18 ไม่ยอม

ผ่านไปไม่ถึง 20 นาที รถก็มาจอดเทียบอยู่หน้าบ้าน บ้านหลังใหญ่แต่กลับเงียบสนิท ราวกับไม่มีคนอยู่ในบ้านเลย

หายไปไหนกันหมดนะ แต่รถของเฮียก็ยังจอดอยู่ แสดงว่าเฮียอยู่ในบ้าน เฮียไม่ได้ไปไหน ฉันกับสไปรท์ลงจากรถ แล้วรีบเดินตรงเข้าบ้านทันที

"อ้อม! อ้อม!" เสียงตะโกนเรียกอ้อมดังพอสมควร แต่กลับไม่มีใครเดินออกมาสักคน ฉันตะโกนเรียกอีกหลายครั้ง แล้วหันไปมองรอบๆบ้าน แต่ก็ไม่มีใครมาเลยสักคน

มันแปลกมาก แปลกไปหมด พวกแม่บ้านคนใช้คนอื่นๆไปไหนกัน

"ออกไปข้างนอกกันหรือเปล่า" สไปรท์เอ่ยพลางกวาดสายตามองหาช่วยฉัน

"ไม่รู้สิ แต่รถเฮียยังอยู่ แสดงว่าเฮียยังอยู่ที่บ้าน เฮียยังไม่ได้ออกไปไหน"

"..."สไปรท์ไหวไหล่เล็กน้อย แล้วมองไปรอบๆบ้านที่ไร้วี่แววของทุกคนอีกครั้ง

"ไปดูห้องทำงานของเฮียกัน"

"อื้อ"

ฉันเดินนำหน้าเพื่อนขึ้นมาที่ห้องทำงานของเฮีย เพราะคิดว่าเฮียน่าจะอยู่ในนี้ เวลาที่เฮียไม่ไปทำงาน เฮียมักจะมานั่งเคลียร์อะไรในห้องนี้เสมอ

พอเดินเข้ามาภายในห้อง มันก็ว่างเปล่าไร้เงาของเฮีย ฉันเดินไปดูที่โต๊ะทำงานของเฮีย ก็เห็นnotebook เเละflash driveเสียบคาไว้ พร้อมกับรายงานของฉัน

"รายงานมึงนิ แต่ยังไม่เสร็จเลยว่ะ"

"กูว่าแล้วเฮียต้องทำให้เสร็จ แล้วกูจะส่งทันหรอวะ?"

"ทันดิ มันเหลือไม่เยอะนะ ทำต่อนิดหน่อยก็เสร็จแล้ว"

"แล้วเฮียไปไหน" ฉันกับจะไปหันมองหน้ากัน เชิงสงสัยในคำถามของฉัน

รายงานไม่เสร็จมันเป็นอย่างที่ฉันคิด ต่อให้มันใกล้เสร็จแล้วก็เถอะ ปกติเฮียไม่เคยทำงานอะไรพลาด แล้วก็ไม่เคยลางานเอาไว้แบบนี้ เฮียอาวุธเป็นคนที่ทำอะไรแล้ว ต้องทำให้เสร็จ ไม่เคยปล่อยเป็นดินพอกหางหมู หรือผัดวันประกันพรุ่ง แต่นี่อะไร เขาทิ้งงานฉันแล้วเขาหายไปไหน

"สไปรท์ มึงทำรายงานต่อให้กูหน่อย เดี๋ยวกูมา"

"ได้ๆ เดี๋ยวกูเคลียร์ให้แป๊บเดียว" จะไปนั่งลงที่เก้าอี้ของเฮีย พร้อมกับเริ่มทำรายงานของฉันต่อ เรื่องรายงานของฉันตอนนี้มันไม่น่าห่วงเท่าไหร่ พ่อสไปรท์เรียนเก่งอยู่ สไปรท์คงจะช่วยทำรายงานของฉันให้เสร็จทันเวลา

ในหัวของฉันตอนนี้มันคิดไปต่างๆนานา คือเฮียไปไหน

ฉันรีบเดินออกจากห้องทำงานของเฮีย แล้วเดินขึ้นไปบนบ้าน ฉันคิดว่าเขาอาจจะไม่สบาย ปกติเขาไม่เคยหยุดงานนะ แต่วันนี้เขากลับเงียบหาย มันผิดปกติมาก

