Mag-log in“ฉันว่าคุณหนักแล้วนะไปพักก่อนเถอะ ไปอาบน้ำทานข้าวและนอนเถอะอย่าคิดมากยังไงฉันก็เป็นเมียคุณแล้วฉันไม่มักง่ายไปแอบคบกับใครหรอก แต่ก่อนดูเกลียดขี้หน้าฉันนักหนามาวันนี้เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยนะ" จารุวีย์ยิ้มและดันภูริทัตให้ไปอาบน้ำ
“ก็ฉันอุส่าไปบอกเลิกข้าวฟ่างมาอยู่กับเธอถ้าเธอไปยุ่งกับคนอื่นฉันก็ผิดหวังสิ” ภูริทัตหันมาพูด “ถ้าจะลำบากใจอุส่าบอกเลิกเขาแบบนั้นคุณจะทำทำไม” จารุวีย์ทำหน้านอยๆ “ก็ฉันอยากอยู่กับเมียกับลูกฉันหนิ อย่าทำให้ฉันผิดหวัง” ภูริทัตพูดจบและหอมไปที่แก้มของจารุวีย์และเดินไปอาบน้ำ ผับแห่งหนึ่ง… ข้าวฟ่างเธอเสียใจเรื่องภูริทัตมากเธอเลยมาเที่ยวผับดื่มเหล้าดื่มไวน์เธอดื่มจนเมามากและเดินไปชนกับเจ้าของผับและเธอจำได้ว่าเขาเป็นลูกชายของคนที่ทำธุรกิจร่วมกับเธอ “นี่คุณเดินยังไงไม่ดูตาม้าตาเรือ” ข้าวฟ่างหันไปด่าผู้ชายร่างสูงที่หล่อเหลาเอาการอยู่ “คุณต่างหากละที่เดินมาชนผม คุณควรจะขอโทษผมไม่ใช่มาด่าผม” วุฒิชัย หรือ วุฒิ หนุ่มหล่อที่พ่อแม่เป็นนักธุรกิจที่ร่ำรวยระดับหนึ่งเขาเป็นเจ้าของผับนี้และก็เป็นเสือผู้หญิงเขาไม่ค่อยสนใจใครเป็นจริงเป็นจังสักเท่าไหร่เพราะผู้หญิงเข้าหาเขานับไม่ถ้วนเขามองผู้หญิงเป็นของเล่นด้วยซ้ำ “นี่คุณ คุณวุฒิหนิบังเอิญจังเลยนะคะที่มาเจอคุณ” “ข้าวฟ่าง..ลูกสาวคุณอาไพรสิทธิ์หนิคุณมาทำอะไรที่นี่ผมไม่คิดเลยนะว่าจะเจอคุณที่นี่” วุฒิชัยแปลกใจเพราะไม่คิดว่าข้าวฟ่างจะมาเที่ยวผับด้วยเพราะปกติเธอดูเรียบร้อยไม่น่ามาเที่ยวที่แบบนี้ “ฉันก็มาเที่ยวหน่ะสิถามแปลกๆ” ข้าวฟ่างหันไปพูดทำหน้าเหวี่ยงๆ ใส่เขา “นี่คุณเมาหนิ เมาจนไม่ได้สติขนาดนี้ก็กลับบ้านไปนอนเถอะ” วุฒิชัยไล่ข้าวฟ่างกลับบ้านเพราะเห็นเธอเมาจนแทบจะไม่มีสติแล้ว และเขากำลังจะเดินไปหาผู้หญิงของเขาข้าวฟ่างก็ดึงมือเขาไว้ “เดี๋ยวก่อนสิคุณนั่งดื่มเป็นเพื่อนฉันก่อนสิ” ข้าวฟ่างพูดและร้องไห้ออกมาทำให้วุฒิชัยตกใจว่าเธอเป็นอะไรแต่เขาก็เลยนั่งเป็นเพื่อนเพราะเห็นว่าอย่างน้อยพ่อของเขาทั้งสองก็ทำธุรกิจด้วยกัน ทั้งคู่นั่งดื่มจนเมาและเด็กของวุฒิชัยก็เดินมาหาเพราะไม่เห็นเขาเดินไปหาเธอ “พี่วุฒิคะไหนบอกจะมาหาวิวแล้วมานั่งกับใครอีกเนี้ย