อัญชันรสหวาน

บทที่ 6

อัญชันรสหวาน

แสงแดดยามบ่ายทอดผ่านใบไม้ในไร่ชา กลิ่นหอมอ่อนของใบชาจากแห้งลอยแตะปลายจมูกของผู้มาเยือน อัญชันยืนอยู่ตรงหลังเคาเตอร์ชงชาตามที่อิงธารสั่งไว้ หลังจากที่เธออาการดีขึ้น ศิวัชก็ให้เธอลงไร่ ฝึกเรียนชงชาและช่วยคิดสูตร ซึ่งเด็กวัยสิบเก้าอย่างเขาก็เรียนรู้ได้ไวมากเช่นนั้น

“อัญชัน...นี่กลิ่นชาที่พ่อเลี้ยงให้เตรียมวันนี้จ๊ะ...” อิงธารยื่นเอกสารแฟ้มรายชื่อชาให้อัญชัน เธอรับมาเปิดดูและเริ่มจัดเตรียมตามในแฟ้ม

“พี่อิงธาร...พ่อเลี้ยงยังไม่กลับเหรอคะ” เธออ้ำอึ้งที่จะถาม อิงธารยิ้มนิดๆ พลางส่ายหัวช้าๆ

“ปกติถ้าต้องเข้ากรุงเทพเพื่อประชุมหุ้นส่วน พ่อเลี้ยงจะไปทีเป็นเดือนจ๊ะ” อัญชันพงักหน้าเข้าใจ เธอไม่ได้เจอกับศิวัชตั้งแต่วันนั้น วันที่เขาให้เธอทำหน้าที่เมียอย่างสมบูรณ์แบบ

อัญชันในชุดเดรสสีชมพูรัดรูปสวมผ้ากันเปื้อนสีครีมอย่างตั้งใจ มีดอกอัญชันเล็กๆ ปักไว้ที่อกด้านซ้าย มือเรียวค่อยๆ รินน้ำร้อนลงบนใบชาในกาเซรามิกอย่างใจเย็น

“ขอชาอู่หลงเบลนด์พิเศษสามแก้วค่ะ” เสียงดีลเลอร์หญิงคนหนึ่งดังขึ้น เธอยิ้มรับคำอย่างอ่อนโยน

“รอสักครู่นะคะ” เธอหันไปหยิบใบชาในกล่องไม้กลิ่นหอมฟุ้งลอยอบอวลขึ้นทันทีที่เปิดฝา

“กลิ่นนี้...คุ้นมากเลย” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านข้าง พร้อมเงาสูงในชุดเชิ้ตเสื้อพับ กางเกงสแลคเข้ารูปเรียบง่าย แต่กลับดูดีอย่างบอกไม่ถูก อัญชันเงยหน้าขึ้นช้าๆ พลางยื่นชาให้ ชายหนุ่มเอื้อมมือมารับแก้วชามือหนาแตะลูบมือบางอย่างไม่ตั้งใจ อัญชันรีบดึงมือออกทันที

“ขอโทษครับ...” ดวงตาคมสีเข้มจ้องมองเธอเหมือนกำลังจดจำบางอย่าง

“สวัสดีค่ะพ่อเลี้ยง...” อิงธารเดินออกมาจากห้องเก็บชาด้านหลังเคาเตอร์ เมื่อเห็นพ่อเลี้ยงก็รีบเดินมาทักทายทันที ชายหนุ่มอมยิ้มให้แต่ก็ยังไม่ละสายตาจากอัญชัน

“ศิวัชไม่อยู่ไร่เหรอครับคุณอิงธาร”

“พ่อเลี้ยงลงไปกรุงเทพน่ะค่ะ...อีกวันสองวันคงจะกลับมา”

“ชารุ่นนี้กลิ่นหอมพิเศษดีนะครับ ยิ่งชงในอุณหภูมิพอดียิ่งชูกลิ่นและรสชาติ” พ่อเลี้ยงชานนท์ยกถ้วยขึ้นสูดกลิ่นชาก่อนจะจิบอีกครั้งเบาๆ เขาหยุดสายตาที่อัญชันจนเธอรู้สึกประหม่า

เคล้งงง...

เสียงโหลแก้วหล่นลงกระทบพื้นแตกกระจายขณะที่อัญชันกำลังยกกาชงชาไปวางที่โต๊ะ

“โอ๊ย...” เสียงเธอร้องออกมาเมื่อเศษแก้วจากขวดโหลที่กำลังรีบเก็บบาดเข้าที่ฝ่ามือ เลือดซึมออกมาอย่างช้าๆ พ่อเลี้ยงชานนท์ที่ยืนสนทนาอยู่ใกล้ๆ รีบเข้ามาทันที

“ขยับออกครับ เดี๋ยวผมเก็บเอง” เขาเอื้อมมือมาโอบแขนเธอดึงออกจากกองเศษแก้ว แล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดขึ้นมาพันแผลให้อย่างคล่องมือ

“คุณแก้ว รบกวนกวาดเศษแก้วด้านนี้หน่อยค่ะ” อิงธารรีบหันไปบอกแม่บ้านให้มาเก็บเศษแก้วเพราะกลัวจะบาดแขกคนอื่นๆ พลางรีบเดินมาหาอัญชัน

