ตอนที่ 10 กักตัว

" พี่มาร์ตินพาเนยมาที่นี่ทำไมคะ แล้วที่นี่ที่ไหนกัน " 

ร่างบอบบางถามเขาออกไปเพราะเธอไม่เคยมาที่นี่ แถมตอนนี้ก็ดึกมากแล้วด้วยเธอควรจะกลับถึงบ้านตั้งนานแล้ว

" คอนโดฉันเอง " 

" แล้วพี่พาเนยมาที่นี่ทำไมคะ เนยไม่ได้อยากมาสักหน่อย อีกอย่างตอนนี้ก็ดึกมากแล้วด้วยพี่พาเนยไปส่งที่บ้านได้แล้วค่ะ " 

เขาหันมามองหน้าเธอพร้อมกับทำท่าทางหงุดหงิด

" บ้านเธอมันไม่หายไปไหนหรอกเนยหวานแล้วคืนนี้เธอต้องค้างกับฉันที่นี่ โทรไปบอกแม่เธอซะ " 

เขาออกคำสั่งกับเธอ แต่มีหรือที่เธอจะทำตามเขาง่ายๆ 

" ไม่ค่ะ เนยจะกลับบ้าน ถ้าพี่ไม่ไปส่ง เนยกลับเองก็ได้ "

ร่างบอบบางไม่พูดเปล่าแต่เธอเลือกที่จะเปิดประตูรถแล้วลงไปทันที แต่ยังก้าวไปไม่ถึงไหนก็ต้องล้มลงเพราะตอนนี้ขาของเธอมันเจ็บมาก 

" โอ้ย! " 

มาร์ตินที่เห็นเธอล้มลงอยู่อีกฝั่งหนึ่งของรถเขาก็รีบลงจากรถแล้วเดินมาหาเธอพร้อมกับพยุงตัวเธอลุกขึ้น 

" ถ้าเธอกลับบ้านสภาพนี้แม่เธอได้เป็นห่วงเธอแน่ ทำตามที่ฉันบอกอย่าดื้อให้มันมากนัก ไม่อย่างนั้นฉันจะปราบพยศเธอเอง " 

ร่างบอบบางชั่งใจสักพัก จากนั้นก็ยอมจำนนควักโทรศัพท์มือถือขึ้นมาบอกกับแม่ของเธอว่าวันนี้คงกลับบ้านไม่ได้ จะนอนค้างที่คอนโดกับเขาแต่ก็ยังไม่วายพูดให้แม่สบายใจว่าคอนโดของเขามีหลายห้องทั้งที่เธอยังไม่เคยขึ้นไปด้วยซ้ำ 

หลังจากที่ร่างบอบบางวางสายเสร็จแล้ว มาร์ตินก็จัดการล็อครถแล้วอุ้มตัวเธอขึ้นในท่าเจ้าสาว จากนั้นก็ตรงดิ่งเข้าลิฟต์ไปเพื่อขึ้นไปยังชั้นบนสุดซึ่งเป็นห้องพักของเขา และเมื่อขึ้นมาถึงแล้วเนยหวานกวาดสายตามองรอบๆปรากฏว่าทั้งชั้นนี้มีแค่ห้องของเขาห้องเดียว เขาต้องรวยขนาดไหนกันคฤหาสน์ที่เขาอยู่ก็ว่าใหญ่โตโออ่าแล้วคอนโดสุดหรูใจกลางเมืองแบบนี้เขายังอยู่ห้องที่แพงที่สุดอีกด้วย 

" ถึงกับตาค้างเลยหรอ คิดไม่ถึงล่ะสิว่าผู้ชายที่เธอกำลังพยายามจับจะรวยขนาดนี้ " 

เขาไม่วายพูดประชดเธอเมื่อวางเธอลงที่โซฟากว้างเสร็จแล้ว 

" แหวะ...คนหลงตัวเอง ใครเขาอยากจะมาจับคุณกันเล่า ถ้าจะมาจับคุณสู้ไปจับหนุ่มๆหล่อๆไม่ดีกว่าหรอ " 

ร่างบอบบางก็ยังไม่ยอม พูดประชดเขาตอบกลับไปให้เขาได้เจ็บจี๊ดเช่นกัน 

" นี่เธอ!!! เธอหาว่าฉันแก่อย่างนั้นหรอ? " 

ร่างบอบบางกระตุกยิ้มอย่างพอใจที่สามารถยั่วโมโหเขาได้ 

" เนยยังไม่ได้พูดออกไปเลยสักคำ คุณคิดเองเออเองต่างหาก " 

มาร์ตินทำท่าทางจิ๊จ๊ะไม่พอใจ หาว่าเขาแก่นั้นหรอ ห่างกันแค่ไม่กี่ปีเองก็แค่สิบกว่าปีแล้วยังไง เขายังหน้าเด็กอยู่ เขายังไม่ได้แก่แต่เธอแค่เด็กมากต่างหาก  

" นี่เธอจะปากร้ายเกินไปแล้วนะ เห็นทีแรกเงียบๆนึกว่าจะเรียบร้อยแต่ที่ไหนได้เธอมันก็แสบใช่เล่น " 

" เนยไม่เคยพูดว่าตัวเองเรียบร้อยนะคะ เนยแค่รู้จักกาลเทศะอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ก็ต้องทำตัวเป็นเด็กที่ดีสิคะ " 

