ตอนที่4

ตอนที่4

หลังจากเปลี่ยนใจไม่ลงไปวิ่งที่สวน เพราะเจ้าที่แรง ฉันเลยอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงมาดื่มกาแฟที่ห้องนั่งเล่นแทน วันนี้คุณนมทำข้าวต้มกุ้งด้วย ที่รู้ก็เพราะว่ามันส่งกลิ่นหอมไปทั่วทั้งครัวเลย

“หิวหรือยังคะคุณณิ” คุณนมเดินมาถาม

“หิวแล้วค่ะ กลิ่นข้าวต้มกุ้งของคุณนมห้อมหอม” 

“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวนมให้เด็กตั้งโต๊ะเลยนะคะ อีกประเดี๋ยวคุณพี่ก็คงมาแล้ว” พูดจบคุณนมก็เดินไปสั่งเด็กรับใช้ในครัวให้จัดโต๊ะ ฉันได้แต่มองตามอย่างเซ็งๆ นี่ฉันต้องนั่งร่วมโต๊ะกับคุณคิมเหรอเนี่ย

แค่คิดว่าต้องเผชิญหน้ากัน ก็พาลจะกินข้าวต้มไม่ลงแล้วล่ะ

ภายในโต๊ะอาหาร ที่เวลานี้เหลือเพียงแค่ฉันกับเขาแค่สองคน ความเงียบก่อตัวขึ้นอยู่หลายนาที ไม่มีใครพูดอะไร สำหรับฉันข้าวต้มกุ้งตรงหน้าน่ามองกว่าผู้ร่วมโต๊ะอาหารเป็นไหนๆ

“จะกลับมา ทำไมไม่บอก” เสียงที่เอ่ยขึ้น ทำให้ความรื่นรมย์ในการตักข้าวต้มกุ้งเข้าปากหยุดชะงัก คำพูดที่เย็นชาบ่งบอกถึงความไม่พอใจของคนพูดได้เป็นอย่างดี

“ฉันไม่คิดว่าจะมีใครอยากรู้การจะมาหรือจะไปของฉัน” พูดทั้งๆ ที่ความสนใจยังอยู่กับกุ้งตัวโตในชาม และฉันก็รู้ว่าเขาไม่พอใจนักหรอกกับกิริยาอาการแบบนี้ของฉัน

“แต่ที่นี่ไม่ใช่โรงแรม ที่จะเข้าหรือออกเมื่อไหร่ก็ได้ อย่างน้อยเธอต้องบอกให้ฉันรู้ว่าจะกลับ ในฐานะที่ฉันเป็นเจ้าของบ้านฉันต้องรู้ทุกเรื่องในบ้านหลังนี้” คำพูดที่ดุดันกับแววตาคมที่มองมา บอกถึงอารมณ์ของเขาได้เป็นอย่างดี

“แต่ฉันก็เป็นเจ้าของบ้านคนหนึ่งเหมือนกัน เพราะฉะนั้นเรามีสิทธิเท่าเทียมกัน” 

“อวดดี!” คำพูดที่แข็งกร้าว บ่งบอกถึงอารมณ์ที่ฉุนเฉียวของเขาในตอนนี้

แต่ใครสนกันล่ะ! แค่ถูกฉันพูดจี้ใจดำเข้าหน่อยถึงกับโมโหเลยนะคะคุณคิม

“แล้วแต่คุณจะคิดเถอะค่ะ ฉันขอตัวนะ” ฉันวางช้อนลง ยกแก้วน้ำขึ้นดื่มอย่างหมดอารมณ์ที่จะกินข้าวต่อ ก่อนที่จะลุกออกมาอย่างไม่แยแสว่าจะเสียมารยาทแค่ไหน

เพราะกับคนตรงหน้า บางทีคำว่ามารยาทก็ไม่จำเป็น และฉันก็ไม่ได้แคร์คำพูดของเขาเลยแม้แต่นิดเดียว อยากว่าอะไรก็เชิญเลย ในสายตาของเขาฉันไม่ใช่คนดีอะไรอยู่แล้ว

ฉันแยกตัวขึ้นมาบนห้องได้ไม่นาน เสียงรถคันหรูก็ขับออกไป คุณคิมคงไปทำงานแล้ว

ส่วนฉันวันนี้มีนัดกับยี่หวา เรามีแผนจะทำธุรกิจร่วมกัน ฉันกับยี่หวาตั้งใจจะเปิดร้านกาแฟเล็กๆ กัน วันนี้เราเลยนัดกันไปดูทำเลแถวๆ มหาวิทยาลัยใกล้คอนโดของยี่หวา ยี่หวามันบอกว่าที่ตรงนั้นทำเลดีเหมาะกับการเปิดร้าน แถมอยู่ติดมหาวิทยาลัยด้วย นักศึกษาน่าจะเข้าเยอะ ที่สำคัญพื้นที่ตรงนั้นเป็นของรุ่นพี่มันสมัยอยู่มหาวิทยาลัย เรื่องราคาน่าจะคุยกันไม่ยาก

ซึ่งฉันก็เห็นด้วย ถ้ากิจการไปได้สวย ฉันอาจจะย้ายไปหาคอนโดอยู่แถวนั้นเลย การอยู่ในที่ที่ ไม่ควรอยู่ มันไม่มีความสุขเลยสักนิด

พี่ตริน คือรุ่นพี่ของยี่หวามัน และก็เป็นเจ้าของห้องแถวที่เราจะมาดูกัน ซึ่งเราก็ได้ข้อสรุปว่าจะซื้อพื้นที่ตรงนั้นต่อจากพี่เขา

กว่าเราจะคุยงานกันเสร็จก็ดึกมากแล้ว เป็นเพราะยี่หวามันนึกครึ้มอยากจะไปหาอะไรดื่มต่อ พวกเราเลยไปต่อกันที่ร้านเหล้าหลังมหาวิทยาลัย แล้วยี่หวามันเจอรุ่นน้องของมันเข้า คราวนี้เลยคุยยาวคุยเพลิน กว่าจะได้เวลาแยกย้ายกันได้ มันเลยดึกอย่างที่เห็นนี่แหละ