EP.17เบบี๋

EP.17

พี่พายยังคงเงียบอยู่ แต่เรากำลังกลั้นขำ อันที่จริงก็พอรู้มาบ้างว่าปู่กับย่าอยากเจอเพราะแม่พี่อิฐเกริ่นให้ฟังบ่อยๆ การใช้เงินคนอื่นมันมีข้อเสีย แต่จริงๆแม่พี่อิฐก็คงเป็นห่วงเราที่เราออกมาใช้ชีวิตคนเดียว เขาถามไถ่เราตลอดว่าอยู่ที่ไหน เป็นไงบ้าง เข้าใจว่าเขาก็คงเป็นห่วงเราเหมือนลูกคนหนึ่ง ถ้าไม่ได้เงินจากเขา เขาก็คงทำเหมือนเดิมนั่นแหละเพราะเป็นห่วง เราก็ต้องบอกเขาตามจริงไปเพื่อไม่ให้เขาห่วงนัก

การที่เราผิดใจกับปู่และย่า เราถึงไม่มีที่พึ่งอื่น แม่พี่อิฐก็เห็นใจเป็นฝ่ายไปขอขมาปู่ให้ เพราะสงสารเรา เราเองจริงๆยังไม่พร้อมคุยกับปู่และย่า แต่จะหนีก็คงต้องหนีต่อไปเรื่อยๆ สู้เผชิญหน้าและยอมรับความผิดของตัวเองที่คิดน้อยและนี่เป็นโอกาสที่ดีที่จะได้เปิดตัวแฟนใหม่กับปู่ย่า อันนี้แหละที่เรียกว่ามัดมือชกของจริง

ปู่กับย่าเราก็อีโก้สูงพอตัว ไม่รู้แม่พี่อิฐไปพูดอย่างไรเขาถึงยอมมาหาถึงที่นี่ แต่แม่พี่อิฐให้สัญญากับเราว่า ปู่และย่าจะไม่ดุไม่ด่าเราอีก แค่นี้เราก็สบายใจ

“เอ้า! ยืนอึ้งอยู่ได้ นึกคำโกหกไม่ออกเหรอ”ปู่ถามพี่พายที่ไปต่อไม่ถูก

“…”

“ไอ้ตัวแสบของข้าน่ะ มันชอบเล่นเป็นเด็กอย่างนี้แหละ มันชอบปิดบังปู่มัน แต่เอ็งไม่ต้องกลัวข้าหรอกหนุ่ม ข้าไม่ว่าหลานหรอก มันจะมีแฟนใหม่ก็เป็นเรื่องปกติ”

“ผมไม่ชะ…”

“ไอ้นี่ ไม่ต้องแถแล้ว อยู่ด้วยกันขนาดนี้ สมัยนี้เรียกว่าผัวเมียกันแล้ว พูดความจริงมาเถอะ ปู่ไม่ว่าเน่หรอก เรื่องของวัยรุ่นปู่ไม่ยุ่งแล้ว แค่อยากมาหาหลาน คิดถึงมัน”

“เน่ อยู่ไหนลูก ย่าเอาขนมมาฝากด้วยนะ”

เสียงของย่ามันทำให้น้ำตารื้น เรารีบออกไปเจอพวกเขา เห็นพี่พายส่งสายตาดุเราเป็นอันดับแรก แต่มองข้ามไป เพราะอยากจะเข้าไปกอดปู่กับย่าอีกครั้ง

จากนั้นเราก็ขอขมาปู่และย่าที่ทำตัวไม่ดี ปู่บอกว่าจริงๆที่ไล่เราออกจากบ้านไม่คิดว่าเราจะไปจริงๆ แต่พอไปจริงก็ติดอีโก้สูง ไม่ง้อ ตัดหางปล่อยวัด แต่ก็ห่วงมาตลอด ยิ่งพอรู้ว่าเลิกกับพี่อิฐก็ยิ่งห่วง พวกเขาไม่มีใครซ้ำเติมเรา คงเป็นเพราะดีใจที่ได้เจอกันอีกครั้งและเพิ่งขอโทษเพิ่งให้อภัยกันไป แต่หากกลับไปอยู่ด้วย เรื่องนี้จะถูกรื้อวนมาทะเลาะแน่ๆ เรารู้จักนิสัยปู่ตัวเองดี

