3 ไม่ให้อยู่แล้วจะพามาทำไม

เครื่องยนต์ดับสนิทเจ้าของรถก็ลงไปจากรถ ขวัญบูชาชั่งใจอยู่ชั่วครู่จึงจะเปิดประตูตามลงไป รีบเดินเข้าไปหาเพื่อขอแบ่งของในมืออีกฝ่ายมาช่วยถือไว้แต่เขากลับเบี่ยงตัวหลบบอกเธอด้วยสายตาที่เธออ่านออกว่าเขาไม่อยากให้เธอยุ่งกับข้าวของของเขา

“เดินตามมาก็พอ” เอ่ยบอกแค่นั้นก็เดินนำออกไป ขวัญบูชารีบเดินตามไปตามคำสั่ง ระหว่างทางเดินไม่ลืมที่จะสอดสายตาหันรีหันขว้างมองสำรวจสิ่งแวดล้อมรอบๆ ด้านเอาไว้

เธอเดินตามหลังร่างสูงเข้าไปในลิฟต์ที่ต้องใช้คีย์การ์ดในการกด เห็นเขากดไปที่ชั้น 32 ก็อดที่จะเหลือบสายตาขึ้นมองเขาไม่ได้ พอได้ยืนใกล้กันแบบนี้ทำให้เธอดูเป็นผู้หญิงที่ตัวเล็กมากๆ ไปเลย ความสูงของเธอไม่ถึงช่วงไหล่เขาด้วยซ้ำ

ประตูลิฟต์เปิดออกร่างสูงเดินนำออกไปอีกครั้ง ขวัญบูชารีบเดินตามออกไปก่อนที่เขาจะหยุดเดินแล้วประตูห้องด้านหน้าก็ถูกเปิดด้วยคีย์การ์ดใบเดิม

“เข้ามา” จิรวัฒน์หันมาเรียกเมื่อเห็นคนที่เดินตามมาตลอดทางหยุดยืนนิ่งอยู่หน้าห้อง ขวัญบูชาที่ได้สติก็ค่อยๆ เดินเข้าไป ดวงตากลมกวาดมองไปรอบๆ สถานที่แปลกใหม่ เจ้าของห้องเดินเอาของที่แวะซื้อมาระหว่างทางเข้าไปวางบนโต๊ะแล้วจึงเดินกลับมาหาคนที่ยืนอยู่กลางห้อง

“อยู่ได้หรือเปล่า” เสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมกับปลดกระดุมตรงแขนเสื้อแล้วพับขึ้น

“หนู...ต้องอยู่ที่นี่เหรอคะ?”

“ไม่ให้อยู่แล้วจะพามาทำไม ทำไม? หรือว่ามันเล็กไปสำหรับเธอ”

“เปล่าค่ะ หนูไม่ได้หมายความแบบนั้น มันจะเล็กได้ยังไงในเมื่อห้องเช่าที่หนูอยู่พื้นที่ยังไม่ถึงครึ่งนึงของคอนโดคุณด้วยซ้ำ” เสียงเล็กว่ากลับก่อนที่เจ้าตัวจะเดินไปตรงผนังห้อง ผนังกระจกใสที่เผยให้เห็นวิวเมืองและวิวแม่น้ำเจ้าพระยาด้านนอก คอนโดมิเนียมหรูแล้วยังเป็นห้องที่วิวสวยแบบนี้ราคาของมันคงไม่ธรรมดา

เขาซื้อคอนโดมิเนียมราคาแพงขนาดนี้เพื่อให้เด็กที่เขาเลี้ยงไว้มาอยู่แบบนี้ทุกคนเลยงั้นเหรอ...

