๑ คนเก่ายังอยู่ในใจ คนใหม่ยังอยู่ข้างกาย

๑

คนเก่ายังอยู่ในใจ คนใหม่ยังอยู่ข้างกาย

จันทร์กระจ่างนั่งรออิชย์อยู่ที่ระเบียงหน้าบ้าน จนกระทั่งเลยเวลาอาหารมาเกือบครึ่งชั่วโมง เสียงเรียกเข้าจึงดังออกมาจากสมาร์ตโฟนที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้า

         “ค่ะคุณอิชย์ ใกล้ถึงหรือยังคะ” เอ่ยถามออกไปพร้อมรอยยิ้มอ่อนๆ ทว่าคำตอบที่ดังกลับมาทำให้รอยยิ้มเมื่อครู่ค่อยๆ จางลงจนในที่สุดก็เหือดหายจากดวงหน้าหวาน

         “ค่ะ ไม่เป็นไรค่ะ”

         เมื่อตัดสายจากอิชย์ หญิงสาวก็ผ่อนลมหายใจยาว คิ้วโก่งงามขมวดเข้าหากัน เพราะระหว่างที่เขาบอกว่าเที่ยงนี้มีธุระ จึงกลับมากินข้าวเที่ยงด้วยกันไม่ได้ หล่อนได้ยินเสียงของผู้หญิงไม่ผิดแน่ เสียงนั้นอ่อนหวานเสียจนหล่อนหวั่นใจ

         “คุณอยู่กับใคร” หญิงสาวรำพึงรำพันกับตนเอง รู้สึกอิ่มตื้อขึ้นมาทันทีทั้งที่ยังไม่มีข้าวตกถึงท้องเลยสักเม็ด อาหารที่หล่อนตั้งใจทำรอเขาเป็นหมันอีกครั้ง กี่คราวแล้ว ที่เขาทำให้หล่อนรู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้งไว้กลางทาง สำหรับเขา หล่อนคงเป็นคนที่สำคัญน้อยที่สุดกระมัง

         หญิงสาวเอนศีรษะพิงพนักเก้าอี้ พลางเม้มปากขณะมองตรงไปยังภาพเบื้องหน้า นึกถึงวันที่ตัดสินใจใช้ชีวิตกับเขา พลันน้ำตาก็ไหลออกมาจนต้องรีบยกมือขึ้นเช็ดออกอย่างรวดเร็ว

         ผมไม่ใช่คนอ่อนหวาน หรือเอาใจเก่ง ถ้าคุณชอบแบบนี้ ก็ขอให้มองผ่านผมไปได้เลย

         สำหรับจันทร์กระจ่างแล้ว ไม่เคยสนใจเรื่องเหล่านี้ ขอแค่เขามีเพียงหล่อน ต่อให้แข็งกระด้างแค่ไหน หล่อนก็ยังรักเขาเสมอ แต่เมื่อใดที่เขาปันใจให้ใครอื่น นั่นต่างหากที่หล่อนจะไม่ทน...

         หญิงสาวเดินกลับขึ้นห้อง นั่งลงบนเตียงกว้างที่ในทุกค่ำคืนจะมีเพียงเขาและหล่อนครอบครอง บางครั้งในยามที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา หล่อนอยากรู้ว่าหัวใจเขาอยู่ที่ใคร หล่อนหรือว่าผู้หญิงอีกคน...

         เขาไม่ชอบให้ใครยุ่งเรื่องส่วนตัว ไม่ชอบให้วุ่นวายกับกระเป๋าเงิน ไม่ชอบให้ถือวิสาสะดูโทรศัพท์ และไม่ชอบคนจู้จี้ และเรื่องมาก ซึ่งหล่อน ก็ไม่เคยทำในสิ่งที่เขาไม่ชอบ แม้ลึกๆ ในหลายครั้ง หล่อนก็อยากจะตะโกนออกมาดังๆ และอาละวาดใส่เขาบ้าง แต่ที่ทำได้คือเงียบและยิ้มรับทุกอย่างที่เผชิญ อดทนเพราะคำว่ารักเพียงคำเดียว...ทุกอย่างเป็นเพราะหล่อนรักเขาข้างเดียว

         เสียงรถยนต์แล่นเข้ามาจอดที่โรงจอดรถในช่วงเกือบค่ำ ทำให้คนที่กำลังเตรียมตั้งโต๊ะอาหารชะเง้อมองออกไป พอเห็นว่าเป็นใครรอยยิ้มก็แต้มเรียวปากอิ่ม ดีใจทุกครั้งที่เขากลับบ้าน