การเจอกันครั้งนี้จึงชวนปู่และย่ามาทานข้าวด้วย ส่วนเรื่องพี่พายนั้นก็เป็นท็อปปิคต่อไปที่จะคุยด้วย

“คบกันนานรึยัง”

“เดือนหนึ่งแล้วค่ะ”ปู่ถามพี่พาย แต่เราตอบเอง ปู่เชื่อแบบนั้น แล้วพี่พายก็ไม่แย้งแม้จะมีช่วงเวลาให้แย้งได้ตลอด

“ทำงานอะไรอ่ะเรา”

“ผมเป็นวิศวกรครับและขายชานมโบราณด้วยเสาร์อาทิตย์ บางทีก็เอาไปขายที่ทำงานบ้าง”พี่พายยิ้มให้ปู่เหมือนคนที่กำลังเกร็งเวลาอยู่ต่อหน้าผู้อาวุโส เขาดูไม่เป็นตัวเอง ไม่รู้เป็นอะไร เราจึงตักข้าวกับหมูกรอบชิ้นโตมาป้อน พี่พายทานมันอย่างเอร็ดอร่อย หันมาหาเราเขาดูผ่อนคลายมากกว่าที่สบตากับปู่ ปู่เราก็นักเลงเก่า โหดพอตัว สงสัยกำลังกลัวปู่ ผีพรายผู้ไม่กลัวใคร มาแพ้ทางปู่เราเนี่ยนะ

“ขยันดีนะ งานยุ่งก็มีเวลาให้แฟนด้วย ปู่ชอบ ดูเป็นผู้เป็นคนดี”ปู่ท่าทางจะปลื้มว่าที่หลานเขยมาก คงเป็นเพราะพี่พายดูดี มีภูมิฐาน เป็นผู้ใหญ่มากกว่าพี่อิฐ พี่อิฐภายนอกดูเป็นเด็กวัยรุ่นทั่วไปที่รวยเพราะเงินพ่อแม่ด้วย ช่วงวัยนั้นมันจึงเป็นเด็กวัยรุ่นสองคนที่ไม่รู้จะพากันไปรอดไหม และดูไร้อนาคต ไม่น่าฝากชีวิตไว้ เขาคิดเห็นตามประสาผู้ใหญ่ที่เป็นห่วงและคอยเตือนมาตลอด

“ขอบคุณครับ”

“เน่น่ะ มันรักใครรักจริง รักมากด้วย ยังไงก็ดูแลน้องให้ดี เอ็งจะดูแลหลานข้าได้ดีใช่ไหม”

“ที่ดูแลมาผมคิดว่าผมดูแลน้องดีมากครับ”

“เออ ฝากดูแลนังหนูมันด้วย หวังว่าจะดูแลกันไปให้ตลอดรอดฝั่งนะ อย่าทิ้งมันล่ะ รักมันมากๆด้วย”

“ครับ”

“เขินเหรอ ยิ้มออกมาก็ได้”ปู่แซวพี่พายเหมือนเขาสัมผัสอะไรได้บางอย่าง ซึ่งโดนถามแบบนั้นพี่พายก็ทำเป็นมองไม่เห็นเราที่กำลังจ้องอยู่เลย

“ผมว่าทานข้าวกันต่อดีกว่าครับ ผมทำอาหารเอง ปู่กับย่าลองชิมดูครับ”พี่พายตักกับข้าวให้ทุกคนบนโต๊ะ จากนั้นเปลี่ยนบทสนทนาเป็นคุยสัพเพเหระ จนกระทั่งทานข้าวอิ่ม ปู่และย่าก็กลับไป เขามาธุระแถวนี้เลยแวะมาหาเราแค่นั้น

“ไอ้ตัวแสบ~”พี่พายทำตาขวางใส่เรา สายตาคาดโทษนั้นมันทำให้เราระเบิดหัวเราะออกมาดังลั่น ดึงมือพี่พายให้มานั่งลงที่โซฟาเดียวกัน ส่งสายตาออดอ้อนให้เขาไม่เอาความ