“แล้วทำไมถึงไปอยู่ที่นั่น” จิรวัฒน์ถาม คิดถึงสภาพอาพาร์ตเม้นต์ที่ทรุดโทรมหลังนั้นก็ไม่เข้าใจว่าทนอยู่ไปได้ยังไง “ไม่มีที่อื่นที่ดีกว่าที่นั่นแล้วหรือไง”

“...สำหรับหนูมันไม่ได้แย่ หนูอยู่ของหนูได้ ป้าที่คอยดูแลที่นั่นก็ใจดีกับหนูมาก” ขวัญบูชาหันมาตอบคนตัวโต ชั่งใจคิดเล็กน้อยก่อนถามในสิ่งที่สงสัย “คุณจะให้หนูอยู่ที่นี่รอคุณมาหาเหรอคะ ถ้าเป็นแบบนั้นหนูกลับไปอยู่ที่เดิมก็ได้ คุณ...ต้องการก็แค่โทรมาบอกหนูแล้วหนูจะรีบมาหาคุณที่นี่”

“ใครบอกว่าฉันจะให้เธออยู่ที่นี่คนเดียว ฉันว่าก่อนที่จะมาที่นี่ฉันได้บอกเธอไปแล้วนะ”

“เรา เอ่อ...คือคุณกับหนูต้องอยู่ที่นี่ด้วยกันเหรอคะ?”

“ตามขึ้นมา” ไม่ตอบคำถามเด็กสาวแต่ออกคำสั่งแล้วเดินขึ้นบันไดไปชั้นสองซึ่งเป็นชั้นลอย คอนโดมิเนียมหรูหลังนี้เปรียบเสมือนบ้านเดี่ยวสองชั้นหลังใหญ่ๆ หลังนึง ขวัญบูชาคิดแล้วค่อยๆ เดินตามคนเป็นเจ้าของขึ้นไป

“ฉันไม่ชอบใช้ห้องนอนร่วมกับใคร เธอต้องนอนที่ห้องนี้เท่านั้น” เสียงทุ้มบอกคนตัวเล็กแล้วชี้ไปที่ห้องนอนรองซึ่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับห้องนอนใหญ่

“...ค่ะ” ขวัญบูชาพยักหน้าเข้าใจ

“ส่วนห้องนั้นจะเป็นห้องนอนของฉัน พื้นที่ส่วนตัวฉันไม่ชอบให้ใครเข้าไปยุ่งวุ่นวาย พูดแค่นี้เธอเข้าใจใช่ไหม”

“เข้าใจค่ะ” แม้จะตอบกลับไปแบบนั้นแต่ก็แอบคิดค่อนขอดภายในใจไม่ได้

รักความเป็นส่วนตัวมากขนาดนี้แล้วจะบังคับให้มาอยู่ด้วยทำไมก็ไม่รู้!

จิรวัฒน์พูดจบก็เดินไปยังห้องนอนของตนเองที่บอกไว้กับเด็กสาวโดยไม่คิดที่จะพูดอะไรกับเธออีก ขวัญบูชามองตามอย่างไม่เข้าใจ ไม่รู้จะเอาตัวเองไปวางไว้ตรงไหน หันมองบานประตูห้องที่เขาบอกให้เธออยู่ก็ค่อยๆ เปิดเข้าไป แม้จะเป็นห้องนอนรองแต่ก็ไม่ได้เล็กเพราะมีห้องน้ำส่วนตัวแล้วก็ยังมีห้องที่ถูกแบ่งเป็นห้องแต่งตัว

ห้องแต่งตัวที่มีแต่เสื้อผ้าแบรนด์ดังๆ ของผู้หญิง...

ขวัญบูชาเดินออกมาจากห้องแต่งตัวแล้วมองสำรวจไปทั่วบริเวณห้องก่อนเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งที่ก็มีแต่ข้าวของเครื่องใช้สำหรับผู้หญิง น้ำหอมแบรนด์หรูที่วางเรียงรายหลายต่อหลายขวดแต่ก็ไม่ได้คิดจะหยิบจับขึ้นมา

คนตัวเล็กเดินไปนั่งลงบนเตียงนอนนุ่มขนาดควีนไซซ์ แววตาหวาดหวั่นหันมองสำรวจไปรอบๆ ก่อนจะพลันคิดถึงคำพูดของอีกคนที่อยู่ห้องฝั่งตรงกันข้ามในช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันบนรถก่อนหน้านี้

‘ไม่หิวหรือดื้อ’

‘...’

