-23- ข้าวหอมเป็นเมีย

คนตัวเล็กพรูลมหายใจออกมาคลายความกังวลในใจ เธอตัดสินใจมาเรียนตามปกติหลังจากรู้จากเพื่อนว่ารามิลไปเคลียจนไม่มีการยึดทุนคืน เมื่อวานเธอเข้าไปเยี่ยมแม่แล้วได้รับกำลังใจมาเยอะแยะ แม่ของเธอเอาแต่ย้ำใซ้ำไปซ้ำมาว่ารามิลดีกับเธอมาก และเชื่อว่าเขาจะไม่ทำแบบนั้นกับเธอแน่ ได้แต่ยิ้มรับตอบแม่ไปทั้งที่ในใจยังไม่ได้สบายใจมากนัก 

เดินผ่านผู้คนที่พากันพูดถึงเรื่องราวของเธอแบบไม่ได้เรียกว่าเป็นกันนินทาแต่เหมือนตั้งใจให้ได้ยินมากกว่า กว่าจะเดินมาถึงใต้คณะก็รู้สึกอัดอัดแทบแย่ พยักหน้ากับตัวเองว่าเก่งมากแล้วที่เดินมาถึงตรงได้ ก้าวเดินต่อได้เพียงไม่กี่ก้าวก็มีใครบางคนมายืนขวางเธอเอาไว้

คนตัวเล็กเงยมามองแล้วทำหน้าเซ็งเพราะคนที่มาดักเธอว่าคือรุ่นพี่สาวสวยคู่ขาเก่าของรามิล อีกคนยิ้มเยาะเธออย่างสะใจที่เห็นเธออยู่ในสภาพนี้ บางทีก็อยากพุ่งเขาไปหยุมหัวให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย น่ารำคาญเป็นบ้า

"ยังกล้ามาเรียนอีกหรอ" คนตรงหน้าเดินเข้ามาใกล้ขึ้นแล้วตั้งคำถามที่ชวนหงุดหงิดขึ้นมา 

"แล้วทำไมต้องไม่กล้าด้วยละ" คนตัวเล็กพูดสวนกลับไปแล้วกอดอกมองอย่างไม่สบอารมณ์ แค่ใช้ชีวิตในแต่ละวันก็เหนื่อยมากพอแล้ว ยังต้องมาเจอคนแบบนี้ 

"เป็นฉันของไม่อยากมาละ จะเอาหน้าไปสู้ใครได้" นะโมน้องสาวของหญิงสาวตรงหน้าเธอเดินมาพูดเสริมอีกคน เสียงของอรกคนดังมากพอที่จะทำให้ผู้คนรอบข้างหันมาสนใจ

"นั่นมันก็เรื่องของพี่ หลีกด้วยค่ะ ข้าวมีเรียน" พูดปัดไปเท่านั้นเพราะเหนื่อยที่จะมีปัญหา คนตัวเล็กเบี่ยงตัวเดินหลบแต่ไม่ทันได้ก้าวขาไปไกลคำพูดของมิ้นท์ก็ทำให้เธอหยุดชะงักอีกรอบ

"หน้าด้าน"

"พี่พูดว่าไงนะคะ" หันมาเผชิญหน้าอย่างเอาเรื่อง อุตส่าห์ไม่ตอบโต้อะไรมากแต่ก็ยังไจะไม่หยุดอีก แล้วที่มาว่ากันแบบนั้นเธอว่ามันก็เดินไปหน่อย

"ก็บอกว่าหน้าด้านไง ฉันก็พอจะรู้อ่ะนะว่าเธอเป็นคนยังไง ดูจากที่กล้าขายตัวให้มิล แต่แค่ไมคิดว่าจะด้านขนาดนี้ก็แค่นั้นเอง"

"มันจะมากเกินไปแล้วนะ" พุ่งเข้าหาแล้วโดนนะโมกันตัวเอาไว้ไม่ให้เข้าใกล้รุ่นพี่อีกคน ลมหายใจเริ่มถี่รัวจากความโมโห

"แน่จริงก็ตบเลยสิ ลำพังตอนนี้คนก็มองเธอไม่ดีอยู่แล้ว มีเรื่องตบตีมาอีกสักเรื่องจะเป็นไรไป"

