EP.10 ออกจากเซฟโซน

EP.10

“ฮ่าๆๆๆ นังหนูนี่พูดจาปัญญาอ่อนดีนะ”

“เธอเป็นน้องผมน่ะ”พี่พายขัดจังหวะการขำขันของชายผู้นั้นด้วยคำตอบที่ทำให้เจ้าที่ยิ่งสงสัยไปใหญ่

“น้อง? พ่อแม่เดียวกันไหม ไม่เห็นหน้าตาเหมือนกันเลย”

“ไม่ใช่ คนละพ่อคนละแม่”

“แล้วเป็นไงมาไงถึงมาอยู่ด้วยกันได้”เจ้าที่จ้องพี่พายและมองหน้าเราสลับไปมาด้วยความสงสัย

“อ้อ เราสัญญากันไว้ว่าจะไปเที่ยวด้วยกัน”

“เที่ยวไหนรึ”

“ ผมว่าลุงไปเถอะ น้องจะนอน เดี๋ยวพรุ่งนี้น้องจะไปทำตามสัญญา”

“ข้าก็ต้องซักประวัติผู้มาอยู่สักนิด โดยเฉพาะเอ็งที่เป็นผี มาอยู่กับคนเนี่ย”

“ผมก็บอกไปแล้ว นั่นก็นิดแล้ว ถ้าถามอีกมันจะเยอะไปแล้วนะลุง”

“เออๆดุทำไมวะ ข้าไปก็ได้ แค่นี้ก็เล่าไม่ได้”

แล้ววิญญาณของชายผู้นั้นก็หายวับไปต่อหน้าต่อตา โล่งอกมาก ขอให้ต่อไปนี้ไม่เจออะไรน่ากลัวแบบนี้อีก

“เขาถามพี่พายเหมือนกำลังหาเรื่องเลย”

“เปล่า ลุงแกแค่เสือกเรื่องชาวบ้าน มองตาแกก็รู้”

“งั้นก็แล้วไป แต่พี่พายกล้าไปดุเขาได้ไง ใช้อำนาจอดีตสารวัตรนักเรียนเหรอ”

“เก๋าพอตัวไง ใครจะไม่พอใจก็ช่างแม่ง คิดว่าไม่น่ามีใครฆ่าตายอีกนะ”

“เท่จังคะ”

“ต้องชมว่าเก๋าเท่านั้น”

“ค่ะ ถ้าหนูไม่รู้คงคิดว่าพี่เป็นมาเฟียนะเนี่ย”

“ไม่ชอบมาเฟีย ฝังใจ …นอนไปเลยไป ดึกแล้ว”

“หนูยังกลัวอยู่เลย ขวัญผวาไปหมดแล้วเนี่ย”ตัวยังสั่นและยังกลัวอยู่ เป็นความจริง 60% อีก40% แค่ทำให้ตัวเองเป็นผู้หญิงน่าเอ็นดู บอบบางและนอนคนเดียวไม่ไหว “เขาน่ากลัว ภาพยังติดตา หนูนอนคนเดียวไม่ได้”

“อ้อนเก่งนะ”พี่พายเดินมาทิ้งตัวลงที่เตียง เราจึงเข้าไปออเซาะ

“ก็หนูกลัวหนิ ใจยังเต้นแรงอยู่เลย ไม่เชื่อมาจับดิ”ดึงมือพี่พายให้มาจับหน้าอกข้างซ้าย แต่เขารู้ทันสะบัดมือออกอย่างรวดเร็ว

“มือเราเย็น พี่เชื่อไม่ต้องพิสูจน์ นอนซะ”

“หนูนอนก็ได้ แต่พี่พายนอนเป็นเพื่อนได้ไหมคะ ไม่รู้ที่นี่มีเจ้าที่กี่คน ถ้าเจออีกพี่พายจะได้ช่วยหนู”

“เออๆ ก็ได้”

