4 จำไว้ให้ดี

บทที่4

ชีวิตของฉันมันไม่มีอะไรมากมายหรอก ชีวิตก็เรื่อยๆลูปวนทำเรื่องเดิมๆ นอกจากเรียนแล้วก็เรียนเรียนแล้วก็กลับบ้านเจอเฮียอาวุธเจอผู้หญิงของเขาที่ถูกพามาไม่ซ้ำหน้า

ฉันตั้งใจเอาไว้ว่าฉันจะเอาใบปริญญามาเป็นของขวัญให้กับตัวเองเป็นของขวัญให้กับพ่อแม่

ถ้าฉันเรียนจบเมื่อไหร่ฉันจะหางานดีๆทำจะเปิดร้านเบอร์เกอร์รี่เป็นของตัวเอง จะยืนด้วยลำแข้งของตัวเอง

15:00 น

พอได้เวลาเลิกคลาสฉันก็เก็บข้าวของของตัวเองใส่กระเป๋าเดินออกมาจากห้องเรียนพร้อมกับเพื่อนๆ

เมื่อกลางวันคุยกันแล้วว่าสไปรท์จะมาส่งฉัน เพราะเฮียเขาคงไม่มารับฉันหรอก เขาคงต้องอยู่กับแฟนเขา เขาไม่สนใจฉันอยู่แล้วและฉันก็ไม่มีสิทธิ์เรียกร้อง

@บ้าน

"ผัวมึงล่ะอีแสนดี" สไปรท์เอ่ยขึ้นพร้อมกับกวาดสายตามองหา

"เฮียคงยังไม่กลับละมั้ง ช่างเขาเถอะกูเข้าบ้านก่อนนะแล้วมึงน่ะขับรถดีๆล่ะ"

"เออๆเดี๋ยวพรุ่งนี้กูมารับ ถ้าเขาไม่อยากไปส่งมึงเดี๋ยวกูมารับเองมึงไม่ต้องไปแคร์"

"จ้ะ" ฉันโบกมือร่ำลาเพื่อนแล้วเดินเข้าไปในบ้าน ไอ้นิสัยลูกคุณหนูที่จะต้องมีคนคอยรับนั่นมันไม่ใช่นิสัยของฉันเลย ฉันไม่เป็นไรยังไงก็ได้

ฉันเก็บรองเท้าของตัวเองให้เข้าที่เข้าทาง ฉันทำอะไรเองทุกอย่างแม้กระทั่งอาหาร ซักเสื้อผ้าเอง

ถึงแม้ว่าจะมีคนทำให้แต่ฉันก็อยากจะทำของตัวเอง ฉันติดทำเองมาตั้งแต่ฉันเล็กๆแล้ว คนจนๆอย่างฉันโดนสั่งสอนให้ช่วยเหลือตัวเองไม่ให้เป็นภาระของคนอื่น มาแบบนี้

ตอนนี้ที่บ้านไม่มีคนอยู่หรอก เพราะเฮียอาวุธเขายังไม่กลับ ส่วนพี่แยมแฟนของเขาก็คงจะไปกับเขาด้วย

ฉันเดินขึ้นมาบนห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวเองออก แล้วใส่เพียงเสื้อยืดกระโปรงยาวๆ แค่นี้แหละการแต่งตัวของฉัน ถึงแม้ว่ามันจะดูเชยๆ แต่มันก็ใส่แล้วสบายดี

แต่งตัวเสร็จฉันก็เดินลงมาข้างล่าง เดินทำนู่นทำนี่ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งมาถึงห้องนั่งเล่นอีกฝั่ง ภาพที่ฉันเห็นตรงหน้า มันช่างบาดตาฉันเสียจริง

"อ้ะ เฮียขา อย่าทำแบบนี้สิคะแยมจั๊กจี้ค่ะ"

"คืนนี้เฮียจะกัดแยมไปทั้งตัวเลย จะกลืนกินทั้งตัวเลย"

"เฮียโอ้ยแยมจั๊กจี้" เฮียอาวุธและพี่แยมกำลังนอนเล่นกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่นบนโซฟาตัวใหญ่ ทั้งสองมีความสุขกันจริงๆมีความสุขจนฉันรู้สึกเจ็บเลยแหละ

ตั้งแต่ฉันอยู่กับเขาฉันไม่เคยได้เล่นแบบนี้กับเขาเลย แค่ได้คุยกันทุกวันมันก็ถึงว่ามากพอแล้วสำหรับเขา แสนดีเมียในสมรสอย่างฉัน เป็นได้แค่ส่วนเกินในบ้านของเขาเท่านั้น