‘ฉันไม่ชอบเด็กดื้อจำไว้ อยู่กับฉันก็ต้องเชื่อและฟังฉัน...คนเดียวเท่านั้น’

ก๊อกๆ~

ยังไม่ทันจะคิดอะไรได้ไปมากกว่านั้นเสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นทำขวัญบูชาสะดุ้งตกใจเล็กน้อย รีบลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูเพราะเป็นแค่ผู้อยู่อาศัยเลยไม่อยากให้คนเป็นเจ้าของสถานที่นี้ต้องรอ ทว่าเปิดออกไปแล้วกลับต้องยืนนิ่งเป็นใบ้เมื่อเจอคนเป็นเจ้าของที่ยืนรออยู่ในสภาพที่มีเพียงผ้าเช็ดตัวสีน้ำเงินพันรอบเอวสอบเอาไว้อย่างหมิ่นเหม่

หยดน้ำเปียกชุ่มที่เกาะอยู่ตามผิวหนังบ่งบอกว่าเขาเพิ่งจะอาบน้ำมา มัดกล้ามเนื้อหน้าท้องที่เป็นความต้องการของผู้ชายหลายคน ยากมากเพราะต้องแลกมาด้วยวินัยในการทานควบคู่กับการออกกำลังกายอย่างเคร่งครัด

“จะจ้องฉันอีกนานไหม?” จิรวัฒน์ถามขึ้นเมื่อคนตัวเล็กตรงหน้าเอาแต่ยืนมองเขานิ่งไม่พูดไม่จา

“เอ่อ...ปะ..เปล่านะคะหนูไม่ได้มองอะไรเลยนะคะ” ขวัญบูชาที่ได้สติรีบปฏิเสธ พยายามโฟกัสสายตากับสายตาของเขาเพื่อที่เขาจะได้เชื่อว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นเป็นความจริง แต่รอยยิ้มเย้ยหยันตรงมุมปากหนากลับบ่งบอกว่าเขาไม่เชื่อในสิ่งที่เธอกำลังปฏิเสธ “ก็แล้วจะมาหาหนูทำไมไม่แต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนเล่า” ขวัญบูชาว่าแล้วก้มหน้างุดหลบสายตาคม

“มาหาเธอทำไมต้องใส่เสื้อผ้าในเมื่อฉันก็ต้องถอดมันออกอยู่ดี”

“หมะ..หมายความว่ายังไงคะ คุณจะ..เอ่อ...นี่มันเพิ่งจะสี่โมงเย็นเองนะคะ” เด็กสาวรีบหันรีหันขว้างหาทางเอาตัวรอด มองเข้าไปในห้องเห็นนาฬิกาที่บอกเวลาสี่โมงเย็นก็พูดออกไป

“สี่โมงแล้วยังไง?” จิรวัฒน์ถามอย่างเล่นแง่

“คือหนู...หนูยังไม่ได้อาบน้ำ” อ้างออกไปเพื่อเอาตัวรอด

ท่าทีเลิ่กลั่กทำตัวไม่ถูกของขวัญบูชาทำมุมปากหนายกยิ้มอีกครั้งเลิกแกล้งเพราะนึกเอ็นดู

“วันนี้ฉันเหนื่อย ไม่มีอารมณ์ ฉันมาเพื่อจะบอกว่าเสื้อผ้าและข้าวของในห้องเธอหยิบใช้ได้ทั้งหมด ไม่ต้องกลัวว่าจะไม่สะอาด ทุกอย่างในห้องเป็นของใหม่ยังไม่เคยถูกใช้ เธอ...” พูดแล้วก็หยุด สายตาคมไล่มองคนตรงหน้าตั้งแต่ศรีษะจนถึงลำตัวส่วนล่าง “น่าจะใส่ได้ เพราะดูแล้วก็น่าจะไซซ์เดียวกัน”

“ไซซ์เดียวกัน...กับใครเหรอคะ?” สงสัยเลยอดถามออกไปไม่ได้ ก็ตั้งแต่ที่เดินสำรวจดูแล้ว อยากรู้จริงๆ ว่าข้าวของผู้หญิงในห้องเป็นของใคร

คนถูกถามหันหลังให้เธอแล้วเดินกลับเข้าห้องนอนของตัวเอง ไร้ซึ่งคำตอบ ขวัญบูชารีบกลับเข้าห้องล็อกประตูอย่างแน่นหนากลัวว่าเขาจะเดินกลับมาอีกครั้ง

ก็คงจะเป็นของบรรดาผู้หญิงที่เขาเลี้ยงไว้นั่นแหละ จะเป็นของใครไปได้อีกล่ะ...