ตอนที่3

ตอนที่3

“นมตกใจหมดเลย นึกว่าคุณณิเป็นอะไรไป เรียกอยู่ตั้งนาน” คุณนมคงตกใจจริงๆ นั่นแหละ ดูจากสีหน้าที่เป็นกังวนแล้ว ทำให้ฉันรู้สึกไม่ดีเลยที่ทำให้ผู้ใหญ่เป็นห่วงแบบนี้

“ณิขอโทษค่ะ ที่ทำให้คุณนมเป็นห่วง” ฉันบอก พร้อมกับเดินประคองคุณนมเข้ามานั่งภายในห้องด้วย

“แล้วนี่คุณนมมีอะไรหรือเปล่าคะ ถึงได้มาหาณิถึงข้างบน ความจริงให้เด็กขึ้นมาเรียกก็ได้” 

“ก็นมคิดถึง อยากเจอคุณณินี่คะ เลยขึ้นมาหาด้วยตัวเองดีกว่า อีกอย่างนี่ก็เลยเวลาอาหารมื้อค่ำไปเยอะแล้วด้วย ทานข้าวผิดเวลาเดี๋ยวจะปวดท้องเอานะคะ” ฉันหันไปมองนาฬิกาที่หัวเตียงบอกเวลาสองทุ่ม เลยเวลาไปเยอะเลยจริงๆ ด้วย

“คุณพี่ก็เพิ่งกลับตึกเล็กไป นั่งรอคุณณิที่ห้องนั่งเล่นอยู่เป็นนาน คงจะรอไม่ไหว” อะไรนะ? คุณคิมเนี่ยนะนั่งรอพบฉัน นี่ฉันหูฝาดไปใช่ไหม?

“คุณคิมรอณิเหรอคะ?” 

“ค่ะ สงสัยมีเรื่องอยากจะคุยด้วย ไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีนี่คะ” 

“คุณนมพูดเหมือนณิกับคุณคิมสนิทกันมากเลยนะคะ” ฉันรู้ว่าคุณนมอยากให้ฉันกับคุณคิมเราดีต่อกัน และการที่คุณคิมอยู่รอฉันเมื่อตอนหัวค่ำก็อาจจะเป็นเพราะอยากรอดูหน้าคนที่จะมาหารสมบัติกับเขามากกว่า ไม่ได้อยากที่จะพูดจาเสวนาด้วยสักเท่าไหร่หรอกค่ะคุณนม

“อยู่บ้านเดียวกัน ดีต่อกันไว้ก็ถือเป็นเรื่องดีนะคะ” 

“คุณนมต้องบอกกับคุณคิมค่ะ ไม่ใช่ณิ” 

“ก็บอกทั้งคู่นั่นแหละค่ะ ตอนนี้ก็เหลือกันแค่นี้แล้ว รักกันย่อมดีกว่าร้ายใส่กันเป็นไหนๆ นะคะ” คุณนมเอื้อมมาจับมือฉัน ฉันเองก็ได้แต่บีบมือตอบ

สิ่งที่คุณนมขอมันยากจังเลยค่ะ ฉันไม่กล้ารับปากอะไรเลยเพราะไม่รู้ว่ามันจะมีทางเป็นไปได้มากน้อยแค่ไหนด้วย

เมื่อคืน หลังจากที่คุณนมสั่งให้เด็กยกอาหารขึ้นมาให้ ฉันก็จัดการอาหารไทยฝีมือคุณนมมื้อแรกอย่างเอร็ดอร่อย ก่อนที่จะจัดการตัวเองอาบน้ำอาบท่าแล้วรีบนอน เพราะการเดินทางที่เหนื่อยล้าฉันเลยนอนตั้งแต่ยังไม่สี่ทุ่ม เช้านี้จึงตื่นเร็วกว่าปกติจากชีวิตประจำวันตอนที่อยู่อเมริกา อีกอย่างน่าจะผิดเวลาด้วยนั่นแหละ

ฉันมองไปรอบๆ บริเวณบ้านจากระเบียงห้องนอนของตัวเอง มองจากมุมนี้สวนหน้าบ้านสวยกว่าที่เห็นเมื่อวานหลายเท่า คนจัดสวนต้องฝีมือดีขนาดไหนถึงได้ตกแต่งมันได้สวยขนาดนี้เนี่ย

บรรยากาศน่าลงไปวิ่งชะมัด!

หรือฉันควรจะลงไปออกกำลังกายตอนเช้าดี ห่างหายจากการเข้าฟิตเนสมาหลายเดือนแล้ว ก็ตั้งแต่ใกล้เรียนจบฉันต้องทำงานส่งอาจารย์จนไม่มีเวลาพักผ่อน อย่าว่าแต่ออกกำลังกายเลยแค่เวลานอนยังแทบจะไม่มีด้วยซ้ำ

แต่ยังไม่ทันที่จะหมุนตัวเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อลงไปออกกำลังกาย ร่างของใครบางคนที่วิ่งเข้ามาบริเวณสวน ในชุดวอร์มสีกรม ก็ทำให้ฉันต้องชะงักฝีเท้าแทบจะทันที

คุณคิม!

ความกระตือรือร้นที่จะลงไปวิ่งหายวับไปเลย บรรยากาศเริ่มไม่ดีเสียแล้ว เพราะจากสายตาที่เขามองขึ้นมาที่ฉัน บ่งบอกได้ดีว่าฉันไม่ควรลงไปถ้าไม่อยากต้องอารมณ์เสียแต่เช้า