ทิ้งเมียไปหาคนรักเก่า

เมื่อวางสายภูริทัตหันมามองหน้าจารุวีย์ทำให้เขารู้สึกที่คุยกับข้าวฟ่างต่อหน้าเธอ ตอนนี้เขาสับสนกับตัวเองว่าทำไมเริ่มแคร์ความรู้สึกของจารุวีย์

“เป็นอะไรรึป่าว ทำไมทำหน้าอย่างนั้น” ภูริทัตหันไปถามจารุวีย์เพราะเห็นเธอทำหน้านอยๆ งอนๆ

“ป่าวค่ะ ไม่ได้เป็นอะไร”

“แล้วเธอได้เก็บของมาด้วยมั้ย” เขาถามถึงเสื้อผ้าของเธอ

“ของอะไรคะ?" จารุวีย์หันไปถามแบบงงๆ

“ก็ของใช้ของเธอไง ของส่วนตัวเธอเห็นคุณแม่บอกว่าวันนี้เธอจะกลับไปอยู่ที่บ้านของเธอ” จารุวีย์ยังไม่ได้คิดเลยว่าวันนี้จะกลับไปแม่ของเธอคุยกับดาราวรรณต่างหากแต่เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแม่ของเธอซื้อบ้านไว้แล้ว ทำให้เธอเสียใจนึกว่าภูริทัตไล่ให้เธอไป

“ยังไม่ได้เก็บ แต่คุณไม่ต้องห่วงฉันจะรีบไปเก็บไม่อยู่กวนใจคุณกับคุณข้าวหรอก ฉันไปแน่นอน” จารุวีย์พูดด้วยความโกรธพร้อมน้ำตาคลอ

นี่อยากให้ฉันออกไปจากชีวิตมากขนาดนั้นเลยเหรอ กลัวไม่ได้อยู่ด้วยกันกับข้าวฟ่างขนายั้นเลยเหรอฉันไม่น่ามาพลาดมีลูกกับคุณเลยฉันต้องมาเสียใจทุกวันแบบนี้เหมือนจะดีกับฉันสุดท้ายก็ไม่ใช่ แม่ฉันยังมาไม่ถึงเลยรีบไล่ฉันซะแล้ว

“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น” ภูริทัตรีบพูดขึ้นเพราะกลัวจารุวีย์เข้าใจผิดในสิ่งที่เขาพูด เขานึกว่าจารุวีย์เป็นคนพูดเองว่าจะไปเลยถามไปความจริงแล้วแม่ของเธอบอกดาราวรรณไปแบบนั้น

“คุณไม่ต้องพูดหรอกฉันเข้าใจแล้ว” จารุวีย์ยังคงพูดด้วยอาการน้อยใจและหันหน้าหนีเขาไปมองถนน

“เธอเข้าใจอะไร” ภูริทัตพูดและมองหน้าจารุวีย์

“ก็ที่คุณพูดไง”

“ฉันพูดอะไรก็แม่ฉันบอกมาแบบนี้ก็เธอเองไม่ใช่เหรอที่ออกไปเต็มทนแล้ว”

“ใช่ฉันอยากออกไปเพราะฉันไม่อยากอยู่กวนใจคุณกับคุณข้าว”

“เฮ้อออ..” ภูริทัตได้แต่ถอนหายใจ

เป็นอะไรของเขานะ พูดอะไรไปก็ผิดไปหมดหรือเขาเกลียดเรามากขนาดนั้น ก็ช่างไปสิฉันก็ไม่ได้คิดอะไรกับเธออยู่แล้ว..ภูริทัตคิดตามความเข้าใจของตัวเอง

 

ถึงสนามบิน…

จารุวีย์และภูริทัตก็ไปยืนรอแม่ของเธอและแม่ของเธอก็เดินมาจารุวีย์เข้าไปกอดแม่ของเธอด้วยความคิดถึงไม่ได้เจอกันตั้งสองเดือนเธอไม่เคยห่างพ่อแม่นานขนาดนี้ทำให้น้ำตาของเธอไหลออกมา เพราะเธออยู่ที่นี่ก็มีความทุกข์มาก