“เย้!”มีคนนอนเป็นเพื่อนก็เบาใจขึ้น จัดผ้าปูที่นอนที่ยับยู่ยี่ให้เป็นระเบียบ จากนั้นก็ล้มตัวลงนอนอย่างสบายใจโดยที่พี่พายก็มานอนข้างๆ

วันต่อมา

เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่องมันขัดขวางการนอนของเรามาก ร่างบางพลิกไปพลิกมา มือเรียวควานหาโทรศัพท์แล้วปิดเสียงนั้นไป แต่มันก็ดังขึ้นมาอีกหลายรอบ

“น้อง! ตื่น!”พี่พายตะโกนบอก น้ำเสียงของเขาเหมือนจะรำคาญ ตอนกลางวันเราโดนตัวกันไม่ได้ถ้าโดนได้ป่านนี้เราคงโดนลากลงจากเตียงไปแล้ว

“อื้อ~”ครางในลำคอเบาๆ พร้อมบิดขี้เกียจ ยังไม่อยากตื่นนัก เปลือกตาหนักจนลืมไม่ขึ้น“หนูเพิ่งได้นอนเอง ยังไม่อิ่มเลย หนูง่วง~”

“เสียงโทรศัพท์น้องมันดังมา100รอบได้แล้ว”

“ช่างมันเถอค่ะ”

“มันจะเที่ยงแล้ว นอนกินบ้านกินเมืองอยู่ได้ ตื่นได้แล้ว!”

จากที่งัวเงียก็ลืมตาขึ้นมาด้วยความตกใจ วิชาเรียนในช่วงบ่ายนี้สำคัญมาก อาจารย์โหด หากเข้าไม่ทันแม้แต่วินาทีเดียวคงไม่ได้เรียนเลยทั้งคาบเพราะอาจารย์ปิดประตูหนี ช่วงนี้ก็ใกล้สอบแล้วด้วย

ยังไม่ลืมเรื่องที่จะต้องไปไหว้เจ้าที่ ภารกิจเยอะไปหมด ลุกขึ้นมาด้วยความลนลาน รีบหาโทรศัพท์อาจจะเป็นเพื่อนสาวที่โทรมาตามให้ไปถึงตึกเรียนก่อนครึ่งชั่วโมงเพื่อความปลอดภัย เมื่อจับโทรศัพท์ได้เห็นเวลาตรงหน้าจอโทรศัพท์ก็โมโหมาก

“เที่ยงอะไรกันนี่เพิ่งเก้าโมงเช้านะคะ”

“นั่นแหละ สายแล้ว”

“แต่หนูนอนได้ไม่กี่ชั่วโมงเองนะ”

“เราต้องไปไหว้เจ้าที่ เดี๋ยวแกก็โกรธอีกหรอก”

“ไหว้เวลาไหนก็ได้ ขอนอนอีกชั่วโมงได้ไหม”

“มันสายแล้ว เป็นผู้หญิงอย่านอนตื่นสาย”

“พูดเหมือนปู่กับย่าหนูไม่มีผิด”ผิดแค่ในตอนที่อยู่กับปู่ย่าตีสี่ก็เรียกสายแล้ว ลืมไปว่าถ้าพี่พายยังมีชีวิตอยู่เขาก็คงอายุไล่เลี่ยกับปู่และย่า คนสมัยก่อนเป็นแบบนี้ทุกคนเลยหรือไง

“เอ้า!ก็ผู้ใหญ่สอนอะไรเขาหวังดีกันทั้งนั้นอ่ะ”

“ให้ลุกจากที่นอนเร็วๆมันหวังดีตรงไหนคะ”

“คนอื่นจะได้มองเราเป็นคนดียังไงล่ะ”

“ยังไงคะ อธิบายมาสิ”

“เถอะน่า ลุกเถอะ!”

