-20- ไม่ได้เป็นอะไรกัน

รามิลนอนเล่นโทรศัพท์ทั้งมีคนตัวเล็กนอนอยู่ในอ้อมกอดด้วย อีกคนยังคงหลับสนิทหลังจากผ่านค่ำคืนแสนเร่าร้อนมาด้วยกันทั้งคืน 

ภาพของเธอกับเขาในยามร่วมรักทุกครั้งถูกเลื่อนดู ใครรู้คงคิดว่าเขาเป็นพวกโรคจิตที่เก็บรูปพวกนี้เอาไว้ แต่เขาเพียงแค่อยากเอาไว้เพื่อเป็นข้อต่อรองในวันที่ข้าวหอมเริ่มดื้อกับเขาแล้วก็แค่นั้นเอง 

กดเข้าหน้าบัญชีธนาคารแล้วจิ้มรายการโปรดที่เขาบันทึกเอาไวั จัดการโอนเงินเข้าบัญชีของเธอในจำนวนตามที่ตกลงกัน ก่อนจะโอนแยกอีกสลีปเป็นเงินส่วนตัวที่ตั้งใจอยากให้เธอเอาไว้ใช้จ่าย เกิดเป็นคนรวยนี่มันก็ดีเหมือนกัน เพราะถ้าไม่ใช่แบบนั้น ก็ไม่รู้จะเอาอีกคนเข้ามาครองได้ยังไง

ส่งนิ้วเรียวเกลี่ยปลายจมูกของคนนอนหลับ เขาเคยพาผู้หญิงมากินที่นี่แทบนับไม่ถ้วน เพื่อนสาวคนสนิทก็เคยมาตั้งหลายครั้ง แต่ทว่ายังไม่เคยชวนใครมาอยู่ด้วยแบบนี้เลยสักที 

ใบหน้าที่มองยามไหนก็รู้สึกว่าสวยขึ้นในทุกๆวัน กับความรู้สึกที่อยากกอดเธอทุกทีที่ได้อยู่ด้วยกันนี่มันคืออะไร บางครั้งก็แปลกใจในความรู้สึกตัวเองซะจนคิดไม่ตก ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าอาการแบบนี้มันเป็นเพราะอะไร

เขาซื้อกินมากมายแต่ก็ไม่ได้ซีเรียสเรื่องที่ผู้หญิงพวกนั้นจะไปเป็นของใครต่อ แต่ข้าวหอมมันกลับไม่ใช่แบบนั้น แค่ได้ยินว่าเธอจะต้องไปทำเรื่องอย่างว่ากับคนอื่นที่ไม่ใช่เขา ก็หงุดหงิดขึ้นเสียอย่างนั้น

"ตื่นแล้วหรอ" จวบจนเที่ยงวันกว่าคนตัวเล็กจะลืมตาตื่นขึ้นมา รามิลยืนติดกระดุมเสื้ออยู่หน้ากระจกเพราะวันนี้เขามีเรียนช่วงบ่ายแต่เธอไม่มี น้ำหอมกลิ่นหอมฉีดไปตามจุดชีพจร 

"กำลังจะไปเรียนหรอ"

"ครับ พี่สั่งข้าวไว้ให้แล้ว วางอยู่บนโต๊ะในครัวนะ" 

ยืนรอส่งรามิลที่หน้าประตูเหมือนกับคนมีสถานะไม่มีผิด คนตัวสูงก้มลงหอมแก้มเธอก่อนจะเดินไป มองตามเขาจนละสายตาแล้วปิดประตู เดินเข้าไปในห้องนอนอย่างเก่า เริ่มเก็บกวาดตามพื้นกับเก็บถุงยางใช้แล้วที่กระจัดกระจายไปทิ้ง

