ตอนที่3

ตอนที่3

“จะไม่เข้าไปทักทายภรรยาของคุณหน่อยเหรอคะ” เพนนีเอ่ยถาม คนที่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ข้างๆ มือบางกอดแขนแกร่งเอาไว้ไม่ห่าง

“ไม่” พูดจบก็กระดกไวน์ในแก้วดื่มจนหมด

“อย่าบอกนะคะว่าคุณเฌอรีนแอบตามคุณมาที่นี่ด้วย” เพนนียังคงไม่เลิกสนใจเฌอรีน

“ร้อยวันพันปี ไม่เคยเห็นว่าจะสนใจคุณสักนิด แล้วนี่นึกยังไงถึงตามมาถึงฮ่องกงได้” เพนนีลอบสังเกตอาการของคนข้างๆ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดูไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ที่เห็นเฌอรีอยู่ที่นี่ด้วย ก็ยิ่งทำให้รู้สึกพอใจที่ได้พูดจี้ใจดำ

“เขาคงไม่ได้ตามผมมาหรอก” ต้าเฟยตอบเสียงเรียบ แววตาดุมองไปที่โต๊ะของภรรยาอย่างไม่วางตา

“แล้วคุณเฌอรีนมาหาใครที่นี่คะ หรือว่าคุณก็รู้จักผู้ชายสองคนนั้นด้วย” ต้าเฟยไม่ได้ตอบคำถาม เพียงยกไวน์ที่บริกรเพิ่งจะรินให้เขาขึ้นดื่มอีกครั้ง

เวลาผ่านไปจนดึกมากแล้ว กลุ่มของเฌอรีนจึงต่างแยกย้ายกันกลับไปพักผ่อน เพราะพรุ่งนี้ทุกคนต้องตื่นแต่เช้าเพื่อเข้าร่วมพิธีในงานแต่งของโมนากับอลัน

อเล็กซ์อาสาไปส่งเฌอรีนที่หน้าลิฟท์ ก่อนที่เขาเองจะกลับไปพักผ่อนบ้าง ซึ่งทั้งหมดอยู่ในสายตาของต้าเฟยโดยตลอด

“เพื่อนคุณเฌอรีนยังดูเด็กอยู่เลยนะคะ แต่งตัวดูดีเชียว” เพนนีเอ่ยขึ้น ก่อนที่จะเดินควงต้าเฟยมาที่ลิฟท์เหมือนกัน

ซึ่งมันบังเอิญที่ทั้งคู่ก็พักอยู่ที่โรงแรมนี้ด้วย เพราะที่นี่เป็นโรงแรมหรูที่อยู่ใจกลางเมือง นักธุรกิจและคนดังส่วนใหญ่ก็มักจะมาพักกันที่นี่

ซึ่งชั้นที่เฌอรีนอยู่เป็นชั้นสำหรับวีไอพี รับรองแขกคนสำคัญของเจ้าของโรงแรมโดยเฉพาะ ซึ่งต่างจากชั้นที่ต้าเฟยพัก เพราะเป็นชั้นสำหรับแขกวีไอพีทั่วไปเท่านั้น

ต้าเฟยเดินแทบจะไม่ตรงทาง หลังจากที่ดื่มไวน์ไปหลายแก้ว จนเริ่มจะมึนๆ จนเพนนีต้องเดินประคองพาเข้ามาในห้องพัก

“ไหวไหมคะต้าเฟย” เพนนีเอ่ยถามคนที่เธอพามาส่งที่เตียงนอน ที่เวลานี้ดวงตาปิดสนิทไปแล้ว

“ผมไหว คุณไปพักเถอะ” ต้าเฟยพยายามรวบรวมสติที่ตอนนี้พร้อมที่จะหลับเต็มที บอกกับเพนนีให้เธอกลับไปพักผ่อนที่ห้องของตัวเองได้แล้ว ซึ่งเขาและเพนนีอยู่คนละห้องกัน

“เดี๋ยวเพนนีเช็ดตัวให้คุณก่อนดีกว่าค่ะ จะได้หลับสบายขึ้น” แต่ไม่มีคำตอบรับจากเขา เพราะตอนนี้ต้าเฟยได้หลับไปแล้ว หลับทั้งอย่างนั้น

เพนนีเห็นดังนั้น จึงเข้าไปหาผ้าชุบน้ำอุ่นมาเช็ดตัวให้เขา ปลดกระดุมเสื้อเชิตออก ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกแล้ววางไว้ที่โต๊ะหัวเตียงให้

ยังไม่ทันที่เธอจะได้เช็ดตัวคนที่หลับอยู่ตรงหน้า เสียงโทรศัพท์ของต้าเฟยก็ดังขึ้น ซึ่งหน้าจอคือชื่อของเฌอรีนที่โทรเข้ามา

เห็นดังนั้น เพนนีจึงถือวิสาสะกดรับสายอย่างไม่ลังเล ก่อนที่จะวางโทรศัพท์ไว้ข้างๆ กับตัวเธอ

“อย่าค่ะต้าเฟย คุณเมามากแล้วนะคะ อ๊ะ~”

ความตั้งใจที่แค่จะโทรไปบอกกับต้าเฟย เรื่องงานแต่งงานของโมนาในวันพรุ่งนี้ เพราะไหนๆ เขาก็อยู่ที่ฮ่องกงแล้ว เป็นอันต้องยกเลิกหลังจากที่ได้ยินเสียงปลายสายที่ดังเข้ามา

เสียงของเพนนี

ซึ่งเดาได้ไม่ยากว่าทั้งคู่กำลังทำอะไรอยู่ และเป็นเธอเองที่โทรไปผิดเวลา

เฌอรีนกดวางสาย พร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลออกมา ต้าเฟยกลับไปคบกับเพนนีอย่างที่เขาบอกกับเธอจริงๆ ที่ผ่านมาเธอคิดมาตลอดว่าเขาแค่ควงเพนนีเพื่อประชดเธอ