“ค่ะ ลุงพาย ถ้าตื่นเช้าแล้วไปฆ่าคนถือว่าเป็นคนดีไหมคะ”

“ยังจะเถียงอีก ลุกได้แล้ว มันสายแล้ว”

“ชิ!”

ตั้งท่าจะเก็บที่นอนแต่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง การแจ้งเตือนสายที่ไม่ได้รับเป็นสิบๆสายและเบอร์ที่โทรเข้ามานี้นั้น แม้มันจะไม่มีบันทึกว่าเป็นเบอร์ของใคร แต่เราคุ้นเบอร์นี้และรู้ได้ทันทีว่าเบอร์นี้เป็นเบอร์ของย่านวลฉวี ย่าแท้ๆของเราเอง

ชาวาบที่หัวใจ ห้าปีผ่านไป จากวันนั้นที่เราทำตัวไม่ดี จากนั้นไม่เคยติดต่อกันอีกเลย แล้วย่ามีเหตุผลอะไรที่โทรมาในครั้งนี้ ถ้าไม่ใช่เรื่องพี่อิฐ คงมีคนคาบข่าวไปฟ้องปู่ย่าแน่นอน ป่านนี้คงรู้กันทั้งหมู่บ้านว่าเราเลิกกับพี่อิฐ ย่าคงเป็นขี้ปากชาวบ้านอีกแน่นอน และคงหนีไม่พ้นการโทรมาต่อว่าเราหรือไม่ก็ซ้ำเติมที่เรากับพี่อิฐไปกันไม่รอด

“แล้วใครโทรมา จะปล่อยให้มันดังอีกนานไหม หนวกหู”

“มิจฉาชีพน่ะ ไม่รับหรอก เดี๋ยวมันดูดเงินไป”เลี่ยงที่จะรับสายย่าและบล็อคไป ไม่เล่าอะไรให้พี่พายฟังถ้าเล่าก็คงโดนบ่นจนหูชา ดูทรงแล้วน่าจะเป็นร่างโคลนนิ่งของปู่ อาจจะมาพร้อมคำบ่นว่าที่คล้ายกัน

จากนั้นเราก็นอนต่อไม่ได้เพราะพี่พายยืนกอดอกมองดูอยู่อย่างนั้น ต้องลุกไปอาบน้ำ จากนั้นก็ให้พี่พายไปไหว้เจ้าที่เป็นเพื่อน

“เน่มันหลับทุกคาบ แต่ตอนสอบได้เต็มทุกวิชา”โดนัทเพื่อนสาวคนสนิทพูดขึ้น มันกระซิบกับกระป๋องเพื่อนสาวคนสนิทอีกคน ซึ่งเรานั่งอยู่ตรงกลางพวกมัน นินทายังไงให้ได้ยินทุกคำ

มือปิดปากหาวหวอดๆ นอนไม่พอจนงีบหลับ รู้ตัวอีกทีก็หมดคาบแล้ว ดีที่วันนี้เปลี่ยนมานั่งข้างหลังเลยรอดพ้นสายตาพิฆาตของอาจารย์ “ก็คนมันเก่งไงล่ะ ว๊าย! หล่นอีกแล้ว” โต๊ะเลคเชอร์เจ้ากรรมที่นั่งได้พอดีตัว ขยับตัวทีไรของก็หล่นรอบโต๊ะ ช่างน่าหงุดหงิด ต้องก้มลงไปเก็บปากกาอย่างทุลักทุเล

“เน่ แกคืนดีกับพี่อิฐเหรอ”

“ไม่นะ เลิกกันแล้วจะคืนดีทำไม”เราทำหน้างงๆ ทำไมจู่ๆโดนัทถามแบบนี้ ทั้งที่เราก็เล่าให้โดนัทฟังตลอด

“ใช่ ฉันเพิ่งเห็นพี่อิฐตั้งคบกับแจนอยู่”กระป๋องเปิดเฟสบุ๊คของพี่อิฐให้โดนัทดูเพื่อยืนยัน

