EP.7 เปิดซองน้ำตาล

สองชั่วโมงผ่านไป…

คอนโดเอ็นเอ เป็นคอนโดหรูใจกลางเมือง เป็นที่พักอาศัยสำหรับคนตัวเล็ก เธอเลือกซื้อที่นี่ด้วยเงินของตัวเอง เป็นเงินเก็บเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่เธอเคยได้จากพ่อแม่ ภายในห้องมีสิ่งของอำนวยความสะดวกครบทุกอย่าง ฝุ่นเป็นผู้หญิงที่ไม่ติดของแพง กินอะไรก็ได้ง่าย ๆ เสื้อผ้าอะไรก็ได้ใส่ได้หมด เธอเป็นคนลุย ๆ

ครืด~~~ ครืด~~~

หลังจากที่ประตูห้องถูกเปิดเข้ามา ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่โทรศัพท์มือถือของเธอส่งเสียงดังขึ้น คนตัวเล็กล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าสะพายใบเล็ก ก่อนที่จะหยิบมือถือออกมา ทันทีที่เห็นว่าปลายสายเป็นใครคนตัวเล็กก็คลี่ยิ้มออกมาทันที

“สวัสดีค่ะ คนสวยรับสายค่ะ” คนตัวเล็กเอ่ยยิ้ม ๆ พร้อมกับปิดประตูลง

(วางตอนนี้ทันไหมครับ) เป็นเสียงของชายวัยกลางคน อายุประมาณสี่สิบต้น ๆ

“ไม่ทันแล้วค่ะ เพราะความคิดถึงเริ่มทำงานแล้ว” คุยไปด้วย เดินเก็บของไปด้วย

(ทำอะไรอยู่)

“คิดถึงคนถามอยู่ค่ะ”

(ปากหวานไม่เปลี่ยนจริง ๆ ไอ้เด็กคนนี้)

“ฮ่า ๆ แล้วแม่ละคะ”

(แม่ออกไปตลาดกับพี่มีน)

“แล้วพ่อทำอะไรอยู่คะ”

(กำลังจะไปอาบน้ำ คิดถึงเลยโทรหา)

“ฮ่า ๆ งั้นพ่อไปอาบก่อน เดี๋ยวหนูก็จะไปเหมือนกันค่ะ”

(โอเค แล้วเดี๋ยวไว้พ่อโทรหาใหม่นะ)

“รับทราบค่ะ รักนะคะ”

หลังจากที่บทสนทนาของพ่อลูกจบลง ร่างเล็กก็เดินหายเข้าไปในห้องน้ำเปิดน้ำใส่อ่างอาบน้ำ ก่อนที่จะเลื่อนตัวเองมายืนที่กระจก ถอดเสื้อผ้าออกที่ล่ะชิ้นจนเห็นเรือนร่างของตัวเอง เธอเป็นผู้หญิงที่สวย สวยทั้งภายนอกแล้วก็ภายใน เธอมีสัดส่วนที่ยั่วยวน มีส่วนเว้าส่วนโครงที่รับกับรูปร่างหน้าตาได้อย่างดี

“อาจารย์ซัน” สายตาของหญิงสาวยังคงจ้องมองที่กระจกเช่นเดิม ทว่าในหัวกลับนึกถึงวันวาน วันวานที่เคยเร่าร้อน วันวานที่เคยยั่วยวนเขา

“หยุดคิด เขาคืออาจารย์” คนตัวเล็กส่ายหัวไปมาสลัดความคิดให้ออกจากหัว ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองเพดานห้องน้ำ หลับตาลงช้า ๆ ใช้สมาธิให้เลิกคิดถึงเรื่องนั่น

ผ่านไปเพียงสองสามนาที ร่างเล็กก็ค่อย ๆ เดินลงไปในอ่างอาบน้ำ นั่งลงให้ทั้งตัวได้สัมผัสกับพื้นผิวน้ำ ก่อนที่จะเอนตัวลงนอนเพื่อที่จะให้ตัวเองผ่อนคลาย

“หนูจะเป็นสัตว์เล็กที่ทำให้คุณหลงจนไปไหนไม่ได้” คนตัวเล็กบ่นพึมพำออกมาก่อนที่จะหลับตาลง

