บทที่ 14

              ตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมามีมอนสเตอร์ออกมาให้ปราบสองครั้ง  นักเรียนคลาสเอสเดินกลับห้องเรียนอย่างเหนื่อยอ่อน  เนื้อตัวมีแต่แผลฟกช้ำ  พวกอัศวินชั้นหนึ่งเดินนำหน้าพร้อมกับคุยกันเสียงดัง  อัศวินชั้นสองเดินตามมาอย่างหงอยๆ

              "ชูครีมนี่สุดยอดไปเลยนะ  เธอบังคับสเลฟแบบนั้นได้ยังไง  บลูฮาร์ทนี่เชื่องสุดๆไปเลย"  ใบเฟิร์นชมเปาะ  "ตอนอยู่ทิศเหนือ  บอกมาเถอะว่าเธอเป็นอันดับหนึ่งหรือเปล่า"

              "เปล่าคะ  ชูครีมไม่ได้เก่งถึงขนาดนั้น  ถามคุณมนดูก็ได้"  ชูครีมโยนให้เพื่อนสาวที่นั่งหมดแรงบนเก้าอี้  ไม่มีใครอยากรู้เรื่องจากปากมนสิชา  จึงเงียบเสียงลง  หญิงสาวอ้าปากเก้อ  รับรู้ถึงบรรยากาศอึดอัดนั้น ก่อนก้มลงมองหนังสือในมือ

              "เดี๋ยวหลังเลิกเรียน  เราจะจัดปาร์ตี้ฉลอง  ชูครีมก็มากับพวกเราด้วยสิ"  อัศวินชั้นหนึ่งอีกคนเดินเข้ามา 

              "ถ้าคุณมนไป.."  ชูครีมเอ่ยไม่ทันจบใบเฟิร์นก็แทรก

              "พวกเราอัศวินชั้นหนึ่งจองห้องจัดเลี้ยงได้เป็นพิเศษ  ยังไงก็ไปกันเถอะนะ"  คนเดิมเอ่ย  มนสิชาพยักหน้าให้ชูครีมเข้าร่วม 

              "ก็..ได้ค่ะ" 

              หลังเลิกเรียนชูครีมถูกดึงไปงานเลี้ยง  ส่วนมนสิชานั่งเหงาๆอยู่บนโต๊ะ  เธอเหม่อลอยจนไม่ได้เก็บของไปไหนสักที  ดาวเหนือยังหลับปุ๋ยอยู่เหมือนเดิม

              "นายน่ะ  หลับแบบนี้ทุกวันไม่เป็นไรเหรอ  ที่นี่โรงเรียนเน้นวิชาการไม่ใช่เหรอ"  มนสิชาเอ่ยพลางสะกิดดาวเหนือ   เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงด้วยแววตาอ่านยาก

              "เธอกับฉันก็เหมือนกันแหละน่า  ไม่ได้เรียนเก่งจนมุ่งมั่นไปสายวิชาการ  ไม่ได้ต่อสู้เก่งจนเป็นสายบู๊อันดับต้นๆได้  พวกเราติดอยู่ตรงกลาง  จะไปต่อก็ไปไม่สุด  จะหยุดก็กลัวโดนแซง"

              "แหม  คล้องจองเชียว  ฉันไม่ได้อยากเป็นที่หนึ่งขนาดนั้น  เรื่องแค่นี้ทำร้ายฉันไม่ได้หรอก"  มนสิชาอวด

              "เป็นคำตอบที่ดี"  ดาวเหนือยิ้มเป็นครั้งแรก  "เธอไม่อยากลองเปลี่ยนแปลงโรงเรียนทิศใต้บ้างเหรอ"

              "เปลี่ยนยังไง"  มนสิชาถามมีลางสังหรณ์บางอย่าง

              "ทุ่มหนึ่งมาเจอฉันที่หน้าหอสมุดในเมืองนะ  แล้วฉันจะบอกว่าต้องทำยังไง  ระวังอย่าให้ใครตามมาด้วย"  ดาวเหนือเก็บของเสร็จเมื่อไหร่ไม่รู้  เขาสะพายเป้แล้วเดินออกไป  หน้าตาดูมุ่งมั่นไม่เหมือนตอนอยู่ในห้องเรียน