เสื้อผ้าของรามิลถูกแยกออกแล้วใส่ลงเครื่องปั่นเอาไว้ อาบน้ำล้างหน้าล้างตาก่อนจะไปเปิดดูอาหารที่เขาสั่งไว้ให้ สปาเกตตี้ร้านหรูที่เขาพาเธอไปกินอยู่ในนั้น เธอชอบมันมากแล้วคิดว่าเขาก็คงจะรู้

เทสปาเกตตี้แสนอร่อยใส่จานแล้วเดินไปนั่งอย่างดี โทรศัพท์ที่เขาซื้อให้ถูกหยิบออกมาดูเพราะเสียงแจ้งเตือนแชทที่ดังไม่ยอมหยุด ก่อนจะไปเห็นแชทของใครบางคนที่เธอไม่รู้จักแจ้งเตือนขึ้นมา 

( M. ส่งรูปภาพ)

(M. ส่งรูปภาพ)

(M. ส่งรูปภาพ)

ช้อนในมือหลุดล่วงลงยามเห็นรูปภาพที่เธอไม่อาจรู้ได้ว่าเป็นใครส่งมา แต่ที่สำคัญมันเป็นภาพที่รามิลป็นคนถ่ายอย่างแน่นอน ภาพเธอในสภาพเปลือยเปล่าอยู่ หรือแม้แต่ภาพที่เขาถ่ายเอาไว้ในยามที่ร่วมรักกันแบบที่เธอไม่รู้ตัว มันหมายความว่ายังไง

รามิลสัญญากับเธอว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร แต่เขากลับถ่ายรูปเหล่านั้นเก็บไว้ มากกว่านั้นมันยังถูกส่งมาจากคนที่เธอไม่รู้ตัวตน และไม่อาจรู้เลยว่ามันจะถูกส่งต่อไปอีกกี่คน 

@หอยี่หวา

สายฝนโปรยปรายลงมาจนคนตัวเล็กต้องวิ่งเข้าตัวอาคาร พาร่างกายหมดเรี่ยวแรงเดินขึ้นบันไดยังห้องของเพื่อนอย่างยี่หวา เคาะประตูอยู่พักใหญ่กว่าอีกคนจะออกมาเปิด เพียงแค่เห็นเพื่อนยืนอยู่ตรงหน้าก็พร้อมจะอ่อนแอให้ได้ พุ่งเข้ากอดจนคนตรงหน้ากอดแน่นทั้งที่ยังไม่เข้าใจ

จำใจยอมเล่าทุกเรื่องให้เพื่อนฟังอย่างละเอียด มือสองข้างกุมกันแน่นอย่างประหม่ากลัวว่าเพื่อนจะไม่เข้าใจ แต่ยี่หวากับกุมมือเธอแล้วกอดปลอบแน่น ยิ่งเป็นแบบนี้ก็ยิ่งห้ามน้ำตาเอาไว้ไม่ได้

"ไม่ต้องร้องนะ ใจเย็นๆ" 

ยี่หวาดึงผ้าห่มขึ้นคลุมให้เพื่อนตัวเล็กที่หลับไปแล้ว ถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังจากที่นึกถึงเรื่องที่อีกคนเจอมา เสียงเคาะประตูดังขึ้นคงเป็นนิรินกับปลายฟ้าที่มาถึง 

"มันเป็นไงมั่ง" นิรินเหลือบมองคนที่หลับอยู่บนเตียงอย่างหงุดหงิด พอได้รู้เรื่องที่ยี่หวาเล่ามาบ้างแล้วก็ยิ่งนึกโมโห ทั้งที่เธอก็ช่วยเพื่อนได้แต่อีกคนไม่ยอมมาขอความช่วยเหลือ หรือเพราะเกรงใจพ่อของเธอ และรู้ดีว่าพ่อไม่ชอบเท่าไหร่ที่เธอมาคบกับเด็กทุนที่บ้านไม่ได้รวยอะไรอย่างตัวเอง