หลายนาทีผ่านไปที่ร่างเล็กยังคงนอนแช่น้ำอย่างผ่อนคลายสบายใจอยู่ในอ่างอาบน้ำ ก็สะดุ้งตัวตื่นขึ้นอย่างตื่นตกใจ น้ำตาเอ่อคลอ รู้สึกใจเสียไปกับฝันร้ายที่ตัวเองเพิ่งฝันถึงเพียงเมื่อครู่

“ไม่มีอะไร แค่ฝันร้ายเอง” ฝุ่นเอ่ยปลอบใจตัวเอง ก่อนที่จะยันตัวลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำ เดินตรงไปที่ใต้ฝักบัวเปิดน้ำให้รินไหลผ่านเรือนร่างอันสวยงามของตัวเอง

ใช้เวลาเพียงครู่เดียวเท่านั้น ร่างเล็กก็อาบน้ำเสร็จเรียบร้อย เดินพันผ้าขนหนูสีเทาออกจากห้องมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง

ติ๊ง!

เสียงข้อความทางแอพพลิเคชั่นไลน์เด้งขึ้น ทำให้คนตัวเล็กที่ยืนส่องกระจกอยู่หันกลับไปมองโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนที่นอน ก่อนที่จะเดินเข้าไปใกล้

s : เปิดซองหรือยัง

ร่างเล็กยืนจ้องมองโทรศัพท์พร้อมกับเรียวคิ้วที่เริ่มขมวดเข้าหากัน ก็ที่จะพิมพ์ตอบกลับไป

dust : ใครคะ?

s : คนครับ

dust : กวน…ค่ะ

s : ลามปาม!

คนตัวเล็กเลือกที่จะโยนโทรศัพท์มือถือไปบนที่นอนเหมือนเดิม ก่อนที่จะหันกลับไปมองที่กระจกตามเดิม ทว่าเสียงของโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

ติ๊ง!

s : ปิดม่านด้วย

dust : ไอ้โรคจิต (พิมพ์ตอบกลับพร้อมกับเอ่ยปากด่าออกเสียง)

หญิงสาวเลือกที่จะกดบล็อกไลน์คนนั้นก่อนที่จะวางโทรศัพท์ลงที่เดิม แล้วเดินเข้าไปหาม่าน มือเรียวเล็กยกขึ้นรูดม่านปิด ก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในห้องแต่งตัว

ห้องของคนตัวเล็กเป็นห้องชุดที่ใหญ่ที่สุดในคอนโด มีระเบียงที่ติดกับห้อง ด้านนอกของระเบียงคนตัวเล็กทำเป็นที่นั่งกินนั่งเล่น แล้วก็สำหรับพักผ่อนหย่อนใจ ซึ่งตรงข้ามกับระเบียงเป็นตึกคอนโดอีกตึกที่ตั้งอยู่ตรงข้ามกัน ซึ่งตึกนั่นเป็นคอนโดที่มีราคาแพงกว่าเป็นสองเท่าตัว แล้วก็สวยกว่า

หลังจากที่เธอแต่งตัวเสร็จอยู่ในชุดที่สบาย ๆ ชุดบอลสีน้ำเงินเป็นชุดที่เธอชอบใส่มากที่สุด คนตัวเล็กบอกว่ามันเป็นชุดที่สะดวกสบายที่สุดแล้ว ร่างเล็กเดินออกมาจากห้องแต่งตัว เดินตรงเข้ามาที่ซองน้ำตาลที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียง เอื้อมมือเล็กไปหยิบขึ้นมาเปิดดูกระดาษด้านใน ทันทีที่เห็นว่าด้านในเขียนว่าอะไร ร่างเล็กก็ขมวดคิ้วทันที

: ทานข้าวเป็นเพื่อนผม //จากซัน

“ถามจริง” มองกระดาษสีขาวที่อยู่ในมือ ก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกหาเพื่อน โทรออกเพียงไม่นานปลายสายก็กดรับสายทันที

(ว่า)

“มึงเปิดซองที่อาจารย์ให้มายัง” เอ่ยถามฟ้าทันทีที่ร่างเล็กรับสาย

(ยัง มึงเปิดแล้วเหรอ?) ฟ้าเอ่ยถามกลับ

“อืม”

(แล้ว?)

