงว่าค่าตัวของเธอจะสูงลิ่วเพียงนี้ จิรวัฒน์ยกยิ้มมุมปากคล้ายเย้ยหยัน “ไง มีใช้ฉันหรือเปล่า”

“หนู...หนูไม่มีเงินมากขนาดนั้นหรอกค่ะ” ถ้ามีเงินมากมายขนาดนั้นเธอคงไม่พาตัวเองมาอยู่ตรงนี้ “หนู...ไม่ยกเลิกก็ได้ แต่...หนูไม่ย้ายไปอยู่ที่อื่นได้ไหมคะ ถ้าสี่หรือห้าวันมันไม่พอหนูเพิ่มให้คุณก็ได้ คุณมาหาหนูหรือเรียกให้หนูไปหาคุณกี่วันก็ได้...หนูแล้วแต่คุณ”

“เสียเวลา” เสียงทุ้มว่ากลับ “ถ้าไม่มีเงินจ่ายคืนเธอก็ต้องย้ายไปอยู่กับฉันขวัญบูชา”

“แต่หนู...”

“ฉันจ่ายเงินซื้อตัวเธอมา ตอนนี้ฉันเป็นเจ้าของเธอ ฉันสั่งให้เธอทำอะไรเธอก็ต้องทำ”

“ก็ให้หนูไปหาก็ได้”

“อย่าทำเหมือนตัวเองเป็นผู้หญิงขายตัวที่พอลูกค้าโทรเรียกก็รีบเอาตัวไปให้เขาสนอง”

“คุณ...” เขาพูดดูแคลนเธออีกแล้ว “ว่ะ..ว่าหนูเกินไปรึเปล่า พูดดีๆ ก็ได้ไหมคะ หนูไม่ได้ขาย...”

“แล้วฉันพูดไม่ดีตรงไหน หรือตอนนี้ที่เธอเป็นอยู่ไม่ได้เรียกว่าขายตัว?” ยังพูดไม่ทันจะจบจิรวัฒน์ก็สวนกลับด้วยคำพูดที่ทำเอาหยดน้ำใสไหลลงบนแก้มเนียน เพิ่งจะเข้าใจว่าจุดต่ำสุดในชีวิตมันเป็นแบบนี้นี่เอง จุดที่ต่ำที่สุดที่พร้อมถูกดูหมิ่นดูแคลนได้ทุกเมื่อ มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาบนแก้มป้อยๆ

“ไปกันได้แล้ว” คนยืนมองเดินเข้ามาจับข้อมือเล็กพาไปที่รถ เปิดประตูแล้วกดศรีษะเล็กให้เข้าไปนั่งก่อนที่ตัวเองจะเดินอ้อมไปขึ้นยังฝั่งคนขับ

“หนูยังไม่ได้เก็บเสื้อผ้า” เจ้าของรถเปิดประตูเข้ามานั่งเสียงเล็กก็พูดขึ้นอย่างเง้างอนโดยไม่ได้หันไปมอง

“ก็ไม่ต้องเอาไป”

“แล้วหนูจะเอาเสื้อผ้าที่ไหนเปลี่ยน หนูไม่มีเงินซื้อใหม่หรอกนะ” ทั้งเนื้อทั้งตัวตอนนี้ก็มีแค่เสื้อผ้าและรองเท้าที่ใส่ติดตัวแล้วก็สมาร์ทโฟนที่ถือติดมือมาเท่านั้น

“ลืมไปแล้วหรือไง แค่เธอเริ่มงาน เธอก็จะได้เงิน” จิรวัฒน์ตอบคนข้างๆ ขวัญบูชาหันไปมองเสี้ยวหน้าของคนที่กำลังมองท้องถนน คืนนี้เธอก็คงจะถูกเรียกว่าเป็นผู้หญิงขายตัวได้เต็มปาก เธอกำลังเป็นผู้หญิงในแบบที่เขาพูดไว้ไม่ผิดเพี้ยน ความน้อยเนื้อต่ำใจในตัวเองทำให้ไม่อยากพูดอะไรอีก เลือกที่จะนั่งเงียบเพราะไม่อยากต่อปากต่อคำอีกฝ่าย

“กินอะไรมาหรือยัง?” เสียงทุ้มเป็นฝ่ายถามขึ้นก่อนเมื่อรถเคลื่อนออกมาได้สักพักใหญ่ดึงสายตาคนถูกถามให้หันไปมองเสี้ยวหน้าเขาได้อีกครั้ง

“ยังค่ะ” ตอบแล้วหันหน้ากลับมายังตำแหน่งเดิม

“ตั้งแต่เมื่อเช้ายังไม่ได้กินอะไรเลยหรือไง?” ยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาที่บอกเวลาบ่ายสองโมงสิบนาที

“ยังไม่ได้กินตั้งแต่ตอนเย็นของเมื่อวานค่ะ” คำตอบที่ทำคิ้วหนาขมวดเข้าหากัน ละสายตาจากท้องถนนหันมามองเสี้ยวหน้านวลของคนข้างๆ

“แล้วทำไมไม่กิน?”

“กำลังจะกิน แต่คุณมาหาหนูซะก่อน” อาบน้ำเสร็จว่าจะลงไปหาข้าวกินคิดว่าคงทันกับเวลาสองชั่วโมงที่เขาบอกไว้ แต่เขามาก่อนเวลา

“ฉันหมายถึงเมื่อวานทำไมไม่กิน”

“ก็หนูไม่หิว”

“ไม่หิวหรือดื้อ”