         ท่าทางเนือยๆ ของร่างสูงทำให้จันทร์กระจ่างรีบรินน้ำส่งให้เขาทันทีที่อีกฝ่ายนั่งลงบนเก้าอี้ที่โต๊ะอาหาร

         “กลับมาจากฟาร์มหรือคะ”

         อิชย์วางแก้วน้ำที่ดื่มเกือบหมดแก้วลงบนโต๊ะพร้อมพยักหน้า

         “อืม วันนี้เข้าไปดูวัวมา ต้องแยกตัวที่ป่วยออกมาเกือบสิบตัว ตอนนี้ก็ให้ปศุสัตว์เฝ้าระวังโรคระบาด”

         “กินข้าวเลยไหมคะ” หญิงสาวไม่มีความเห็นในเรื่องนั้น เมื่อมองสีหน้าของเขาแล้วก็รู้ทันทีว่าชายหนุ่มกำลังเหนื่อย จึงไม่อยากถามซอกแซก โดยเฉพาะเรื่องตอนเที่ยง...

         “กินเลยก็ได้”

         เมื่อชายหนุ่มบอกเช่นนั้น หญิงสาวก็พยักหน้าบอกกับแม่ครัวให้ช่วยกันเสิร์ฟอาหาร

         หญิงสาวตักข้าวใส่จานให้ชายหนุ่ม แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตัวตรงข้าม ระหว่างนั้นก็ลอบสังเกตสีหน้าของเขาไปพลาง ทั้งยังคอยดูแลตักกับใส่จานให้ชายหนุ่มอย่างต้องการเอาใจใส่ ขณะที่อีกฝ่ายก็กินไปเงียบๆ ไม่ได้ชวนคุยหรือบอกว่าเขาไปธุระที่ไหนกับใครในช่วงเที่ยง

         หญิงสาวเงยหน้ามองดวงหน้าคมเข้ม ริมฝีปากอิ่มขบเม้มเข้าหากันเบาๆ หลายครั้งที่หล่อนคิดจะเอ่ยปากถาม แต่เมื่อมองกับข้าวบนโต๊ะ จึงปิดปากเงียบ ปล่อยให้เวลานี้ผ่านพ้นไป จนกระทั่งกินข้าวอิ่มกันทั้งคู่ ก็มีสายเรียกเข้าดังมาจากสมาร์ตโฟนของเขา ร่างสูงไม่มองหล่อน เขารับโทรศัพท์แล้วเดินห่างออกไปอย่างรวดเร็ว แต่หล่อนยังทันได้ยินเสียงหวานๆ ที่ดังลอดออกมาจากสมาร์ตโฟนของสามี

         หัวใจของจันทร์กระจ่างหล่นวูบ มือเย็นเยียบและสั่นระริกจนต้องรีบวางจานลงบนโต๊ะ กระทั่งแม่บ้านเดินออกมา หญิงสาวจึงยิ้มเจื่อนๆ แล้วบอกให้ฝ่ายนั้นเก็บทุกอย่างกลับไป

         เกือบสี่ทุ่ม อิชย์จึงกลับเข้าห้องนอน ขณะที่หญิงสาวนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียง เมื่อเขาก้าวเข้ามาก็ปรายตามองหล่อนแวบหนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป หญิงสาวถอนหายใจ หนังสือที่ชอบนักชอบหนา กลับอ่านไม่เข้าหัวเลยสักนิด เพราะเอาแต่ครุ่นคิดถึงเจ้าของเสียงหวานที่ได้ยิน และมั่นใจว่าเป็นเสียงของคนคนเดียวกับที่ได้ยินในตอนเที่ยง

         สี่ทุ่มครึ่ง ร่างสูงใหญ่ของอิชย์ก็สอดเข้ามาภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน หญิงสาวขยับตัวและหันไปมองเขา ทำให้คนที่ทำท่าผ่อนคลายและกำลังจะหลับตาลงทันทีที่หัวถึงหมอนเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถาม

         “มีอะไรจะพูดหรือเปล่า”

         เมื่อเขาถาม หญิงสาวจึงขยับตัวนอนตะแคง และมองใบหน้าคมคายของเขา พร้อมกับวางมือลงบนแผงอกกำยำ ลูบเบาๆ ก่อนตัดสินใจถามออกไป

         “เมื่อตอนเที่ยงคุณบอกว่ามีธุระ คุณไปไหนมาคะ”