              หอนอนของมนสิชา  ชูครีม  และปุยฝ้ายเป็นห้องเดียวกัน  ตอนนี้ชูครีมไม่อยู่เพราะต้องไปงานเลี้ยงกับพวกอัศวินชั้นหนึ่ง  ในห้องจึงเหลือแต่ปุยฝ้ายกับมนสิชา  มนสิชาลากขาเข้ามาในห้องอย่างเหนื่อยอ่อน

              "หลังจากสู้กับมอนสเตอร์เสร็จ  แทนที่เขาจะปล่อยให้กลับมาพักผ่อน  แต่เชื่อไหมว่าเขาให้พวกพี่ไปเรียนต่อ"  มนสิชาบ่นให้ปุยฝ้ายที่นั่งอยู่บนเตียงฟัง

              "เธอคิดว่าแย่แล้วเหรอ  ลองมาเป็นเด็กเรียนดูบ้างสิ  ต้องเรียนตั้งแต่คาบแรกจนคาบสุดท้าย  กลับมาก็ต้องทำการบ้านถึงสามทุ่ม  แล้วก็ต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบก่อนเรียนด้วย   ฉันเรียนจนผมร่วงหมดแล้วเนี่ย"  ปุยฝ้ายบ่นพลางเอามือทึ้งผมตัวเอง

              "เดี๋ยวพี่ก็ต้องออกไปข้างนอกอีก  มีเรื่องต้องสืบเพิ่ม  ถ้าคนนี้ไว้ใจได้ล่ะก็  เราจะได้ข้อมูลแล้วก็ออกไปจากเมืองนี้ได้สักที"  มนสิชาให้กำลังใจปุยฝ้ายและตัวเอง

              "จริงนะ"  ปุยฝ้ายเข้ามากอดมนสิชา  "เราจะไปกันเมื่อไหร่เหรอ  ให้ฉันเก็บของเลยเปล่า"

              "เร็วๆ นี้แหละ"

              มนสิชารอจนใกล้เวลานัดจึงออกไปจากหอนอน  หอสมุดอยู่ตรงใจกลางเมือง  ทิศใต้วางผังเมืองเหมือนใยแมงมุม  แค่เดินเข้าไปหาใจกลางเมือง  ไม่ว่าจะมาจากทิศไหนก็สามารถเจอหอสมุดได้ทั้งนั้น  หอสมุดของที่นี่เป็นอาคารสีใสรูปทรงหลายเหลี่ยม  แต่ละชั้นมีกระจกใสติดเพื่อรับแสงสว่างตลอดเวลา

              ดาวเหนืออยู่รออยู่หน้าประตูทางเข้า  เขาไม่ได้พกหนังสืออะไรมาเลย  ในขณะที่มนสิชาพกหนังสือใส่กระเป๋ามาด้วย  อย่างน้อยก็ต้องทำให้เนียนไว้ก่อนว่ามาอ่านหนังสือ  บรรณารักษ์ตรงทางเข้าไม่ได้สังเกตเห็นพวกเขา  ดาวเหนือนำทางไปยังลิฟท์  แล้วกดลงไปยังชั้นใต้ดิน  ที่มีป้ายเขียนว่าสำหรับเจ้าหน้าที่เท่านั้น

              "นายจะไปไหน"  มนสิชาประท้วง

              "ตามมาเถอะน่า"  เขาบอก

              ลิฟท์เปิดออกโดยอัตโนมัติเมื่อถึง  แสงไฟสว่างจ้าทำให้ไม่รู้สึกน่ากลัว  มีคนนั่งล้อมวงรอบโต๊ะประชุมอยู่แล้ว  คนมากซะจนล้นออกมานั่งเก้าอี้รอบๆ  ดาวเหนือหาเก้าอี้ให้เธอและเรียกให้เธอมาใกล้ๆ