เธอเป็นใครบอกวิวมาเดี๋ยวนี่นะ” เด็กที่วุฒิชัยหลอกก็มาโวยวายแสดงความเป็นเจ้าของทั้งที่ความจริงแล้้วเธอไม่มีสิทธิ์ที่จะทำแบบนั้นด้วยซ้ำ เพราะวุฒิชัยก็แค่เล่นๆ กับเธอไม่ได้คิดจริงจังแค่หลอกเอาเธอก็แค่นั้น “นี่วิว…ไปรอฉันที่ห้องวีไอพีก่อนเดี๋ยวฉันตามไปอย่ามาโวยวาย เธอเป็นลูกของเพื่อนพ่อฉัน” วุฒิชัยหันหน้าไปแบบเบื่อๆ และพูดด้วยความขรึมใส่ “แต่ว่า..” “ไม่ต้องแต่อะไรทั้งนั้น เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะมาโวยวายใส่ฉันเพราะฉันไม่ใช่ของเธอ” หน้าตาของเขาดูดุๆ ไล่ผู้หญิงของเขาไป “แล้วที่พี่เอาวิวละมันคืออะไร” “ฉันก็แค่เอาแก้เบื่อเธออย่าคิดนะว่าฉันจะจริงจังกับเธอผู้หญิงเข้ามาหาฉันเองมากมาย ถ้ายังอยากมีฉันอยู่ก็ควรอยู่นิ่ง” ผู้หญิงของเขาจึงเดินไปรอที่ห้องวีไอพีเดินสะบัดบ๊อบไปด้วยอาการไม่พอใจ “นี่คุณนี่ก็เสือผู้หญิงจังเลยนะ ทำไมกันนะผู้หญิงถึงมาติดคุณเยอะขนาดนี้ฉันอยากจะลองบ้างจัง" ข้าวฟ่างพูดด้วยอาการเมา วุฒิชัยได้ยินแบบนี้ก็เข้าทางเขาเลยเพราะเขาเองก็อยากจะลองคุณหนูไฮโฅคนนี้อยู่เหมือนกันแต่ติดที่ว่าพ่อของเขาและเธอทำธุรกิจร่่วมกันกลัวมองหน้ากันไม่ติด “ไปสิฉันเองก็อยากลองเธออยู่เหมือนกันคุณหนูข้าวฟ่าง” ทั้งคู่ก็ไปที่ห้องบนผับของวุฒิชัยและไปมีอะไรกันจนเช้าข้าวฟ่างตื่นมาตอนเช้าเธอตกใจมากรีบปลุกวุฒิชัย “คุณๆ ลุกเดี๋ยวนี้นะเมื่อคืนคุณทำอะไรฉัน” ข้าวฟ่างปลุกวุฒิชัยด้วยความตกใจ “โอ้ยยยคนจะนอนจะมากวนฉันทำไม” วุฒิชัยหลี่ตามองด้วยความงัวเงีย “คุณทำอะไรฉันเมื่อคืน” “ก็คุณบอกเองว่าอยากลองกับผม..ผมก็จัดให้แล้วไงคุณจะมาอะไรอีก” วุฒิชัยพูดด้วยความหน้าตาเฉย “นี่คุณ..คุณมาฉวยโอกาสฉันตอนเมางั้นเหรอชั่วที่สุดเลยฉันไม่ใช่คนแบบผู้หญิงของคุณนะจะมาทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง” ข้าวฟ่างโวยวายใส่วุฒิชัยด้วยความโกรธ “โอ้ยยย นี่คุณนี้ไม่ใช่ครั้งแรกของคุณด้วยซ้ำคุณจะมาพร่ำพรืออะไรคนอื่นผมเป็นคนแรกเขาไม่เห็นจะโวยวายขนาดนี้เลย” “ทุเรสที่สุด ฉันไม่น่าพลาดเลยไอ้บ้าเอ้ย” “ตายจริง!!…ผมลืมป้องกันคุณรีบไปซื้อยาคุมฉุกเฉินมากินเลยนะถ้าไม่อยากพลาดมีลูก” วุฒิชัยพูดด้วยความตกใจเพราะปกติเขาจะป้องกันตลอดแต่นี่เขาลืม “อะไรน่ะ!!..