-22- คบกันไหม

รามิลตักข้าวในชามที่พยาบาลพึ่งเอาเข้ามาให้ป้อนคนบนเตียงผู้ป่วย คนตัวเล็กเบี่ยงหน้าหนีแล้วไม่ยอมอ้าปากรับที่เขาพยายามป้อน ลองทำแบบนั้นซ้ำไปซ้ำมาสักพักก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีประโยชน์เลยสักนิด อีกคนยังเอาแต่หลบกัน ไม่กิน ไม่พูดคุย 

เขาเองรู้ดีว่าสิ่งที่ข้าวหอมเจอมันไม่ใช่เรื่องเล็ก และต้นสายปลายเหตุมันก็มาจากที่เขาถ่ายรูปภาพพวกนั้นเอาไว้ 

"กินหน่อยสิครับ จะได้กินยา เดี๋ยวหายแล้วจะได้ไปเรียนไง" คนตัวเล็กหันมาแล้วกรอกตาใส่เขา เธอโดนมาขนาดนี้ ยังคิดว่าเธอยังจะสามารถพบเจอใครได้แบบปกติอีกหรอ เพราะเขาไม่ใช่คนถูกกระทำสินะถึงได้พูดอะไรแบบนั้นออกมาได้

"คิดว่าข้าวจะยังมีหน้าไปเรียนได้อีกหรอ" น้ำเสียงติดกระแทกกระทั้นให้เขารู้อารมณ์ภายในใจที่กำลังครุกกรุ่นทำให้รามิลคว้าเอามือบางเข้ามากอบกุมไว้ ลูบไปมาอย่างขอความเห็นใจและสื่อให้เธอรู้ว่าเขาไม่เคยมีเจตนาจะให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้นเสียด้วยซ้ำ

"พี่ขอโทษ ข้าวจะมองว่ามันเป็นความปิดพี่ก็ได้ แต่ว่า...." เอ่ยพูดคำขอโทษที่เขาไม่รู้ว่าพูดมันไปแล้วกี่สิบรอบตั้งแต่คนตัวเล็กฟื้นขึ้นมา แต่ถึงอย่างนั้นก็เป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้วที่เขาจะสามารทำได้ในตอนนี้

"มันก็เป็นความผิดพี่จริงๆไม่ใช่หรอ" กล้าดียังไงมาพูดเหมือนว่าตัวเองไม่ผิดแต่ยอมให้เธอคิดว่าเขาผิดก็ได้แบบนั้น เป็นเขานั่นแหละที่ผิด เป็นสาเหตุของเรื่องราวทั้งหมด 

จนวันนี้เธอก็ยังไม่เข้าใจเจตนาที่เขาถ่ายรูปภาพพวกนั้นเก็บเอาไว้ด้วยซ้ำ ไม่ว่าจะให้นอนคิดทบทวนอีกกี่ร้อยกี่พันรอบก็เดาไม่ได้เลยว่าเขาคิดดีหรือคิดร้ายกับเธอกันแน่

"พี่ไม่เคยคิดทำแบบนั้นเลย ไม่มีเลยสักครั้งที่คิดจะทำร้ายความรู้สึกข้าว" รามิลพยายามพูดความจริงใจของเขาที่มีต่อเธอออกมา แต่ดูเหมือนว่าคนบนเตียงคนไข้จะไม่เชื่อในสิ่งที่เขาพูด ดูจากที่เธอสวนกลับมาทันทีหลังเข้าพูดจบ

"ใครจะไปรู้ละ ข้าวมันก็แค่ผู้หญิงคนนึงที่ขายตัวให้พี่ พี่อาจจะแค่นึกสนุกแล้วอยากทำร้ายข้าวก็ได้" 

"พี่ดูแลข้าวดีขนาดนี้" 

"แต่พี่บอกเองว่าเราไม่ได้เป็นอะไรกัน" ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาเป็นคนพูดแบบนั้นออกมา แต่มันก็เป็นเรื่องจริงที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

