บทนำ

ร่างสูงก้าวเข้ามาภายในคลินิกสัตว์เลี้ยงเพื่อนรักของตนเอง พร้อมกับพยักหน้าทักทายลูกจ้าง ภายในมีสัตว์ป่วยมารอรับการรักษาอยู่สามตัว เป็นหมาสองและแมวอีกหนึ่ง ในคลินิกแห่งนี้มีห้องตรวจทั้งหมดสองห้อง ห้องหนึ่งเป็นของเขา อีกห้องมีรุ่นน้องหนุ่มให้บริการอยู่ด้านใน หมอรุ่นน้องทำงานเต็มเวลา ส่วนเขานั้นบางวันก็ไม่ได้เข้ามา เพราะต้องดูแลฟาร์มโคนมไปด้วย ทำให้เวลาส่วนใหญ่ของเขาจะอยู่ที่ฟาร์มมากกว่าที่คลินิก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่เคยทิ้งงานที่รักเลยสักครา

          “ไงพี่ หน้าตาไม่ค่อยสดชื่น” ดนัย สัตวแพทย์หนุ่มรุ่นน้องเอ่ยถามคนที่เป็นทั้งนายจ้างและเพื่อนรุ่นพี่ด้วยสายตาที่นึกเห็นใจ เพราะรู้ดีว่าอีกฝ่ายนั้นรับภาระมากมายแค่ไหน

         “เมื่อคืนหลับไม่สนิท ฝันอะไรไม่รู้วุ่นวาย” เขาตอบพลางส่ายหัว คนฟังเอียงคอมองนิดๆ พลางบอก

         “สงสัยคุณจันทร์ทำกับข้าวอร่อย พี่อิชย์กินเข้าไปเยอะ ก็เลยเก็บเอาไปฝันเป็นตุเป็นตะหรือเปล่า”

         อิชย์ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะผละห่างจากรุ่นน้อง เมื่อมีลูกค้าพาสัตว์เลี้ยงเดินเข้ามาภายในคลินิก

         เนื่องจากสัตวแพทย์ในคลินิกแห่งนี้หน้าตาดีทั้งคู่ จึงเป็นที่มาของคำว่า ‘หมอหล่อ บอกต่อด้วย’ ลูกค้าสาวๆ จึงค่อนข้างเยอะเป็นพิเศษ และยิ่งไปกว่าความหน้าตาดีของหมอหนุ่มทั้งสอง การรักษายังมีประสิทธิภาพกว่าร้านอื่นในละแวกเดียวกันและราคาก็ยังย่อมเยา ทำให้คนที่เคยมาใช้บริการที่คลินิกแห่งนี้ กลับมาใช้บริการซ้ำกันทุกราย อิชย์จึงมีลูกค้ามากมายทั้งในจังหวัดเดียวกันและจังหวัดใกล้เคียง

         ใกล้เที่ยง ชายหนุ่มกำลังจะออกจากคลินิก และจะไม่กลับเข้ามาอีกเพราะต้องเข้าฟาร์มโคนม แต่ก่อนกลับเขาได้พบกับใครบางคนที่ไม่ได้เจอมานานมากแล้ว

         “หมอคะ มีผู้หญิงมาขอพบค่ะ”

         อิชย์ขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ เป็นเชิงอนุญาต ผ่านไปเกือบสองนาที ประตูห้องของเขาถูกเปิดเข้ามา แต่ชายหนุ่มยังไม่เงยหน้าขึ้นในทันที เพราะมัวแต่หาอะไรบางอย่างที่สำคัญอยู่ จนเมื่อรู้สึกว่าผู้ปกครองของผู้ป่วยของเขาไม่ยอมพูดอะไรจึงเงยหน้าขึ้นมอง ทันทีที่เห็นหน้าของผู้มาเยือน หัวใจของเขาก็กระตุกโลดขึ้นด้วยความตกใจและไม่คาดคิด