ไอ้บ้าคุณมันบ้าที่สุดเสือผู้หญิงแบบนี้ยังไม่ป้องกันอีกจะเอาโรคมาติดฉันรึป่าวเนี้ย” ข้าวฟ่างโวยวายและตีไปที่ตัวของวุฒิชัย “นี่คุณหยุดโวยวายสักทีดิ ผมรำคาญถึงผมจะไม่ป้องกันตอนมีอะไรกับคุณแต่คนอื่นผมป้องกันทุกคนคุณรีีบไปซื้อยาคุมฉุกเฉินกินเลยนะ” วุฒิชัยพูดด้วยความรำคาญ หลังจากนั้นข้าวฟ่างก็ไปอาบน้ำแต่งตัวและออกไปจากห้องของวุฒิชัย และไปเห็นภูริทัตพาจารุวีย์มาทานอาหารเธอรีบเดินไปหาและทักเขาทั้งสองจนลืมเรื่องยาคุม “สวัสดีค่ะภูน้องจาร์ เป็นไงบ้างคะน้องจาร์เอาแฟนพี่ไปอยู่ด้วยมีความสุขดีรึป่าวส่วนพี่ทุกข์ใจมาก” จารุวีย์หน้าซีดและตอบกลับไป “จาร์ขอโทษนะคะพี่ข้าวจาร์ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้เลย” “เลิกกันแล้วก็เลิกแล้วต่อกันเถอะนะครับข้าวฟ่างผมขอร้อง” ภูริทัตพูดขอร้องข้าวฟ่างด้วยอาการรู้สึกผิด “พูดได้เห็นแก่ตัวมากเลยนะคะภู จะแต่งงานกันอยู่แล้วดันมาทิ้งข้าวไปหาผู้หญิงที่ไร้ยางอายคนนี้” เธอพูดเสียงดังจนคนในร้านอาหารมองมาหมด “ข้าว..” “ส่วนเธอก็หน้าด้านเนาะมาแย่งว่าที่ผัวคนอื่น ก็รู้หนิว่าเรากำลังจะแต่งงานกันยังหน้าด้านมาเอาไป” ข้าวฟ่างหันไปด่าจารุวีย์ “แล้วฉันผิดอะไรฉันตั้งใจซะที่ไหนคุณอยากได้เขามากก็เอาไปเลยถ้าเขาไปอยู่กับคุณฉันไม่ว่าสักคำ แล้วอย่ามายุ่งกับฉันอีก” จารุวีย์พูดด้วยความโกรธและลุกเดินหนีไปเลย “ข้าวฟ่างหยุดเถอะนะผมมีครอบครัวแล้ว” ภูริทัตเรียกเช็คบิลและรีบวิ่งตามจารุวีย์ “จารุวีย์รอฉันก่อนสิ” “คุณไปเคลียร์กับคนของคุณให้มันจบซะก่อนนะค่อยมาหาฉัน มาระรานให้ฉันอายคนอื่นแบบนี้ฉันไม่โอเค ทั้งที่ฉันไม้ได้ผิดอะไร” “ฉันพยายามแล้วเธออย่าโกรธฉันสิ” >>>>>ติดตามตอนต่อไป "หลังจากนั้นวุฒิชัยก็เดินเข้าไปในครัว เขากะจะโชว์ฝีมือการทำอาหารให้เมียเขาดูแต่เมื่อหันกลับไปเมียของเขากับนั่งเล่นมือถืออยู่ที่โซฟาไม่เดินตามเขามาเขาเดินกลับไปที่ห้องรับแขกไปยืนอยู่ตรงหน้าผู้เป็นเมีย“ทำไมคุณไม่ตามผมมา” เสียงที่ดังขึ้นทำให้ข้าวฟ่างถึงกับสะดุ้งและเงยหน้ามอง“ไปไหน” เธอถามเพียงสั้นๆ พร้อมหน้าตาที่งงงวย“ไปครัวไงผมจะโชว์ฝีมือ” เธอได้แต่ถอนหายใจแค่ทำอาหารทำไมต้องให้เธอไปดูด้วย“ทำไมฉันต้องไปด้วยคุณทำมาให้กินเฉยๆ ไม่ได้เหรอ”“ก็ได้นั่งรออยู่นี่แหละ” สิ้นสุดเสียงนั้นหนุ่มหล่อผู้เป็นสามีก็เข้าครัวไปทำอาหารและสักพักก็ถือออกมาให้เมียของเขาทาน