บทที่ 16

              คทาเป็นชายอายุหกสิบปี  ผมหงอกหมดทั้งหัว  ผิวขาว  ดูสะอาดสะอ้าน  เขาเคยมีครอบครัวที่อบอุ่น  แต่ภรรยาเสียชีวิตไปเมื่อสิบกว่าปีก่อน  ทิ้งลูกสาวสองคนให้เขาดูแลตามลำพัง     คนโตคือมนสิชาและคนเล็กคือกุมภา  มนสิชาไม่เคยมีเรื่องให้เขาลำบากใจเพราะเธอตั้งใจเรียนและช่วยเขาทำงานมาตั้งแต่เด็กๆ จะมีเรื่องให้กลุ้มใจบ้างก็ตรงที่เธอมีผู้ชายมาชอบเยอะ  ตั้งแต่ตอนเรียนมหาวิทยาลัยก็มีชายแก่ร่ำรวยมากมายเข้ามาเสนอช่วยออก ค่าเทอมให้  ส่วนน้องคนเล็กนั้นแทบจะตรงข้าม  เพราะเธอหน้าตาไม่รับแขก  จึงไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องผู้ชาย  ดังนั้นคนส่วนใหญ่รอบตัวเธอจึงมีแต่คนไม่ชอบหน้าตั้งแต่แรกเห็น  แต่เธอเป็นเด็กดี  ไม่เคยเกเรทำให้เขาต้องเป็นห่วง

              เขาเลี้ยงลูกอย่างเข้มงวดทุกคน  ไม่อยากให้ใครโตขึ้นมาแบบไม่เอาจริงเอาจัง  ทั้งดุจนร้องไห้แล้วค่อยปลอบทีหลังก็เคยมาแล้ว  เขารู้ว่าลูกๆไม่เคยเกลียดเขา  เพราะทุกครั้งที่ดุที่จะบอกเหตุผลทุกครั้ง 

              คทาเป็นคนตรงไปตรงมา  ชอบพูดในสิ่งที่คิด  ทำให้ลูก

สาวทั้งสองคนได้รับอิทธิพลเรื่องการพูดตรงจากเขาไปไม่น้อย  แรกๆคนไม่ค่อยพอใจที่เขาพูดตรงๆ  แต่คนที่รับได้ก็กลายเป็นมิตรแท้  เพราะไม่มีเรื่องต้องโกหกหลอกลวงกัน 

              เขาในวัยไม้ใกล้ฝั่งกลับมาลำบากอีกครั้งเพราะเสาหลักในบ้านอีกคนกำลังป่วย  และไม่รู้ว่าจะเป็นแบบนี้ตลอดไปหรือเปล่า  คทาพยายามจะไม่น้อยใจในชะตาของตัวเอง  เขาหาทางเปลี่ยนอารมณ์  ด้วยการจดจ้องไปที่โทรทัศน์  ช่องสี่กำลังฉายข่าวเที่ยงวันพอดี  ชายแก่เพิ่มเสียงขึ้นอีกเพื่อให้ได้ยินอย่างเต็มที่

              "เรื่องต่อไปเป็นเรื่องข่าวเตือนภัยครับ  เมื่อวานนี้เวลายี่สิบสามนาฬิกาสี่สิบนาที  เกิดเหตุโจรจี้ชิงทรัพย์บริเวณตู้เอทีเอ็มธนาคารนครไทย  แต่ไม่ได้เป็นการชิงทรัพย์ธรรมดา  เพราะคนร้ายใช้การสะกดจิตให้เหยื่อกดเงินให้ตนจนหมดบัญชี  เหยื่อคือนายอัศวะ  ไทยธรรมอายุยี่สิบแปดปี  กลับจากสังสรรค์กับเพื่อนแล้วกำลังจะเดินไปกดเงินจากตู้เอทีเอ็ม  ปรากฎว่าโดนคนร้ายเดินเข้าไปสะกดจิต  ไปดูภาพจากกล้องวงจรปิดกันเลยครับ

              ภาพจากกล้องจะเห็นเลยว่านายอัศวะถอนเงินมาจากตู้แล้วกำลังจะเดินกลับออกไป  แต่คนร้ายเดินมาข้างหน้าแล้วดูภาพให้ดีๆครับ  จะเห็นแสงสว่างออกมาจากมือคนร้าย  จากนั้น คุณอัศวะก็ส่งเงินทั้งหมดให้คนร้ายไป  แล้วก็เดินกลับไปกดเงินจากตู้อีกครั้งหนึ่ง  ซึ่งทราบทีหลังว่าเป็นเงินสามหมื่นห้าพันบาท  ไปฟังเสียงเหยื่อกันเลยครับ"