              "ผมพาสมาชิกใหม่มาด้วย  เธอเป็นอัศวินชั้นสอง  มาแนะนำตัวหน่อยสิ"

              "สวัสดีค่ะ  มนสิชา  ภูริเดโชค่ะ"

              เสียงปรบมือดังขึ้นอย่างกระตือรือร้น  มนสิชายังไม่เข้าใจนักว่าพวกเขามารวมตัวกันทำอะไรที่นี่  เธอคิดในใจว่าขายตรงหรือ  หรือว่าแชร์ลูกโซ่

              "อธิบายมาหน่อยสิ  ว่าพวกนายมารวมตัวกันเพื่ออะไร"  มนสิชากระซิบถาม

              "สวัสดีครับทุกคน"  คนที่ท่าทางเหมือนหัวหน้าลุกขึ้นเอ่ย  ผมเขาสีน้ำตาลอ่อน  หน้าตาเหมือนลูกครึ่งตะวันตกกับเอเชีย  เสียงคุยกันเงียบลงในทันที  "วันนี้เราต้องสรุปกันได้แล้วนะครับ  ว่าเราจะยึดอำนาจได้ยังไง"

              "ยึดอำนาจ"  มนสิชาเลิกคิ้วถามดาวเหนือ

              "คุณผู้หญิงครับ  อย่าเพิ่งคุยกันสิครับ"  ผู้นำหันมาทางเธอ  มนสิชายิ้มแห้งๆกลับไป  เขาจึงเอ่ยต่อ  "เราเป็นทิศที่มีการปกครองแบบประชาธิปไตย  แต่หัวหน้านักเรียนกลับใช้ระบบเศรษฐกิจแบบสังคมนิยม  เขาให้ทุกคนทำงานโดยได้รับส่วนแบ่งอาหาร  เสื้อผ้า  และที่อยู่เท่าๆ กัน  ทั้งที่แต่ละคนทำงานไม่เท่ากัน  เขาใช้อำนาจเด็ดขาดในการบังคับให้นักเรียนทุกคน  เรียน  เรียน  และเรียน  ไม่สนับสนุนให้ทำกิจกรรม  ไม่ให้เริ่มกิจการ  ไม่ให้มีความคิดริเริ่มสร้างสรรค์  พวกเราจะไม่ทนกับเรื่องแบบนี้อีกแล้ว"

              เสียงเชียร์ดังกึกก้อง  จนเสียงสะท้อนกลับมา  มนสิชาเกรงว่าฝ่ายหัวหน้านักเรียนจะได้ยิน  เธอรู้สึกไม่สบายใจมากๆ

              "ไม่ต้องห่วงนะ  ที่นี่เก็บเสียง"  ดาวเหนือกระซิบบอก

              "ผมมาคิดดูแล้วว่าเราจะใช้วิธีประชุมกับทั้งสี่ทิศไม่ได้  เพราะเรื่องของเราคงตกตั้งแต่โหวตว่าสมควรได้รับการรับฟังจากนักเรียนทั้งหมดหรือเปล่า  ดังนั้นเราต้องให้นักเรียนทิศใต้เลือกหัวหน้านักเรียนคนใหม่  เราจะแจกใบปลิว  แล้วประท้วงเพื่อขับไล่คุณสุกฤตออกไป"

              เสียงเชียร์ดังขึ้นอีกครั้ง

              หลังจากนั้นมีการคัดเลือกหัวหน้าทีมเพื่อทำงาน  ดาวเหนือดูอารมณ์ดีและมีชีวิตชีวาผิดกับตอนเรียนหนังสือเสียอีก  ที่นี่ทุกคนรู้จักกันหมด  และรักกันเหมือนพี่น้อง  แตกต่างจากในห้องเรียนที่แบ่งออกเป็นกลุ่มๆตามความสามารถ  ดาวเหนือเป็นหัวหน้าทีมใช้กำลังยึดอำนาจ  เพราะเขามีประสบการณ์ด้านการเป็นอัศวินนั่นเอง

