-19- แล้วคนที่นอนด้วยกันทุกวันไม่สำคัญยังไง

"พี่ช่วย"รามิลวิ่งเข้ามาหาแล้วดึงเอาลังอุปกรณ์จัดบูธนิทรรศการของอีกคนไปถือให้ เดินเคียงกันไปไม่ได้สนใจเสียงที่กำลังพูดคุยถึงสถานะของเธอกับเขา เพราะรามิลคอยพูดย้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าไม่อยากให้เธอไปสนใจ

"พี่ไม่ไปจัดบูธปีสามหรอ?" รับลังอุปกรณ์จากเขามาวางให้เข้าที่ ความจริงรามิลควรต้องอยู่จัดบูธตัวเองที่อยู่ถัดออกไปอีกสองล็อค เหลือบออกไปมองดูเห็นรุ่นพี่สาวสวยมองเธอด้วยแววตาไม่ชอบกันเหมือนเดิมอยู่ตรงนั้นก็พอจะเข้าใจว่าทำไมรามิลถึงไม่อยากไปอยู่

"เดี๋ยวพี่ช่วยจัดไหม?" รามิลหันไปถามรุ่นน้องเพื่อนสนิทของคนตัวเล็ก ทุกคนแค่ยิ้มรับความหวังดีแต่ก็พากันส่ายหน้าปฏิเสธ

"ไม่เป็นไรหรอก ข้าวจัดกันเองได้" ตอบเขาไปแบบนั้นแล้วยิ้มให้ รามิลพยักหน้าตอบอย่างเข้าใจ

"กินอะไรรึยัง?" ก้มมองดูนาฬิการาคาแพงที่ข้อมือบ่งบอกเวลาบ่ายโมงกว่า มันควรจะเป็นเวลาสำหรับมื้อกลางวันแล้วแต่เธอดูยุ่งมากคงยังไม่มีอะไรตกถึงท้องแน่

"พอดียุ่งๆก็เลยยังไม่ได้ไปหาอะไรกินกันเลย"

"งั้นรอแปป เดี๋ยวมานะ" ส่งมือไปลูบหัวแล้วรีบเดินออกไป คนตัวเล็กมองตามอย่างงุนงงแต่ก็ไม่ได้นึกสงสัยอะไร เขาคงมีเรื่องให้ทำเลยรีบออกไปแบบนั้น

ผ่านไปราวยี่สิบนาท่ีรามิลก็เดินกลับมาพร้อมุถุงของกินเต็มมือ วางลงบนพื้นที่ว่างของโต๊ะแล้วเรียกหญิงสาวพากันหันมาสนใจ หยิบกล่องที่ซ้อนกันในถุงออกมาวางเรียงให้ด้วยรอยยิ้ม แล้วหยิบกล่องที่พิเศษที่สุดไว้ในมือ เดินตรงไปหาคนตัวเล็กแล้วยื่นให้พร้อมกับแก้วน้ำแตงโมปั่นด้วย

"พี่เอาวางไว้ก็ได้" ข้าวหอมบอกปัดไปเพราะกำลังยุ่งกับการตัดกระดาษสำหรับจัดบอร์ด 

"กินก่อนสิ เดี๋ยวค่อยทำต่อ" คนตัวสูงเอื้อมไปจับข้อมือเธอให้ละความสนใจกับสิ่งทำอยู่ก่อน

"แต่ว่า...."

"ถ้าไม่กินเองพี่จะนั่งป้อนนะ" พูดทันทีที่เห็นว่าเธอทำเหมือนว่าจะปฏิเสธ คนตัวเล็กกูลีกูจอลุกขึ้นจนเขาขำออกมา ดูแล้วอีกคนคงกลัวว่าเขาจะป้อนอย่างที่บอกถึงได้รีบวางมือจากทุกอย่างแบบนี้

"อ้าว กินข้าวกันอยู่หรอ พี่นึกว่ายังไม่ได้กินกันเลยซื้อมาให้เต็มเลย" ธีธัชชะงักแล้วยกถุงที่ถือมาเต็มไม้เต็มมือ เขามาช้าเกินไป ช้าไปมากจริงๆ