              ภาพตัดมาที่ชายหนุ่มหน้าตาหมองคนหนึ่ง  สวมเสื้อเชิ้ตสีดำ  ขอบตาดำคล้ำเหมือนไม่ได้นอน  กำลังให้สัมภาษณ์กับนักข่าว

              "ผมไม่รู้ตัวเลยครับว่าโดนใช้เวทมนตร์สะกด  ไม่รู้ตัวเลยจนตื่นเช้าแล้วเดินไปกดเงินที่เอทีเอ็ม  ปรากฎว่าเงินในบัญชีหายไปหมด  ผมเอาสมุดบัญชีไปอัพที่ธนาคาร  เห็นเงินถูกถอนไปจนเกลี้ยง  ผมเลยขอภาพจากวงจรปิดก็เห็นตัวเอง..."

              ภาพตัดกลับมาที่นักข่าวชายอีกครั้ง

              "ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจกำลังติดตามหาคนร้ายอย่างเต็มความสามารถ" 

              ภาพซูมไปที่นักข่าวหญิงที่นั่งข้างๆ

              "ทางตำรวจบอกว่าคดีนี้เป็นคดีใช้เวทมนตร์ชิงทรัพย์เป็นคดีที่แปดแล้วในเดือนนี้  เนื่องจากภาวะเศรษฐกิจที่ตกต่ำ  ทำให้อาชญากรที่มีพลังพิเศษออกมาใช้เวทมนตร์ก่ออาชญากรรม     ท่านนายกออกมาให้สัมภาษณ์ว่ากำลังผลักดันกฎหมายห้ามใช้  เวทมนตร์ภายในประเทศ  พร้อมขึ้นทะเบียนผู้ใช้เวทมนตร์ทุกคน  โดยจะเพิ่มบทลงโทษถึงขั้นให้ยาสลายเวทมนตร์แก่ผู้ที่ก่ออาชญากรรม"  นักข่าวสาวเม้มปากอย่างมีอารมณ์แล้วเอ่ยออกมาอย่างห้ามปากไม่ได้  "นี่นะคะ  ก็ต้องมีผู้เสียหายก่อน  ถึงเริ่มล้อมคอกออกกฎหมายมากันไว้นะคะ"

              นักข่าวชายสะดุ้งกับคำพูดนั้นเล็กน้อย  ก่อนพูดเพื่อแก้สถานการณ์

              "เราไปพักชมโฆษณากันสักครู่นะครับ  ข่าวต่อไปเป็นความคืบหน้าเรื่องแก้ปัญหาภัยแล้งครับ"

              กุมภาเปิดประตูเข้ามาในห้องพักพร้อมกับปริญา  ว่าที่พี่เขยของเธอ  คทาเห็นหน้าลูกสาวก็ทำหน้าไม่พอใจ

              "ทำไมไม่บอกพ่อก่อนว่าจะมา  พ่อจะได้กลับบ้านไปพลางๆ  ปิดร้านแบบนี้เดี๋ยวก็เสียรายได้หมดหรอก"  คทาเอ็ดลูกสาวคนเล็ก

              "ก็หนูอยากเจอพ่อด้วยนี่นา"  กุมภาแก้ตัว  ตาแดงเหมือนจะร้องไห้ที่พ่อให้ความสำคัญกับพี่สาวมากกว่าตน

              ปริญมองเหตุการณ์อย่างอึดอัดใจ  เขาไม่สามารถช่วยพวกเขาได้เต็มที่เพราะยังไม่ได้เป็นครอบครัวเดียวกัน  ชายหนุ่มมองสถานการณ์อย่างไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร

              "เราต้องหาเงินมารักษาพี่เขา  จะเอาแต่ใจไม่ได้นะกุมภา"  ชายแก่พูดเสียงเข้ม  ก่อนหันมาปรับอารมณ์  "ขอโทษทีนะปริญ  เดี๋ยวพ่อขอตัวกลับก่อน  ขอบใจที่มาเยี่ยมมนนะ"

              "แล้วหนูล่ะ  พ่อไม่เป็นห่วงคนที่อยู่กับพ่อบ้างล่ะ"  กุมภาเอ่ยตามหลังพ่อไป  แต่เขาไม่เหลียวหลังกลับมามองด้วยซ้ำ