“เป็นไงบ้างลูก อยู่ที่นี่" แม่ของเธอถามด้วยความเป็นห่วงเพราะเห็นหน้าของเธอเต็มไปด้วยความทุกข์

“ร้องไห้เหมือนเด็กเลยมาอยู่ลำพังแค่สองเดือนเอง มาให้พ่อกอดให้หายคิดถึงที” พ่อของเธอพูดและกอดลูกสาวโดยที่เขาลืมว่าลูกของเขาไม่ได้ตัวคนเดียวแล้วแต่ยังมีลูกในท้องที่เกิดมาจากความผิดพลาดของเธอและภูริทัตถึงทำให้เธอความรู้สึกอ่อนไหวง่าย

เธอน้ำตาไหลออกมาระบายความทุกข์ออกมาทางน้ำตาของเธอต่อหน้าพ่อแม่ของเธอความทุกข์ที่เกิดจากการตั้งท้องกับคนที่ไม่ได้รักเธอแถมเขายังไม่อยากให้เธออยู่ด้วยในความคิดของเธอคิดแบบนั้น

“ตาภูใช่มั้ยนี่โตเป็นหนุ่มหล่อเหลาจนป้าจำไม่ได้เลย” อมลภัทรพูดและยิ้มให้ภูริทัตถึงแม้เธอจะรู้ว่าเขาทำลูกสาวเธอท้องโดยที่ไม่ได้ตั้งใจและไม่ได้รักแต่เธอก็ไม่โกรธเพราะเธอก็อยากให้ลูกเธอแต่งงานกับเขา"

“ครับ” ภูริทัตตอบเพียงสั้นๆ เพราะไม่กล้าพูดและไม่ชินกับอมลภัทรด้วย

“ภูต้องแต่งงานเพื่อรับผิดชอบลูกของน้องจาร์นะ ป้ารู้ว่าภูมีคนรักอยู่แล้วแต่เด็กก็ต้องมีพ่อเข้าใจใช่มั้ย"

“ครับ” ภูริทัตตอบพร้อมก้มหน้าลงด้วยความเครียด

“ไปกันกลับบ้าน” อมลภัรพูดและกอดไหล่จารุวีย์เดิน

เมื่อขึ้นรถก็นั่งรถไปที่บ้านของจารุวีย์บ้านของเธออยู่ไม่ไกลจากบ้านของภูริทัตสักเท่าไหร่พอถึงบ้านก็เข้าไปดูภายในบ้านบ้านของเธอสวยหรูสมฐานะของเธอเลยทีเดียว

“แม่คะหนูขอไปเก็บของที่บ้านคุณน้าวรรณก่อนนะคะ”

“ได้จ๊ะลูก แต่ไม่ต้องเก็บมาหมดนะเหลือไว้บ้างเพราะแต่งงานแล้วแม่จะให้หนูไปอยู่ที่นู้นเป็นเพื่อนน้าวรรณ"

“แต่ว่า..” จารุวีย์พูดยังไม่จบอมลภัทรพูดแทรกขึ้นมาทันที

“ไม่ต้องแต่หรอก น้าวรรณอยู่แค่กับตาภูถ้าหนูกับตาภูออกมาใครจะอยู่กับน้าละ แม่ยังมีพ่ออยู่ด้วยแต่น้าเขาไม่มีใครคิดถึงก็ค่อยมาหาแม่เอา”

“หนูไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น หนูไม่จำเป็นต้องอยู่กับคุณภูหรอกเพราะเราไม่ได้รักกันถ้าแต่งก็แต่งแค่ในนามแยกกันอยู่ก็ได้”

