๓ เมียหายล้อมคอก

๓

เมียหาย ล้อมคอก

อิชย์กลับบ้านในเช้าวันใหม่ และพบว่าอาหารถูกตั้งโต๊ะรอท่าอยู่ก่อนแล้ว ชายหนุ่มกวาดสายตามองหาภรรยาเพื่อที่จะอธิบายทุกอย่างถ้าหล่อนต้องการรู้ แต่พบเพียงแม่ครัวที่เดินออกมาเจอเขาพอดี

         “อ้าวคุณอิชย์! คุณหายไปไหนมาคะ คุณจันทร์นั่งรอคุณทั้งคืน พยายามติดต่อคุณแต่คุณไม่ยอมรับสาย ไม่ได้หลับได้นอนเลยนะคะ”

         น้ำเสียงตื่นเต้นดีใจที่เจอหน้าเขาในเช้านี้พร้อมกับคำบอกเล่าทำให้ชายหนุ่มรู้สึกผิด

         “ขอโทษที พอดีมีเรื่องสำคัญต้องทำ แล้วแบตโทรศัพท์ก็มาหมด ก็เลยไม่ได้รับสาย แล้วตอนนี้คุณจันทร์อยู่ที่ไหน”

         “บนห้องค่ะ นี่ถ้าคุณยังไม่กลับมา ป้าว่าเธอคงจะออกไปแจ้งความแล้วล่ะค่ะ”

         “แล้วนี่คงไม่ได้โทร.ไปถามพ่อกับแม่หรอกนะ”

         นางแม้นส่ายหน้ายิ้มๆ

         “ยังค่ะ ก็ถ้าคุณยังไม่กลับมาก็คงต้องถึงหูท่านทั้งสองเหมือนกัน คุณขึ้นไปดูเธอสักหน่อยเถอะนะ ป่านนี้คงใจหายไปไกลแล้ว”

         ชายหนุ่มพยักหน้า แล้วเดินตรงไปยังบันไดบ้าน

         ประตูห้องนอนเปิดเข้ามาเบาๆ พร้อมกับร่างสูงใหญ่ที่ยังอยู่ในชุดของเมื่อวาน จันทร์กระจ่างที่ยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าหันมองที่มาของเสียง เมื่อเห็นว่าเป็นใคร ริมฝีปากก็ปิดสนิทเป็นเส้นตรง ดวงตาคู่สวยที่มีเค้าแดงเรื่อก่อนแล้วร้อนผ่าวขึ้นมาอีก ก่อนหักห้ามความน้อยใจลงจนมิดแล้วเอ่ยถาม

         “คุณหายไปไหนมาคะ จันทร์โทร.หาคุณ แต่คุณไม่รับสายจันทร์”

         สิ้นเสียงถาม ร่างสูงก็มาหยุดลงข้างกายของภรรยา เขามองหล่อนด้วยสายตาราวจะขอโทษอยู่กลายๆ

         “ขอโทษที่ไม่ได้โทร.มาบอก พอดีแบตหมด”

         คำตอบของเขาทำให้หญิงสาวหลุบสายตาลงมองแผงอกกว้าง เสื้อของเขาค่อนข้างยับ เหม่อมองอยู่อึดใจแล้วบอกตนเองว่าที่ตรงนี้มันไม่ใช่ของหล่อนตั้งแต่แรก ก่อนเงยหน้าขึ้นสบตาคมกริบอีกครั้ง

         “บอกจันทร์ได้ไหม ว่าคุณหายไปไหนมา”

         ดวงตาคู่สวยที่แดงเรื่อ บอกชัดว่าผ่านการร้องไห้มาทั้งคืน ชายหนุ่มขยับหมายจะคว้าร่างบางเข้าไปกอดปลอบ ทว่าหญิงสาวกลับขยับเท้าถอยหลังหนี ทำให้ชายหนุ่มต้องชะงักกึก หัวคิ้วขมวดมุ่น แต่แล้วก็ถอนหายใจอย่างพอเข้าใจความรู้สึก เป็นเขาก็คงจะโกรธอยู่ไม่น้อย ที่จู่ๆ คนเป็นสามีหายไปทั้งคืนแบบนี้

         “เมื่อวานเกิดเรื่องนิดหน่อย” เขาพยายามมองตาหญิงสาว ขณะที่จันทร์กระจ่างยืนนิ่งฟังอย่างตั้งใจ “แพรประสบอุบัติเหตุ ต้องนอนโรงพยาบาลฉันก็เลย...”

         “คุณแพรเธอไม่มีญาติพี่น้องหรือไงกัน คุณถึงต้องไปนอนเฝ้าด้วยตัวเองแบบนั้น” ดวงตาคู่งามมองเขาอย่างตัดพ้อและผิดหวัง ชนิดที่ทำให้อิชย์หนาวเยือกในอกก่อนจะเปลี่ยนเป็นร้อนวาบบริเวณแผ่นหลัง จันทร์กระจ่างไม่เคยมองเขาด้วยสายตาแบบนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาหล่อนมักมองเขาอย่างอ่อนโยน ชื่นชมและให้เกียรติเสมอ ไม่เคยสักครั้งที่จะมองด้วยสายตาคล้ายจะหมดความศรัทธาเช่นเวลานี้ คิดได้เช่นนั้น เขาก็หนาวเยือกในอก...

         “ฉัน…”

         “ไม่เป็นไรค่ะ” หญิงสาวสูดลมหายใจเต็มปอด จากนั้นฝืนยิ้มให้กับอิชย์ ดวงตาคู่สวยจ้องมองเขานิ่งนาน ราวกับว่าการสบตากันครั้งนี้ จะเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้มองเขา..

         “คุณปลอดภัยกลับมาก็ดีแล้ว อาบน้ำอาบท่าเถอะนะคะ จะได้ออกไปกินข้าวเช้า วันนี้จันทร์ทำของโปรดของคุณเอาไว้ด้วย” หญิงสาวบอกเพียงแค่นั้น แล้วหยิบเสื้อคลุมส่งให้เขา ก่อนจะหันกลับไปทำทุกอย่างเหมือนที่เคยทำ โดยไม่มองเขาอีก

         อิชย์ยืนนิ่ง ทำหน้าเซ่ออยู่ที่เดิมนานนับนาที จึงรู้ว่าต้องทำอะไร ก่อนเดินตรงไปยังห้องน้ำ แต่ไม่วายหันกลับมามองจันทร์กระจ่างอีกหน ความรู้สึกผิดเกาะกินใจของเขา แต่เมื่อคิดว่าถ้าปล่อยเวลาให้ผ่านไปสักพัก หญิงสาวก็คงจะหายโกรธและอารมณ์ดีขึ้นเอง คิดได้เช่นนั้นจึงเข้าไปทำธุระส่วนตัว...

         คนที่กำลังจัดเสื้อเข้าตู้ขยำผ้าในมือเอาไว้แน่น ริมฝีปากสั่นระริก น้ำตาหยดแหมะรดนวลแก้ม ก่อนจะยกมือขึ้นปิดปากเพื่อเก็บเสียงสะอื้นที่อาจดังออกมาจนทำให้ใครบางคนได้ยิน...

         เป็นอีกครั้ง ที่ความรู้สึกของหล่อนถูกมองข้าม...

         ไม่มีที่ให้หล่อนยืน คนที่ไม่ถูกรัก มักเจ็บปวดเสมอ...