ข้าวฟ่างที่นั่งเล่นมือถืออยู่เมื่อได้ยินเสียงวางอาหารเธอก็รีบวางมือถือเพื่อจะชิม“ฉันรอชิมก่อนนะ” สิ้นสุดเสียงเธอก็ใช้ซ้อมตักโดยไม่รอคำตอบจากสามี เมื่ออาหารเข้าปากคำแรกเธอก็ได้รับรสชาติที่แสนอร่อยและไม่คิดว่าเขาจะทำอาหารได้อร่อยขนาดนี้“เป็นไงบ้าง อร่อยมั้ยครับคุณหนูข้าวฟ่าง” ใบหน้าแห่งความคาดหวังให้เมียชมก็จ้องมองไปที่หน้าของเธอ“ก็ไม่เท่าไหร่นะ ก็พอทานได้ให้สอนคุณทำอาหาร” ต่อให้อาหารจะอร่อยแค่ไหนเธอก็ไม่กล้าบอกเพราะกลัวเสียฟอร์ม“งั้นเห
“คุณไปเอารูปผมมาจากไหน” ใบหน้าที่แทบจะเก็บรอยยิ้มของเขาไว้ไม่อยู่ทั้งพูดทั้งมองหน้าเธอ“ในเฟชบุ๊คและไลนฺ์คุณไง เอามาไม่ได้เหรอ”“ก็ได้แต่แค่แปลกใจเฉยๆ ไหนคุณบอกไม่อยากลบรูปเขาไงกลัวไม่มีโอกาสได้ถ่ายอีก” คำพูดของเขาดูนอยๆ แต่ความจริงก็หายโกรธตั้งแต่เห็นหน้าเธอแล้วแหละแค่แกล้งถามไป“พอมาคิดดูๆ แล้วเขาก็แค่อดีตไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับฉันแล้ว ปัจจุบันนี้ต่างหากที่สำคัญ” เธอพูดและส่งรอยยิ้มหวานให้สามีเธอทำให้หัวใจของเขาพองโตยิ้มออกมาด้วยความเขิน“จริงเหรอผมสำคัญกับคุณขนาดนั้นเลยเหรอ”“เปล่าค่ะ ฉันหมายถึงฉันเองต่างหากที่ยืนอยู่ในปัจจุบันควรที่จะเห็นความสำคัญของตัวเองไม่ควรไปยึดติด” คำพูดของเธอกับทำให้เขาโกรธอีกครั้ง เขาเดินหนีไปนั่งที่โซฟาในห้องทำงานของเขาทำให้ข้าวฟ่างเข้าใจในทันทีว่าเขาน้อยใจอีกแล้ว เธอรีบเดินตามเขาไป“คุณเป็นอะไรคะ” หญิงสาวนั่งลงข้างๆ สามีและยื่นหน้าไปถามเขาทั้งที่เธอรู้อยู่แล้วว่าเขากำลังน้อยใจเธอ“เปล่าครับ”“ฉันล้อเล่น คุณก็สำคัญเหมือนกันนะไม่งั้นฉันไม่มาง้อถึงที่นี่หรอก” ได้ยินแบบนั้นมือทั้งสองข้างของเขาก็กอดไปที่เอวเธออัตโนมัติ และโน้มตัวไปหอมแก้มเธอ“จริงเหรอ”“คุณ
ข้าวฟ่างเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นเขานั่งนิ่งเงียบและมองหน้าเธอแปลกๆ เธอจึงเอ่ยปากถามเขาด้วยความสงสัย“คุณเป็นอะไรรึเปล่าทำไมมองหน้าฉันแปลกๆ”“เปล่า” สายตาที่แฝงไปด้วยความน้อยใจของเขาก็แสดงออกมาทำให้เธอรู้ได้ในทันทีว่าคำปฏิเสธของเขานั้นต้องมีอะไรแน่ๆ“แน่ใจเหรอคะ” เธอถามทวนเขาอีกรอบเพราะรู้ดีว่าเขาไม่สามารถเก็บความอึดอัดไว้คนเดียวได้เดี๋ยวก็ต้องบอกความต้องการของเขามา