"ไม่ดีกว่าค่ะ เสียมือเปล่าๆ" ดึงสติจากคำท้าทายของอีกคน ขืนเธอลงมือก่อนมีหวังต้องเป็นคนผิเองเต็มประตู เผลอๆอีกคนอาจจะใส่ร้ายว่าเธอเป็นคนสร้างปัญหาก็ได้

"นี่แก!!" ดูเหมือนว่าคำพูดเธอจะทำให้คนตรงหน้าเริ่มโมโหขึ้นมา ซึ่งมันก็เป็นสิ่งที่เธอต้องการ

"ที่มาตามรังควานกันแบบนี้ เพราะพี่รามิลไม่สนใจพี่หรอคะ หรือยอมรับไม่ได้ที่จะเสียพี่รามิลให้ข้าว"

"ฉันเนี่ยนะจะเสียมิลให้แก ใครๆก็รู้ว่าเราเหมาะสมกันที่สุด แล้วก็จะหมั้นกันด้วย" ยิ่งฟังก็ยิ่งอยากอ้วกออกมาให้ได้ คนตรงหน้าเธอมั่นใจในตัวเองเกินไปหรือเปล่า ทั้งที่รามิลแสดงออกเสมอว่าไม่เคยสนใจ แต่เพราะแม่ของรุ่นพี่ตัวสูงยอมรับ เธอก็เลยคิดว่ายังไงก็เป็นเธอที่ได้ครอบครองรามิลแบบนั้นสินะ 

"แต่เหมือนผู้ชายจะไม่เต็มใจนะคะ" คนตัวเล็กยังไม่หยุดพูดยียวนคนตรงหน้า คุยกับคนบ้าก็ต้องใช้วิธีปั่นประสาทแบบนี้แหละถึงจะสาสม

"แกกล้าดียังไงมาต่อล้อต่อเถียงกับฉัน แกมันก็แค่เด็กใจแตกที่ขายตัวให้มิล" จิ๊ปากอย่างขัดใจเมื่อเห็นว่าสถานการณ์ดูจะไม่จบลงง่ายๆ แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรก็เป็นรามิลที่เดินเข้ามาช่วยเธอไว้ซะก่อน

"ข้าวหอมเป็นเมียเรา" รามิลพูดขึ้นเสียงดังพอให้มั่นใจว่าทุกคนตรงนั้นจะได้ยินสิ่งที่เขาพูด แขนแกร่งโอบเอวบางเข้ามาหาจนคนตัวเล็กได้แต่ยืนงง

"พี่รามิลพูดอะไร" หันมองคนตัวเล็กที่กระซิบถามเขาแล้วยักไหล่เหมือนกับว่าเขาแค่พูดอย่างที่อยากจะพูดก็เท่านั้น

"ก็พูดความจริงไง มีใครยังสงสัยอะไรอีกไหม" รามิลเงยหน้าขึ้นมาถามแล้วมองสบตากับทุกคนที่สนใจเขาอยู่จนต้องหลบตาเขากันหมด 

"......"

"ถ้าเปิดโอกาสให้ถามแล้วไม่ถาม หลังจากนี้ก็อย่าให้ได้ยินใครพูดถึงข้าวไม่ดีอีกนะ" คนตัวสูงพูดเตือนอีกรอบ ครั้งนี้เขาใจเย็นเปิดโอกาสให้ได้ถาม แต่ในเมื่อไม่มีใครอยากถามแบบนี้ หลังจากนี้ถ้าเขาได้ยินใครพูดถึงคนตัวเล็กไม่ดีอีก เขาจะจัดการมันทันทีแบบให้ลืมไม่ลงเลย

"มิลกำลังปกป้องมันหรอ" เสียงแหลมเอ่ยถามว่าที่คู่หมั้นด้วยความโมโห เธอกำมือแน่นขึ้นยามที่มองเห็นรามิลโอบกอดเอวบางของรุ่นน้องอีกคนเอาไว้

"ก็อย่างที่มิ้นท์เห็น เราคงไม่จำเป็นต้องอธิบาย"รามิลพูดแค่นั้นแล้วออกแรงรั้งเอวให้คนตัวเล็กเดินตามมาทั้งที่เขายังโอบไว้แน่น 

"ปล่อยได้แล้ว" คนตัวเล็กบอกคนที่ถือวิสาสะโอบเอวเธอไม่ปล่อยมาจนถึงหน้าห้อง รามิลยอมปล่อยแล้วเดินมายืนมองหน้าเธอ ข้าวหอมยังไม่พูดไม่จาเอาแต่หลบหน้าไปทางอื่น

"ยังโกรธอยู่อีก?"

