ตอนที่ 9 ฉันอยากเจอคุณพ่อของเธอ

ตอนที่ 9 ฉันอยากเจอคุณพ่อของเธอ

เครื่องบินพาณิชย์ลำใหญ่ กำลังทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า เพื่อนำผู้โดยสารเดินทางไปยังเมืองซูริค ประเทศสวิตเซอร์แลนด์ อยู่ๆเครื่องบินก็เกิดอาการสั่นสะเทือนรุนแรง หลังจากที่เครื่องบินทยานขึ้นไปได้ไม่กี่นาที

“เกิดอะไรขึ้นครับกัปตัน”

นักบินผู้ช่วยถามกัปตันพิพัฒน์ด้วยน้ำเสียงตื่นตนกพอสมควร กัปตันพิพัฒน์เป็นฝ่ายทำหน้าที่ควบคุมการบินในครั้งนี้

“ผมคิดว่าเครื่องกำลังมีปัญหา คุณศรัณย์รีบแจ้งหอบังคับการบินตอนนี้เลยนะ ผมต้องนำเครื่องลงจอดโดยเร็วที่สุด”

พิพัฒน์บอกนักบินผู้ช่วย ศรัณย์รีบติดต่อสื่อสารไปยังหอบังคับการบินทันที

ในที่สุด เครื่องบินลำใหญ่ได้บินวนกลับมาลงจอดอย่างปลอดภัย ในเวลาไม่กี่นาที

ช่างซ่อมบำรุงอากาศยาน ได้ทำการตรวจสอบและซ่อมแซมเครื่องบินลำดังกล่าว โดยใช้เวลาประมาณสองชั่วโมง ในระหว่างที่กัปตันพิพัฒน์กำลังรอเวลาบิน เขาได้โทรหาลูกสาวสุดที่รัก และพูดคุยกันหลายสิบนาที

“คุณพ่อขา ปิดเทอมพลอยขอไปเที่ยวทะเลกับเพื่อนๆนะคะ นะๆๆ อยากเที่ยวอ่ะค่ะ”

ปลายสายพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

“ลูกจะไปเที่ยวทะเลที่ไหน แล้วมีใครไปบ้าง”

พิพัฒน์ถามลูกสาวกลับทันที

“ไปเที่ยวทะเลภูเก็ตค่ะ ไปกับเพื่อนๆ รวมทั้งหมดหกคน หญิงสี่ชายสอง คุณพ่อไม่ต้องห่วงนะคะ พลอยโตแล้ว พลอยเอาตัวรอดได้”

“จะไม่ให้เป็นห่วงได้ยังไง ชีวิตของพ่อมีลูกสาวคนเดียวนะ ถ้าลูกจะไปจริงๆ พ่อจะไปด้วย ตกลงไหม พ่อจะเป็นคนจ่ายเองทุกอย่าง”

“โห...แล้วแบบนี้คุณพ่อจะอนุญาตให้พลอยใส่ชุดว่ายน้ำเหรอคะ พลอยอยากไปกับเพื่อนๆอ่ะ รอบหน้าคุณพ่อค่อยไปกับพลอยดีกว่านะคะ”

“งั้นพ่อไม่อนุญาตให้ลูกไป พลอยจะไปเที่ยวโดยที่ไม่มีพ่อได้ก็ต่อเมื่อ พลอยอายุครบยี่สิบปี ถ้าถึงตอนนั้นอยากใส่ชุดว่ายน้ำ พ่อก็ไม่ว่า ตกลงตามนี้นะ ให้ลูกบรรลุนิติภาวะก่อน พ่อถึงจะอนุญาตให้ลูกไปเที่ยวกับเพื่อนๆ”

พิพัฒน์เป็นคนเด็ดขาด พูดคำไหนคำนั้น ลูกสาวของเขาไม่กล้าขัดคำสั่งอยู่แล้ว

“ก็ได้ค่ะ พลอยจะอดทน อีกแค่ห้าเดือน พลอยก็อายุครบยี่สิบแล้ว ถึงเวลานั้นคุณพ่อต้องให้อิสระพลอยบ้างนะคะ โอเคไหม คุณพิพัฒน์”

“โอเคครับ คุณลูกสาว แค่นี้ก่อนนะ พ่อจะต้องออกเดินทางแล้ว”

“ค่ะ เดินทางปลอดภัยนะคะคุณพ่อ พลอยรักคุณพ่อที่สุดในโลกเลยค่ะ”

“ครับ พ่อก็รักน้องพลอยที่สุดในโลกเหมือนกัน พ่อไม่อยู่ ห้ามหนีเที่ยวล่ะ”

“โอเคค่ะ พลอยไม่หนีเที่ยวแน่นอน เอ่อ...มีอีกเรื่องค่ะ”

“มีอะไรลูก”

“พลอยขออนุญาตพาเพื่อนไปค้างคืนที่บ้านของเราได้ไหมคะ โน้ตบุ๊คของเพื่อนเสีย เพิ่งเอาไปซ่อมที่ร้าน แต่เพื่อนต้องเร่งทำงานส่งอาจารย์ให้ทันพรุ่งนี้ พลอยเลยจะขออนุญาตให้เพื่อนนอนที่บ้านเรา เพื่อนจะได้ใช้โน้ตบุ๊คของพลอยทำงานน่ะค่ะ”

“ได้สิลูก ดรีมหรือเอิร์นล่ะ”

พิพัฒน์ถามเช่นนั้น เพราะเขารู้จักดรีมและเอิร์นมาตั้งแต่สมัยที่ลูกสาวเรียนมัธยมตอนต้น

“ไม่ใช่ดรีมกับเอิร์นค่ะ เพื่อนคนนี้เป็นเพื่อนในมหาวิทยาลัย อยู่ในกลุ่มเดียวกัน ไม่ต้องห่วงค่ะ เพื่อนคนนี้นิสัยดี น่ารัก เพื่อนไม่ชวนพลอยหนีเที่ยวแน่นอน จะมีก็แต่พลอยนี่แหละ ที่จะชวนเพื่อนหนีเที่ยว คริคริ”

“อย่าให้พ่อรู้ว่าลูกหนีเที่ยวเป็นอันขาด พาเพื่อนมาได้ พ่อจะดูกล้องวงจรปิดย้อนหลัง ถ้าลูกหนีเที่ยว พ่อจะไม่อนุญาตให้ไปเที่ยวกับเพื่อนๆอีกเลย”

พิพัฒน์ไม่เพียงแต่ขู่ เขาเป็นคนพูดจริงทำจริง แพรพลอยรู้จักนิสัยบิดาของเธอดี

“จ้า...พลอยล้อเล่นน่า แค่นี้นะ รักคุณพ่อที่สุด”

“พ่อก็รักลูกสาวที่สุด”

พิพัฒน์กดวางสาย ก่อนจะเดินขึ้นเครื่อง และทำหน้าที่นำเครื่องบินทะยานสู่ท้องฟ้าอีกครั้ง

สองสาวเดินเข้ามาในคฤหาสน์หลังใหญ่ ย่านบางนา ลลิสาต้องมาค้างคืนที่บ้านของแพรพลอย เนื่องจากเธอต้องใช้โน้ตบุ๊คของเพื่อนทำงานส่งอาจารย์อย่างเร่งด่วน

ดวงตากลมโตมองไปรอบๆคฤหาสน์ ถัดไปอีกประมาณสองร้อยเมตร มีคฤหาสน์ทรงโมเดิร์นอีกหลัง เธอหันกลับมามองคฤหาสน์ที่แพรพลอยอาศัยอยู่ ภายในคฤหาสน์แห่งนั้นค่อนข้างเงียบสงบ ราวกับไม่มีใครอยู่เลยสักคน

“ทำไมบ้านของเธอเงียบจังเลยล่ะพลอย สะอาด สงบ น่าอยู่มาก”

ลลิสาเอ่ยถาม เธอเดินตามหลังแพรพลอยเข้าไปด้านใน

“ปกติฉันอยู่กับคุณพ่อสองคน แม่บ้านและแม่ครัว คนสวน คนขับรถ พักอยู่บ้านสำหรับคนงานด้านหลังน่ะ คุณพ่อไม่ให้ใครเข้ามาในบ้านหลังนี้ นอกจากตอนทำความสะอาดและทำอาหารน่ะ ส่วนบ้านใหญ่หลังถัดไป เป็นบ้านคุณปู่คุณย่า มีครอบครัวคุณลุงคุณป้าอยู่ด้วยกันในบ้านหลังนั้น ส่วนบ้านหลังนี้มีแค่ฉันกับคุณพ่อของฉัน แต่ตอนนี้เขาไม่อยู่หรอก คุณพ่อไปทำงานน่ะ กว่าจะกลับไทยก็อีกสี่วัน เข้าไปในห้องนอนฉันดีกว่านะ”

ลลิสาเดินตามหลังแพรพลอยขึ้นไปบนชั้นสอง

“ไปอาบน้ำสิ เธอจะได้ทำงานส่งอาจารย์ หิวหรือเปล่า”

“ไม่หิวอ่ะ ทานชาบูเยอะขนาดนั้น ฉันทานอะไรไม่ลงแล้วล่ะ”

“ฉันก็เหมือนกัน อิ่มมากเลยซาร่า”

ลลิสาก้มหน้าก้มตาทำงานในคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คของเพื่อนรักจนเสร็จ สองสาวจึงปิดไฟและล้มตัวลงนอนในเวลาสี่ทุ่ม

“แป๊บเดียวจะปิดเทอมใหญ่แล้ว เวลาเดินไวมาก เธอว่าไหมซาร่า”

“ใช่ เหมือนว่าไม่นานฉันเพิ่งจะเข้ามาหาวิทยาลัย อีกไม่กี่เดือนก็จะขึ้นปีสองแล้ว เร็วมากจริงๆ”

สองสาวนอนคุยกันอยู่บนเตียง

“เธอมีแฟนหรือยังซาร่า”

“ยัง ถ้าฉันมีแฟน พวกเธอก็ต้องเห็นสิ แล้วเธอล่ะ มีแฟนหรือยัง หรือกำลังแอบคบอยู่กับหนุ่มไหนหรือเปล่า คริคริ”

ลลิสาตอบ พร้อมกับถามเพื่อนกลับไปอย่างขบขัน

“ไม่มี ถ้าจะมีก็ยาก คุณพ่อฉันหวงมาก คงจะกลัวฉันมีความรักแล้วกระทบการเรียนน่ะ แต่ฉันก็มีคนที่ฉันแอบชอบนะ คริคริ”

แพรพลอยพูดความในใจออกมา

“เธอแอบชอบใคร บอกฉันได้หรือเปล่า”

ลลิสาถามด้วยความอยากรู้

“ไม่เอา ไม่บอก เป็นความลับ ไว้วันหนึ่ง ถ้าเขาคิดตรงกันกับฉัน ฉันจะบอกเธอเอง”

“โอเค คุณเพื่อน”

“แล้วเธอเคยแอบชอบใครหรือเปล่า”

แพรพลอยถามลลิสา

“เคยสิ ทุกวันนี้ก็ยังชอบเหมือนเดิม ฉันแอบชอบผู้ชายคนหนึ่ง คนที่เขาเคยช่วยชีวิตฉันน่ะ เขาเป็นผู้ใหญ่ใจดี อบอุ่น แล้วก็อ่อนโยนกับฉันมาก แต่เขามีแฟนแล้ว ผู้ชายคนนั้นเขาก็มีลูกติดด้วย”

“ไม่ได้นะซาร่า ถ้าเป็นแบบนั้นเธอต้องตัดใจนะ มันไม่ดี เขามีครอบครัวอยู่แล้ว มันผิดศีลธรรม เธอต้องตัดใจนะ จะได้ไม่เจ็บปวด”

แพรพลอยเตือนเพื่อนรักด้วยความหวังดี

“ฉันคงไม่มีวันตัดใจจากเขาหรอก แล้วก็คงไม่มีวันที่ฉันจะได้เจอกับเขาอีก ฉันยังไม่รู้เลยว่าเขาอยู่ที่ไหน ฉันแค่ขอเก็บเขาไว้ในใจแบบนี้ก็มีความสุขแล้ว มันเป็นความสุข และความทรงจำที่ดีน่ะ ถ้าวันหนึ่งฉันต้องมีความรัก ฉันก็อยากได้ผู้ชายที่อบอุ่นแบบเขาอ่ะ”

“อื้อ...เข้าใจแล้ว คนทุกคนก็อยากได้สิ่งที่ดี อยากได้คนที่ดีเหมือนกันทั้งนั้น ฉันเองก็อยากได้นะ ผู้ชายอบอุ่น ถ้าวันหนึ่งต้องมีแฟน ฉันก็อยากมีแฟนที่นิสัยคล้ายกับคุณพ่อของฉัน อบอุ่น ใจดี เอาใจใส่ ให้ทุกอย่างที่อยากได้ แต่ไม่เอาความเจ้าชู้แบบพ่อนะ คริคริ”

แพรพลอยหัวเราะร่า เมื่อพูดถึงบิดาของเธอ

“ทำไมอ่ะ พ่อเธอเจ้าชู้เหรอ ฉันยังไม่เคยเห็นพ่อของเธอเลย”