         เจ้าของดวงตาคมกริบสบตาคู่งามของคนข้างกายอยู่อึดใจก่อนจะเบือนหน้ามองขึ้นไปบนเพดาน นานอยู่หลายอึดใจจนจันทร์กระจ่างเกือบตัดใจ เขาจึงเอ่ยออกมา

         “เพื่อนแวะมาหา ไม่ได้เจอกันนานแล้ว ก็เลยออกไปกินข้าวด้วยกัน”

         คำตอบของเขาทำให้คนถามหลุบตาลงมองที่ต้นแขนแกร่ง ริมฝีปากขบเม้มเบาๆ กล้ำกลืนฝืนใจรับคำตอบที่เขาบอกออกมา เขาเลิกนัดหล่อนแต่ออกไปกับเพื่อนแทน เพื่อนคนนี้คงสำคัญกับเขามากเลยสินะ...

         “เพื่อนคนไหนคะ จันทร์ รู้จักหรือเปล่า” หญิงสาวพยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ เช่นเดียวกับสีหน้ายามถามที่เจือยิ้มเสมอ แม้ลึกๆ ลงไปแล้วจะเจ็บปวดมากแค่ไหนก็ตาม

         เสียงถอนหายใจคล้ายจะรำคาญนิดๆ ของชายหนุ่มทำให้หญิงสาวรู้ทันทีว่ากำลังทำให้เขาไม่พอใจ แต่หล่อนมีสิทธิ์รู้ไม่ใช่หรือ หล่อนเป็นเมียของเขา ไม่ใช่ใครอื่น...

         “จันทร์ได้ยินเสียงผู้หญิง”

         คนที่กำลังจะหลับตาลงลืมตาขึ้นอีกครั้ง คราวนี้เขาหันไปมองคนที่ตั้งคำถามกับเขาด้วยสายตาเย็นชา หัวใจของหญิงสาวหล่นวูบยามสบสายตาคมกล้าก่อนหลุบตาลง

         อิชย์จะบอกปัดก็ได้ แต่เขาไม่ชอบโกหก ยิ่งได้เห็นหยาดน้ำใสๆ จากดวงตาคู่งาม หัวใจที่หงุดหงิดรำคาญก็ค่อยๆ เบาบางลง

         “เหมือนแพรกลับมาเยี่ยมพ่อกับแม่ของเธอ พอดีว่าคลินิกของฉันเป็นทางผ่าน ก็เลยแวะมาทักทาย”

         ก็เลยพากันไปรำลึกความหลังตอนเที่ยงแทนการกลับมากินข้าวกับหล่อน…

         หญิงสาวได้แต่คิดด้วยหัวใจที่ปวดแปลบ เหมือนแพร หล่อนรู้จักผู้หญิงคนนี้ เพราะในอดีตเคยเป็นคนสำคัญกับอิชย์มากกว่าใครๆ

         “เธอสบายดีหรือเปล่าคะ” ดวงหน้าหวานของคนถามเจือยิ้ม แววตาที่มองเขาไร้ร่องรอยหึงหวง ทำให้ชายหนุ่มผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก เพราะเขาไม่อยากทะเลาะกับหล่อนกลางดึกในเรื่องนี้

         “สบายดี นอนเถอะ พรุ่งนี้ฉันต้องออกแต่เช้า ต้องเข้าไปดูวัวก่อนแล้วต้องเข้าคลินิกอีก”

         หญิงสาวมองเขานิ่งเมื่อชายหนุ่มดึงผ้าห่มขึ้นคลุมถึงช่วงอก และทำท่าจะหลับไปโดยไม่สนใจว่าหล่อนจะยังมองเขาอยู่หรือไม่ แต่ราวกับว่านึกขึ้นได้ จึงสบตาหญิงสาวอีกครั้ง และทันได้เห็นแววตาเศร้าหมองของจันทร์กระจ่าง จึงนิ่งอึ้งไปอึดใจก่อนรั้งร่างบางเข้าไปกอด พร้อมกระซิบเบาๆ

         “หลับเถอะ”

         หญิงสาวซุกกายเข้าหาอ้อมแขนของเขาเหมือนกับทุกคืน แต่หล่อนรู้ว่าค่ำคืนนี้ ต่างออกไปจากเดิม เพราะมีเงาของใครบางคนเพิ่มเติมเข้ามาในห้องใจของเขาจนไม่มีที่ให้หล่อนยืน...

         เสียงลมหายใจสม่ำเสมอของอิชย์ดังสะท้อนออกมา ในขณะที่จันทร์กระจ่างพยายามหลับไปพร้อมกับน้ำตา...