“ให้กูไปกินข้าวเป็นเพื่อน” ปากก็พูด ตาก็มองกระดาษ

(ฮ่า ๆ)

“แล้วคือยังไง ต้องไปเหรอ”

(ไม่ไปก็โดนหักคะแนน)

“ช่วยกูได้เยอะเลยอีสัด!”

(แค่นี้แหละ ทำธุระอยู่)

สิ้นประโยคของฟ้าสายก็ตัดไป คนตัวเล็กถึงขั้นนั่งกุมขมับอยู่บนเตียงก่อนที่จะทิ้งตัวล้มลงนอนบนเตียงไป นอนหงายมองเพดานห้องก่อนที่จะยกกระดาษขึ้นมาดูแล้วเอ่ยทวนข้อความบนกระดาษ

“ทานข้าวเป็นเพื่อนผม ฮึ! ยอมโดนหักคะแนนดีกว่า” คนตัวเล็กบ่นพึมพำอยู่บนเตียงนอน ก่อนที่จะวางกระดาษลงบนหัวเตียง แล้วหันหลังให้กระดาษแทน ก่อนที่จะหลับตาลงช้า ๆ

เวลา 02:25 นาที

เรือนร่างเบาะบางที่นอนหลับพริ้มอยู่ใต้ผ้าห่มเริ่มขยับตัว พลิกซ้ายพลิกขวาเพราะรู้สึกว่าตัวเองกำลังหิว เพราะตั้งแต่กลับเข้าห้องมาคนตัวเล็กก็ยังไม่ได้ทานอะไรเลยสักอย่าง แม้กระทั่งน้ำเปล่า ร่างเล็กลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนที่จะเอื้อมมือไปเปิดไฟที่หัวเตียง ร่างเล็กพยายามปรับสายตาให้เข้ากับความสว่างของห้อง

“ถามจริง หิวตอนตีสองเนี่ยนะ” บ่นพึมพำออกมาเล็กน้อยก่อนที่จะยันตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง เดินออกจากห้องนอนแล้วตรงไปที่เคาน์เตอร์ครัว เปิดตู้เย็นมองหาของทาน ทว่าในตู้เย็นมีแต่อาหารสดถ้าจะกินก็ต้องทำกินเอง

คนตัวเล็กเลือกที่จะปิดตู้เย็นลงแล้วเดินกลับเข้ามาในห้อง หยิบกระเป๋าสตางค์ใบเล็กพร้อมกับคีย์การ์ดของห้อง ก่อนที่จะเดินออกจากห้อง ใช้เวลาเพียงสิบนาทีร่างเล็กก็เดินมาถึงเซเว่นที่อยู่หน้าซอย เซเว่นไม่ได้อยู่ไกลจากคอนโดมาเท่าไรเลยเลือกที่จะเดินออกมาแทนการใช้รถ

เลือกเดินซื้อของกินอยู่ในเซเว่นเพียงยี่สิบนาทีเท่านั้น ก็ได้ของกิน นม ขนม น้ำ เต็มตะกร้าก่อนที่จะเดินไปจ่ายเงินที่หน้าเคาน์เตอร์คิดเงิน

“ของผมด้วยครับ คิดรวมกันเลย” เสียงผู้ชายดังขึ้นจากทางด้านหลัง ก่อนที่จะมีมือหนายื่นขวดน้ำดื่มมาวางลงที่เคาน์เตอร์

“…” คนตัวเล็กหันกลับไปมองตามเสียง ทำให้เธอชนเข้ากับแผงอกของเขาทันที

“ซุ่มซ่าม!” ดร.ซัน เอ่ยตำหนิด้วยน้ำเสียงดุ ๆ

ทันทีที่คิดเงินเสร็จจ่ายเงินเสร็จ ดร.ซัน ก่อนเดินหายออกไปจากเซเว่นทันที คนตัวเล็กรับของจากพนักงานเดินถือถุงออกมา ก่อนที่จะมองหาเขาเพื่อที่จะขอบคุณเขา ทว่ามองซ้ายมองขวาก็ไม่เห็นเขาแล้ว ไม่เห็นแม้แต่เงาเลยด้วยซ้ำ

***

ดร.ของไรต์เขาเป็นผีหรือเปล่าคะ มา ๆ หาย ๆ