“พ่อของฉันเป็นคนใจดี อบอุ่น หล่อมาก สาวๆก็เลยเข้าหาไม่ขาดน่ะ เมื่อก่อนฉันเห็นผู้หญิงมาหาพ่อของฉันไม่ซ้ำหน้า แต่พ่อไม่ได้ให้ใครมาค้างที่บ้านนะ สาวๆพวกนั้นมาหาพ่อเอง ตามประสาชายโสดอ่ะ ก็คบๆเลิกๆไปเรื่อยๆ แต่พักหลังๆไม่เห็นพ่อฉันยุ่งกับผู้หญิงคนไหน ฉันเคยบอกพ่อไว้แล้ว ฉันไม่ต้องการแม่เลี้ยง ฉันไม่อยากให้พ่อพาผู้หญิงเข้ามาในครอบครัว ฉันกลัวแม่เลี้ยงใจร้ายน่ะ ฉันคงจะดูละครมากไปมั้ง”

แพรพลอยพูดความในใจของเธอ

“แล้วแม่ของเธอล่ะพลอย”

“ฉันไม่รู้ ฉันไม่เคยเจอหน้าแม่ของฉัน ฉันรู้แค่เพียงว่า คุณพ่อของฉันพลาดทำเพื่อนท้อง ทั้งสองยังเด็ก และไม่ได้รักกัน พอฉันลืมตาดูโลก คุณปู่คุณย่าก็ไปรับฉันมาเลี้ยง แม่ของฉันหายไปตั้งแต่ตอนนั้น ฉันอยู่กับคุณพ่อ คุณปู่คุณย่ามาตลอด แล้วฉันก็ไม่อยากรู้หรอก ว่าแม่ฉันเป็นใคร เพราะชีวิตฉันมีแต่พ่อมาตลอด เขาเป็นทั้งพ่อทั้งแม่ให้ฉัน จนฉันไม่รู้สึกว่าฉันต้องการความรักจากใครอีกแล้ว”

“คุณพ่อของเธอสุดยอดมาก เลี้ยงลูกสาวมาได้ดีมาก แถมยังเข้มแข็ง เรียนเก่ง แล้วก็สวยน่ารักด้วย ฉันอยากเจอคุณพ่อของเธอจังเลย ท่านคงจะใจดีมาก”

“เธอก็ชมฉันมากไป เดี๋ยวเธอก็ได้เจอพ่อฉัน อีกห้าเดือนฉันครบยี่สิบปี ฉันจะจัดงานวันเกิดที่บ้าน เดี๋ยวเธอก็ได้เจอคุณพ่อของฉัน แต่ถ้าอยากเจอตอนนี้ ก็ต้องดูรูปไปก่อน รูปคุณพ่อติดอยู่ที่ผนังในห้องโถง พรุ่งนี้เธอเข้าไปดูได้ แต่ตอนนี้เรานอนกันเถอะ ดึกแล้ว”

“โอเค ฉันก็เริ่มง่วงแล้ว”

สองสาวพูดคุยกันจนเกิดความง่วง ทั้งสองหลับสบายไปจนถึงเช้า

“ฉันลงไปรอเธออยู่ด้านล่างนะพลอย”

"โอเค ฉันแต่งตัวก่อน เดี๋ยวตามลงไป”

ลลิสาสวมชุดนักศึกษาและแต่งหน้าอ่อนๆ เธอเดินลงไปที่ห้องโถง ร่างสูงเพรียวหยุดยืนมองดูรูปของชายเจ้าของบ้านอยู่ห่างๆ และดูเหมือนว่าคนในรูปนั้น สวมใส่เครื่องแบบกัปตัน เธอกำลังจะก้าวเท้าเดินเข้าไปดูใกล้ๆ

“นั่นใครอ่ะ”

“!”

ยังไม่ทันที่ลลิสาจะเดินเข้าไปใกล้ๆรูปถ่ายนั้น เธอต้องหยุดชะงักทันที เมื่อได้ยินเสียงทุ้มของใครคนหนึ่งดังขึ้น

-------------------------------------

หนูซาร่าจะรู้หรือเปล่าน๊า ว่าแพรพลอยคือลูกสาวของกัปตันพัฒน์ จะได้เห็นรูปหรือจะได้เห็นตัวจริง ใครเดินเข้ามาหนอ ฝากติดตามตอนต่อไป กดไลค์ คอมเม้นทเป็นกำลังใจให้ด้วยน๊า นิยายเรื่องนี้สนุกสุดฟิน โรแมนติก แซ่บ ร้อนแรง แน่นอนค่ะ