“แผลดูลึกมาก ฉันตามหมอศิวาให้มั้ย...”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่อิงธาร...อัญชันซุ่มซ่ามเอง เดี๋ยวก็หายค่ะ”

“ผมว่าตามหมอศิวาก็ได้นะครับ เพราะเลือดออกเยอะซึมเต็มผ้าแล้ว” พ่อเลี้ยงชานนท์จ้องมองที่ผ้าพันแผลที่ตอนนี้เริ่มชุ่มด้วยเลือดสีแดงสด อัญชันเงยหน้ามองพ่อเลี้ยงที่ดูอบอุ่น เป็นห่วงเป็นใยเธอและดูนิ่งสุขุมเอามากๆ

ทันใดนั้น เสียงรถยนต์คันหรูขับเข้ามาจอด

ศิวัชก้าวลงมาจากรถพร้อมกับรินทร์ หญิงสาวแต่งตัวภูมิฐานสวมเดรสรัดรูปสีน้ำเงินคุมด้วยสูทดำสนิทราวกับนักธุรกิจ หญิงสาวเดินมาเกาะแขนของศิวัชและเดินคู่กันเข้ามาในงาน

สายตาของศิวัชสะดุดเข้ากับพ่อเลี้ยงชานนท์ที่กำลังจับมืออัญชันอยู่ พร้อมผ้าพันแผลที่เปื้อนเลือด เขารีบสาวเท้าเข้าไปใกล้ทันที

“เกิดอะไรขึ้น?” เขาก้าวพรวดเข้ามา สายตาจับจ้องที่มือของชานนท์ที่จับมืออัญชันอยู่

“มือเธอไปโดนอะไรมา...”

“อัญชันซุ่มซ่ามเองค่ะ ทำโหลแก้วตกแตก” อัญชันตอบเบาๆ พยายามชักมือกลับเมื่อเห็นศิวัชมองมือที่ชานนท์จับเธอไว้ไม่วางตา

“แล้วทำไมต้องให้เขามาจับ...แบบนั้น” ศิวัชปรายตาเดือดดาลไปยังชานนท์ สีหน้าแข็งกระด้าง ความไม่พอใจฉายชัดบนใบหน้าและแววตา

“เพราะฉันช่วยอัญชันห้ามเลือดอยู่ไง...” พ่อเลี้ยงชานนท์ตอบเสียงเรียบ ศิวัชกัดฟันแน่น ดวงตาสะท้อนความไม่พอใจชัดเจน

“อิงธาร เธอโทรตามไอ้หมอมาที่นี่เลย...” อิงธารพยักหน้ารับและรีบโทรหาหมอศิวา ก่อนจะที่ศิวัชจะพูดอะไรต่อ รินทร์ก็เดินเข้ามาแทรกกลาง ยิ้มหวานพลางเอื้อมมือแตะท่อนแขนศวัชเบาๆ

“มีอะไรกันเหรอคะ...อ้าว มือเลือดออกนี่” รินทร์เปิดกระเป๋าสะพายของตัวเองพลางหยิบพลาสเตอร์ปิดแผลออกมาและแกะห่อ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับมืออัญชัน

“พี่แปะให้นะคะ...” รินทร์ยิ้มอ่อนโยนพลางแปะแผลห้ามเลือดให้อัญชัน หญิงสาวยิ้มขอบคุณผู้หญิงแปลกหน้า

“รินทร์ครับ เดี๋ยวเข้าไปทานของว่างก่อน เดินทางมาเหนื่อยแล้ว” ศิวัชรั้งแขนหญิงสาว รินทร์หันไปหัวเราะเบาๆ ในท่าทีออดอ้อนของชายหนุ่ม อัญชันนิ่งเงียบทันที ใจวูบวาบอย่างควบคุมไม่อยู่เมื่อเห็นศิวัชทำท่าทีออดอ้อนผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าเธอ

“วัชคะ! อย่ามาทำหน้าอ้อนรินทร์แบบนี้นะ รินทร์คิดนะคะ ฮ่าๆๆ”

“ก็คิดสิครับ เพราะตั้งใจทำให้คิดเลย” รินทร์เอื้อมมือแตะจมูกโด่งๆ ของชายหนุ่มเป็นเชิงแหย่ พลางรั้งแขนชายหนุ่มมาควงไว้แน่น

“มาขอรินทร์เลยนะ ถ้าจะพูดแบบนี้ ฮ่าๆ”

รินทร์ควงแขนศิวัชไปทางด้านหลังห้องรับรอง ศิวัชเดินไปโดยไม่แม้แต่หันกลับมาหาอัญชันที่ยืนมองนิ่ง ใจสั่นหน้าชาอยู่ด้านหลัง แต่แล้วร่างสูงก็ชะงักและหันกลับมองอัญชันอีกครั้ง

“อัญชัน...เข้าไปดูแลคุณรินทร์ที่ห้องรับรองด้วย” เสียงเขาเรียบนิ่งเยือกเย็นกับสายตาที่ไร้เยื่อใยทำให้อัญชันน้ำตารื้อขึ้นมาไม่รู้ตัว