"เอ่อ....เอามาก็ได้ค่ะ พี่ธีอุตส่าห์ซื้อมา" ยี่หวารีบลุกขึ้นไปรับด้วยความเห็นใจ

"ใครจะดื่มแตงโมปั่นไหมครับ พอดีพี่ซื้อมาเพราะเห็นว่าข้าวชอบ แต่ดูเหมือนจะมีอยู่แล้ว" ข้าวหอมมองตามสายตธีธัชที่มองน้ำแตงโมปั่นในมือเธอ สีหน้าที่ดูผิดหวังแบบนั้นทำให้คนตัวเล็กรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่

"เดี๋ยวข้าวดื่มสองแก้วเลยค่ะ สบายมาก"

"ข้าวหอม...." รามิลหันมาขมวดคิ้วใส่แล้วกระซิบให้เธอรู้ว่าเขาไม่พอใจ แต่ถึงอย่างนั้นจะให้เธอปฏิเสธความมีน้ำใจของธีธัชมันก็ดูจะใจร้ายเกินไปหน่อย

"เอาน่า เดี๋ยวพี่ธีเสียน้ำใจ"

"ตามิล" เสียงเรียกที่ไม่คุ้นเคยดังขึ้นขัดจังหวะที่กำลังคุยกันสนุก รามิลหันมามองด้วยตาเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นแม่เขายืนอยู๋ตรงนั้น ปกติแม่ไม่ค่อยลงมาเดินดูอะไรเองนี่นา ทำไมวันนี้ถึงมาได้นะ

สายตาผู้อำนวยการมหาวิทยาลัยมองคนตัวเล็กตั้งแต่หัวจรดเช้าแล้วแค่นยิ้ม ได้ยินมาสักพักว่าลูกชายกำลังเกี่ยวพันกับเด็กทุนของมหาวิทยาลัยอยู่แต่ไม่ได้ให้ความสนใจอะไร เพราะคิดว่าเดี๋ยวก็คงเบื่อไปเองอย่างปกติที่ลูกชายเธอเป็น 

แต่ดูแล้วความสัมพันธ์ของสองคนนี้มันมาไกลมากจนหน้าตกใจ ถึงจะดูว่าไม่มีสถานะ แต่รามิลก็ไม่ปกปิดแถมยังตัวติดกันแจ แบบนี้มองดูแล้วยังไงก็ไม่ธรรมดา ถึงเวลาที่ควรต้องตัดไฟแต่ต้นลม

"แม่มาได้ยังไงครับ" เดินไปหาแล้วถามอย่างสงสัย รู้สึกเหมือนมีอะไรไม่ชอบมาพากล

"ทำไมจะมาไม่ได้ละ"

"ก็ไม่ใช่แบบนั้น แค่ปกติแม่ไม่ค่อยมานี่ครับ" 

"แม่มีนัด"

"นัด?" รามิลขมวดคิ้ว แม่ของเขาจะมีนัดกับใครที่นี่ ถ้าจะคุยกับอาจารย์ก็ควรเรียกไปหาที่ห้องหรือห้องประชุมมากกว่า

"คุณป้ามาแล้วหรอคะ" เสียงหวานที่ปั้นมาเต็มที่ของใครอีกคนทำรามิลกรอกตาไปทางอื่น คิดไว้แล้วว่าที่แม่เขามาที่นี่มันต้องมีอะไร ยิ่งถ้าบอกว่ามีนัดกับเพื่อนสาวคู่ขาเก่าเขาเอาไว้ ก็ยิ่งไม่น่าไว้ใจเข้าไปใหญ่

"ตามิลไปคุยกับแม่แล้วก็หนูมิ้นท์ที่ห้อง" พยักหน้าตอบรับไปเพราะรู้ดีอยู่แล้วว่าปฏิเสธอะไรไม่ได้ 

"พี่ไปก่อนนะ เจอกันตอนเย็นครับ" ก้มลงมากระซิบข้างหูคนตัวเล็กที่นิ่งไป อีกคนเงยหน้ามามองเขาก่อนเขาจะยิ้มให้เพราะไม่อยากให้เธอมานั่งกังวล