เพราะฉันเดินขึ้นมาถึงข้างบน แล้วเดินตรงไปที่ห้องเฮีย ใจก็อยากเปิดอีกใจก็ไม่อยากเปิด ฉันไม่เคยเข้าห้องเฮียเลยสักครั้ง แต่ด้วยความเป็นห่วงฉันก็เลยตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป เผื่อเฮียไม่สบายขึ้นมา จะได้รีบรักษาอย่างทันท่วงที

แกรก!

ฉันเปิดเข้าไป แต่ภายในห้องกลับไม่มีใครอยู่ ฉันเดินเข้ามาในห้องของเฮีย ผ้าปูที่นอนและผ้าห่ม ยังคงถูกจัดอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย เหมือนไม่มีใครมานอน เดินไปดูในห้องน้ำก็ไม่มีใคร เฮียหายไปไหนของเขานะ

เอ๊ะ หรือว่า...

จู่ๆในหัวของฉันก็นึกขึ้นได้ ว่ายังมีพี่แยมอยู่อีกคนในบ้านหลังนี้ หรือเฮียจะไปอยู่กับเขา พอคิดเรื่องนี้ขึ้นมา ฉันรู้สึกเจ็บขึ้นมาดื้อๆ ทุกครั้งที่คิดว่าเขาสองคนจะอยู่ด้วยกัน มันก็เจ็บทุกครั้ง ฉันเดินออกจากห้องเฮียพร้อมกับหันหน้าไปทางห้องพี่แยม

หูของฉันแนบลงที่ประตู เพราะฉันอยากจะรู้ว่ามีใครอยู่ไหม แต่แล้วเสียงที่ฉันไม่อยากได้ยิน เสียงที่ทำให้หัวใจของฉันแตกสลาย จนน้ำตามันไหลออกมาอัตโนมัติ ก็ดังเข้ามาในหูฉัน

"อ๊า เฮียขาแยมเสียวจัง"

"อ๊า เฮียก็เสียว เสียวมาก"

ปึกๆๆ

"ฮึก!" ฉันควรจะชินกับมันสิ เสียงพวกนี้ แต่ความเจ็บในใจของฉันมันยิ่งเพิ่มทวี เขานอนกับฉันเมื่อคืน แต่มาเอากับอีกคนในตอนเช้า นี่เหรอคนที่บอกว่าอยากมีฉันอยู่ในชีวิตของเขา

แม้กระทั่งรายงานเขายังทิ้งมันเพื่อเสพสุขสำราญกับความใคร่ กับความกระสันของเขา เขาเลวระยำ ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหน เขาก็ยังเลวระยำไม่เปลี่ยนแปลง ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้

เมื่อไหร่เขาจะเป็นสามีที่ดีต่อฉันบ้าง ทุกอย่างที่เขาพูด ทุกอย่างที่เขาร้องขอ มันช่างไร้ประโยชน์เสียเหลือเกิน เขาใช้เพียงลมปาก แต่กลับไม่กระทำให้ฉันเห็น นี่หรือคนที่ต้องการฉันจริงๆ

"ฮือๆ ทำไมเขาถึงเชี้ยได้ขนาดนี้" ฉันร้องไห้อย่างร้าวในอก เจ็บปวดทุกข์ทรมาน

"อ๊าๆ"

"แตกแล้วๆ"

เขาจะรู้บ้างไหมว่าความสุขภายในห้องของเขา มันเต็มไปด้วยความทุกข์ของฉัน เฮียยังเป็นเฮียคนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลง เลวระยำยังไง ก็ยังเลวระยำอยู่แบบนั้น เขาไม่เคยสำนึกได้จริงๆ

ฉันตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป ความสารเลวในใจของพวกเขาสองคน มันร้อนแรงจนไม่ล็อคประตูหรือไม่กลัวใครมาเห็นเลย ฉันไม่ได้อยากเห็นภาพตรงหน้าเลยสักนิด แต่ความเคืองใจของฉันมันเปิดประตูให้เข้าไปดู ดูคนสารเลวที่เคยบอกว่าต้องการฉัน