"ยังไงก็ต้องจัดการ ถึงจะเป็นรุ่นพี่ แต่ถ้ามาทำแบบนี้กับเพื่อนเรา ก็ไม่ยอมหรอกนะ" ยี่หวาพูดนำขึ้นมาก่อน

เสียงสายเรียกเข้าของข้าวหอมดังขึ้น ก้มลงมองก็เห็นเป็นชื่อของรามิลแจ้งขึ้นมา นิรินกดตัดสายเพราะอารมณ์ในตอนนี้ยังไม่พร้อมคุย 

กลัวว่าจะหลุดด่าอีกคนออกไปด้วยคำหยาบคายมากกว่า ถึงเหมือนว่าเธอกับข้าวหอมจะชอบเถียงกัย แต่มันก็ตามประสาเพื่อนสนิท คนที่แกล้งข้าวหอมได้มีแค่เธอ ไม่ใช่คนอื่น

"คืนนี้ให้ข้าวมันนอนห้องยี่เนี่ยแหละ"

"แล้วพี่รามิลอ่ะ ให้ทำไง" ปลายฟ้าถามเพราะเห็นว่าจนตอนนี้สายเรียกเข้าของอีกคนก็ยังดังขึ้นมาอยู่

"ปล่อยให้โทรไปแบบนั้นแหละ จะได้รู้ซะบ้าง" นิรินกอดอกมองอย่างไม่ชอบใจ แค่เห็นชื่อรุ่นพี่อย่างรามิลในตอนนี้ก็หงุดหงิดแล้ว

นิรินนั่งมองเพื่อนตัวเล็กที่เขี่ยข้าวในจานไปมาก่อนจะเงยมาสบตากับยี่หวากับปลายฟ้าอย่างเข้าใจกัน ขนาดในจานเป็นเมนูที่อีกคนชอบแต่ดูเหมือนว่าข้าวหอมจะไม่สนใจมันสักนิด เหลือบไปเห็นรามิลกลับกลุ่มเพื่อนที่กำลังเดินมาทางนี้แล้วก้มหน้า 

"สวัสดีสาวๆ" เป็นริวที่เอ่ยทักทายขึ้นมาก่อน รามิลรอบมองคนที่เขาตามหามาตลอดทั้งคืน ร้อนใจจนนอนไม่หลับเพราะไม่รู้ว่าเธอไปอยู่ที่ไหน โทรไปอีกคนก็ไม่ยอมรับสายจนเขาต้องออกไปหาที่โรงพยาบาลที่แม่เธอรักษาตัวอยู่แต่ก็ไม่เจอ

"พี่ทิวมาทานข้าวหรอคะ" นิรินเอ่ยถามเสียงหวานให้กับคู่ดูตัวที่พ่อเลือกให้

"ครับ"

"ข้าวหอมเงียบจังวันนี้ ไม่สบายหรอ?" คิมหันต์เอ่ยปากถามให้เพราะรามิลเอาแต่สะกิดเขาให้พูดแทน คนตัวเล็กฝืนยิ้มแล้วส่ายหัวปฏิเสธ ปลายฟ้าลูบแผ่นหลังเพื่อนที่แค่มองดูก็รู้ว่าข่มน้ำตาเอาไว้มากแค่ไหน

"พอดีพี่มีธุระจะคุยกับข้าวหอมเรื่องดาวคณะอ่ะ ขอยืมตัวเพื่อนพวกเราแปปนึงได้เปล่า"

"ถามมันเลยค่ะ ว่ามันอยากไปคุยกับพี่รึเปล่า" น้ำเสียงติดหงุดหงิดของนิราทำรามิลนิ่งไปพักใหญ๋ เตรียมจะพูดอีกรอบแต่คนตัวเล็กที่เขาอยากคุยด้วยก็พูดขัดขึ้นมาซะก่อน