"ทำไมพี่ถึงไปพูดแบบนั้น คนเยอะแยะ" ข้าวหอมไม่ได้ตอบเขาแต่เลือกจะตั้งคำถามเขากลับมาแทน

"ก็เพราะคนเยอะไงถึงพูด" กำปั้นเล็กตีที่อกเขาหนึ่งที ก็เขาพูดแบบนั้นเพราะคนตรงนั้นเยอะจริงๆ บอกให้คนรู้กันให้ทั่วไปเลย จะได้จบเรื่อง ไม่ต้องมีใครมานั่งคิดเองเออเองอีก

"แล้วทำไมจะต้องบอกว่าข้าวเป็น.... คือเป็น..."

"เมียอ่ะหรอ" รามิลพูดออกมาได้หน้าตาเฉย ริมฝีปากบางเม้มแน่นอย่างไม่รู้จะพูดอะไรต่อก่อนมือจะถูกเขาคว้าไปจับเอาไว้

"ถ้าแม่พี่รู้เข้า...มันจะดีหรอ"

"ไม่เห็นต้องไปสนใจเลย" ลูบหัวคนตัวเล็กที่ดูเหมือนจะมีความกังวลอยู่มาก มันก็จริงอย่างที่อีกคนพูด ถ้าแม่เขารู้คงไม่มีวันยอมแน่ แต่คนอย่างรามิลไม่ได้สนใจขนาดนั้นหรอก อยากกรีดกันก็ทำไป อยากสั่งอะไรก็สั่ง ถ้าเขาไม่ทำตามมันก็เท่านั้น

"เรื่องทุนขอบคุณมากนะ"

"ไม่ต้องขอบคุณหรอก ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร อีกอย่างถึงจะโดนยึดคืนไปจริง พี่ก็ส่งข้าวเรียนได้นะ"

"พี่ก็ยังเรียนอยู่ จะเอาเงินที่ไหนมาส่งข้าวเรียน"

"ลืมหรอไงว่าพี่รวย" ประโยคนั้นของเขาชวนให้หมั่นไส้นิดหน่อยแต่ก็เถียงอะไรไม่ได้ เพราะรามิลรวยอย่างที่พูดเลยนี่นา

"ดีเหมือนกันนะคนรวยเนี่ย อยากทำอะไรก็ทำ" ชีวิตที่มีเงินมันง่ายกว่าชีวิตแบบเธอเยอะเลย บางครั้งก็อยากลองเป็นคนที่ใช้ชีวิตให้มีความสุขไปวันๆ ไม่ต้องมานั่งคิดมากเรื่องเงินดูเหมือนกัน

"ก็ลองมาคบกับคนรวยดูไหมละ" รามิลยักคิ้วเจ้าเล่ห์ใส่จนคนตรงหน้าถอนหายใจใส่เขา ทำไมถึงไม่เขินละ ทั้งที่คิดว่าพอพูดออกมาต้อวเท่ห์มากแท้ๆ

"ข้าวถามจริงๆนะ พี่อยากคบกันจริงๆหรอ" ถามในสิ่งที่เธอทบทวนดูกี่ครั้งก็ยังไม่มั่นใจ รามิลอาจจะแค่คิดน้อยไปหรือไม่ได้ต้องการจะคบกันจริงอย่างที่บอกก็ได้

"ไม่อยากแล้วจะขอคบหรอ"

"ก็อาจจะแค่อารมณ์ชั่ววูบ" ริมฝีปากเล็กถูกประกบจูบจนกลืนเสียงที่พูดหายไปในลำคอ รามิลแค่ค้างไว้แบบนั้นแล้วผละออกมามองคนที่ยืนตาปริบๆนิ่งค้างไป

"อยากคบก็คืออยากคบ เลิกคิดว่าพูดไปเพราะอารมณ์ได้แล้ว"

"พี่ชอบข้าวหรอ?" ดวงตากลมหลับลงแล้วทำหน้ายู่เมื่อรู้ตัวว่าถามคำถามแสนน่าอายออกไป มีอย่างที่ไหนมาถามคนที่มีพร้อมอย่างรามิลแบบนั้น ดูมั่นใจในตัวเองเกินไปไหมนะ ยิ่งรามิลเงียบไปนานก็ยิ่งทำให้หวั่นในใจเข้าไปใหญ่

"ครับ ชอบ"