ตามไปหาที่บ้าน

ภูริทัตดึงข้าวฟ่างออก ข้าวฟ่างแปลกใจปกติเขาไม่เคยเป็นแบบนี้

“ภูเป็นอะไรรึป่าว? ทำไมภูไม่เหมือนเดิม”

“คือ..คือว่าถ้าคุณไม่เป็นอะไรแล้วผมขอกลับก่อนนะครับผมมีธุระต่อ” ภูริทัตนึกว่าข้าวฟ่างจะเป็นอะไรมากเห็นเธอโทรมาบอกเหมือนไม่สบายมากแถมอยู่คอนโดคนเดียว แต่พอมาถึงเธอไม่ได้เป็นอะไรมากจึงรีบจะกลับไปหาจารุวีย์

“ทำไมเหรอคะ? ..อยู่เป็นเพื่อนข้าวก่อนไม่ได้เหรอคะ” ข้าวฟ่างชักสีหน้าเริ่มนอยๆ และงอนเพราะภูริทัตไม่เคยเป็นแบบนี้

“ผมรีบจริงๆ ผมไปก่อนนะ” ภูริทัตพูดจบก็รีบเดินออกไปโดยไม่ได้ฟังคำตอบจากข้าวฟ่าง

อะไรกันพักนี้ภูเป็นอะไรไปทำไมไม่เหมือนเดิมหรือภูจะหลงรักจารุวีย์เข้าแล้ว เขามีลูกด้วยกันด้วยฉันจะทำยังไงดีข้าวฟ่างน้ำตาไหลกลัวจะเสียคนรักไปจริงๆ

บ้านภูริทัต..

ภูริทัตกลับมาถึงบ้านก็จะตรงไปห้องของจารุวีย์แต่เดินผ่านแม่ของเขาพอดีดาราวรรณเลยเรียกถาม

“มาจากไหนตาภู แล้วจะไปไหน?”

“คือข้าวฟ่างไม่สบายครับผมเลยไปดูแต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว…แล้วจารุวีย์ละครับ?”

“กลับไปแล้ว มีอะไรรึป่าว”

หน้าของภูริทัตดูใจหายเขามารับจารุวีย์ไปส่งที่บ้านไม่ทันจารุวีย์ต้องโกรธเขาแน่ๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะเขาปากแข็งไม่กล้าพูดว่ารู้สึกกับจารุวีย์จึงนั่งลงและก็เข้าไปทำงานในห้องทำงานเงียบๆ คิดอะไรเรื่อยเปลื่อยตอนนี้เขาสับสนว่าเขารักใครกันแน่ระหว่างข้าวฟ่างกับจารุวีย์แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะแคร์จารุวีย์มากกว่าข้าวฟ่างซะอีก

ตอนเย็นภูริทัตจะเดินไปห้องจารุวีย์ให้ไปดื่มนมเขาก็พึ่งนึกได้ว่าเธอไม่อยู่แล้วเขาได้แต่คิดถึงเธอแต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวก็แต่งงานกันแล้วเขากลับไปนอน

ส่วนจารุวีย์กลับไปอยู่กับพ่อแม่เธอมีความสุขมากขึ้นคลายความทุกข์มาในระดับหนึ่ง

วันรุ่งขึ้น..

07:20น…

รถหรูคันหนึ่งขับเข้ามาที่บ้านของภูริทัตภูริทัตกำลังทานอาหารเช้าแต่คนที่ขับมานั้นก็คือ.วีรภัทรทำให้ภูริทัตแปลกใจเพราะปกติวีรภัทรจะไม่ค่อยมาที่บ้านส่วนมากจะเจอที่ทำงาน

“ไงตาภัทรลมอะไรพัดพาแกมาที่นี่ได้ ปกติไม่เคยเห็นมา” ภูริทัตทักทายน้องชายที่ป็นลูกพี่ลูกน้องของเขาด้วยความสงสัย

“พอดีผมผ่านมาแถวนี้เลยแวะมาหาคุณจาร์ครับ..คุณจาร์อยู่มั้ยครับ?” วีรภัทรตอบและยิ้มแห้งๆ คำตอบของเขาทำให้ภูริทัตเปลี่ยนสีหน้าจากยิ้มกลายเป็นหน้านิ่ง

“มาหาเธอทำไม” ภูริทัตพูดด้วยน้ำเสียงไม่น่าฟังสักเท่าไหร่

“ผมก็มาเยี่ยมเธอนี่แหละครับ สรุปเธออยู่มั้ย?”

“ไม่อยู่ ทีพี่แกไม่เห็นมาหาแบบนี้บ้างเลยแกชอบจาวีย์เหรอ?”

“ใช่ครับชอบมากด้วยพี่ก็เห็นว่าผมไม่เคยสนใจใครมาก่อนผู้หญิงมากมายมาชอบผมแต่ผมก็ปฏิเสธแต่คุณจาร์ถูกตาต้องใจผมตั้งแต่ที่ผมเห็นเธอเลย” ภูริทัตได้ยินแบบนั้นทำให้เคืองวีรภัทรไม่น้อย

“แกจะชอบจารุวีย์ไม่ได้!!” น้ำเสียงของเขาดูจริงจังมาก

“ทำไมละคุณจาร์มีแฟนแล้วเหรอ?” วีรภัทรถามด้วยความสงสัย

“พี่กำลังจะแต่งงานกับเธอ เธอท้องลูกของพี่อยู่”

“อะไรกันพี่ก็มีข้าวฟ่างอยู่แล้วจะมามีลูกกับคุณจาร์ได้ยังไง พี่ไม่ได้รักเธอจะแต่งงานกับเธอได้ยังไง” วีรภัทรเองไม่เชื่อในสิ่งที่ภูริทัตพูดเพราะภูริทัตดูรักข้าวฟ่างมากจะมามีลูกกับจารุวีย์ได้ยังไง

“ก็พี่พลาดไปทำเธอท้องตอนเมา พี่ก็ต้องรับผิดชอบเธอ”

“แล้วข้าวฟ่างละครับ ถ้าพี่รักข้าวฟ่างและไม่รักคุณจาร์ให้ผมดูแลให้ก็ได้นะผมรับได้กว่าผมจะเจอคนที่ถูกใจมันไม่ใช่ง่ายๆ เลย” วีรภัทรพูดด้วยความจริงจังเขาไม่เคยสนใจใครขนาดนี้

ภูริทัตได้ยินแบบนั้นยิ่งรู้สึกว่าจารุวีย์มีค่ามากแค่ไหนขนาดท้องยังมีผู้ชายมารักและอยากดูแลทำไมแต่ก่อนตัวเองถึงเกลียดขี้หน้าและทำร้ายจิตใจเธอได้ขนาดนั้นทั้งที่เธออุ้มท้องลูกของเขาอยู่ เขารู้สึกอยากดูแลจารุวีย์ให้ดีกว่านี้

“ไม่ได้หรอกนั้นมันลูกของพี่จะให้แกมาดูแลได้ยังไง” เขามักจะอ้างถึงลูกเสมอแม้ความจริงเขาจะรักแม่ของลูกด้วยก็ตามแต่ความปากแข็งของเขาทำให้เขาไม่กล้าพูดบอกใครเลยว่าเขารักจารุวีย์แม้แต่จารุวีย์เองเขาก็ไม่บอก

“พี่แน่ใจเหรอว่าจะดูแลเธอได้ดี ถ้าพี่พลาดมาเมื่อไหร่ผมจะดูแลต่อแน่นอน” วีรภัทรพุดและเดินกลับไปด้วยความผิดหวัง

แม่ของภูริทัตเดินมาพอดี

“นั่นตาภัทรใช่มั้ยนั่น ลมอะไรพัดพามาถึงที่นี่” ดาราวรรณถามภูรทัตที่กำลังยืนเหม่ออยู่

“ใช่ครับ ตาภัทรมาหาจารุวีย์”

“อ้าว! ตาภัทรรู้จักหนูจาร์ด้วยเหรอ”

“ครับ” ภูริทัตพูดเสร็จก็เดินออกไปขึ้นรถออกไปทำงานเลย

17:04น. …

ภูริทัตขับรถออกไปที่บ้านจารุวีย์ด้วยความคิดถึง รถแล่นไปจอดที่บ้านและแม่บ้านก็มาเปิดเขาขับเข้าไปจารุวีย์กำลังนั่งทำงานบริษัทช่วยแม่ของเธออยู่ที่สวนหย่อมอยู่ได้ยินเสียงรถและหันไปเธอจำได้ว่าเป็นรถของภูริทัต

เขามาทำไมกันนะจะมาหาเรื่องอะไรฉันอีกฉันเหนื่อยที่จะเสียใจแล้วนะ จารุวีย์อยู่คนเดียวภูริทัตก็เดินเข้าไปในบ้านแต่พ่อแม่ของจารุวีย์ยังไม่กลับมาจากบริษัทเขาจึงถามหาจารุวีย์กับแม่บ้าน..แม่บ้านก็บอกว่าอยู่ที่สวนหย่อมเขาจึงเดินตรงไปหา

“คุณมาทำไมมีธุระอะไรรึป่าว?” จารุวีย์ถามด้วยสีหน้าบึ้งตึ้งใส่เพราะยังโกรธที่เขาทิ้งเธอไปหาข้าวฟ่าง

“ฉันก็มาหาเมียกับลูกของฉันไง” ภูริทัตพูดและยิ้มข้างหนึ่งอย่างเจ้าเล่ห์ จารุวีย์ได้ยินแบบนั้นทำให้ยิ้มออกมาด้วยไม่รู้ตัวแต่ก็รีบเก็บอาการกลัวเขาจะรู้ว่าเธอรู้สึกยังไงกับเขา

“พูดบ้าอะไรใครเมียคุณ?” จารุวีย์พูดแบบเขินนิดๆ

“ก็เธอไงเมียนอกหัวใจของฉันเมียที่เป็นแม่ของลูกฉัน” ยังคงปากแข็งเพราะกลัวเสียฟอร์ม

คำพูดนี่ทำให้จารุวีย์เปลี่ยนสีหน้าทันที

“แล้วมาหาเพื่ออะไร” จารุวีย์พูดด้วยอาการน้อยใจเพราะภูริทัตชอบพูดอะไรออกมาโดยไม่คิดก่อนทำให้เธอเสียความรู้สึก

“ก็มาดูว่าเธอดูแลลูกฉันดีรึป่าว”

“ลูกฉันฉันดูแลดีอยู่แล้วไม่ต้องห่วงหรอก” จารุวีย์หันหน้าหนี

“ฉันพูดเล่นฉันก็เป็นห่วงเธอเหมือนกันอย่าใส่ใจกับคำพูดของฉันที่มันไม่ดีเลยนะ” ภูริทัตจับมือจารุวีย์มาและพูดกับเธอ

เขาเป็นอะไรของเขาสรุปเขาจะเอายังไงกันแน่บางครั้งก็ทำเหมือนรู้สึกดีกับฉันแต่บางครั้งก็ทำเหมือนฉันไม่มีความรู้สึก

>>>>>ติดตามตอนต่อไป