"มันสำคัญด้วยหรอว่าสถานะของเราจะเป็นยังไง พี่ดูแลข้าวดีกว่าใครทั้งนั้น แค่นี้ยังพิสูจน์ไม่ได้อีกหรอว่าข้าวสำคัญกับพี่เกินกว่าที่พี่จะคิดทำลายเราแบบนั้น"

"ข้าวจะไปรู้ได้ยังไง พี่อาจจะดูแลผู้หญิงทุกคนดีแบบนี้เหมือนกันหมด" ยอมรับว่าคำพูดของเธอทำเขาหงุดหงิดขึ้นมานิดหน่อย 

รามิลรู้ตัวเองดีเขาไม่เคยดูแลผู้หญิงคนไหนดีเท่าข้าวหอมเลยสักคน เธอเป็นคนเดียวที่เขายอมให้ไปอยู่ด้วย เป็นคนเดียวที่เขายอมตามใจแทบทุกอย่าง แค่นี้มันยังยืนยันไม่ได้อีกหรอว่าเธอสำคัญสำหรับเขาที่สุด

เสียงเคาะประตูดังขึ้นจังหวะเดียวกันกับที่คนตัวเล็กดึงมือที่เำขากอบกุมอยู่ออก เป็นธีธัชที่เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มพร้อมกับกระเช้าผลไม้สำหรับเยี่ยมคนป่วย 

รามิลหันมองข้าวหอมที่เอาแต่ต้อนรับคนมาใหม่ซะจนเขานึกหงุดหงิด ก็รู้แหละว่าโกรธกันอยู่ แต่ไม่ต้องทำท่าทีน่ารักแบบนี้ต่อหน้าคนอื่นก็ได้ไหม โดยเฉพาะไอพวกคิดไม่ซื่อแบบธีธัช

"พี่ซื้อผลไม้มาเยี่ยม ไม่รู้ว่าพี่รามิลก็อยู่ด้วย" ธีธัชยกถุงผลไม้ที่เขาตั้งใจเลือกให้เธอดู เหลือบมองรามิลอย่างเก้ๆกังๆแล้ววางถุงผลไม้ลงบนโต๊ะหน้าโซฟา

"ก็บอกให้กลับไปแล้วแหละ แต่ไม่ยอมกลับไปสักที" 

"อยากไล่นักใช่ไหม ก็จะนั้งอยู่ตรงนี้แหละ" รามิลยอมหลีกทางให้ธีธัชเดินไปข้างเตียงส่วนเขาเดินมานั่งลงบนโซฟาด้วยความงุดหงิด แขนแกร่งยกขึ้นกอดอกนั่งมองคนตัวเล็กด้วยใบหน้าบึ้งตึง ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเวลาที่ข้าวหอมดื้อจะแสบถึงขนาดนี้

"แล้วกินข้าวแล้วหรอ พี่ซื้อเกี๊ยวน้ำมาฝากด้วยนะ" 

"ขอบคุณนะคะ กำลังอยากกินพอดี" น้ำเสียงหวานที่เคยใช้ไว้พูดแค่กับเขาแต่ตอนนี้คนตัวเล็กกำลังใช้มันพูดกับคนอื่นยิ่งทำให้อยากลุกขึ้นไปต่อยหน้าไอรุ่นน้องตัวดีให้รู้แล้วรู้รอดไป 

"งั้นพี่ไปใส่ชามให้นะ"

รามิลนั่งมองธีธัชที่นั่งป้อนผลไม้คนป่วยอยู่หลังจากป้อนเกี๊ยวน้ำหมดไปก่อนหน้านี้ เสียงเปิดประตูดังขึ้นจนเขาต้องเอี้ยวตัวไปมอง เป็นปลายฟ้าที่มาพร้อมกับทิวเขา เพราะมัวแต่หงุดหงิดก็เลยไม่ทันได้นึกแปลกใจอะไรที่สองคนนี้มาด้วยกันได้ 

"ข้าวเป็นไงบ้าง" เอ่ยถามเพื่อนแล้วเดินไปข้างเตียงอีกฝั่ง ข้าวหอมยิ้มให้เธอคลายกังวลลง ปลายฟ้าก้มลงโอบกอดเพื่อนแล้วลูบแผ่นหลังปลอบประโลมกับสิ่งที่อีกคนต้องเจอ 

เรื่องที่เพื่อนเธอเจอมันหนักมาก แต่ข้าวหอมก็ยังเข้มแข็งมากเหมือนกัน ถ้าเป็นเธอเองที่ผชิญกับเรื่องพวกนี้ เธอก็คงทำอะไรไม่ถูก หรือเอาแต่นั่งเสียน้ำตาไปวันๆแน่

"ข้าวว่าจะดรอปเรียนสักพัก" ประโยคเมื่อครู่ทำเอาทั้งห้องเงียบสนิท ปลายฟ้าจับมือเพื่อนแล้วเลิ่กคิ้วถามให้มันใจว่าที่อีกคนพูดมันจริงหรือเปลล่า

"ดรอปเลยหรอ คิดดีๆก่อนนะ"

"คิดดีแล้ว ข้าวสู้กับสายตาคนพวกนั้นไม่ไหวหรอก อีกอย่างเกิดเรื่องขนาดนี้ ก็ไม่รู้ว่าทุนจะโดนยึดคืนไหม"

"พี่จะไม่ยอมให้ทุนข้าวโดนยึดคืน" รามิลลุกขึ้นมาแล้วพูดเสียงดังลั่น เขาจะไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรอีกคนอีก หรือถ้าทุนของคนตัวเล็กถูกยึดคืนขึ้นมาจริงๆแบบหาทางเลี่ยงไม่ได้ เขาจะใช้เงินของเขาส่งข้าวหอมเรียนด้วยตัวเอง

"พี่จะไปทำอะไรได้" คำพูดแสนดูถูกทำให้เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก็ไม่รู้ทำไมพอเป็นคำพูดของคนตัวเล็กแล้วมันถึงทำให้ใจของเขาปวดหนึบไปหมด เธอพูดเหมือนเขาไม่สามรถปกป้องหรือทำอะไรเพื่อเธอได้ มันจะมากเกินไปแล้ว

"แล้วถ้าพี่ทำได้ละ"

"ขนาดเรื่องมันเกิดมาขนาดนี้ พี่ยังทำอะไรไม่ได้เลย แล้วข้าวยังจะหวังอะไรจากพี่ได้อีก" รามิลกำมือตัวเองแน่นอย่างข่มอารมณ์ ถึงเขาจะดูเย็นชาขนาดนี้แต่ก็เจ็บปวดเป็น อีกคนไม่รู้สึกว่าใจร้ายกับเขาเกินไปหรือไง

"ข้าวหอมพี่รู้นะว่าเราโกรธมาก แต่อย่าพูดจาทำร้ายจิตใจกันขนาดนี้ได้ไหม พี่ก็มีความรู้สึกเหมือนกัน พี่เจ็บเหมือนกันนะเวลาข้าวพูดแบบนี้อ่ะ"

"พี่่พูดอะไรของพี่เนี่ย" เรียวคิ้วขมวดนิดน่อยแล้วมองเขาอย่างงุนงง ปกติรามิลไม่เคยแสดงออกท่าทีหรือพูดจาแบบนี้มาก่อนเลย คนตัวสูงเดินเข้ามาหาเธอแล้วจับมือเธอไว้

"คบกันไหม?" เป็นคำถามที่ชวนให้ตกใจไปหมดทั้งห้อง แม้แต่ทิวเขาเองก็ยังไม่เชื่อในสิ่งที่เพื่อนพูด ถ้ารามิลสนใจข้าวหอมจริงเขาเองก็ยินดีเพราะดูน้องจะชอบเพื่อนเขามากเหมือนกัน แต่ถ้าอีกคนแค่ทำไปด้วยอารมณ์ในตอนนี้ละ ต้องเกิดปัญหาขึ้นอีกแน่

"มึงพูดอะไรของมึงไอมิล" จับไหล่เพื่อนแล้วถามย้ำกับไปอีกรอบ ขนาดเขาที่เป็นเพื่อนกันมานานยังไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ได้ยินเลย แล้วคิดว่ารุ่นน้องตัวเล็กจะเชื่อหรอ

"กูพูดจริง คบกันนะข้าว" รามิลพูดย้ำอีกรอบแล้วลูบมือบางไปมา 

ข้าวหอมยังนงุนงงราวกับทุกอย่างรอบตัวหยุดนิ่ง ปฏิเสธไม่ได้ว่าใจดวงน้อยเต้นแรงแค่ไหนตอนได้ยินรามิลถามแบบนั้นออกมา มันเป็นประโยคที่เธอไม่คาดหวังว่าจะได้ยินจากเขาด้วยซ้ำ แต่รามิลกำลังพูดมันในตอนนี้ต่อหน้าใครอีกหลายคน

"ฟ้าว่าเรากลับกันก่อนดีไหมคะ สองคนนี้จะได้คุยกัน" เป็นปลายฟ้าที่เอ่ยชวนทุกคนขึ้นมาก่อน ทิวเขาพยักหน้าอย่างเห็นด้วยแลวพากันเดินออกไป 

ธีธัชยิ้มให้ข้าวหอมแล้วเดินตามออกไปอีกคน ถึงจะอยากรู้ว่าเธอจะตอบตกลงไหม แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะอยู่เพื่อฟังได้

"ข้าวยังไม่ได้ตอบพี่เลยนะ" รามิลถามย้ำคนที่มองตามคนที่เดินออกไปนอกห้อง ข้าวหอมหันมามองเขาพรูลมหายใจออกมา

"แล้วข้าวควรตอบอะไร" เป็นคำถามที่ในใจเธอเองก็คิดไม่ตก ความรู้สึกดีมันตีตื้นขึ้นมาตอนได้ยินคำพูดนั้นจากเขา แต่ว่าเธอคู่ควรที่จะตอบตกลงเขาจริงหรอ อีกอย่างเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันก็ยังไม่ลงตัวเลยด้วยซ้ำ

"ตอบตามใจตัวเอง แล้วพี่ก็มั่นใจว่าคำตอบมันคือตกลง" เขาไม่เคยมั่นใจอะไรเท่านี้มาก่อน ที่ผ่านมาไม่ใช่ไม่รู้ว่าคนตัวเล็กคิดกับเขาแบบไหน ทุกการแสดงออกมันชัดเจนมากแล้วป็นเขาเองที่ไม่อยากผูกมัดเลยทำเป็นไม่รับรู้อะไรไปแบบนั้น 

แต่ว่าในตอนนี้คงปล่อยผ่านไปไม่ได้อีกแล้ว และมันจะเป็นทางเดียวที่เขาจะปกป้องเธอจากคำพูดของผู้คนได้ดีที่สุดด้วย

"หลงตัวเอง"

"แล้วตกลงไหมครับ" รามิลถามย้ำอีกครั้งเพื่อยืนยันว่าเขารอคำตอบจากเธออยู่

"ไม่ตกลง" คำตอบของข้าวหอมทำเขานิ่งไปพักใหญ่ ใบหน้าสวยเรียบนิ่งดูจริงจังกับคำตอบว่าไม่ได้กำลังแค้พูดแกล้งเขาอยู่ รามิลก้มหน้านิ่งเพราะในชีวิตเขายังไม่เคยโดนใครปฏิเสธมาก่อนเลยสักครั้ง

"......"

"จนกว่าข้าวจะเห็นว่าพี่จะจัดการเรื่องที่เกิดขึ้นตอนนี้ได้ยังไง"

"แล้วก็ช่วยทำให้ข้าวมั่นใจหน่อย ว่าพี่พูดมาเพราะอยากคบกับข้าวจริงๆ ไม่ได้พูดมาเพราะอารมณ์ตอนนี้เฉยๆ"