EP.7 อันเท่านิ้วก้อยจะพาใครขึ้นสวรรค์ได้

EP.7

“จริงรึเปล่าาาา”

“จริงค่ะ พรุ่งนี้ไปพิสูจน์กันว่าหนูมูฟออนได้ พรุ่งนี้ต้องไปเก็บของบ้านพี่อิฐ พี่ต้องไปช่วยหนูด้วย”

“ช่วยเช็ดน้ำตา หรือช่วยหิ้วปีกดี”

“โถ่ ไม่เชื่อเหรอว่าหนูเข้มแข็งขึ้นมานิดนึงแล้ว”

“ไม่เชื่อ”

“ชิ!”

“นอนได้แล้ว มันดึกแล้ว เดี๋ยวไข้ไม่หายนะ”

“เปลี่ยนมาเป็นนอนด้วยกันไหม”

“จองที่เที่ยวได้วันไหน”

“เปลี่ยนเรื่องเก่งนะคะ”

“อยากไปเที่ยว”

“ทริปนี้ต้องจองล่วงหน้านานอยู่ค่ะ แต่ระหว่างนี้พี่พายต้องมาช่วยหนูจัดห้อง และหาที่อยู่ใหม่ หนูเนี่ยขี้เกียจขนของเอง พี่พายต้องมาช่วย ห้ามหนี!”

“ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”

วันต่อมา

อาการไข้หายไปหลังจากได้นอนเต็มอิ่ม หลังจากเคลียร์ค่ารักษาพยาบาลเสร็จ อิสระก็เป็นของเรา กำแบล็กการ์ดในมือแน่นด้วยความตื่นเต้น ปฏิเสธการช่วยเหลือในการเดินทางจากคนของเอมิกา เดินทางไปมหาวิทยาลัยโดยแท็กซี่เพื่อไปเคลียร์งานและหาที่พักใกล้ๆ เพื่อเตรียมไว้ขนของเข้า ราคาไม่ต้องนักศึกษาเพราะมีกำลังที่จะจ่าย เอาห้องที่มีอ่างอาบน้ำ เพื่อผลประโยชน์ระยะยาว

ระหว่างทางเจอแผงลอตเตอรี่ บังคับให้พี่พายเลือกใบที่ถูกรางวัลที่หนึ่งให้ ซึ่งพี่พายก็ชี้มามั่วๆ หวังว่าจะไม่โดนผีหลอก และหวังว่าจะได้เป็นเศรษฐีหน้าใหม่จะได้ไม่ต้องพึ่งเงินจากคนอื่น

รถแท็กซี่มาจอดหน้าบ้านพี่อิฐในเวลาหกโมงเย็นพอดี ส่วนพี่พายก็ทำตามคำสั่งอย่างว่าง่ายเดินมาจากข้างหลังแล้วมาสะกิดเราเพื่อไม่ให้เราตกใจ

“แล้วพวกเขาจะเห็นพี่ไหม”

“พี่ไม่อยากให้ใครเห็นพวกมันก็ไม่เห็น”

“ต้องขอเจ้าที่ไหม ถึงจะเข้าบ้านได้”

“ไม่ต้อง ที่นี่พี่อยู่มาก่อนเจ้าที่อีก”คงเป็นเพราะบ้านพี่อิฐก็อยู่ในบริเวณสวนผลไม้ของเขา และพี่พายผู้สิงสถิตอยู่ที่นี่นานจึงเข้าออกได้สบาย เราเห็นพี่พายยืนคุยกับใครไม่รู้ ซึ่งเรามองไม่เห็น สงสัยจะเชคแฮนด์กับเจ้าที่ รู้สึกแปลกๆนิดหน่อยจึงไม่อยากเสียมารยาทมองเขาคุยกัน เดี๋ยวเจ้าที่เล่นงาน

รถที่จ้างมาขนของมาพอดี เราสูดหายใจเข้าลึกๆหายใจออกยาวๆเพื่อเตรียมใจ ก่อนจะก้าวขาเดินเข้าไปในรั้วบ้าน เสียงทักทายของพนักงานที่กำลังตัดหญ้าหน้าบ้านทำให้เราเบาใจลง แต่สิ่งที่หนักใจก็คือตอนนี้แจนยืนอยู่หน้าบ้านพร้อมกองเสื้อผ้าเราบางส่วน เรารีบเอามันไปใส่ในรถ แล้วเดินเข้าบ้านซึ่งแจนก็รอหาเรื่อง

“รีบๆมาเก็บของข้างในหน่อยสิ ฉันเบื่อข้าวของของเธอเต็มทีแล้ว อยากจะเอาของของตัวเองมาวาง”

“เธอก็อย่ามาขวางฉันสิ ฉันจะเข้าไปในบ้าน”