ถึงแม้ว่าเธอกับเขาจะอยู่ด้วยกันได้ไม่นานแต่เธอมั่นใจว่าเธอรู้จักเขาดีพอ“ผมถามจริงๆ เถอะคุณยังรักคุณภูริทัตอยู่รึป่าว”“คุณถามทำไม”“ผมแค่อยากรู้” บนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวลกลัวว่าเมียจะยังรักแฟนเก่าอยู่สายตาที่ต้องการคำตอบมองเธอไม่กระพริบสายตา“ฉันไม่รู้แต่ฉันก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจอะไรแล้ว ไม่แน่ใจว่าไม่รักแล้วรึเปล่า” เธอยังคงสับสนกับความรู้สึกของตัวเองอาจจะไม่รักแล้วแต่แค่ยังเสียดายเวลาที่ผ่านมาเพราะคบกันมาตั้งหลายปีจะให้ลืมสนิทมันคงเป็นไปได้ยากอาจจะแค่นึกถึงแค่นั้น“คุณแน่ใจนะว่าคุณไม่รักเขาแล้ว ผมยังเห็นรูปเขาอยู่เต็มโทรศัพท์ของคุณอยู่เลย" เขาแสดงอาการของคนที่ขี้น้อยใจออกมาอย่างเห็นได้ชัดข้าวฟ่างเธอไม่คิิดว่าผู้ช
“สวัสดีน้ำหวาน” เธอทักทายกลับโดยไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่เธอเหล่ตาไปมองที่ข้างๆ ที่ข้าวฟ่างนั่งเห็นวุฒิชัยก็สะดุดตาในความหล่อเหลาของเขา“ภูไปไหนแล้วละทำไมได้มากับผู้ชายอื่น”“เลิกกันแล้ว”“อุ้ย!ทำไมได้เลิกเหรอเห็นรักกันดีอยู่นะรักกันมาตั้งหลายปีเธอปล่อยภูหลุดมือไปได้ยังไงกันอุส่าแย่งไปจากฉัน”“พูดให้มันดีๆ นะฉันไม่เคยแย่งภูมาจากเธอแต่ภูไม่เคยเป็นของเธอเลยต่างหาก” เธอเงยหน้าขึ้นขิงใส่น้ำหวานอย่างเบื่อหน่ายเพราะน้ำหวานตามราวีเธอไม่เลิกจนไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีนึกว่าเธอจะเลิกแล้วแต่ก็ยังเหมือนเดิม“อย่าทำมาพูดหน่อยเลย ตอนนี้เป็นไงได้ข่าวว่าภูเขามีลูกมีเมียใหม่แล้วหนิ” เธอพูดเยาะเย้ยใส่ทำให้ข้าวฟ่างโกรธเพราะเหมือนมากรีดแผลใจเธอแต่มันก็ไม่ได้ทำให้เธอเจ็บมากเหมือนเมื่อก่อนอาจเป็นเพราะเธอได้อยู่ใช้ชีวิตกับวุฒิชัยผู้ชายไม่เอาไหนที่เจ้าชู้ไปวันๆ แต่วันนี้เหมือนราวกับว่าเปลี่ยนไปเป็นคนละคน“มีใหม่แล้วยังไง ฉันก็มีใหม่แล้วเหมือนกันทั้งหล่อรวยเธอละมีปัญญาหาได้สักคนรึยังมาเที่ยวยุ่งเรื่องคนอื่นนี่ ออกไปจากโต๊ะนี่ได้แล้วไปเกะกะลูกตา” เธอเอนหัวไปที่ไหล่ของวุฒิชัยและกอดแขนเขาเพื่อทำใส่น้ำหวานเธอโกรธและ
ข้าวฟ่างยังคงยืนนิ่งกับคำถามของวุฒิชัยอยู่“ขึ้นรถเถอะ”“ตอบผมมาก่อนสิ” สายตาแห่งความคาดหวังมองไปที่หน้าของเธออย่างจริงจังแต่เธอกลับหลบสายตาเขา“ขึ้นรถไปก่อนแล้วฉันจะตอบ” พูดจบขาทั้งสองข้างของเธอก็ก้าวขึ้นรถและยังคงนั่งนิ่งเงียบคิดเรื่องที่เขาถามเธอความสับสนมากมายอยู่ในใจของเธอ“ว่าไงครับ” เขายังคงต้องการคำตอบจากเธออยู่จี้ถามให้เธอตอบ“ฉันไม่รู้เหมือนกัน คุณมันเจ้าชู้ฉันไม่รู้จะเอาคุณอยู่รึเปล่าฉันไม่กล้าเปิดใจเพราะกลัวจะเป็นแบบภูอีก” เธอพูดพร้อมก้มหน้าลง“แต่ผมไม่ใช่เขา ถึงเวลาที่ผมหยุดผมก็หยุดได้ที่ผมทำตัวเจ้าชู้เพราะผมยังไม่เจอคนที่ใช่ แต่ตอนนี้ผมอยากใช้ชีวิตครอบครัวที่มีความสุขกับคุณ” เขาพูดด้วยหน้าตาที่จริงจัง“ฉันยังไม่กล้าเปิดใจกับคุณหรอกพูดจริงๆ นะฉันเข็ดกับความรักจริงๆ” สองสายตาของเธอมองไปที่เขาด้วยความรู้สึกที่ดีแต่เธอกลัวจริงๆ เพราะเขาเจ้าชู้จริงๆ ในขณะที่เธอท้องไปหาเขายังนัวเนียกับผู้หญิงอื่นไปทั่วเลย“ก็บอกแล้วไงว่าผมไม่ใช่ไอ้หมอนั้น!” เขาพูดเสียงดังด้วยความเคืองที่เธอเอาแต่นึกถึงภูริทัต“ก็คุณเจ้าชู้ไง ผู้หญิงมาหาคุณไม่ซ้ำหน้าจะให้ฉันเชื่อใจคุณได้ยังไง” เธอพูดออกไปแบบนั้
05 : 20 น.เมื่อเธอตื่นขึ้นมาก็พบว่าร่างกายเธอเหมือนมีอะไรมากอดอยู่เมื่อก้มลงมามองดูก็เห็นเป็นแขนของวุฒิชัยที่กำลังกอดเธออยู่เธอรีบลุงขึ้นและแขนของเขากับกอดเธอลงไปนอนอีก“นี่คุณมานอนกอดฉันได้ยังไงกันใครอนุญาตให้กอดไม่ทราบ” เธอหันหน้าไปถามเขาด้วยเสียงดุใส่“ไม่มีอะ ผมอยากกอดก็กอดเลยคุณมีปัญหาเหรอนี่เมียผม” เขาพูดหน้าตาเฉยใส่เธอ“แค่เมียในนามเท่านั้นแหละ ฉันเป็นแค่แม่ของลูกคุณเท่านั้น”“ไม่อ่ะ คุณเป็นเมียผมคืนนั้นยังร่วมรักกันอยู่เลย” สิ้นสุดเสียงนั้นก็มีฝามือเล็กๆ ตีลงที่หน้าอกของเขาโอ้ยยยย!! เสียงที่ทำเขาสะดุ้งอาจไม่เจ็บสักเท่าไหร่แต่ก็แสบไม่น้อย“นี่คุณอย่ามาพูดทะลึงนะ คุณมันชอบฉวยโอกาส” เธอโกรธที่เขาพูดเรื่องนี่หรือเขินก็ไม่แน่ใจ“ใจร้ายจังแค่พูดความจริงก็รับไม่ได้” เขากอดเธอให้แน่นกว่าเดิม ยิ่งเธอทำเหมือนหวงตัวแบบนี้ยิ่งชอบเขาไม่ชอบผู้หญิงง่ายๆ แต่เขาก็เอาเหมือนเดิมแต่กับข้าวฟ่างเขารู้สึกว่ามันน่าค้นหาดีเล่นตัวแบบนี้“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!!” เธอพูดเสียงแข็งให้เขาเลิกกอดเธอ“ไม่นะ ขอนอนกอดก่อน”เปี๊ยะ!! เสียงตีไปที่หน้าอกเขาอีกรอบ ทำให้เขาคายกอดออกอย่างรวดเร็ว“เอะอะก็ตีเป็นลูกเลี้ยงเ