3 เปลี่ยนแปลง

บทที่3

มหาวิทยาลัย

สุดท้ายฉันก็หอบหิ้วข้าวของมาจนถึงมหาวิทยาลัยจนสำเร็จ แพรวาสไปรท์และโมบายทั้ง 3 คือเพื่อนสนิทของฉัน

พอเห็นฉันลงจากรถเมล์แล้วหิ้วข้าวของพะรุงพะรังเดินเข้ามาในรั้วมหาวิทยาลัยทั้ง 3 ก็รีบเข้าไปช่วยฉันเลย

"ทำไมมึงเดินมา แล้วผัวมึงอ่ะไปไหน ทำไมไม่ได้มาส่งมึง" สไปรท์เอ่ยขึ้นพร้อมกับแย่งถุงขนมของฉันไปถือ

"เฮียเขารีบไปทำธุระ กูก็เลยอาสามาเองไม่มีอะไรหรอก" ฉันว่าแล้วปรับสีหน้านิ่งๆพยายามไม่แสดงอาการหรือพิรุธอะไรให้เพื่อนต้องสงสัย ฉันไม่อยากให้ทุกคนไม่สบายใจ

"กูไม่เชื่ออีแสนดีมึงบอกกูมาตรงๆเลย"

"เออพวกกูก็ไม่เชื่อ มึงบอกมาเลยมึงไปเจอเห*้ยอะไรมาวันนี้" แพรเอ่ยถามเสริมขึ้นมา

"ไม่มีอะไรหรอก พวกมึงอ่ะคิดมาก"

"คิดมากเชี่ยอะไร ผัวมึงเป็นเห*้ยอะไรอีก กูว่ามันต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆมึงถึงปกปิดกู" โมเพื่อนอีกคนพูดขึ้น ฉันคงหลีกเลี่ยงไม่ได้สินะ ฉันไม่เคยโกหกเพื่อนสำเร็จเลยสักครั้ง

"เฮียพาพี่แยมไปเก็บของน่ะเขาก็เลยไม่ได้มาส่งฉัน"

"พี่แยม! พี่แยมนี่ใครวะ"

"เป็นแฟนเฮีย เขาจะย้ายมาอยู่ในบ้านด้วย"

"เฮ้ย!" ทุกคนอุทานขึ้นมาพร้อมกัน"มึงยอมได้ยังไงอีแสนดี"

ทุกคนพูดอย่างพร้อมเพรียงฉันหันไปมองหน้าเพื่อนแล้วขมวดคิ้วขึ้นมา ฉันจะไม่ยอมได้อย่างไรในเมื่อฉันไม่มีสิทธิ์ในตัวเขา ฉันจะห้ามเขาได้อย่างไรล่ะ

"ก็ ..."

"กูต้องจูนสมองให้มึงด้วยไสยศาสตร์อะไรดีวะ มึงถึงจะเลิกเป็นนางเอก MV สักที อีห่ามึงเป็นเมียเขานะเว้ยมึงยอมได้ยังไง มึงยอมให้เขาเอาผู้หญิงคนนั้นมาหยามน้ำหน้ามึงได้ยังไง กูอยากผ่าหัวใจมึงออกดูจริงๆเลยมึงทนได้ยังไงวะ" สไปรท์พูดขึ้นอย่างโมโห

"กูก็แค่เมียในใบสมรส แต่ในความเป็นจริงชีวิตจริงกูไม่ใช่เมียของเขาเลย แล้วกูจะพูดอะไรได้"

"มึงจะมีอะไรยังไงมึงก็เมียอยู่ดี มึงไม่ควรจะยอมอะไรแบบนี้เลย ทำไมมึงไม่สู้ทำไมมึงไม่โวยวายทำไมมึงไม่จัดการพวกมันเลย"

"ช่างเขาเถอะ เขาอยากจะทำอะไรก็ทำไป เออเดี๋ยวกูเอาขนมไปขายก่อนนะ" ฉันรีบตัดบทก่อนที่เพื่อนจะโวยวายไปมากกว่านี้