“ไอ้เด็กที่แสบขนาดนี้ เป็นของคุณนะ”

“ไอ้เด็กแสบมันน่าตีจริงๆ~”โดนหยุมหัว พี่พายวางมือบนหัวขยุ้มกลุ่มผมและเขย่าหัวเบาๆเพื่อกลั่นแกล้งเรา เราจึงแกล้งเขาคืน จุ๊บปากไปทีหนึ่ง ที่บอกว่าแกล้งน่ะ เดี๋ยวนี้พี่พายมีอาการเขินเวลาเราหยอกเล่นอย่างนี้ด้วย

“ดูแลแฟนคนนี้ให้ดีด้วยนะคะลุงพาย”

“ที่ตอบไปแบบนั้นเพราะถ้าตอบอย่างอื่นก็ตายน่ะสิ”

ลืมเหรอว่าตัวเองตายไปแล้ว แก่แล้วก็อย่างนี้แหละขี้หลงขี้ลืม “ไม่ชอบหนูบ้างเลยเหรอ ไม่อยากดูแลหนูจริงๆเหรอ ถึงตอบแค่กันตาย กันโดนว่า”เราตีหน้าเศร้าบีบน้ำตาดึงดราม่ารอบที่สอง จนพี่พายตกใจกับอารมณ์ของเราที่เปลี่ยนไปกะทันหัน“หนูคิดไปเองฝ่ายเดียวอย่างนั้นสิ น่าน้อยใจชะมัด ถ้าเป็นอย่างนั้นจะรับคำที่ปู่ฝากฝังทำไม ทำไมไม่พูดไปเลยว่าเราไม่ใช่แฟนกัน ที่ทำทุกอย่างให้เพราะหนูบังคับ พูดแบบนี้ยิ่งให้ความหวังหนูนะ”

“เล่นละครอีกเปล่าเนี่ย”ถึงคำถามมันจะไม่สร้างสรรค์แต่พี่พายก็ดึงเราเข้าไปกอด หอมหัวเบาๆด้วย คนใจง่ายอย่างเนเน่ก็ชอบสิ แต่ไหนๆเขากล่าวหาแบบนั้นก็เล่นละครต่ออีกหน่อยเพื่อบอกว่าเราต้องการอะไร

“ไม่ได้เล่น น้อยใจจริง หนูรักพี่พายแค่ฝ่ายเดียว พี่พายไม่เคยรักหนูเลย มีแต่หนูที่ต้องการพี่พาย พี่พายเคยต้องการหนูบ้างไหม”

“มันเร็วไป บอกแล้วไง”

“เดือนหนึ่งแล้ว ต้องนานแค่ไหนถึงเรียกว่าแฟนได้ พี่ทำทุกอย่างเหมือนแฟนหนูเลย แต่ทำไมไม่ยอมเรียกแฟนซะที พี่ก็เคยมีแฟนนะ ไม่ใช่ไม่เคย พี่น่าจะเข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงนะ”

“…”

“ผู้หญิงสมัยนี้อยู่แบบไม่มีสถานะไม่ได้นะ เป็นห่วง หวงหนู หึงหนู ก็ไม่ยอมพูดเอาแต่แถ หนูมีหัวใจ ไม่ใช่ว่าจะยอมให้พี่ทำอะไรตามใจชอบได้นะ จะเล่นตัวกับหนูอีกนานไหม”

“…”

“หรือหนูจะต้องส่งจดหมายจีบเหรอคะ พี่ชอบแบบนั้นหนูทำให้ได้นะ จะหมดค่าซองจดหมายอีกเท่าไรหนูก็ยอม”

“เดี๋ยวทำรายงานให้”เด็กนี่น่าเอ็นดูชะมัด ทำเป็นตะบึงตะบอน ไม่รู้ทำไมน่าแกล้งขนาดนี้

“เปลี่ยนเรื่องอีกแล้ว หนูงอนนะ”