ภาพตรงหน้ามันช่างกรีดลึกในหัวใจของฉันจริงๆ ทั้งสองกำลังร่วมรักกันอย่างมีความสุข พี่แยมทับตัวเฮียได้อย่างสวยงาม ราวกับตัวเงินตัวทองที่กำลังผสมพันธุ์กัน

ฉันร้องไห้ด้วยหัวใจแตกสลาย เฮียหันมามองฉันด้วยความตกใจ แต่คนที่สะใจคงจะเป็นอีเมียน้อย ที่หน้าด้านเอาผัวชาวบ้านหน้าอย่างระรื่น

"แสนดี!" เฮียรีบผลักตัวพี่แยมออกแล้วเอาผ้าขนหนูมาพันร่างเอาไว้ ส่วนพี่แยมยังคงยิ้มเยาะมองฉันอย่างสะใจ

"ที่ไม่เอารายงานไปให้แสนดี เพราะผสมพันธุ์กันอยู่นี่เอง" ฉันปาดน้ำตาแล้วกอดอกของตัวเอง พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆราวกับว่าไม่ได้รู้สึกอะไร แต่จริงๆแล้วใจของฉันมันโคตรเจ็บ เจ็บปวดราวกับเข็มนับพันทิ่มแทง

"จะเข้ามาก็หัดเคาะประตูก่อนนะ ไม่มีมารยาท ไม่เห็นหรอว่าผัวเมียเขากำลังทำอะไรกันอยู่" พี่แยมทำหน้าตาเยาะเย้ยฉัน

"ดูเหมือนหล่อนจะภูมิใจคำว่าผัวเมียของหล่อนนะ หึ!ผัวที่พยายามแย่งเขามา"

"อีแสนดี!"

"เฮียขอโทษ แสนดีเฮียขอโทษ เฮียจะรีบไปทำรายงานของแสนดีเดี๋ยวนี้เลย เฮียขอโทษนะแสนดี" เขารีบลุกมาจับมือของฉันพร้อมกับเอ่ยคำขอโทษ คำที่มันไม่มีความหมาย คำที่ฉันไม่อยากจะได้ยินจากปากของเขาอีกแล้ว ฉันสะบัดมือเขาทิ้งพร้อมกับตบหน้าเขาแรงๆจนหน้าหันไปตามแรงตบ

เพียะ!

"มึงไม่ต้องมาขอโทษกับสิ่งที่มึงไม่ได้สำนึกจริงๆ กูไม่รับคำขอโทษของมึง อยากเอากันมาก อยากอยู่ด้วยกันมาก ก็ไปหย่าให้กู อย่าเอากูต้องมาปนเปื้อนกับสิ่งอัปมงคลของพวกมึงสองคนเลย กูขยะแขยง"

"..." เฮียค่อยๆหันหน้ามามองฉันด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ คนอย่างเฮียฉันไม่เชื่อหรอกว่า เขาจะสำนึกหรือคิดได้ ฉันไม่มีวันเชื่อในลมปากของเขาอีกแล้ว

"อีแสนดี!"

เพียะ! พี่แยมพุ่งตัวเข้ามาตบฉันอย่างแรงจนหน้าสะบัด

เจ็บนะ เจ็บมาก แต่วันนี้ฉันจะไม่ยอมให้เขามาตบฉันอยู่ฝ่ายเดียว เป็นไงเป็นกัน ฉันอดทนอดกลั้นกับเรื่องพวกนี้มานานแล้ว ในเมื่อทำฉันเจ็บมันก็ต้องเจ็บเหมือนกัน

"อีแยม!"

เพียะ!

"กูจะไม่ยอมให้มึงตบหน้ากูเป็นครั้งที่ 2" ฝ่ามือของฉันตบลงหน้ามันอย่างไม่ยั้ง จากนั้นก็กระชากผมมันขึ้น "วันนี้กูจะตบมึงให้หน้าแหกเลยอีดอกกระทือ"