"เออไปเลยป่ะจะได้ช่วยขนไป"

"อื้อ" ฉันปั้นหน้ายิ้มให้เหมือนทุกๆครั้ง แล้วเดินเอาขนมไปขายตามคณะต่างๆ เพื่อนของฉันแต่ละคนเป็นคนสวย จึงมีผู้ชายมาจีบเต็มไปหมดส่วนฉันได้แต่ยืนยิ้มเป็นหุ่นขี้ผึ้งของราชบุรีไปเลย ผ่านไปไม่นานขนมของฉันก็ขายหมด พวกผู้ชายที่จีบเพื่อนของฉันต่างเหมาขนมไปจนหมด

"ชะนีน้อยมายืนยิ้มอะไรอยู่ตรงนี้เพื่อนมึงไปไหน" พิชชี่สาวสองเอ่ยแล้วเดินตรงมาหาฉัน

"อยู่โต๊ะกับกลุ่มผู้ชายตรงนั้นค่ะ เอาขนมไปขายให้แสนดี พิชชี่มีอะไรหรอคะ?"

"แค่จะมาบอกข่าว อาทิตย์หน้าเขาจะมีประกวดดาวมหาลัยกัน คณะหล่อนต้องเข้าร่วมด้วย"

"อ๋อ งั้นเดี๋ยวแสนดีจะบอกเพื่อนๆให้นะ"

"จ้ะ"

"พิชชี่มึงมาทำอะไรที่นี่วะ" เพื่อนของฉันเดินมาแล้วเอ่ยถาม

"อาทิตย์หน้าจะมีประกวดดาวมหาลัยคณะของพวกมึงจะส่งใครเข้าประกวด"

"กูสวยส่งกูนะกูสวย" แพรเอ่ยขึ้น

"สวยไร้สมองดาวมหาลัยเขาต้องสวยและเก่งค่ะ ไม่ใช่สวยแต่ไร้สมองอย่างพวกแก"

"สวยและเก่ง อย่างเช่นเป็นนักศึกษาดีเด่นหรือนักศึกษาตัวอย่างอ่ะเหรอ" โมเอ่ย

"เออแบบนั้นแหละ สวยอย่างเดียวไม่พอมันต้องเก่งและมีสมองด้วย"

"พวกมึงทุกตัวดับเลยค่ะ หมดหวังเพราะโง่ทุกคน คณะของเราเรียนเก่งก็มีอยู่คนเดียว หื้อ..."

พรึ่บ

จู่ๆทุกคนก็หันมามองฉันเป็นตาเดียว ฉันเอามือจับหน้าตัวเองหรือว่ามีอะไรติด รู้สึกงงมากแต่ก็รู้สึกแปลกใจว่าทำไมทุกคนถึงเอาแต่มองฉัน

"แสนดีเมืองเลยดาวคณะเรา!"

"ห๊าาา!!" ฉันถึงกับตกใจทำหน้าเหวอ จะบ้ากันหรือไงจะให้ฉันประกวดดาวคณะ คงขายหน้ากันทั้งคณะแน่ ดูสภาพฉันสิยิ่งกว่ายัยเฉิ่มเบ๊อะคนนึงฉันไม่เหมาะกับการประกวดหรอก

"มองดีๆมึงก็สวยนะอีแสนดี" พิชชี่เอ่ยอย่างมีจริตจะกร้าน

"แสนดีไม่สวยไม่เอาค่ะไปหาคนอื่นเถอะ แสนดีไม่อยากจะทำให้ทุกคนต้องขายขี้หน้า แสนดีขี้เหร่ขนาดนี้คงไม่เหมาะกับการทำอะไรแบบนี้หรอกค่ะ"

"มึงต้องเปลี่ยนตัวเอง" ทุกคนพร้อมใจกันพูดใส่หน้าฉัน เปลี่ยนตัวเองหรอฉันต้องเปลี่ยนยังไง ฉันคือฉันจะให้เปลี่ยนมันจะเปลี่ยนได้ยังไงกัน