“ก็หนูพูดมาตลอดไม่ใช่เหรอว่าอยากมีโมเมนต์แฟนทำการบ้านให้ เนี่ยพี่ก็จะทำให้ไง”ว่าจบผมก็ยักคิ้วอย่างยียวน บิดแก้มเด็กขี้งอนอย่างมันมือ

“หมายความว่าไงคะ”

หน้าผมเหมือนคนกำลังกวนประสาทมากขนาดนั้นเลยเหรอ เธอถึงไม่อยากจะเชื่อ ผมไม่ตอบอะไร หยิบโน๊ตบุ๊คของน้องมาเปิดรอทำงานให้ เครื่องมือสมัยนี้ก็ใช้ไม่ค่อยเป็นแต่จะพยายามช่วย ไม่ทันไรโน๊ตบุ๊คบนตักก็ถูกเด็กแสบเอาออกไป เธอเข้ามานั่งตรงนั้นแทน

“ยอมเป็นแฟนหนูแล้วเหรอ น่ารักจัง”ใบหน้าจิ้มลิ้มแดงระเรื่อ เธอยิ้มแป้นแล้นได้แล้ว หายไวจริงๆ

“พี่ก็แค่ยังไม่เข้าใจความรักแบบวัยรุ่นสมัยนี้ มันเร็วไป พี่เองก็ยังไม่รู้จักหนูดีพอ แต่ถ้าหนูต้องการให้เราเป็นแฟนกัน พี่ไม่ขัดแล้วก็ได้ เล่นมัดมือชกขนาดนี้พี่จะขัดได้ไง”

“เบบี๋ของหนูน่ารักที่สุดเลย” น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความดีใจ เธอฟัดแก้มผมหลายครั้งทั้งซ้ายและขวา เนเน่ดีใจมากๆและยิ่งโหยหามากขึ้นทั้งที่ก็หอมก็จุ๊บกันอยู่ทุกวัน

“อะไรอีกล่ะ เบบี๋น่ะ”

“เมื่อกี้พี่แทนตัวเน่ว่าหนู งั้นหนูเรียกพี่ว่าเบบี๋ หรือจะเรียกสั้นๆว่าบี๋ก็ได้ คนสมัยนี้เขาเรียกแฟนแบบนี้กันทั้งนั้น”

“ไม่เอาอ่ะ มันไม่เหมาะกับพี่ เรียกชื่อเหมือนเดิมเถอะ”

“งั้นพี่เรียกหนูว่าบี๋”

“ไม่ เรียกว่าคนรักดีกว่า”

“โคตรเชยเลย”

“ไม่เชย น้องเนเน่เป็นคนรักของพี่พาย ชอบไหม”

“ไม่ชอบ แต่ถ้าออกมาจากปากพี่ก็ไม่เป็นไร”

คำพูดสวนทางกับการกระทำ ไอ้เด็กบนตักทำหน้าไม่พอใจ ทำได้แค่หอมแก้มไปทีหนึ่งเพื่อง้องอน เธอบอกว่ามันไม่หาย จะอีกสิบทีก็ไม่หาย ผมก็หอมให้ยี่สิบที จนในที่สุดเด็กนี่ยอมยิ้มให้ กลับมาร่าเริงเหมือนเดิมแล้ว เห็นรอยยิ้มเนเน่ก็มีความสุข

หากเป็นสมัยผมวัยรุ่นคงต้องรอให้ความรักสุกงอมมากกว่านี้ถึงจะใช้คำว่าแฟนได้ แม้ว่าตอนนี้ความรู้สึกแบบคนรักยังไม่มากพอแต่ตอนนี้ไม่อยากให้เนเน่น้อยใจและผมก็เชื่อว่าผมจะมีความรู้สึกกับเนเน่เพิ่มมากขึ้นทุกวัน ส่วนเรื่องกฎที่ผิดมานับครั้งไม่ถ้วนน่ะ จะว่าไปมันไม่เป็นไรก็จริง ถ้าไม่มีใครรู้ ‘ใคร’ในที่นี้คือผู้ที่เป็นวิญญาณเหมือนกัน และคงต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับตลอดไป