ตอนพิเศษ ย้อนวันวาน 4

“พี่ว่าอะไรนะ”  สมิติทวนคำหลังจากที่พีรพัทย์โทรหาเขา 

“ก็อย่างที่บอกไป  เดียโทรมาปรึกษากูว่าเพื่อนเขาจำเป็นต้องใช้เงินแสนสองภายในสามวัน  กูพอจะมีเพื่อนดีๆ ที่สนใจน้องเขาไหม  น้องเขายอมทุกอย่างแต่ขอให้ชัวร์เพราะเขาเดือดร้อนมาก”  พีรพัทย์ทวนอีกครั้ง

“แล้วถ้าผมบอกว่าไม่สนล่ะ”  สมิติหยั่งเชิง

“กูก็อาจจะหาคนอื่นให้น้องเขา  หรือไม่กูก็อาจจะบริจาคให้น้องเขาเอง เงินแค่นี้มึงก็รู้ว่ากูไม่มีปัญหา”  พีรพัทย์แกล้งพูด

“พี่ว่าไงนะ  พี่มีเดียอยู่แล้วไง”  สมิติแย้ง

“แล้วไงลูกไก่ก็เพื่อนเดีย เพื่อนสนิทกันมาก สองสาวจะได้มีเพื่อนเวลาปรนนิบัติกูไง  เดียเขาอาจจะวางใจก็ได้ที่คนนั้นเป็นกู” 

“หยุด  พี่บ้าไปแล้วไหนว่าจริงจังกับเด็กมันจะไปทำให้เดียเสียใจทำไม  เอางี้ผมรับเองแต่ผมขอคุยกับลูกไก่ก่อน”  สมิติรีบห้ามก่อนที่เพื่อนรุ่นพี่จะจินตนาการบรรเจิดไปมากกว่านั้น  ได้ยินเสียงอีกฝ่ายหัวเราะจึงรู้ว่าฝ่ายนั้นล้อเล่น

“ก็มาสิ  คืนนี้ลูกไก่ต้องมาทำงานที่ร้านอยู่แล้ว” 

“ไม่ต้องเลย บอกเด็กพี่นะว่าให้บอกลูกไก่เลิกทำงานที่ร้าน  เดี๋ยวผมจะออกไปรับตอนนี้เขาอยู่ที่คอนโดของเดียใช่ไหม”  สมิติลุกขึ้นจากโต๊ะทำงาน  วันนี้งานเขาไม่มีอะไรแล้ว

“ท่านรองจะไปไหนคะ”  เลขาหน้าห้องรีบถามเมื่อชายหนุ่มเดินผ่านหน้าเธอไป

“ผมจะกลับ วันนี้ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม”  สมิติตอบ

“ค่ะ ไม่มีแล้วค่ะ”  เลขารีบตอบ เป่าปากอย่างโล่งใจที่เจ้านายกลับเร็ว เธอเองจะได้ทำงานแบบไม่เกร็ง

“ลูกไก่  คุณหมิงเขามาแล้วนะ เขาบอกว่าอยากคุยกับแกก่อนเรื่องรายละเอียด”  นาเดียเดินออกจากห้องมาหาเพื่อนที่นั่งเหม่อสายตาทอดมองหน้าต่างอยู่ท่าเดิมมานานแล้ว

“อะไรนะ.. พี่หมิงเหรอ  นี่แกอย่าบอกนะว่า”  เธอพูดแค่นั้นก็เงียบไป  นาเดียพยักหน้าพูดเสียงหนักแน่น

“เท่าที่ฉันคุยกับคุณพีท  คุณหมิงดีที่สุดในบรรดาเพื่อนเขา อย่างน้อยเขาก็โสด ไม่มีเมียให้แกกังวลว่าจะมีใครมาตามฉีกอก  ปกติเขาสุภาพอาจจะปากจัดนิดหน่อยแต่เขาไม่หยาบคาย  และสำคัญที่สุดเขาสนใจแกอยู่แล้วด้วย” 

กฤติกาทำหน้าหวานอมขมกลืน  นาเดียจึงให้ทางเลือกอีกทาง

“แต่ถ้าแกไม่ไหวกับเขา  งั้นก็เหลือแค่คุณพีทแกมาเป็นเด็กของเขาอีกคนได้นะฉันไม่ว่า  ถ้าแกตกลงกับเขาก็น่าจะเลี้ยงได้ยาวคุณพีทไม่ชอบมั่วกับใคร  แต่ถ้าไม่ใช่คุณพีทกับคุณหมิงฉันก็รับรองไม่ได้ว่าลูกค้าคนแรกของแกจะเป็นไง” 

กฤติกาหน้าตื่น  “เธอจะบ้าเหรอเดีย  เธอก็เป็นเด็กเขาอยู่นะจะให้ฉันไป..” 

“จะเป็นไรไป  ฉันไม่ใช่เมียเขาอยู่แล้ว ถ้าวันนึงเขาจะมีใครอีกคน ให้คนนั้นเป็นแกฉันก็ยังรู้สึกดีกว่าเป็นคนอื่น”  นาเดียพูดหน้าตาเฉย  ขณะนั้นโทรศัพท์เธอดังขึ้นหญิงสาวจึงรับสายก่อน

“คะคุณพีท อ่อ..คุณหมิงมาแล้วได้ค่ะ  เดี๋ยวจะให้ลูกไก่ลงไป” นาเดียวางสายแล้วหันไปถามกฤติกา 

“ถ้าแกไม่อยากไปก็ได้นะ เงินฉันพอมีฉันจะขอคุณพีทมาก่อนได้ ขอเบิกล่วงหน้าเขาน่าจะให้”  นาเดียจริงจังมากเพราะทางที่กฤติกาจะเดินมันหันหลังกลับไม่ได้

            กฤติกาส่ายหน้า  “ฉันลงไปคุยกับเขาก่อน  อาจจะไม่ได้ตกลงใจอะไรก็ได้”  เธอฝืนยิ้มให้เพื่อนแต่เสียงร้องไห้ของน้องสาวเมื่อเช้ายังดังก้องในหู  เกศราเพิ่งอายุสิบห้าไปเมื่อเดือนก่อนเธอจะยอมให้น้องหมดอนาคตไม่ได้

#############

            กฤติกานั่งเกร็งในรถยนต์คันที่เธอเคยนั่งมาแล้วเมื่อคืนที่ผ่านมา  สมิติยังไม่ได้พูดอะไร  เขาเปิดประตูให้เธอขึ้นรถและขับพาออกไปข้างนอก  จวบจนชายหนุ่มจอดรถที่หน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง

“ลงไปทานข้าวกันก่อน  ลูกไก่กินอะไรมารึยัง” 

“ทานข้าวเที่ยงมาแล้วค่ะ”  เธอตอบ

“ตอนนี้จะเย็นแล้ว  ไปเถอะต้องกินยาไม่ใช่เหรอ”  เขาลงจากรถเดินอ้อมไปเปิดประตูให้เธอ

เมื่อเข้ามานั่งในร้านแล้ว เธอมองไปรอบๆ ร้านนี้ค่อนข้างมีความเป็นส่วนตัวสูง แต่ละโต๊ะห่างกันอย่างน้อยสองถึงสามเมตร  สมิติสั่งอาหารให้ตัวเองและกฤติกาเมื่อถามแล้วเธอไม่อยากทานอะไรเป็นพิเศษ

“พี่พีทบอกพี่ว่าลูกไก่ต้องใช้แสนสอง  ทำไมเมื่อเช้าไม่บอกพี่เอง” 

เธอเงยหน้ามองเขา รวบรวมกำลังใจข่มความอดสูใจก่อนจะสนทนากับเขา

“ตอนนั้นไก่ยังคิดไม่ออกค่ะ ว่าจะทำอะไรยังไง” 

“ไหนลองเล่ามาให้พี่ฟังซิว่าเรื่องเป็นไง”  สมิติถามน้ำเสียงสบายๆ ไม่คาดคั้น  หญิงสาวจึงเล่าเรื่องให้เขาฟังในส่วนที่เธอสามารถพูดได้

“แล้วแม่เราไปไหน  ทำไมสร้างหนี้แล้วไม่รับผิดชอบ”  สมิติถามตามตรง

“แม่ไปทำงานก่อสร้างค่ะ  ต้องย้ายไปเรื่อยๆ อยู่ไม่เป็นที”  ไปทีก็ได้สามีใหม่มาคนนึงทุกรอบ  กฤติกาคิดในใจไม่ได้พูดออกไป

“แล้วไก่คิดรึเปล่าว่าจะทำงานแบบเดียกี่ครั้ง  ถึงจะได้แสนสอง”  สมิติถามตรงๆ กฤติกาหน้าร้อนจากความอายกลายเป็นความโกรธ 

“ไม่ได้คิดหรอกค่ะ  แต่มันต้องหาหรือว่าพี่หมิงจะให้ไก่ยืมเงินเหรอคะ”  ใครจะอยากมาทำอะไรแบบนี้ถ้าไม่จำเป็น  กฤติกาคิดในใจ

“พี่ชอบทำบุญ แต่ไม่ใช่คนดีขนาดจะยอมจ่ายเงินมากขนาดนั้นเพื่อความอิ่มใจ” 

กฤติกากัดริมฝีปาก  เธอลุกขึ้นจากโต๊ะโกรธตัวเองที่มาให้เขาดูถูกแต่จะว่าเขาก็ไม่ได้ เพราะเธอทำตัวเอง

“ไม่เป็นไรค่ะ งั้นไก่ขอตัวนะคะ”  เธอเดินออกไปแต่ต้องอุทานเมื่อถูกกระชากข้อมือจนหมุนคว้างกลับไปหาอกกว้างที่เดินตามมาทันที

“ถ้าไม่เอาจากพี่  ไก่จะไปให้ใครช่วย  พี่พีทเหรอ”  ถามเองและเขาก็ไม่พอใจเอง เมื่อนึกภาพว่ากฤติกาจะเป็นเด็กอีกคนของพีรพัทย์

“เดียบอกไว้ว่าคุณพีทเต็มใจช่วยค่ะ”  กฤติกาดันตัวออกแต่เขาจับตัวเธอให้นั่งลงที่เดิม 

“กินข้าว  ถ้าพี่ไม่คิดจะตอบตกลงก็คงไม่มาหาไก่ถึงนี่หรอก  แต่เรามีเรื่องที่ต้องคุยกันก่อน” 

เธอจำใจนั่งเมื่อสบตาที่มีแววขึ้งโกรธของสมิติ  บริกรเริ่มนำอาหารมาเสริฟจากนั้นทั้งสองจึงยุติการสนทนาและทานอาหารกันเงียบๆ

“ไก่ต้องการแสนสองใช่ไหม  พี่จะให้สองแสนแล้วไม่ต้องไปทำงานที่ร้านเฮียพีทแล้วนะ  แต่ไก่ต้องย้ายมาอยู่ห้องพี่” 

“แล้วเรื่องเรียน..”  เธอพูดแต่เขาขัดขึ้นว่า

“มีเรียนไก่ก็ไปเรียนตามปกติ คณะนี้เรียนหนักไก่ไม่มีเวลาทำงานพิเศษหรอก  ถึงทำก็ไม่พอค่าใช้จ่ายพี่จะให้ไก่รายเดือนทุกเดือนเอง”  สมิติหยุดพูดเมื่อเธอไม่ถามอะไรจึงพูดต่อ

“แต่พี่บอกไก่ไว้ว่า ถ้าเราจะอยู่ด้วยกัน ข้อแรกไก่ต้องคุมกำเนิดเอง พี่ปลอดโรคไม่มีเชื้ออะไรเดี๋ยวจะเอาใบตรวจมาให้ดู  ส่วนข้อสองไก่มีเพื่อนได้  มีสังคมได้ตามปกติแต่ในระหว่างที่พี่ดูแลไก่ห้ามมีแฟน  ถ้าวันไหนอยากมีแฟนก็บอกพี่ตรงๆ เราจะได้แยกย้ายกันไปพี่ไม่ห้าม”  

“ค่ะ”  กฤติกาพยักหน้า เมื่อเขาทำเหมือนเป็นการเจรจาซื้อขายอะไรสักอย่าง เธอก็ควรทำแบบนั้นเช่นกัน

“แต่ไก่ต้องไปลำปางค่ะ ไปจัดการเรื่องบ้านที่จำนอง” 

“พรุ่งนี้วันอาทิตย์  ไก่พักก่อนดีกว่ามันให้เวลาสามวันไม่ใช่เหรอ  แล้วเราเปิดเทอมวันไหน”  สมิติถามต่อ

“เปิดวันจันทร์ค่ะไปรายงานตัว แต่เรียนจริงๆ อาทิตย์ต่อไป” 

“งั้นวันนี้ไก่ไปย้ายของออกจากหอไปคอนโดพี่  พี่จะไปช่วยเก็บของ  วันจันทร์ไปรายงานตัวแล้ววันอังคารพี่จะพาไปลำปาง”   

สมิติหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา  “พี่ขอเลขบัญชี” 

“ตอนนี้ไก่ยังไม่ได้เปิดบัญชีเลยค่ะ”  เธอตอบตามตรง

“งั้นไปเก็บของแจ้งย้ายออกจากหอ แล้วไปเปิดบัญชีธนาคารในห้าง”  สมิติดูเวลาแล้วเขาคิดว่าน่าจะทัน

            คืนนั้นกฤติกาได้กลับมาเหยียบคอนโดฯ ที่เธอได้มานอนเมื่อคืนวานอีกครั้ง  สมิติส่งคีย์การ์ดให้เธอหลังจากที่สอนวิธีใช้ให้  เขาพาเธอไปเก็บของและเปิดบัญชีเงินฝากได้ทันเวลาก่อนธนาคารปิดได้แบบฉิวเฉียดโอนเงินให้เธอตามที่บอกเรียบร้อย

“ไปอาบน้ำเถอะ มียาก่อนนอนไหม”  เขาถามเมื่อเห็นกฤติกาเก้ๆ กังๆ อยู่กลางห้อง 

“มีค่ะ” 

“มานี่สิ มาหาพี่ก่อน”  เธอเดินมาหาเขาและร้องเบาๆ  เมื่อถูกดึงให้นั่งบนตักของสมิติ

ชายหนุ่มเลิกชายเสื้อที่เธอสวมขึ้นดูผิวเนื้อที่เธอถูกชกเมื่อคืน  ก่อนจะลูบเบาๆ เมื่อเห็นรอยเขียวเริ่มเปลี่ยนเป็นสีม่วง  กฤติกาเกร็งร่างรู้สึกว่ามือไม้เกะกะไปหมด ไม่รู้จะวางตรงไหน

“เดี๋ยวก็หาย  ช่วงนี้รักษาตัวให้แผลหายก่อนพี่ยังไม่ทำอะไรหรอก”