"แสนดีทำไม่ได้หรอกค่ะ"

"แสนดีคณะเรามันไม่มีใครฉลาดเท่ามึงแล้วนะ มึงจะยอมให้คณะเราด้อยกว่าคนอื่นเหรอ อาจารย์คณะเราเขาจะเสียความรู้สึกเอานะเว้ย" สไปรท์พยายามหว่านล้อมฉัน

"จริงแค่ประกวดดาวมหาลัยเองมึงกูเชื่อว่ามึงทำได้" โมเอ่ยเสริม

"จริง มึงก็ฉลาดขั้นเทพนะ เรียนเก่งกิจกรรมดีเป็นตัวอย่างของนักศึกษารุ่นน้องที่อาจารย์หลายคณะเขายอมรับ กูว่ามึงต้องได้ชัวร์ แล้วถ้าคณะเรามีผลการตอบรับกลับมาที่ดีนะมึง... ทุกอย่างเพอร์เฟคหมดเลย"

มันก็จริงนะถ้าคณะไหนชนะคณะนั้นมีสิทธิ์ที่จะได้อะไรมากกว่าคณะอื่น แต่ฉันไม่มั่นใจในตัวเองฉันกลัวว่าฉันจะทำไม่ได้ฉันทั้งซื่อบื้อ แถมยังดูเป็นป้าอีก ฉันนั่งเงียบแล้วมองเพื่อนๆสลับไปมา

"อีกอย่างนะถ้ามึงลงสมัครมึงก็ได้เปลี่ยนตัวเองมึงเองด้วยทำเพื่อตัวมึงเองด้วยนะเว้ย"

"แต่กูไม่มั่นใจพวกมึงก็รู้ว่ากูไม่เคยเปลี่ยนแปลงตัวเอง กูไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนกูไม่รู้ว่ากูจะต้องทำยังไง"

"เดี๋ยวกูจะเปลี่ยนมึงเอง ยังไงมึงต้องลงแข่ง เพื่อคณะของมึงเพื่อทุกๆคนและที่สำคัญเพื่อตัวมึงเอง" ผิดที่เอ่ยพร้อมกับส่งสายตามาดมั่นให้ฉัน

"แต่แสนดีไม่สวย"

"อีแสนดีคะ มึงกำลังคุยอยู่กับเจ้าแม่แฟชั่นอย่างพิชชี่อยู่นะคะ

อีพิชชี่คนนี้จะทำให้มึงสวยแซ่บเอง"

"พวกกูก็จะช่วยมึง!" เพื่อนทุกคนดูสนับสนุนมาก ถึงแม้ฉันจะไม่มีความมั่นใจเลยก็ตาม

"กรอกเลยอีพิช เอาอีแสนดีมันสมัครเป็นดาวมหาลัย" จะไปพูดฉันนั่งมองเพื่อนที่กำลังช่วยกันกรอกข้อมูลใบสมัครของฉันใส่ในกระดาษ ฉันไม่ได้พูดเลยห้ามตามอะไรเพราะต่อให้ฉันห้ามเพื่อนๆของฉันก็คงไม่ยอม เอาวะ เปลี่ยนก็เปลี่ยน แค่เป็นดาวมหาลัยเองจะกลัวอะไร

"เรียบร้อยกูเอาใบสมัครไปส่งก่อน แล้วมึงอีแสนดี พรุ่งนี้อยู่บ้านนะคะกูจะไปสอนมึงที่บ้าน" พิชชี่เอ่ย

"เออๆ ไม่ดีกว่า เดี๋ยวแสนดีจะออกมาหาพิชชี่เอง"

"ตามนั้นก็ได้ กูไปก่อน ไว้เจอกันพรุ่งนี้มหกรรมเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ แลดูท่าจะใหญ่หลวงมาก พรุ่งนี้เจอกัน"

"ค่ะ" ฉันยิ้มเจื่อนๆออกไปให้กับพิชชี่ กระเทยพิชชี่ยิ้มให้ฉันเล็กน้อยก่อนจะรีบเดินออกไป