"หมั้นหรอครับ!!?" รามิลลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วตะโกนเสียงดังลั่น แม่เขากำลังพูดถึงว่าจะให้เขาหมั้นกับมิ้นท์ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้านี้ มัดมือชกชัดๆ 

"ใช่ ยังไงเรียนจบก็ต้องแต่งกันอยู่แล้ว" 

"ผมไม่ได้บอกว่าจะแต่งกับมิ้นท์นะครับแม่"เรียวคิ้วขมวดแน่นแล้วปฏิเสธเสียงแข็ง เขาไม่เคยแสดงออกว่าชอบหรืออยากสานสัมพันธ์เกินเลยไปกว่าคู่นอนกับมิ้นท์ด้วยซ้ำ อะไรทำให้อยู่ดีๆแม่เขาถึงปักคู่หมั้นให้แบบนี้ได้

"ไม่แต่งกับหนูมิ้นท์แล้วจะแต่งกับใคร นังเด็กทุุนคนนั้นหรือไง" 

"แม่รู้ได้ยังไงครับ? มิ้นท์ไปพูดอะไรกับแม่เรา"คำพูดประชดประชันจากแม่ทำให้เขานึกสงสัย หันไปมองหน้าคนที่เขาคิดว่าเป็นคนเดียวที่จะพูดเรื่องนี้ได้ แต่อีกคนก็เสมองไปทางอื่น

"หนูมิ้นท์แค่บอกสิ่งที่แม่ควรรู้ แม่ไม่เคยว่าแกเลยนะต่อให้แกไปนอนกับใครก็ตาม เพราะคิดว่าแกก็แค่รักสนุก แต่กับเด็กผู้หญฺงคนนี้มันยังไง"

"มันไม่มีอะไรเลยครับ อีกอย่างมันก็เรื่องส่วนตัวของผม"พูดขึ้นมาเสียงแข็ง เขาไม่เคยชอบให้ใครมายุ่งเรื่องส่วนตัวของเขา ไม่ว่าคนๆนั้นจะอยู่ในสถานะไหนของชีวิตเขาก็ตาม

"แต่เงินที่แกใช้โอนให้เด็กนั่นมันเป็นของแม่ มันตั้งใจจับแก มองไม่ออกหรอ" ถอนหายใจเฮือกใหญ่ใส่คนตรงหน้าที่คิดไปไกลจนอดสงสัยไม่ได้ว่าเพื่อนสาวคู่ขาเก่าของเขาเอาอะไรไปพูดให้ฟังบ้าง

"ข้าวหอมไม่ใช่คนแบบนั้นนะครับแม่" 

"งั้นบอกมาหน่อยว่าแกโอนเงินค่าอะไรไปให้เด็กนั่นเยอะแยะ ถ้ามันไม่ได้มาจับแก" เอกสารการเดินบัญชีของเขาที่มีรายชื่อโอนออกเป็นข้าวหอมอยู่นับไม่ถ้วนถูกโยนลงบนโต๊ะ

"ผมเป็นคนให้เองครับ" รามิลรู้ดีกว่าใครถึงที่มาที่ไปของจำนวนเงินทั้งหมดนั้น คนตัวเล็กไม่ได้หลอกเขา เป็นเขาต่างหากที่ตั้งใจให้ ก็ทำข้อตกลงกันไว้แล้วนิ

"กับเด็กผู้หญิงที่ไม่มีอะไรดีเลยเนี่ยนะ แกยอมเสียเงินขนาดนี้เลยหรอ"

"เอาเป็นว่าข้าวหอมไม่เหมือนคนอื่นก็แล้วกัน แล้วแม่ก็อย่ามายุ่งกับน้อง ไม่งั้นผมไม่ยอมแน่" ยืนคำขาดกับผู้เป็นแม่แล้วเสมองคนที่นั่งอยู่นิดหน่อยก่อนจะเดินออกไปอย่างเสียอารมณ์ ไว้คงต้องหาเวลาคุยกับมิ้นท์อย่างชัดเจนสักที ถ้าจะทำถึงขนาดนี้