         “แพร” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ขณะกวาดสายตามองดวงหน้างดงามของเหมือนแพร อดีตคนเคยรักเมื่อหลายปีก่อน ที่เลิกรากันไปนานแล้ว จากกันคราวนั้น เขาไม่เคยคิดว่าจะได้พบหญิงสาวอีกครั้งจนกระทั่งวันนี้

         “สวัสดีจ้ะ อิชย์สบายดีไหม” หญิงสาวส่งยิ้มหวานให้กับอิชย์ ขณะที่ชายหนุ่มยังคงยืนนิ่งมองหล่อนเหมือนคนเห็นผี ทำให้เหมือนแพรถึงกับหัวเราะออกมาเบาๆ

         “อะไรกันอิชย์ ทำไมมองแพรแบบนั้นล่ะ”    

         เมื่อถูกทัก ชายหนุ่มก็ผ่อนลมหายใจออกมายาวเหยียด หัวใจที่เต้นแรงก่อนหน้านี้ค่อยๆ กลับมาสงบลงอีกครั้ง

         “ขอโทษที ผมไม่คิดว่าจะเจอคุณอีก” ท่าทีห่างเหิน น้ำเสียงแสนสุภาพ และนัยน์ตาที่ค่อนข้างเย็นชาของเขาทำให้รอยยิ้มอ่อนหวานของหญิงสาวจางลงเล็กน้อย

         “แพรกลับมาเยี่ยมบ้าน แล้วเจอเพื่อนเก่าของเรา ถึงได้รู้ว่าอิชย์เปิดคลินิกรักษาสัตว์อยู่ที่นี่ ก็เลยแวะมาหา อยากชวนไปกินข้าวเที่ยงด้วยกันจ้ะ”

         น้ำเสียงอ่อนหวาน แววตางดงาม รอยยิ้มอ่อนโยนท่าทางละมุนละไมตา ทั้งหมดนี้ เจนตาและเจนใจอิชย์มาช้านาน ต่อให้เวลาผ่านไปแค่ไหน เขาไม่เคยลืมเลือน รักแรกและอาจเป็น...รักเดียวของเขาเสมอมา

         ชายหนุ่มหลุบตาคมกล้าลง รู้ตัวว่าจุดอ่อนของตนอยู่ที่ดวงตาและรอยยิ้มอ่อนหวานของคนตรงหน้า เขาไม่เคยขัดความต้องการของหล่อนได้เลยสักครั้ง มีเพียงครั้งเดียวเท่านั้นที่เขากล้าขัดใจ นั่นคือวันที่หล่อนขอแยกทางจากเขา แต่สุดท้าย หล่อนก็ไม่เลือกเขา แต่เลือกคนอื่นแทน...

         “นะอิชย์นะ เราไม่ได้เจอไม่ได้พูดคุยกันนานแล้ว” เจ้าของร่างงดงามไม่สร่างซาเอ่ยชวนด้วยน้ำเสียงออดอ้อนอ่อนหวานเหมือนที่เคยใช้กับเขาเมื่อวันวาน และใจของอิฐก็อ่อนเหมือนวุ้น ที่พร้อมจะแปรสภาพเป็นของเหลวเพราะคนตรงหน้าเสมอ

         เขาเกลียดที่ตัวเองเป็นแบบนี้...

         ชายหนุ่มหลุบตามองนาฬิกาที่ข้อมือ เวลาเที่ยงตรงพอดี เมื่อเช้าก่อนออกมาจากบ้าน เขาบอกกับจันทร์กระจ่างว่าจะกลับไปกินข้าวเที่ยงด้วยกัน แต่ทันทีที่เงยหน้าขึ้นสบตาคู่งามของเหมือนแพรอีกครั้ง สัญญาที่เคยให้ไว้กับใครอีกคนก็ถูกย่อยสลายในวินาทีต่อมา...