              "เราจะเปลี่ยนจากโรงเรียนที่เอาแต่เรียน  มาเป็นโรงเรียนที่ใช้หัวใจดำเนินชีวิต"  ดาวเหนือเอ่ยกับมนสิชา  "เธอก็มาช่วยฉันเถอะนะมน" 

              "ฉันจะช่วยเท่าที่ทำได้นะ"  มนสิชาตอบทั้งที่ไม่แน่ใจ

              พวกเขาคุยงานกันจนดึก  แล้วแยกย้ายก่อนหอนอนจะปิด  ดาวเหนือเดินไปส่งมนสิชาที่หอนอน  เพื่อคุยอะไรต่ออีกหน่อย

              "นายคิดว่าคุณสุกฤตเขาเป็นคนยังไงเหรอ  เป็นคนดีหรือเปล่า"  มนสิชาถาม

              "ถ้าไม่นับเรื่องที่บังคับให้พวกเราเรียน  ก็ถือว่าเป็นคนใช้ได้คนหนึ่งละนะ"  ดาวเหนือเอ่ยกลางๆ

              "แล้วเป็นไปได้หรือเปล่าที่เขาจะปล่อยเหยี่ยวยักษ์ไปที่ทิศเหนือ"  มนสิชากลั้นใจรอคำตอบ

              "เรื่องนั้นเป็นไปไม่ได้หรอก  เพราะมอนสเตอร์ที่บินได้ไม่เคยมีที่ทิศใต้เลยนะ  อย่าว่าแต่เหยี่ยวเลย  แม้แต่แมลงวันยังไม่มีเลย"

              "งั้นเหรอ"  มนสิชาพยักหน้า  พวกเขาเดินมาถึงหอของมนสิชาพอดี  "เจอกันนะดาวเหนือ  ขอบคุณที่ชวนนะ"

              "อืม  เจอกัน"  ดาวเหนือโบกมือให้

              มนสิชาเปิดประตูเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว  ชูครีมกำลังแต่งตัว  ส่วนปุยฝ้ายนอนพังพาบกับพื้น

              "มีข่าวดีละปุยฝ้าย"  มนสิชาเอาใจคนกำลังเหนื่อยแทบขาดใจ  "พรุ่งนี้เราจะไปจากที่นี่กันแล้ว"

              "ว่าไงนะ"  มุมปากของปุยฝ้ายกระตุกขึ้น  "พูดจริงนะ"

              "ทำไมกระทันหันจังค่ะ  คุณมนได้ข่าวอะไรมาหรือคะ"  ชูครีมถาม  อยู่ในชุดนอนเรียบร้อย

              "ดาวเหนือเขาชวนพี่ไปเข้าร่วมกลุ่มปฏิวัติมาน่ะ  แล้วตอนที่เขาอารมณ์ดี  พี่ก็เลยถามว่าทิศใต้ส่งเหยี่ยวไปที่ทิศเหนือหรือเปล่า  เขาบอกว่าที่นี่ไม่มีมอนสเตอร์ที่มีปีกหรอก  มันก็ชัดเจนแล้วว่าเราต้องไปสืบที่อื่นต่อ"

              "นั่นสินะคะ  ยิ่งเราช้า  ครอบครัวของเราก็ยิ่งทุกข์ใจ" ชูครีมเห็นด้วย

              "พรุ่งนี้เราไปกันแต่เช้าเถอะนะ"  ปุยฝ้ายบอก  ลูบแขนที่ขนลุกเมื่อนึกถึงการเรียน

              มนสิชาหยิบกระดาษมาเขียนจดหมายลาถึงเพื่อนเพียงคนเดียวของเธอที่นี่  เธอหวังว่าดาวเหนือจะไม่โกรธที่เธอไปโดยไม่ลา