" แล้วทำไมอยู่ต่อหน้าฉันถึงไม่ทำตัวดีๆ " 

" ก็คุณมันน่าเคารพที่ไหนเล่า! " 

คำนี้เธอได้แต่พึงพำในลำคอเบาๆนั่นจึงทำให้มาร์ตินไม่ค่อยได้ยิน 

" เธอว่าอะไรนะ? "

" เปล่าค่ะ...แค่บอกว่าง่วงแล้ววันนี้จะให้เนยนอนห้องไหนคะ " 

มาร์ตินกระตุกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นช่องทางที่จะได้แกล้งเธออีก

" จะเป็นเมียฉันก็ต้องนอนห้องเดียวกันกับฉันสิ ซ้อมเข้าหอคืนนี้เลยดีไหม " 

" จะบ้าหรอ! อย่ามาโรคจิตนะยังไม่ได้แต่งงานกันสักหน่อย แถมคอนโดของคุณก็มีตั้งหลายห้องถ้าอย่างนั้นเนยขอยืมห้องนั้นแล้วกัน " 

เธอถลึงตาใส่เขาอย่างคาดโทษพร้อมกับมองไปเห็นห้องเล็กๆตรงหัวมุมซึ่งน่าจะเป็นห้องเก็บของหรือไม่ก็มีไว้สำหรับแม่บ้าน 

" ห้องนั้นมันเป็นห้องของแม่บ้านเธอนอนได้หรอ ที่นี่มีแค่ห้องฉันห้องเดียวแล้วก็ห้องของแม่บ้านเธอเลือกเอาแล้วกันว่าจะนอนห้องไหน อยากสบายหรืออยากลำบากก็แล้วแต่ " 

เขายังมีตัวเลือกให้เธอเลือกเสมอแล้วก็หวังว่าเธอจะเลือกทางสบาย 

" เนยจะนอนห้องนั้นค่ะ "

เขายอมรับว่าอึ้ง ผิดคาดไปมาก คิดว่าเธอจะอยากนอนสบายๆเสียอีก 

" ตามใจ แต่ตอนนี้เธอต้องนั่งอยู่เฉยๆก่อนรออยู่นี่แหละแป๊บนึง " 

ร่างสูงเดินเข้าไปในห้องครัวพร้อมกับเปิดลิ้นชักดูอุปกรณ์ทำแผลที่เขามีไว้ติดห้องอยู่บ้าง พอหาเจอแล้วก็รีบเดินมาหาเธอที่โซฟาตัวใหญ่ทันที เขานั่งลงข้างเธอพร้อมกับยกขาข้างที่เธอเจ็บขึ้นมาวางไว้บนตักแกร่งของเขาเบาๆ

" อุ๊ย!! ไม่ต้องเอาขึ้นมาก็ได้ค่ะ เดี๋ยวเนยทำเองขอแค่หลอดยาก็พอ " 

เธอรู้สึกเกรงใจเขาที่ต้องเอาของต่ำอย่างเท้าขึ้นมาไว้บนหน้าขาของเขา ทั้งที่ไม่ได้สนิทกันและเขาก็ดูโตกว่าเธอมาก แต่เป็นมาร์ตินที่ไม่ยอมยกขาเธอลง พร้อมกันนั้นก็บีบยาจากหลอดยาลงใส่ข้อเท้าของเธอพร้อมกับนวดมันเบาๆ จนเธอไม่รู้สึกถึงความเจ็บเลย ในระหว่างที่เขาตั้งใจนวดข้อเท้าของเธอเธอก็เงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างชัดๆ เมื่อได้มองเขาใกล้ๆแบบนี้เขาดูหล่อมาก หล่อแบบเพอร์เฟค ไม่แปลกใจเลยที่สาวๆทั้งบ้านทั้งเมืองจะอยากได้เขากันนัก เขามีเสน่ห์น่าดึงดูดอย่างแปลกประหลาด การแต่งตัวที่ดูสะอาดสะอ้าน บวกกับผิวขาวๆหน้าคมเข้มของเขาอย่าว่าแต่สาวๆทั่วทั้งเมืองใจละลายเลย เธอเองตอนนี้ก็ยังใจเหลวแล้วเลย แต่เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เขาทำกับเธอเมื่อตอนเย็นความหล่อของเขาก็ไม่ได้ช่วยอะไรหรอก ชิ! 

" มองหน้าฉันขนาดนี้จะกินฉันเข้าไปทั้งตัวเลยไหมล่ะ " 

มาร์ตินที่รู้ว่าเธอจ้องมองเขาอยู่ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองเธอแต่หางตาของเขาก็สังเกตเธอเป็นระยะ ส่วนร่างบอบบางรีบหันหนีอย่างรวดเร็วเพราะกำลังอายที่ถูกเขาจับได้ 

" ใครมองคุณกัน ไม่ได้มองสักหน่อย ก็ในห้องนี้มีแค่คุณกับฉันไม่ให้มองคุณแล้วจะให้มองใคร ไม่ได้จะพิศวาสอะไรสักหน่อย " 

" ผมก็ยังไม่ได้ว่าอะไรหนิ " 

" ก็คุณกำลังจะว่าอยู่นี่ไงเล่า " 

" คิดไปเอง "