“ได้ ฉันไม่ขวางก็ได้ แต่ตั้งแต่ที่แกเก็บของออกไปจากที่นี่เสร็จ แกไม่มีสิทธิ์ได้มาเหยียบบ้านหลังนี้อีกนะ เพราะว่าพี่อิฐไม่อนุญาต”

“แจน เผื่อเน่หิว ให้แวะมากินข้าวบ้างได้สงสาร”พี่อิฐเดินมาพร้อมใบหน้ายิ้มแย้ม หยอกเล่นกับแจนสนุกสนาน แค่เห็นหน้าพี่อิฐก็รู้สึกเจ็บตรงกลางใจขึ้นมา แต่พอหันไปมองพี่พายมันก็ทุเลาลง พี่พายยักคิ้วให้ ส่งกำลังใจไหมไม่รู้แต่มันทำให้เราอารมณ์ดี

“ถ้าหิวข้าวก็ได้ แต่ถ้าหิวพี่อิฐ แจนไม่ให้”

“พี่ก็คงให้แจนกินแค่คนเดียว”พี่อิฐยิ้มให้แจน พอหันมาทางเราเขาก็ทำหน้านิ่ง“เป็นไงบ้างเน่ จมน้ำเป็นไงบ้าง” เขาไม่ได้สงสารเหมือนจะซ้ำเติมเสียมากกว่า

“สวัสดีค่ะคุณอิษรา ฉันสบายดี ปลอดภัยดีค่ะ เก็บความห่วงใยจอมปลอมไปเถอะค่ะ”

พี่พายปรบมือให้รัวๆ เขาไม่คิดว่าเราจะเย็นชากับพี่อิฐได้ขนาดนี้

“ก็ดี แล้วอย่าไปทำแบบนี้อีกนะ เป็นภาระของคนอื่นเปล่าๆ”

“ค่ะ คุณอิฐ ต่อไปฉันจะไม่เป็นภาระคุณแล้ว”

“แล้วจะยืนบื้ออยู่อีกนานไหม รีบไปเก็บของสิ”

“ค่ะ คุณแจน”

“เชื้อโรคเข้าสมองเหรอถึงพูดจาเพี้ยนๆ”ทั้งพี่อิฐและแจนหัวเราะกับท่าทางของเราที่ดูนิ่งเฉยจนผิดปกติ พวกเขาตั้งใจกระแนะกระแหนเรา ถ้าตอนนี้เราไม่แข็งแรงมากพอ คงร้องไห้ไปแล้ว แต่ตอนนี้ไม่มีน้ำตา แค่เจ็บใจ

“คุณอิฐคะ คุณก็ควรไปหาพระบ้างนะคะ บางทีคุณอาจจะโดนของอยู่ก็ได้”

“ไม่มีปัญญาทำให้ผู้ชายหลงรักเหมือนเดิมก็กล่าวหาคนอื่นเหรอว่าทำของใส่”

“หรือว่าไม่จริง คุณอิฐเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือขนาดนี้เพราะคนอย่างเธอทำของใส่แน่นอน”

“คุณเนเน่คะ สติค่ะ ฉันแซ่บ ฉันดี ฉันให้คุณอิษราได้ทุกอย่าง คุณอิฐก็เลยหลงและรักมาก ดูตัวเองเถอะนะคะ ว่าทำหน้าที่แฟนไม่ดีรึเปล่า เขาถึงได้ไม่เอา บกพร่องเรื่องบนเตียงขนาดนี้ จืดชืดขนาดนี้ ผู้ชายเขาถึงไม่อยากอยู่ด้วย”

อารมณ์เสียกับคำพูดของแจน จะด่าว่าอะไรก็ได้ แต่จะมาบอกว่าเราบกพร่องเรื่องบนเตียงไม่ได้ เราชอบมันยิ่งกว่าอะไรดี แต่ไม่ใช่การสวิงกิ้ง “ฉันคิดว่า ฉันทำหน้าที่แฟนได้ดีที่สุดแหละ ที่เธอพูดมาน่ะ หนังคนละม้วนเลยนะ แล้วเธอเองน่ะที่หน้าด้านมาแย่งของคนอื่น พวกที่ชอบแย่งคนมีเจ้าของจะต้องตกนรกหมกไหม้”

“นรกหน้าตาเป็นยังไง เห็นแต่สววรค์”เห็นท่าทางยียวนของแจนเรายิ่งเดือดดาล อยากจะฟาดหน้าสักที แต่ถ้าแจนสู้กลับก็ไม่รู้จะรับมือไหวไหม

“สวรรค์เหรอ อันเท่านิ้วก้อยจะพาใครขึ้นสวรรค์ได้”

