บทที่ 15

              พวกเขาเดินเข้ามาในเขตโรงเรียนทิศตะวันตกได้สักพักแล้ว  ไม่เจอนักเรียนเลยสักคน  ทั้งที่เจอเมืองเรียบร้อยแล้ว  ที่นี่ไม่มีย่านชุมชน  แต่สร้างหอนอนไว้ในโรงเรียน  ตัวอาคารเรียนทาสีแดงดำเหมือนแหล่งท่องเที่ยวมากกว่าจะเป็นโรงเรียน 

              "เอาไงดีอ่ะ"  มนสิชาหันมาถามเพื่อนๆ

              "ลองขึ้นไปดูในห้องเรียนก่อนดีไหมคะ  อาจจะมีห้องพักครูหรืออะไรแบบนั้น"  ชูครีมเสนอ

              "ตามฉันมาเลย"  ปุยฝ้ายร้องแล้ววิ่งเข้าไปในตัวอาคาร  เธอไม่เจอห้องพักครูหรือสำนักงานอะไรเลย  จนกระทั่งเข้ามาเจอห้องว่างห้องหนึ่ง  เมื่อเข้าไปแล้วเจอบันไดให้เดินลงไปอีกครึ่งชั้น  มีโคมไฟประดับอยู่ตามผนังห้องที่ทำสีดำสลับกับแดงเหมือนข้างนอก  มีโต๊ะตัวเตี้ยๆกับเก้าอี้ให้นั่ง     บาร์สำหรับชงเครื่องดื่ม  และเวทีเล็กๆที่พอให้วางเครื่องดนตรี

             "นี่มันผับนี่นา"  มนสิชาร้อง  มีนักเรียนกำลังทำความสะอาดอยู่พอดี  เขาหันมาทางพวกเธอทั้งสามคน  ส่งยิ้มเป็นมิตรมาให้

              "มาใหม่เหรอครับ"  เขาถาม

              "เอ่อ  ใช่ค่ะ  แล้วที่นี่ไม่มีห้องเรียนเหรอคะ"  ชูครีมถามตรงๆ

              "มีสิครับ  ที่นี่เป็นโรงเรียนนี่ฮะ"  นักเรียนหนุ่มตอบ     "แต่ว่าค่อยมาใหม่ตอนบ่ายนะครับ"

              "ที่นี่มีร้านกาแฟหรือห้องสมุดหรือเปล่าคะ"  ปุยฝ้ายถาม

              "ถ้ายังไงไปนั่งเล่นในห้องเรียนก่อนก็ได้  ตั้งแต่ชั้นสองขึ้นไปเป็นห้องเรียนนะครับ"  เขาตอบโดยไม่เงยหน้าอีก

              ห้องเรียนที่นี่เป็นห้องเรียนขนาดใหญ่พอจะจุคนได้ร้อยกว่าคน  มนสิชาสงสัยว่าครูจะดูแลนักเรียนทั่วถึงได้ยังไง  แต่เธอเคยผ่านการเรียนในมหาวิทยาลัยมาแล้ว  บางทีที่นี่อาจเป็นการศึกษาแบบผู้ใหญ่ก็ได้  พวกนักเรียนเดินเข้ามานั่งตามจุดต่างๆจนครบ  อาจารย์หนุ่มเดินเข้ามาท่าทางกระปลกกระเปลี้ย  เขาสอนอยู่กว่าสองชั่วโมง  ไม่มีช่วงถามตอบ  ไม่มีใครสนใจจะจดเนื้อหาลงสมุด  อาจารย์บ่นพึมพำกับกระดาน  นักเรียนหลายคนหลับ  บางคนถึงกับกรนออกมาด้วยซ้ำ  แต่ไม่มีใครคุยกัน  อย่างน้อยพวกเขาก็ไม่ตั้งใจสร้างความรำคาญให้ใคร

              หลังเรียนไปครบสองชั่วโมง  เสียงออดก็ดัง  นักเรียนทุกคนดูสดชื่นขึ้น  และแยกย้ายกันออกจากห้องเรียน  เสียงเพลงจังหวะเร้าใจดังขึ้น  มนสิชาเดินตามพวกนักเรียนไป  พวกเขาเดินไปนั่งในผับเมื่อเช้า 

              "เข้าผับแต่วันเนี่ยนะ"  มนสิชาร้อง

              "ที่ควรตกใจคือนักเรียนม.ปลายเข้าผับต่างหากค่ะ"  ชูครีมแย้ง

              "ไม่เห็นเป็นไรเลย  ไหนๆ ก็มาแล้ว  ลองเข้าไปหน่อยจะเป็นไรไป"  ปุยฝ้ายเอ่ยแล้วเดินเข้าไปหาที่นั่ง  เด็กเสิร์ฟเดินเข้ามาหา  เขาเป็นนักเรียนที่ทำความสะอาดผับเมื่อเช้านี้

