นอนด้วยกันคืนแรก

เขาเป็นอะไรของเขาสรุปเขาจะเอายังไงกันแน่บางครั้งก็ทำเหมือนรู้สึกดีกับฉันแต่บางครั้งก็ทำเหมือนฉันไม่มีความรู้สึก

“คุณเป็นประสาทป่ะ…เดี๋ยวก็พูดเหมือนรู้สึกดีกับฉันเดี๋ยวก็พูดเหมือนฉันไม่มีค่าอะไร”

“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าอย่าใส่ใจกับคำพูดที่ไม่ดีของฉัน” หน้าตาของเขาเริ่มจริงจังเหมือนพร้อมที่จะดูแลเมียและลูกของเขาแต่เธอที่เป็นแม่ของลูกเขาก็คงยังใจแข็งอยู่เพราะสิ่งที่เขาทำกับเธอมันมากมายเหลือเกิน

เธอเองก็รักเขานะแต่เธอไม่มั่นใจกับเขาสักเท่าไหร่เพราะเขาเคยพูดว่าไม่ต้องการเธอเขาจะไม่รักใครนอกนอกคนรักของเขา

“แล้ววันนี้คุณไม่รีบไปหาคุณข้าวอีกเหรอ?” เธอพูดและก้มหน้าลงเล็กน้อยราวกับคนที่กำลังน้อยใจเขา

“ไม่!!..วันนั้นข้าวฟ่างไม่สบายฉันเลยต้องรีบไปดูแลเพราะเขาอยู่คนเดียวที่คอนโด ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งให้เธอต้องกลับมาบ้านเองนะ แต่มันมาไม่ทันจริงๆ”

“แล้วคุณจะมาอธิบายกับฉันทำไม ฉันแค่ถามว่าไม่ได้ไปอีกเหรอ”

“ฉันกลัวว่าเธอจะโกรธฉันไง” ภูริทัตมองหน้าและพูดกับจารุวีย์อย่างจริงใจเพราะเมื่อก่อนเขาทำไม่ดีกับเธอไว้มากเขาเองก็อยากจะเริ่มต้นใหม่กับเธอแต่ไม่รู้ว่าเธอจะยังโกรธเรื่องเดิมๆ อยู่มั้ย

“ฉันจะโกรธคุณทำไม ฉันมีสิทธิ์อะไร?"

“มีสิ..ยังไงเธอก็เป็นเมียฉันเดี๋ยวเราก็แต่งงานกันแล้ว..แถมเรากำลังจะแต่งงานกันและตอนนี้เรามีลูกด้วยกันแล้ว”

“แต่คุณเป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอว่าถ้าฉันคลอดลูกให้ฉันออกจากชีวิตคุณไป” จารุวีย์มองไปที่หน้าของภูริทัตแล้วพูดออกมา

“แ"วัต่ตอนนั้นกับตอนนี้มันไม่เหมือนเดิมแล้วนะ ฉันพร้อมจะสร้างครอบครัวกับเธอ” จารุวีย์ได้ยินแบบนั้นก็ยังไม่เชื่อใจสักเท่าไหร่เพราะที่ผ่านมาเขาก็มาทำเหมือนจะดีสุดท้ายก็เหมือนเดิม และที่ไม่เคยรักกันมาอยู่ด้วยกันจริงๆ มันจะรอดเหรอ

“แล้วคุณข้าวฟ่างละ เธอยอมให้คุณมาสร้างครอบครัวกับฉันเหรอ?”

ภูริทัตหยุดคิดและสตั้นไป เพราะเขาเองก็เครียดเรื่องนี้อยู่เหมือนกันเพราะข้าวฟ่างเป็นแฟนคนแรกของเขาและเขาเองก็เคยรักข้าวฟ่างมากจนเกือบจะไม่รับผิดชอบจารุวีย์ ไม่รู้จะบอกกับเธอว่ายังไงและไม่รู้ว่าเธอจะว่ายังไง

“เรื่องนั้นฉันจะพยายาม แต่เธอจะให้โอกาสฉันได้ดูแลเธอกับลูกได้มั้ย?” สายตาของเขาอ้อนวอนให้จารุวีย์ให้โอกาสเขา

“ฉันให้คุณดูแลลูกได้แต่สำหรับการดูแลฉันฉันขอเวลาก่อนเพราะเราไม่ได้รักกันมาก่อนฉันไม่มั่นใจหรอกว่าคุณจะรักฉันได้ คุณอาจจะยังรักคุณข้าวฟ่างอยู่แต่แค่สับสนเพราะฉันมีลูกกับคุณและคุณต้องรับผิดชอบแค่นั้น"

ภูริทัตยืนนิ่งผิดหวังเพราะนอกจากข้าวฟ่างแล้วเขาก็ไม่เคยพยายามขอโอกาสกับใครเลยจนกระทั้งจารุวีย์และเขาไม่เคยโดนผู้หญิงคนไหนปฏิเสธมาก่อนเพราะเขาเป็นผู้ชายที่เพอร์เฟค หล่อ รวย เก่ง แต่มาโดนจารุวีย์ปฏิเสธเป็นคนแรก เธอคงจะฝังใจกับเรื่องที่เขาทำกับเธอ

“งั้นฉันกลับก่อนนะเดี๋ยววันฝากท้องฉันจะมารับ” พอเขาพูดจบก็เดินออกไปขึ้นรถหรูของเขาขับออกไปไม่ได้ฟังคำตอบรับใดๆ ทั้งสิ้น

ฉันทำถูกต้องแล้วแหละเขารักคุณข้าวฟ่างไม่มีทางที่จะมารักฉันได้หรอก เขาทำลายความรู้สึกฉันมาตลอดฉันจะให้เขาเข้ามาในชีวิตฉันทำไมกัน ให้เป็นพ่อของลูกก็ดีแค่ไหนแล้ว จารุวีย์คุ่นคิดอยู่คนเดียว

วันแต่งงานก็มาถึง…

“วันนี้ลูกสาวของแม่สวยจังเลย ยิ้มให้เยอะๆ นะลูก” แม่ของจารุวีย์ได้พูดกับเธอ

งานแต่งงานที่จัดแบบเร่งด่วนโดยไม่ได้เชิญแขกมาเยอะสักเท่าไหร่มีแค่่ญาติคนสนิทเพราะต้องรีบแต่งกลัวท้องของจารุวีย์โตขึ้นจนคนอื่นรู้ว่าท้องก่อนแต่งมันจะทำให้ทั้งสองบ้านเสียภาพลักษณ์

ด้านภูริทัตก็เดินมาหาจารุวีย์เพื่อพาไปยืนรับแขก เขาได้เห็นจารุวีย์ใส่ชุดเจ้าสาวที่สวยมากเธอเป็นคนสวยดูดีมีออร่าแต่เขาไม่เคยมองเห็นเลยความรักที่เขามีต่อข้าวฟ่างมันบังตาเขาหมด

แต่ตอนนี้เขาได้เห็นแล้วว่าแม่ของลูกเขาสวยสักแค่ไหนยืนอึ้งอยู่สักพักก็เดินเข้าไปใกล้ๆ

“ถึงเวลาแล้วไปกันเถอะ” เขาพูดกับจารุวีย์และยื่นมือไปจับมือของจารุวีย์

เขาแต่งงานนี่เขาไม่ได้บอกกับข้าวฟ่างเลยเขาพยายามปิดบังเพราะกลัวข้้าวฟ่างจะมาทำให้งานพังเขาแต่งกันเงียบๆ

เมื่อเสร็จพิธีแต่งงานแล้วเขาก็ได้ดื่มไวน์ไปเล็กน้อยและก็ส่งตัวเขากับจารุวีย์เข้าห้องโดยที่ทั้งสองต้องนอนด้วยกัน

“นี่เราจะนอนด้วยกันจริงเหรอ?” จารุวีย์ถาม

“ก็ใช่ไง เราแต่งงานกันแล้วคุณแม่ไม่ให้นอนแยกกันก็ต้องทำตามที่ท่านบอก” ภูริทัตพูดและอมยิ้มแบบเจ้าเล่ห์

“ไม่เอา คุณไปนอนห้องอื่นได้มั้ย?”

“ไม่ได้ เธอเป็นอะไรทำเหมือนกับว่าเราไม่เคยนอนด้วยกันมากกว่านอนก็เคยมาแล้ว” สายตาของเขาบ่งบอกได้ว่าเขามีความสุขที่ได้อยู่กับเธอถึงแม้ว่าเมื่อก่อนเขาจะสับสนแต่ตอนนี้เขามั่นใจแล้วว่าเขารักจารุวีย์

“พูดบ้าอะไรของคุณ อย่ามาพูดอย่างนี้กับฉันนะ ฉันเมาจนไม่ได้สติเฉยๆ หรอก” จารุวีย์พูดและโยนหมอนใส่ภูริทัต

“พูดความจริงหนิ..ผลงานของฉันก็อยู่ในท้องเธอไง…ใช่มั้ยลูกพ่อ” ภูริทัตพูดและจับไปที่ท้องของจารุวีย์

“ปล่อยเลยนะ คุณจะมาจับท้องฉันทำไม” จารุวีย์รีบเอามือของภูริทัตออกด้วยอาการเขิน

“ฉันจับท้องเธอที่ไหนฉันจับลูกของฉันและคุยกับลูกของฉันอยู่” เขายังคงอ้างถึงลูกความจริงแล้วเขาอยากจะกอดเมียของเขาด้วยซ้ำแต่เพราะความไม่ชินถึงทำให้ไม่กล้า

“นู้นคุณไปนอนที่โซฟาเลยไป ฉันจะนอนตรงนี้” จารุวีย์ไล่ภูริทัตพร้อมกับเอาหมอนกับผ้าห่มไปวางไว้ที่โซฟา

“ได้ไงละฉันก็อยากจะนอนกับเมียฉันนะ แต่งงานกันแล้วจะนอนแยกกันได้ยังไง” พูดเสร็จเขาก็กอดจารุวีย์ให้นั่งตักเขาจารุวีย์ดิ้นเพื่อที่จะให้หลุุุด

“ปล่อยฉันนะคุณทำบ้าอะไร” หัวใจของเธอเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมา และพยายามดิ้นแต่ก็สู้แรงของเขาไม่ไหวภูริทัตหอมไปที่แก้มของจารุวีย์ทำให้จารุวีย์แทบจะนิ่งไม่อยู่ใจของเธอสั่นเพราะเธอเองก็ไม่เคยให้ใครกอดใครหอมแบบนี้มีแค่ภูริทัตที่ทำมันกับเธอ

“เป็นอะไรเขินเหรอ?” ภูริทัตถามแล้วก็หอมอีหครั้งหนึ่ง

“นี่คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ ฉันไม่ใช่สิ่งของที่จะทำอะไรกับฉันก็ได้นะ”

“หอมเมียนี่ชื่นใจที่สุดเลย เธอไม่ใช่สิ่งของแต่ที่ฉันทำอยู่นี่ฉันทำกับเมียฉัน ฉันหอมเมียตัวเองมันแปลกตรงไหน” ภูริทัตยื่นหน้ามาใกล้ๆ หน้าจารุวีย์

>>>>>ติดตามตอนต่อไป