“เน่!ทำไมพูดจาแบบนี้วะ”พี่อิฐดูไม่พอใจมากๆที่เราพูดความจริงออกมา เรากลั้นขำเมื่อเห็นท่าทางเกรี้ยวกราดนั้นส่วนพี่พายระเบิดมันออกมาแล้วดังลั่น

“ความจริงค่ะ และฉันไม่ขอเสวนากับคนที่นิสัยเสียละกัน ฉันจะไปเก็บของ”

“เร็วๆเลย ก็ไม่อยากให้เธออยู่นานนักหรอก”

“กลัวอิฐง้อฉันเหรอ ถ้าเขาเห็นหน้าฉันมากๆเขาคงอยากกลับมา”

“มั่นหน้า! ถามเขารึยังว่าเขาอยากกลับไหม”

“ถึงเขากลับมา ฉันก็ไม่เอา ขอให้เธอกินของเหลือให้อร่อย ขอให้นิ้วก้อยยาวขึ้นนะ”

พี่พายวาร์ปมาปรากฏตัวข้างพี่อิฐ เขาส่ายใบหน้าด้วยความรำคาญ เสียงของเรากับแจนมันดังจนแสบแก้วหู มีคนเข้ามาแอบฟังเพียบแต่ไม่มีใครกล้าเข้ามาห้าม

พี่พายนั่งยองๆข้างพี่อิฐที่ยืนดูเรากับแจนเถียงกัน เขาชูนิ้วก้อยของตัวเองขึ้นมาสลับกับมองเป้ากางเกงพี่อิฐ “เน่ ของมันเท่านิ้วก้อยจริงเหรอวะ เล็กมากเลยนะนั่น เข้าไปมันมีความรู้สึกเหรอ” พี่พายหลุดขำออกมาเสียงดัง“แจนมันชอบนิ้วก้อย เหอะ! โคตรประหลาด รึว่าตอนมันแข็งมันจะใหญ่กว่านี้”

“…”

“น้องวาดรูปเสมือนจริงใช่ไหม พี่อยากรู้ว่ะว่าของจริงมันเท่านิ้วก้อยพี่รึเปล่า”พี่พายจับที่ซิปกางเกงพี่อิฐ เขาค่อยๆรูดซิปกางเกงพี่อิฐลง ซึ่งมองผ่านเนื้อผ้ากางเกงชั้นในคงไม่เห็น พี่พายจึงลุกขึ้นแล้วใช้เท้าลูบที่เป้าพี่อิฐ

“มันมีอยู่เหรอ ไม่เห็นสัมผัสได้เลย มันซ่อนอยู่ตรงไหน ออกมาหน่อย ออกมา”

“อึก!”เมื่อพี่พายใช้เท้าตบเบาๆพี่อิฐก็ร้องเสียงดังจนแจนตกใจ เขาจุกหน่วงจนตัวคดงอ แล้วล้มลงนั่งกุมเป้าตัวเอง แจนก็รีบเข้าไปดูแฟนตัวเอง

“พี่อิฐเป็นไรคะ”

“อยู่ๆพี่ก็จุก เป็นอะไรวะ อึก! เป็นอีกแล้ว”

ภาพมันน่ารำคาญตา ไม่อยากเห็นนักจึงไปเก็บของ ระหว่างที่เราเก็บของพี่อิฐและแจนก็นั่งมองเราอยู่อย่างนั้น พี่อิฐก็ยังจุกไม่หาย เดินไปไหนไม่ได้ แจนก็ปรนนิบัติอย่างดีเหมือนว่าแจนกำลังเย้ยเราอยู่ กำลังแสดงว่าดูแลกันดีและกำลังมีความสุขกันมาก

เราไม่อยากสนใจแต่ได้ยินเสียงคุยหงุงหงิงกันตลอดซึ่งมันระคายหู อยากออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุดแต่ใช้เวลาเก็บของสำคัญๆอยู่อีกเกือบชั่วโมง ระหว่างนั้นก็ไม่ได้มองว่าพี่พายไปซนที่ไหน ต้องรีบทำเวลาเพราะอยากกลับไปนอนพักผ่อนแล้ว

“อ๊ากกกกกกก!”เสียงร้องลั่นด้วยความเจ็บปวดของพี่อิฐทำให้เราตกใจ หันไปดูมันก็ไม่เกินความคาดหมาย พี่พายยืนเหยียบเป้าพี่อิฐอยู่

“ไอ้คนเจ้าชู้! ไอ้จู๋เท่ารูเข็ม!”เขาเตะอัดราวกับเตะฟุตบอลให้เข้าโกล เต็มเหนี่ยว สะใจ เหมือนพี่พายได้ระบายความไม่พอใจแทนเราไปหมดแล้ว