ฉันรีบเดินออกมาจากตรงนั้นแล้วไปที่สวนหลังบ้านส่วนที่ฉันชอบนั่งเพราะฉันจะปลูกดอกไม้เอาไว้

การได้มองดอกไม้บางทีมันก็ช่วยได้นะ แต่มันก็ช่วยไม่ได้ทุกครั้งหรอก จริงๆฉันควรจะชินกับสิ่งเหล่านั้น ไม่ควรมานั่งเจ็บอยู่อย่างนี้ด้วยซ้ำ แต่ฉันก็ไม่ควรรู้สึกกับเฮียอาวุธเลย ไม่ควรเลยจริงๆ

โง่ไหมล่ะ ฉันหลงรักเขา ฉันหลงรักคนที่ไม่ได้รักฉัน ที่ฉันทนอยู่เพราะไม่ใช่หน้าด้านอยู่หรอก แต่เพราะเขาไม่เคยไล่ฉันต่างหาก ถ้าเขาไล่ฉันก็จะไปและจะหย่าให้

"คนเขาไม่ต้องการจะอยู่ต่อทำไม?" จู่ๆพี่แยมก็เดินเข้ามาจากทางด้านหลัง ฉันรีบเช็ดน้ำตาตัวเองแล้วหันไปมองที่เขาอย่างงงๆ ฉันไม่เข้าใจหรอกว่าเขาจะมาพูดทำไม

"พี่หมายถึงอะไรคะ?!"

"โอ้ยอีโง่! เฮียเขาไม่ได้รักมึงมึงยังจะหน้าด้านอยู่อีกเนาะ มึงรู้ตัวไหมอีแสนดี ว่าเฮียเขาอยากจะเอามึงออกจากบ้านออกไปจากชีวิตเขามากแค่ไหน"

"เอาแสนดีออกจากชีวิตเหรอ?" ฉันพูดเสียงเบาหวิว พี่แยมพูดแบบนี้มันหมายความว่ายังไง น้ำตาของฉันกำลังจะไหล เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่งแต่มันโคตรเจ็บในใจ

"กูจะบอกให้หายโง่นะ เฮียเขาอยากจะหย่ากับมึงมาแต่งงานกับกู ทางที่ดีเนี่ย มึงช่วยเซ็นใบหย่าให้เฮียเร็วๆนะ เพราะกูจะเป็นนายหญิงของบ้าน กูเอาของมาอยู่ขนาดนี้ มึงยังไม่รู้ตัวอีกหรออีโง่!"

"ไม่จริง เฮียยังไม่เคยพูดเลยว่าเฮียจะหย่ากับแสนดี พี่แยมโกหก" ฉันลุกขึ้นแล้วจ้องหน้า ปั้นใจแข็งตอบออกไป แต่น้ำตาไหลอาบแก้มของฉันแล้ว รู้สึกเหมือนหัวใจกำลังแตกสลาย

"งั้นหรอ? งั้นกูจะบอกมึงให้รู้ว่าเฮียเขาไม่ต้องการอีป้าแบบมึง"

"พี่แยมหมายความว่ายังไง พี่แยมจะทำอะไร?"

"หึ!"

เพลี้ย!เพลี้ย!เพลี้ย!

จู่ๆพี่แยมก็เอามือตบหน้าของตัวเองไปมา ฉันได้แต่มองอย่างอึ้งๆไม่คิดว่าเขาจะทำแบบนี้ พี่เขาเป็นบ้าไปแล้วหรือ ถึงได้มาตบหน้าตัวเองต่อหน้าฉัน

"ช่วยด้วยช่วยแยมด้วย เฮียช่วยแย้มด้วย แสนดีตบแยม ฮื่อๆ"

"ฉันยังไม่ได้ทำอะไรพี่เลยนะ"

"ฮือๆ เฮียขาช่วยแยมด้วย" พี่แยมล้มไปนั่งกับพื้นแล้วจับตัวฉันขึ้นคร่อม ฉันพยายามฝืนอย่างสุดกำลัง แต่พี่แยมเขาก็จับมือของฉัน ไปตบหน้าของเขา เหมือนนางร้ายในละครเลย

ฉันพยายามดึงตัวขึ้น และชักมือหนี แต่พี่แยมก็ยังทำอยู่แบบนั้น

"พี่แยมปล่อยแสนดีนะ"

"ฮื่อๆ เฮียช่วยแยมด้วย"

"แสนดี!!"

