เสียใจกับความผิดพลาดครั้งนี้

ภาพที่ดาราวรรณเห็นก็คือ..จารุวีย์และภูริทัตไม่ได้ใส่เสื้อผ้าทั้งคู่และภูริทัตกำลังกอดจารุวีย์อยู่

ดาราวรรณ เขย่าปลุกทั้งภูริทัตและจารุวีย์ เมื่อทั้งสองตื่นขึ้นด้วยอาการเพลียก็ตกใจกันทั้งคู่เพราะเมื่อคืนเมามากจนไม่ได้สติ ภูริทัตตกใจมากเพราะกลัวว่าข้าวฟ่างจะรู้เรื่อง เพราะเขาแคร์ข้าวฟ่างมากคิดว่าถ้าข้าวฟ่างรู้เรื่องนี้ต้องเสียใจมากแน่ๆ

ด้านจารุวีย์ก็ทั้งตกใจและเสียใจเพราะเขาได้เสียความบริสูทธิ์ของเขาให้กับผู้ชายที่เขาไม่ได้รักและเป็นผู้ชายที่มีคนรักอยู่แล้ว หัวใจของเขาชาไปหมดเหมือนโลกกำลังพังทลายลงเขาได้ทำเรื่องที่ผิดมากเขาได้แต่นั่งร้องไห้เสียใจ

“ตาภูมาอยู่ในห้องหนูจาร์ได้ยังไง แล้วเรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไงลูกมีข้าวฟ่างอยู่แล้วนะ” ดาราวรรณถามด้วยความตกใจและไม่รู้จะทำยังไง

“เมื่อคืนผมเมามากจนไม่ได้สติเลยครับแม่ ผมขอร้องแม่อย่าให้ข้าวฟ่างรู้เรื่องนี้นะครับผมยังอยากแต่งงานกับข้้าวอยู่” ภูริทัตพูดด้วยความรู้สึกผิดต่อข้าวฟ่าง

“แล้วหนูจาร์ละเขาเป็นผู้หญิงเขาเสียหายนะลูก” ดาราวรรณกลัวว่าแม่ของจาร์จะรู้เรื่องนี้และว่าให้เขาเพราะอมลภัทรฝากลูกไว้แต่กลับมาเจอเรื่องแบบนี้

"ไม่เป็นไรค่ะคุณน้ามันคือความผิดพลาด..เราทั้งสองคนไม่ได้สติทั้งคู่และที่สำคัญคุณภูก็กำลังจะแต่งงานหนูไม่อยากไปเป็นต้นเหตุให้เขาเลิกกัน แค่นี้หนูก็รู้สึกผิดมากพอแล้ว

“แต่หนูจาร์..”

“ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ ช่างมันเถอะนะสงสารคุณข้าวฟ่างถ้าเขารู้เรื่องนี้เขาคงเจ็บปวดน่าดู”

“หนูเสียหายนะลูก ถ้าทำแบบนั้นก็เท่ากับว่าพี่ภูเห็นแก่ตัว”

“ผมยอมโดนมองแบบนั้นครับแม่ ขอแค่ผมได้แต่งงานกับข้าว” ภูริทัตพูดขึ้นโดยที่ไม่รู้สึกอะไรเลย

ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยแค่มาอยู่กับเขาก็อึดอัดมากพอแล้ว นี่ยังมามีอะไรกับเขาอีก ฉันต้องมาเสียความบริสุทธิ์ให้กับคนที่ฉันไม่ได้รักและเขาไม่เคยรักฉัน ทำไมโลกมันถึงโหดร้ายกับฉันแบบนี้ ฉันจะผ่านมันไปได้ยังไงผู้ชายเขาก็ไม่สนใจฉันด้วยซ้ำว่าฉันจะเป็นยังไง

“คุณรีบใส่เสื้อผ้าแล้วออกไปเถอะค่ะเดี๋ยวคุณข้าวมาเห็นเข้ามันจะเป็นเรื่อง” จารุวีย์พูดบอกภูริทัต