              "รับอะไรดีครับ"  เขายื่นเมนูให้

              ทั้งสามคนสั่งอาหารมากินแทน  เด็กเสิร์ฟทำหน้าที่ของตัวเองตามปกติ  ผ่านไปราวสามสิบนาที  สิ่งที่ไม่คาดหมายก็เกิดขึ้น  มีเสียงแก้วแตกดังขึ้น  ทั้งสามคนหันไปมองแม้ว่าห้องจะมืดสลัว  นักเรียนชายสองคนกำลังประจันหน้ากัน

              "สเลฟจงออกมา"  พวกเขาเอ่ยพร้อมกัน

              นกอินทรีและเสือออกมา  สเลฟทั้งสองตัวสู้กัน  คนที่นั่งดื่มแอลกอฮอร์อยู่ข้างๆต้องรีบลุกออกไป  เสียงเพลงร็อคยังดังไม่หยุด  คนที่อยู่ไกลออกไปหน่อยก็หันมาดื่มเหล้าตามปกติ  เสือกระโดดตะปบนกอินทรี  แต่นกอินทรีบินหลบได้ทันท่วงที  มันเอาคืนด้วยการจิกเข้าที่ตาเสือ  เจ้าของเสือจึงเก็บสเลฟของตัวเอง  ก่อนวิ่งหนีออกไป

              "มองอะไรไม่ทราบ"  นักเรียนหญิงอีกคนตะโกน  "แน่จริงก็เข้ามา"

              พวกเธอทึ้งผมกัน  ผลักอีกฝ่ายลงบนพื้นแล้วขึ้นคร่อม  แล้วตบไม่ยั้ง

              "ไม่มีใครคิดจะห้ามด้วยอะ"  ปุยฝ้ายใจเสียกับบรรยากาศแบบนี้

              สุเมธ  หัวหน้านักเรียนทิศตะวันตกเดินเข้ามา  แล้วนั่งระหว่างมนสิชากับปุยฝ้าย  เขาเอามือโอบเอวมนสิชาเอาไว้         แต่มนสิชาปัดมือออกอย่างรังเกียจ  เขาเลิกคิ้วหนาขึ้นในความใจกล้าของหญิงสาว

              "เป็นไงครับ  ชอบบรรยากาศที่นี่ไหม"

              "แปลกไปกว่าทุกที่เลยค่ะ"  ชูครีมเป็นคนตอบ  เมื่อไม่มีใครคิดอยากโกหก

              "พอคนเขารู้กันว่าที่นี่เน้นเที่ยวกลางคืนมากกว่าเรียน  ก็มีคนเข้ามาอยู่เต็มไปหมด  ไม่ต้องใช้แผนส่งเหยี่ยวไปทำลายเมืองอื่นเลย"  เขาเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา  สามสาวตกใจที่เรื่องถึงหูเขาอย่างรวดเร็ว  "เชิญสนุกกันให้เต็มที่นะ  อาหารฟรี  เครื่องดื่มฟรี  แต่ต้องผลัดกันมาทำงานเท่านั้นเอง"

              สุเมธเอ่ยเสร็จก็ลุกไปดูแลรอบๆ  ทิ้งให้สามสาวมือสั่นที่ถูกจับได้ 

              "เขามีสายในเมืองของเราหรือเปล่า"  มนสิชาถาม

              "แต่คุณสุเมธก็พูดถูกนะคะ  เพราะเขาใช้วิธีที่ไม่เหมือนใครในการเรียกนักเรียนมาอยู่ที่นี่"  ชูครีมเห็นด้วย

              "ไม่ใช่ที่นี่อีกเหมือนกันเหรอเนี่ย"  ปุยฝ้ายถอนหายใจเสียงดัง

              บริกรเดินมาเสิร์ฟค็อกเทลตรงหน้าพวกเธอสามแก้ว

              "ไม่ได้สั่งนี่คะ"  มนสิชาบอก

              "โต๊ะนั้นสั่งมาให้ครับ"  เขาผายมือไปทางขวามือ  หนุ่มสามคนยกแก้วขึ้นเป็นเชิงตอบรับ 

              ชูครีมและปุยฝ้ายไม่กล้าแตะต้องเหล้า  จนมนสิชาต้องเอ่ยอะไรออกมา

              "ไม่เป็นไรหรอกมั้ง  ตำรวจไม่จับสักหน่อย"