ปึก! เฮียอาวุธวิ่งมาจากตอนไหนไม่รู้ แต่ที่แน่ๆเขากระชากตัวฉันแรงๆแล้วเหวี่ยงไปชนกับผนัง ฉันถึงกับทรุดลงไปกองกับพื้น

น้ำตาของฉันไหลพราก จ้องมองเฮียอาวุธอย่างเจ็บปวด มองการกระทำของเขา ที่พยายามเข้าไปประคองที่แยมให้ลุกขึ้น

"มึงเป็นบ้าอะไรของมึง มึงมาจบเมียกูทำไม!" คำๆนี้ มันช่างทำให้ฉันเจ็บปวดเหลือเกิน คนที่ขึ้นชื่อว่าเมียมันไม่ใช่ฉัน แต่เป็นผู้หญิงคนนั้น เป็นผู้หญิงที่เขาปกป้อง

"แสนดีไม่ได้ทำ ฮื่อๆ เฮียแสนดีไม่ได้ทำจริงๆ"

"คุณแสนดี"อ้อมเข้ามาพยุงฉันให้ลุกขึ้น ส่วนฉันยังคงมองคุณอาวุธทั้งน้ำตา รู้สึกเสียใจเจ็บปวดกับทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้น

"แยมแค่เข้ามาคุยด้วยค่ะแต่จู่ๆแสนดีก็ตบแยม ฮื่อๆ"

"ไม่จริง พี่โกหก พี่ตบหน้าตัวเอง แสนดีไม่ได้ทำอะไรแบบนั้น"

"กูเห็นอยู่ว่ามึงทำแยม มึงยังจะมาแก้ตัวอีก กูเคยบอกมึงแล้วใช่ไหมแสนดี ว่าต่างคนต่างอยู่ มึงไม่มีสิทธิ์มาทำนิสัย และสันดานแบบนี้กับผู้หญิงของกู"

"เฮียเห็นแสนดีเป็นคนแบบนั้นเหรอ เฮียเห็นว่าแสนดีชั่วเลวทรามขนาดนั้นเลยหรอ ฮื่อๆ"

"กูเห็นเต็มสองตาว่ามึงตบเมียกู"

"แล้วแสนดีไม่ใช่เมียเฮียหรอ แสนดีก็เมียเหมือนกันทำไมเฮียถึงพูดแบบนี้"

"เมียเหรอ มึงช่างกล้าพูดนะแสนดี กูจะเอามึงมาทำเมียทำไม สภาพแบบมึงกูไม่เอามาทำเมียหรอก และกูจะไม่มีวันเอา" เหมือนสายฟ้าฟาดใส่กลางใจของฉัน คำพูดของเขามันทำให้ฉันเจ็บปวดแทบแดดิ้น

"เฮีย!"

"กูไม่เคยสนใจร่างกายมึงเลยด้วยซ้ำ เคยส่องกระจกดูตัวเองบ้างไหม กูเอียนจนจะอ้วกตายอยู่แล้วที่ได้อยู่กับมนุษย์ป้าอย่างมึง จะไปตายไหนก็ไป อย่ามายุ่งกับกูอีก"

เพียะ!

ความอดทนของฉันขาดผึง มันไม่มีความอดทนแล้ว ฉันเดินเข้าไปตบหน้าคนใจร้ายทั้งน้ำตา

คำพูดของเขาในวันนี้ มันทำให้ฉันเจ็บปวดทุกข์ทรมานแทบขาดใจ ฉันจะจดจำมันให้ดีและจะให้ขึ้นใจ เขาไม่เคยต้องการเมียอย่างฉันจริงๆ ที่ผ่านมาเขาแค่ฝืนเท่านั้น

ฉันคิดว่าสักวันเขาจะหันมารักฉันบ้าง แต่เปล่าเลยเขาไม่เคยรักฉัน เขายังรังเกียจและขยะแขยงฉันด้วย ฉันตาสว่างแล้ว เขาทำให้ฉันตาสว่างแล้ว

"จำคำพูดของมึงไว้ให้ดีแล้วกัน!" ฉันชี้หน้าเขา ฉันเองก็ไม่เคยคิดที่จะพูดอะไรแบบนี้ แต่ตอนนี้ฉันพร้อมที่จะเดินออกจากชีวิตของเขาแล้ว

ไม่ได้ไปตายอย่างที่เขาบอกนะ แต่ฉันจะเดินหน้าต่อไปในทางของฉันเอง