“แล้วรอยดูดนั่นของใคร ใครเป็นคนทำ บอกมานะ”โดนัทเค้นคำตอบ

“ฮะ?”เราหยิบกระจกมาส่อง ตรงเนินอกของเรามีรอยที่พี่พายทำไว้เยอะตั้งแต่ที่โรงพยาบาล มันเป็นรอยจางแล้ว ไม่คิดว่าจะมีใครตาดีมองเห็นตอนก้มไปหยิบปากกา

“อ้อผีอำ”เราตอบด้วยความเขิน ยิ้มจนหน้าบาน อาการของเราทำให้คำตอบที่พูดออกไปไม่น่าเชื่อถือและถูกปัดตกไปโดยปริยาย

“ตายแล้ว! เพื่อนฉันพักจิ๋มได้กี่วันเนี่ยนะ ได้ผู้ใหม่อีกแล้ว ผีที่ไหนจะมาอำแบบนี้ แกบอกมานะว่าใครดูดนมแกมา”กระป๋องเซ้าซี้ด้วยความอยากรู้

“ผีไง”ใบหน้าแป้นแล้นขนาดนี้ยิ่งไม่มีใครเชื่อ

“มีผู้ใหม่ไม่บอกเพื่อนเหรอ”

“ไม่มี ก็บอกว่าผีอำไง”

“งั้นก็พาผีตัวนั้นมาเจอหน่อยเดี๋ยวสแกนให้ว่าดีเปล่า ผีใหญ่เปล่า อยากเห็นน่ะ”

“ฉันลืมไปเลยว่า ฉันจองทริปเที่ยวรับปิดเทอมไว้ อีกเดือนกว่าๆเราจะไปทริปเรือสำราญกันนะ ฉันพาพวกแกไปเที่ยวด้วย เป็นการเลี้ยงขอบคุณที่อยู่เคียงข้างกันในยามทุกข์ใจ ฉลองความโสดของฉันและฉลองสอบเสร็จด้วยเอาป่ะ”

“เปลี่ยนเรื่องเชียวนะ”

“แต่ฉันเปลี่ยนใจละ ฉันว่าเสาร์อาทิตย์ที่จะถึงนี้เราไปทะเลกันเลยดีกว่า พอดีร่างกายฉันต้องการน้ำาาา…”

“น้ำอะไรหว่า”กระป๋องยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“น้ำทะเล อยากไป ไปมันทั้งสองทริปเนี่ยแหละ ถือว่าพักผ่อนสมองในการอ่านหนังสือสอบด้วย”

“จริง ไปก็ไป”โดนัทเห็นด้วย

มือเรียวหยิบของบนโต๊ะเก็บของใส่กระเป๋า แม้ว่าหุ่นจะนางแบบแต่การออกจากโต๊ะเลคเชอร์นั่นแสนลำบาก“ไปกันเถอะ ไปห้างกัน พอดีว่าจะไปซื้อบิกินี่สักสามสี่ตัว ไปใส่ริมทะเล ยั่วผู้ชายดีกว่า”

ทั้งกระป๋องและโดนัทมองหน้ากันด้วยความสงสัย อึ้งไปชั่วขณะจนลืมเก็บของ คงจะไม่เชื่อว่าที่เราพูดเราจะทำจริงๆ โดนัทหันมาจับศีรษะเราเขย่าเบาๆ

“เน่ จมน้ำแล้วแซ่บขึ้นนะ ปกติแกแต่งตัวเรียบร้อย มาเรียนยังใส่กระโปรงยาวยันตาตุ่มนะ เชื้อโรคเข้าสมองมาเหรอ ปกติแกนี่แทบจะไม่มองเลยนะบิกินี่น่ะ”

“ก็พี่อิฐไม่อนุญาตและฉันก็ไม่ได้อยากใส่ แต่ตอนนี้โสด แค่อยากออกจากเซฟโซน”

.