              "แต่พวกเรายังอายุไม่ถึง"  ปุยฝ้ายบอก

              "ใช่ค่ะ  แถมที่นี่ยังเป็นถิ่นแปลกหน้า"  ชูครีมผสมโรง

              "งั้นพี่ดื่มเอง"  มนสิชาเอ่ยแล้วกระดกค็อกเทลทั้งสามแก้ว 

มนสิชาหัวหมุนไปหมด  หมดแรงที่จะตั้งคอตรง  เธอจึงแทบจะล้มฟุบลงบนโต๊ะ  ชูครีมเห็นท่าไม่ดีจึงประคองเธอออกจากผับ

              ข้างนอกผับแสงสว่างจ้าจนแสบตา  พวกเธอจึงมองเห็นมนสิชาตาแข็ง  มีเส้นเลือดสีแดงขึ้นรอบตาขาว  เนื้อตัวเกร็ง  และท่าทางเหมือนโมโหตลอดเวลา

              "เราพาคุณมนไปนอนก่อนดีไหมคะ"  ชูครีมชวนปุยฝ้าย

              "นั่นครูเมื่อตอนบ่ายนี่"  ปุยฝ้ายชี้ไปที่อาจารย์ชาย  เร่งฝีเท้าเดินเข้าไปหา  "ครูคะ  ไม่ทราบว่าหอนอนของที่นี่อยู่ไหนคะ"

              "เธอเดินไปที่ตึกสามนะ  อยู่หลังแรกทางขวามือของอาคารเรียนนั่นแหละ  แล้วก็หยิบกุญแจห้องว่างจากโต๊ะยามไปได้เลย"  เขาตอบ  ไม่แสดงท่าทางรังเกียจหรือตำหนิที่เห็นเด็กนักเรียนเมา

              "แล้วยามไม่อยู่เหรอคะ"  ชูครีมถาม

              "ไม่มีตั้งแต่แรกนั่นแหละ  แค่มีโต๊ะไว้ใช้ประโยชน์เท่า

นั้นเอง"  ครูหนุ่มตอบ  "ผมขอตัวนะ  จะไปเตรียมการสอนหน่อย"

              ทั้งสองคนพามนสิชาไปถึงห้องพัก  มนสิชานอนหลับปุ๋ยทันทีที่หัวถึงหมอน

              "ปกติเหล้าทำอะไรพวกเราไม่ได้นี่  เพราะเราไม่ได้ดื่มเข้าไปจริงๆ"  ปุยฝ้ายเปิดประเด็นขึ้น

              "ก็ใช่ค่ะ  แต่เรารู้สึกอิ่มได้เพราะร่างกายจะหลอกตัวเองว่าได้กินดื่มเข้าไปจริงๆ"  ชูครีมวิเคราะห์ด้วยอีกคน

              "แต่เมาจนเปลี่ยนเป็นคนละคนนี่  คงไม่ใช่เพราะคิดไปเองแล้วมั้ง"  ปุยฝ้ายจับคางอย่างครุ่นคิด

              "หรือว่า"  ชูครีมอ้าปากค้าง

              "เวทมนตร์แน่ๆ"  ปุยฝ้ายต่อให้

              ชุดนักเรียนถูกดัดแปลงใหม่  กระดุมสองเม็ดบนถูกแกะออก  ชายเสื้อหลุดลุ่ยออกจากกระโปรง  ผมถูกปล่อยสยาย   มนสิชาเขียวคิ้วบาง  ปากแดง  รองพื้นเบอร์อ่อน  และปัดแก้มแดงระเรื่อ  ฉีดน้ำหอมฟุ้งตั้งแต่หัวจรดเท้า  ปุยฝ้ายหันไปมองหน้าชูครีมอย่างแปลกใจ  นาฬิกาบอกเวลาเที่ยงครึ่งพอดี

              "ไปกันเถอะ"  มนสิชาเอ่ยโดยไม่ต้องหันไปมอง

              มนสิชาเดินนำหน้าเด็กสาวไปที่ห้องเรียน  เด็กนักเรียนชายมองเธอเหลียวหลัง  มีคนผิวปากเมื่อเห็นเธอ  หญิงสาวยิ้มกริ่มอย่างพอใจ  เด็กสาวกลุ่มหนึ่งหันมามองมนสิชาแล้วกลับไปซุบซิบกัน  มนสิชาไม่พอใจจึงเดินเข้าไปใกล้  ก่อนแตะผนังห้องเสียงดัง