“เธอโอเคใช่มั้ย ฉันขอโทษนะที่ฉันเข้าห้องผิดทำให้เธอเสียหาย ต่อไปฉันไม่รู้จะมองหน้าเธอยังไง”

“เดี๋ยวจาร์จะออกไปอยู่ข้างนอกเอง คุณจะได้ไม่ลำบากใจ”

“ได้ไงละหนูจาร์ หนูทั้งเสียหายและเสียเปรียบตาภูต่างหากที่ผิดหนูไม่ได้ผิดอะไรหนูจะออกไปทำไมลูก” ดาราวรรณพูดเพราะมันไม่ถูกต้องความจริงแล้วเขาทั้งสองควรจะได้แต่งงานกันด้วยซ้ำ พอภูรทัตรักข้าวฟ่างมากจึงทำให้ดาราวรรณสงสารลูกและข้าวฟ่าง อีกอย่างข้าวฟ่างไม่ได้ผิดอะไรไม่ควรจะต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ แต่จารุวีย์เองก็ไม่ควรมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ ตอนนี่ดาราวรรณสับสนมากว่าควรทำยังไง

“แต่หนูเองก็ลำบากใจนะคะ และไม่รู้จะหาทางออกยังไง หนูไม่บอกแม่เรื่องนี้หรอกค่ะ”

“น้าว่าหนูเสียหายควรที่จะต้องแต่งงานกับตาภูนะ”

“งั้นข้าวฟ่างก็เสียหายเหมือนกันเพราะผมเองก็มีอะไรกับข้าวฟ่างแล้ว” ภูริทัตพูดขึ้นเพราะไม่อยากแต่งงานกับจารุวีย์

จารุวีย์ได้ยินแบบนี้แล้วรู้สึกเจ็บทั้งที่ไม่ได้รักเลยแต่ทำไมถึงเจ็บจี๊ดไปที่ใจ

“งั้นก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะคะคุณน้า นี้คงเป็นทางออกที่ดีแล้วไม่ต้องห่วงหนูนะคะ หนูไม่เป็นไรค่ะ”

“ก็ได้แต่หนูจาร์ต้องอยู่ที่บ้านกับน้าก่อนนะ รอจนกว่าแม่หนูจาร์จะมา”

“ค่ะคุณน้า คุณภูออกไปเถอะค่ะไม่ต้องห่วงนะคะจาร์จะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร” จารุวีย์พูดทั้งที่หัวใจเขาสลายไปหมดแล้วเรื่องแบบนี้ไม่ควรจะเกิดกัับเขาเลยเขารู้สึกเสียใจที่สุดแต่ได้แต่เก็บอาการเพื่อให้ทุกอย่างผ่านไป

ภูริทัตได้เดินออกไปด้วยความรู้สึกผิดที่ทำผิดต่อข้าวฟ่างและจารุวีย์ ในใจของเขาสับสนไปหมดไม่รู้จะทำยังไงแต่เขาก็จำใจที่จะต้องเห็นแก่ตัวเพราะเขารักข้าวฟ่างมานานมากและไม่คิดจะรักใครอีกอีกไม่กี่ดือนเขาจะแต่งงานกันอยู่แล้วเขาไม่อยากให้ข้าวฟ่างต้องผิดหวัง

หลังจากที่ทุกคนออกจากห้องไปจารุวีย์เข่าทรุดลงร้องไห้ด้วยความเสียใจทำไมเขาต้องมาทำอะไรแบบนี้ทำไมเขาต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้ เขาเหมือนคนที่ไม่มีค่าอะไรเลย ไม่รู้ว่าควรรู้สึกอย่างไรแม่ของเขาจะรู้มั้ยว่าส่งเขามาอยู่ที่นี่เขาต้องทุกข์แค่ไหน..

>>>>>ติดตามตอนต่อไป