              ปริญคิดว่าการปลอบใจตรงๆอาจทำให้เธออายที่แสดงความอ่อนแอให้คนอื่นเห็น  เขาจึงชวนคุยเรื่องอื่นเพื่อปรับอารมณ์เศร้าแทน

              "ใกล้เปิดเทอมหรือยัง  ปีนี้ปีสองแล้วใช่ไหม"

              "เดือนหน้าก็เปิดเทอมแล้วค่ะ  ความจริงพี่มนไม่สบายแบบนี้  หนูก็เห็นใจพ่อเหมือนกันนะคะ  อยู่บ้านก็ต้องเฝ้าร้าน     มาโรงพยาบาลก็ไม่ได้มาพักผ่อน  แต่ต้องมาดูพี่มน  ทำงานหนักทั้งที่อายุก็มากแล้ว  หนูเองจะมาเฝ้าได้บ่อยๆ แบบนี้ก็เฉพาะตอนปิดเทอม  ถ้าเปิดเทอมแล้วคงลำบาก  แถมหนูคงต้องกู้เงินมาเรียนก่อนค่ะ"  เธอเล่าด้วยสีหน้าซึม

              "ให้พี่ช่วยไหม  ทั้งเรื่องค่ารักษาแล้วก็ค่าเทอม"  ปริญเสนอตัวด้วยความเต็มใจ

              "ยิ่งเวลาผ่านไปพี่มนก็มีโอกาสฟื้นน้อยลง  พวกเราอาจไม่ได้เป็นอะไรกันอีกแล้วก็ได้  ความจริงพี่ปริญไม่ต้องมาแล้วก็ได้นะคะ  พวกเราเข้าใจนะ  ถ้าพี่จะไปมีชีวิตของตัวเอง"

              ปริญหันไปมองหน้ามนสิชาที่หลับตาสนิทไร้การตอบสนองใดๆ

              "มนต้องฟื้นแน่  กุมภาไม่ต้องห่วง"

              ทั้งสองคนนั่งเงียบอยู่บนโซฟาโดยไม่พูดอะไรกัน  เสียงข่าวดังกลบเสียงความหดหู่ในใจคนทั้งสอง  กุมภารู้สึกหิวขึ้นมาจึงเป็นฝ่ายเอ่ยก่อน

              "พี่ปริญทานอะไรมาหรือยังคะ"

              "ยังเลย  กำลังหิวอยู่พอดี"

              "งั้นเดี๋ยวกุมภาไปซื้อข้าวมานะ"  เธอเอ่ยแล้วเดินออกไปนอกห้อง

              ปริญลุกขึ้นเดินมาที่ข้างเตียงมนสิชา  ตัดสินใจมาจากบ้านแล้วว่าต้องทำแบบนี้  แม้ว่าจะเสี่ยงแค่ไหนก็ต้องทำ  เขาจับมือเธอไว้  นึกถึงการดำรงอยู่ของเวทมนตร์  แล้วท่องคาถาโบราณออกมา  ลำแสงสีเหลืองทองพวยพุ่งออกมาจากฝ่ามือเขา  กาลเวลาเหมือนหยุดนิ่งลงระหว่างเขาสองคน  พลังเวทถูกดูดซึมเข้าสู่ร่างกายของมนสิชา  อุณหภูมิในห้องสูงขึ้นจนเหงื่อออก  ระหว่างนั้นปริญรู้สึกถึงเวทมนตร์อีกแขนงหนึ่งที่ไหลเวียนอยู่รอบศีรษะเธอ  มันเชื่อมต่อเธอกับโลกแห่งความฝัน  เป็นเวทมนตร์เก่าแก่ที่เขาไม่รู้จัก  แต่ทรงพลังจนเขาไม่อาจต่อกรได้  เขาสามารถสรุปจากการสัมผัสได้ว่านั่นคือเหตุผลที่เธอไม่ตื่นเสียที

              หน้าของมนสิชามีเลือดฝาดขึ้น  มีเสียงดังกรอบแกรบใต้เฝือก  กระดูกกำลังต่อกันดังเดิม  แผลฟกช้ำหายไปจากหน้าและลำตัว  เธอฟื้นฟูร่างกายกลับมาร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว

              กุมภาเห็นแสงไฟสว่างวาบออกมาจากห้องพักพี่สาวจึงย้อนกลับมาดู  เธอเห็นลำแสงเวทมนตร์ออกมาจากมือปริญไหลเวียนเข้าร่างพี่สาว  กุมภาทำกระเป๋าสตางค์ตก  ปริญาได้ยินเสียงจึงหันมาดู  ทั้งคู่มองหน้ากันอย่างตื่นตะลึง