ตอนที่5

ตอนที่5

หลังจากที่พี่ตรินไปส่งยี่หวาเป็นคนแรก ที่ท่าทางจะเมาเอาเรื่องอยู่ เพราะมันกระดกเหล้าไม่ยั้งตั้งแต่เจอรุ่นน้องมันที่ไม่ได้เจอกันนาน แล้วก็มาส่งฉันเป็นคนสุดท้าย เพราะตอนนี้ฉันยังไม่มีรถขับ เมื่อเช้ายี่หวามันก็เป็นคนมารับที่บ้านด้วย ฉันให้พี่ตรินจอดรถแค่ประตูรั้วก็พอ เพราะไม่อยากรบกวนคนในบ้าน

“เข้าบ้านไหวมั้ยเรา” พี่ตรินเอ่ยถาม

“สบายมากค่ะ ณิไม่ได้ดื่มเยอะ” 

“พี่เห็นน้องณิหน้าแดงๆ กลัวจะเข้าบ้านไม่ไหว” ฉันยกมือขึ้นมาประคองแก้มทั้งสองข้างของตัวเอง ที่ตอนนี้มันร้อนวูบวาบอยู่เหมือนกัน ซึ่งมันน่าจะเป็นเพราะดื่มเหล้าเข้าไปนั่นแหละ

“อ๋อ มันเป็นปกติของณิอยู่แล้วค่ะ เวลาเมาหรือแค่ดื่มนิดๆ หน่อยๆ หน้าก็แดงแล้ว” พี่ตรินพยักหน้าเป็นเชิงเข้าใจ

“ขอบคุณมากนะคะที่อุตส่าห์ขับรถมาส่ง” 

“ไม่เป็นไรครับ เข้าบ้านดีๆ ล่ะ” 

“ค่ะ” หลังจากที่รถของพี่ตรินขับออกไป ฉันถึงเดินเข้าบ้าน

ฉันเดินผ่านสวนมาเรื่อยๆ ตอนนี้บนตึกค่อนข้างเงียบ ทุกคนน่าจะนอนกันหมดแล้ว ฉันเองก็รู้สึกมึนๆ เหมือนกัน ทั้งๆ ที่ก็ดื่มไปแค่นิดเดียว สงสัยคงต้องรีบขึ้นไปอาบน้ำแล้วก็นอนพักผ่อนเลย เพราะวันนี้เหมือนจะใช้พลังงานไปเยอะพอดู

ไอ้พลังงานที่ว่าก็การคุยนี่แหละ ฉันคุยกับพี่ตรินแล้วรู้สึกถูกคอ เหมือนเรามีอะไรหลายๆ อย่างคล้ายกัน ทั้งๆ ที่เราก็เพิ่งจะได้เจอกันแค่วันนี้เองนะ แต่ฉันรู้สึกว่าเราสนิทกันเร็วมาก

นี่คงเป็นเรื่องราวดีๆ เรื่องแรกของการกลับเมืองไทยครั้งนี้ละมั้ง การได้เจอเพื่อนใหม่และธุรกิจที่กำลังจะเกิดขึ้น

“ไปไหนมา! ทำไมเพิ่งกลับ” 

เสียงที่ดังแหวกความเงียบเข้ามา ทำให้ความรู้สึกยินดีที่จะได้เริ่มธุรกิจใหม่ต้องหยุดชะงักลง ก่อนจะหันความสนใจมายังต้นเสียงนั่น

เป็นคุณคิมที่ยืนอยู่ตรงชุดม้านั่ง ซึ่งไม่ห่างจากตัวตึกหลังเล็กของเขาสักเท่าไหร่

นอนดึกเหมือนกันนะ

“ไปธุระมา” 

“ธุระอะไร? นอกจากธุระของเด็กใจแตก” เขาว่า ก่อนจะเดินตรงมาหาฉัน แล้วใช้สายตามองฉันอย่างพิจารณา แต่เหมือนจะเป็นการจับผิดสียมากกว่า