              "ไม่เคยเห็นคนหรือไง"  มนสิชาเปิด  ชูครีมเข้าไปดึงแขนมนสิชาออกมา

              "คุณมนคะ  เราไปนั่งที่กันเถอะค่ะ" 

              กลุ่มเด็กสาวหันมามองเธอแล้วยิ้มเหยียด

              "ไม่เคยเห็นพวกเรียกร้องความสนใจ"  เด็กสาวตัวสูงที่สุดเอ่ยขึ้น  เธอก็แต่งหน้าจัดไม่แพ้มนสิชา  เพียงแต่ยังแต่งกายตามระเบียบเท่านั้น

              มนสิชาดิ้นจนหลุดจากชูครีม  แต่ชูครีมใช้กำลังแขนทั้งหมดล็อคตัวมนสิชาเอาไว้  ปุยฝ้ายเดินมาแทรกระหว่างมนสิชากับคู่อริ  แล้วดันหญิงสาวให้กลับไปนั่งที่ในห้องเรียน

              "ไม่ได้นะคะ  คุณมน  ไหนคุณมนบอกว่าตัวเองอายุเยอะกว่าพวกเราไงคะ  จะมาทำอะไรเหมือนวัยรุ่นใจเร็วไม่ได้นะคะ"  ชูครีมเตือนสติ  ซึ่งได้ผลชั่วคราว  มนสิชาหยุดในทันที

              "ฝากไว้ก่อนเถอะ"  มนสิชาตะโกนข้ามห้องไป

              หลังเลิกเรียนมนสิชาก็ตรงดิ่งไปที่ผับทันที  ปุยฝ้ายและ  ชูครีมปรึกษากันอย่างรวดเร็ว  มนสิชานั่งดื่มเหล้าไม่รับรู้เรื่องราวอะไรเลย  ก่อนเริ่มตามแผน

              "คุณมนคะ  พวกเราได้ยินมาว่าคนที่คุณมนมีเรื่องด้วย   เมื่อกี้  เขานัดคุณมนออกมาค่ะ"  ชูครีมบอก

              "หน็อย  ยัยพวกนั้น"

              "งั้นเราไปกันเลยไหมคะ"  ชูครีมถาม

              มนสิชาเดินตามชูครีมและปุยฝ้ายออกไปหน้าโรงเรียน 

ปุยฝ้ายเตรียมเชือกไว้ข้างหลัง  ส่วนชูครีมรวบตัวมนสิชาแน่น

              "จะทำอะไรน่ะ  ปล่อยนะ"  มนสิชาดิ้นรน  แต่เธอก็หยุดดิ้นเมื่อรู้ว่าแรงสู้ชูครีมไม่ได้  หญิงสาวจึงกระทืบเท้าชูครีม  ชูครีมร้องโอดโอยก่อนปล่อยเธอเป็นอิสระ

              มนสิชาหยิบท่อนเหล็กได้จากพื้น  จึงใช้แท่นเหล็กนั้นฟาดลงไปที่ศีรษะชูครีม  ปุยฝ้ายเห็นเธอทุบเพื่อนไม่ยั้ง  ไม่รู้จะทำยังไงดี  จึงกระโดดเข้าไปขวาง  แต่มนสิชากลับทุบเธอแทน  ชูครีมเข้ามาอีกครั้งแล้วพยายามจับมือที่มนสิชาใช้ฟาด  แต่พี่สาวคนสวยเร็วกว่า  ออกแรงฟาดชูครีมจนเธอหัวแตก  ชูครีมล้มลงกับพื้น  สติรางเลือน  ปุยฝ้ายเห็นดังนั้นจึงหยิบคัตเตอร์ในกระเป๋าแล้วแทงเข้าด้านหลังมนสิชา  เธอหันมามองอย่างตกใจ  แล้วล้มลง  ดวงไฟลุกโชนทั่วร่างมนสิชา  เธอสลายไปไม่เหลือแม้แต่ธุลี

              "คุณปุยฝ้าย  คุณฆ่าเธอทำไมคะ"  ชูครีมถามทั้งที่เลือดอาบ  มือสั่นอย่างคนไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี

              "การตายก็คือการรีเซ็ตความทรงจำใหม่  ถ้ากลับกันล่ะ    ชูครีมเป็นคนที่ลืมเรื่องทุกอย่าง  และมนก็ไม่เป็นตัวของตัวเองแบบนี้  ฉันไม่รู้จะรับมือยังไง  แต่ถ้าเป็นแบบนี้ฉันเก็บชูครีมเอาไว้  เราจะสร้างความทรงจำใหม่ให้มนได้"

              ทั้งสองคนมองหน้ากันด้วยความลำบากใจ