รถแล่นไปด้วยความเร็วบนท้องถนนที่คุ้นชินของทางกลับคอนโดหรู รามิลเหลือบมองคนตัวเล็กที่นิ่งเงียบตั้งแต่เขารีบมาหจากหลังมหาวิทยาลัย อีกคนเอาแน่นอนพิงประตูแล้วไม่หันมาสสใจแม้ว่าเขาพยายามจะต่อบทสนทนามากแค่ไหน

"อยากกินอะไรไหม?" ลองถามอีกคนออกไปหวังให้เธอตอบเขากลับมาบ้าง 

"ไม่หิว"

"วันนี้จัดบูธเหนื่อยไหม?"

"นิดหน่อย"

"อ่า...." คำตอบสั้นเพียงน้อยนิดกับการถามคำตอบคำแบบนั้นมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ หรืออีกคนจะรู้อะไรมา

ขาเรียวพยายามก้าวหนีเขาจนเขาแอบนึกขำในใจ เพราะคนตัวเล็กความสูงต่างจากเขามากก็เลยต้องใช้ความเร็วในการเดินหนีกัน กลายเป็นว่าพอมองแล้วมันดันน่ารักซะงั้น

"จับได้แล้ว" เขารวบเธอมากอดเอาไว้ทันทีเมื่อถึงห้อง คนตัวเล็กพยายามแกะแขนเขาออกแต่เป็นเขาที่ยิ่งออกแรงรัดเอาไว้แน่น

"พี่รามิลปล่อย"

"พี่ไม่ได้อยากหมั้นสักหน่อย" ท่าทีเรียบนิ่งไปของเธอทำให้รู้ว่าเขาคิดไม่ผิด

"พี่จะขัดคำสั่งแม่พี่ได้หรอ" 

"ก็ขัดคำสั่งมาตลอดนะ ว่าแต่เรารู้เรื่องนี้ได้ยังไง" 

"พี่นะโมเดินประกาศซะขนาดนั้น คนรู้กันทั้งคณะ" ว่าแล้วเชียวว่าต้องมีใครพูดอะไร เรื่องวันนี้แม่เขาเรียกไปคุยทั้งที่ไม่มีคุยรู้ แต่ดันมีคนเอาไปพูดจนรู้กันให้ทั่ว

"หึงหรอ" ถามเย้าไปอย่างนึกแกล้ง

"ได้หรอ" 

"หึ รู้ไหมว่าน่ารัก" เอ่ยคำชมแสนหวานแล้วหอมลงแก้มนิ่มให้ชื่นใจ

"ไม่ต้องมาพูดเลย" คนตัวเล็กผลักเขาออกก่อนเขาจะดึงเข้ามาหาอีกรอบ จับมือบางขึ้นมาให้แบออกแล้ววางของบางอย่างให้

"พี่ให้"

"แต่นี่มันเกียร์......"

"ฝากไว้หน่อยนะครับ"

"แต่ปกติเขาให้คนสำคัญ"

"แล้วคนนอนด้วยกันทุกวันไม่สำคัญยังไง" แก้มที่ขึ้นสีแดงระเรื่อทำให้เขาไม่สามารถละสายตาไปไหนได้ ก้มลงแนบจูบหวานแต่ได้เพียงสักพักเธอก็ผลักเขาออก

"จะทำอะไร ดะ เดี๋ยวข้าวต้องทำมื้อเย็นให้"

"ไม่หิวไม่ใช่หรอ"

"แล้วพี่ไม่หิวหรอ"

"หิวครับ แต่จะไปหิวอย่างอื่นทำไม ก็นี่ไงข้าว" ปลายนิ้วจิ้มที่แก้มนิ่มสื่อในสิ่งที่เขารู้ว่าเธอก็เข้าใจก่อนจะช้อนตัวเธอขึ้นอุ้ม ในชุดนักศึกษาแบบนี้ก็ยังไม่เคยลองเหมือนกันแฮะ