แต่ตอนนี้เธอรู้แล้วว่ามันไม่ใช่ เธอเองต่างหากที่ไม่ได้มีความสำคัญอะไรกับเขาเลยแม้แต่นิดเดียว คิดแค่นั้นก้อนเนื้อในอกมันก็เจ็บไปหมดแล้ว แต่สมองเจ้ากรรมกลับคิดไปแล้ว ว่าตอนนี้เขากับเพนนีคงมีความสุขกันมากขนาดไหน

ทางด้านของเพนนี เมื่อเห็นว่าเฌอรีนกดวางสายไปแล้ว ก็ได้แต่ยิ้มเยาะกับตัวเองอย่างพอใจ ที่ได้ทำให้เฌอรีนเข้าใจต้าเฟยผิดว่านอนอยู่กับเธอ ทั้งที่ความเป็นจริงเจ้าตัวหลับไปตั้งนานแล้ว

            งานแต่งระหว่างอลันกับโมนาถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ แขกคนสำคัญทางธุรกิจมากมาย และคนดังในวงสังคมต่างก็มาร่วมแสดงความยินดีในงานนี้ด้วย เฌอรีนอยู่จนถึงงานเลี้ยงฉลองในช่วงค่ำ ก่อนที่จะบินกลับไทยในคืนนั้นเลย

          แต่ก็เหมือนฟ้าจะกลั่นแกล้งเธอ เพราะต้องเจอกับต้าเฟยและเพนนีที่บินกลับไฟล์บินเดียวกันกับเธอด้วย

            “บังเอิญจังเลยนะคะ” เพนนีเอ่ยทักทายเฌอรีนอย่างไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด ที่ตัวเองควงอยู่กับสามีของชาวบ้านได้อย่างหน้าตาเฉย

            “ค่ะ ฉันก็ไม่คิดว่าจะต้องมาเจอคุณสองคนที่นี่เหมือนกัน” เฌอรีนตอบกลับไปบ้าง ในขณะที่ต้าเฟยได้แต่ยืนมองหน้าภรรยานิ่ง ความไม่พอใจที่เจอเธอที่นี่มีอยู่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แต่ตรงนี้ไม่ใช่เวลาที่เขาจะมาชวนเธอทะเลาะให้อับอายผู้คน

            “คุณเฌอรีนมาเที่ยวเหรอคะ” เพนนียังคงถามด้วยหน้าตายิ้มแย้ม

            “มาทำธุระค่ะ ขอบคุณนะคะที่ยังอุตสาห์จำชื่อฉันได้ ถ้าอย่างนั้นคุณก็คงจะจำได้ใช่ไหมคะ ว่าคนที่คุณกำลังควงอยู่ตอนนี้คือสามีฉัน” คำถามจี้ใจดำของเฌอรีน ทำเอาเพนนีถึงกับหน้าชาปล่อยมือออกจากแขนแกร่งของต้าเฟยทันที แต่ก็ยังฝืนยิ้มออกมา

            “ต้องขอโทษด้วยนะคะ ที่ทำให้คุณเฌอรีนไม่สบายใจ พอดีว่าเพนนีเคยชินน่ะค่ะ แต่ระหว่างเพนนีกับต้าเฟยเราเป็นแค่เพื่อนกันจริงๆ นะคะ” คำตอบของเพนนีทำเอาเฌอรีนถึงกับเมินหน้าหนี เมื่อนึกถึงสิ่งที่เธอได้ยินเมื่อคืน

            เพื่อนที่นอนด้วยกันน่ะเหรอ?

            “ค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวนะคะ” เฌอรีนรีบเดินออกมาจากตรงนั้น เพราะไม่อยากที่จะมองหน้าคนใจร้ายอย่างต้าเฟยอีก ยิ่งเห็นว่าเขานิ่งมันก็ยิ่งทำให้ได้รู้ว่าเขาไม่ได้สนใจเธอแม้แต่นิดเดียว

ต้าเฟยเดินตามเฌอรีนมา ปล่อยให้เพนนีได้แต่ยืนไม่พอใจอยู่ด้านหลัง

“เดี๋ยวก่อน”

“มีอะไรคะ”

“สรุปคุณมาที่นี่ทำไม แล้วทำไมถึงไม่บอกผมว่าจะมา”

“ฉันมางานแต่งของโมนาค่ะ”

“แล้วคุณก็ไม่คิดที่จะบอกผมสักคำเนี่ยนะ” ต้าเฟยถามออกมาอย่างไม่พอใจ ที่ภรรยาของตัวเองไม่บอกเรื่องงานแต่งเพื่อนสนิทของเธอ ให้เขาที่เป็นสามีรู้สักคำ

“ฉันโทรหาคุณเมื่อคืน เพื่อจะบอกเรื่องงานแต่งของโมนา แต่คุณคงจะมีความสุขกับคุณเพนนีจนลืมไปว่าฉันอยู่ในสายด้วย”

“คุณโทรหาผมเหรอ?”

“ค่ะ ยังไงก็ขอโทษด้วยที่โทรไปผิดเวลา ขอตัวนะคะ”เฌอรีนพูดจบก็เดินออกมาเลย

       ต้าเฟยจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เพราะตั้งแต่เมื่อเช้าจนถึงตอนนี้ เขาไม่ได้เช็คโทรศัพท์ตัวเองเลย

และมันก็เป็นอย่างที่เฌอรีนบอก มีสายโทรเข้าจากเธอจริงๆ แล้วเขาก็กดรับสายเธอด้วย แต่ทำไมเขากลับไม่เห็นจะจำได้เลยล่ะ