"ข้าวไม่ว่างค่ะ ไม่สะดวก" ท่าทีเรียบนิ่งแบบนั้นทำให้ใจเขากังวลอยู่มาก ปกติไม่เคยมีเลยสักครั้งที่อีกคนจะเป็นแบบนี้

"น้องข้าววว" เสียงหวานที่เรียกชื่อคนของเขาแบบนั้นมันคืออะไรกัน ได้ยินแล้วหงุดหงิด

"พี่ธี เสียงดังมาแต่ไกลเลยนะคะ" ยี่หวาเอ่ยแซวพี่รหัสของเพื่อนแล้วพากันหัวเราะ

"บ่ายไม่มีเรียนใช่ป่ะ พอดีพี่อยากซื้อของขวัญให้คุณแม่ ยืมตัวข้าวหอมไปช่วยเลือกก่อนได้ไหม" รามิลมองสบตากับอีกคนแล้วจ้องเขม็ง ส่ายหัวบอกให้เธอรู้ว่าเขาไม่อนุญาตให้เธอไป 

"แต่ข้าวหอมไม่ว่าง....."

"ข้าวว่างค่ะ ไปกันเลยไหมคะ?" คนตัวสูงยังไม่ทันพูดจบเสียงอีกคนก็พูดแทรกขึ้นมาก่่อน เขามองเธออย่างไม่สบอารมณ์แต่เธอไม่ได้สนใจ

"ข้าวหอม....." น้ำเสียงแข็งเรียกชื่อเธอให้หยุดชะงักไปเพียงครู่ มือบางรวบกระเป๋าแล้วถือวิสาสะคล้องแขนพี่รหัสเดินออกไป รามิลมองตามแล้วถอนหายใจ

"ให้มันได้แบบนี้สิ" นิรินกระซิบกับยี่หวาแล้วแตะมือกัน ก็ให้มันรู้ซะบ้างว่าข้าวหอมโหมดดื้อไม่ยอมคนมันเป็นยังไง

ธีธัชรอบสังเกตน้องรหัสตัวเล็กที่เอาแต่เงียบตั้งแต่ช่วยเขาเลือกของขวัญให้แม่เสร็จ จนมาตอนนี้ที่พามาเลี้ยงไอติมอีกคนก็ยังเงียบอยู่ เอื้อมมือไปจับมือบางให้อีกคนเงยขึ้นมามอง มองสบในดวงตากลมที่ถ้าเขามองไม่ผิดกำลังคลอไปด้วยน้ำตา

"ทะเลาะกับพี่รามิลหรอ?"

"พี่ธี?"

"พี่อยู่คอนโดเดียวกันกับพี่รามิล เห็นเราอยู่กับพี่รามิลบ่อยๆ"ก้มหน้างุดไปทันทีที่รู้ว่ามีคนรู้เรื่องของเธอ ถึงจะไม่ได้รู้ไปลึกมาก แต่ว่าการที่เห็นเธอเข้าออกห้องของรามิลในทุกวัน แบบที่ไม่มีการพูดถึงสถานะกัน มันก็พอจะเดาได้ว่าระหว่างเธอกับเขามันเป็นแบบไหน

"ข้าวดูเป็นผู้หญิงไร้ค่าไหมพี่ธี" ธีธัชเช็ดน้ำตาที่ไหลลงอาบแก้ม ถึงเขาจะไม่เข้าใจมากนักแล้วก็ไม่ได้อยากถามอะไรด้วย เขาเห็นถึงความสัมพันธ์ลับของสองคนนี้มาได้สักระยะ แล้วรามิลเองก็รับรู้ว่าเขาเห็นทุกครั้งที่อีกคนพาข้าวหอมเข้าห้องไป ถึงจะรู้แบบนั้นแต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาต้องเข้าไปยุ่งอยู๋ดี 

"อย่าคิดแบบนั้นสิ อย่าร้องนะ" ลูบหัวน้องปลอบให้ใจเย็นลง อาจจะไม่ได้ช่วยอะไรมากแต่ก็แค่อยากให้สบายใจขึ้น