“ถ้าหนูแยกกันอยู่คนอื่นจะคิดยังไง” จารุวีย์ก็ไม่ได้ตอบเพราะกลัวว่าแม่จะเป็นห่วงที่เธอต้องไปอยู่เห็นพ่อของลูกเธอไปกับผู้หญิงคนอื่นบ่อยๆ แถมเขายังรักกันอีก

“บอกน้าวรรณด้วยเดี๋ยวแม่จะแวะไปหา เาของฝากไปให้ด้วย” แม่ของจารุวีย์พูดต่อ

“ค่ะ”

ฉันต้องอดทนอยู่กับคนที่ไม่รักฉันอีกตั้งหลายเดือนแถมเขายังไปมาหาสู่กับคนรักเขาบ่อยๆ จะไม่ให้ฉันรู้สึกได้ยังไงฉันอุ้มท้องลูกของเขาอยู่นะแถมเขายังเป็นคนแรกของฉันด้วยแต่เขาทำไมถึงไม่รู้สึกกับฉันบ้าง

จารุวีย์คิดน้อยใจอยู่ในใจ

“ไปค่ะ” จารุวีย์ดินไปบอกภูริทัตที่กำลังนั่งคุยกับพ่อของเธอ

“ไปไหน?” ภูริทัตหันมาถามด้วยความสงสัย

“ก็ไปเก็บของไงฉันจะได้กลับมาอยู่บ้านของฉัน”

ภูริทัตลุงเดินไปพร้อมบอกกับพ่อของจารุวีย์ว่าขอตัวก่อน ทั้งคู่ขึ้นรถไปแล่นขับออกไปจารุวีย์นั่งนิ่งไม่พูดไม่จาเลย

ส่วนด้านภูริทัตก็ไม่พูดเหมือนกันจนมาถึงบ้านเธอก็เก็บของจนเสร็จและออกมา

“หนูจาร์กลับแล้วเหรอลูก อย่าลืมแวะมาเยี่ยมน้าบ่อยนะ”

“ค่ะคุณน้า ขอบคุณนะคะที่ดูแลหนูเป็นอย่างดี”

“จ๊ะหนูก็เหมือนลูกของน้าคนหนึ่ง ไหนตาภูละจะได้ไปส่งหนูจาร์”

“ป้าเห็นเหมือนว่าคุณข้าวโทรมานะคะแล้วก็รีบออกไปเลย” ป้ามะลิแม่บ้านพูดด้วย

“อีกแล้วนะตาภู ไม่เป็นไรเดี๋ยวให้คนขับรถไปส่งนะลูก”

“ค่ะคุณน้าหนูไปก่อนนะคะ” จารุวีย์พูดด้วยหน้าตาที่นอยๆ

อะไรกันฉันจะไปแล้วแท้ๆ ยังไม่ไปส่งแถมยังไปหาคุณข้าวอีกจะทำลายความรู้สึกฉันไปถึงไหนกัน

ข้าวฟ่างภูริทัต

“ข้าวเป็นไงบ้าง” ภูริทัตถามข้าวฟ่างที่โทรไปบอกว่าไม่สบายทำให้ภูริทัตรีบทิ้งจารุวีย์มาหา

“ดีขึ้นแล้วค่ะ แล้วภูไม่มีธุระเหรอคะวันนี้”

“มีครับ แต่ผมเห็นคุณบอกไม่สบายเลยรีบมา” ภูริทัตพูดด้วยท่าทีเป็นห่วง

“คุณเป็นห่วงข้าวขนาดนี้เลยเหรอคะ” ข้าวฟ่างพูดและกอดภูริทัตและเธอก็จูบไปที่ปากของเขาทำให้ภูริทัตเคลิ้มแต่ก็สะดุ้งเพราะนึกได้ว่าจารุวีย์จะกลับบ้านแล้วโดยที่เขาไม่ได้ไปส่ง

>>>>>ติดตามตอนต่อไป