ธีธัชมาส่งเธอที่หน้าหอของยี่หวาตามคำบอก โบกมือลาเขาด้วยรอยยิ้มจางๆแล้วมองจนอีกคนขับออกไป หมุนตัวเดินเข้าด้านในก่อนจะเห็นรามิลยืนกอดอกพิงผนังรออยู่ ทำทีมองไม่เห็นแล้วเดินหนีแต่เขากระชากแขนเธอหันไปสุดแรง

"เป็นอะไร"

"ไม่ได้เป็น ปล่อยข้าว"

"กลับห้องด้วยกัน"

"ไม่กลับ!!" เธอปฏิเสธเสียงแข็งยิ่งทำให้รามิลหงุดหงิด ฉุดกระชากกันเพราะคนตัวเล็กเอาแต่จะออกไปจากพันธการของเขาให้ได้

"เป็นบ้าอะไรว่ะ ไม่พูดแล้วจะรู้หรอ จู่ๆก็มาเป็นแบบนี้" รามิลพูดด้วยน้ำเสียงติดไม่พอใจ ทั้งที่เขาเป็นคนทำไม่ดีกับเธอ ทำไมถึงยังกล้ามาไม่พอใจเธออีก

"แล้วจะมาสนใจทำไม เราไม่ได้เป็นอะไรกัน"

"ก็ใช่ไง เราไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วมีสิทธิ์อะไรมาทำเหมือนงอนให้ตามง้ออยู่แบบนี้" คำพูดของเขาตีรวนจนน้ำตารื้นขึ้นมา ทั้งที่ให้ของแทนใจมาแต่เธอก็ไม่ได้เป็นอะไรกับเขาอยู่ดี นั่นเป็นความจริงที่เขาควรรับให้ได้ใช่ไหม

"ข้าวขอให้พี่มาง้อหรือมาสนใจหรอ" ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอไม่ได้ขอให้เขาทำแบบนี้เลย แต่ก็ไม่รู้ทำไม... เขามานั่งรอที่นี่ตั้งแต่ช่วงเย็นเพราะคิดว่าคงเป็นที่เดียวแล้วที่เธอจะมาอยู่ ยิ่งมาเห็นว่าอยู่กับไอธีธัชจนดึกดื่นจนป่านนี้พึ่งกลับก็ยิ่งทำให้หงุดหงิด ถึงจะบอกว่าเธอไม่มีสิทธิ์มาให้เขาตามง้อ แต่เขาก็กำลังง้ออยู่

"ทำไมจู่ๆถึงงอแงแบบนี้"

"แล้วพี่ไปทำอะไรไว้ละ"

"นี่จะโทษว่าพี่ผิดหรอ หรือความจริงแล้วแค่อยากจะไปหาไอธีมัน" ข้าวหอมสะบัดแขนออกจากคนที่พูดจาดูถูกเธอ รามิลยื้อฉุดอีกคนเอาไว้ไม่ยอมให้หนีไปไหน ข้าวหอมผลักเขาเต็มแรงก่อนคนตัวเล็กจะล้มลงที่พื้น ข้าวหอมมองเขาด้วยดวงตาเคล้าน้ำตาจนเขารีบพุ่งเข้าไปช่วย แต่เธอตีที่มือเขาไม่ให้เข้าไปยุ่ง ยี่หวาวิ่งออกมาประคองเพื่อนแล้วมองหน้ารุ่นพี่ตัวสูงอย่างไม่พอใจ

"พี่กลับไปเถอะพี่รามิล อย่ามาทำร้ายใจเพื่อนยี่เลย"

"แต่พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ"

"ข้าวไม่อยากเจอพี่แล้ว ถ้าพี่ยังมีหัวใจอยู่สักนิด ช่วยลบรูปในเครื่องพี่ออกเถอะ ข้าวขอร้อง"