บทที่ 6

              "พวกเรากลับบ้านกันดีไหมคะ"

              ชูครีมที่กลับมาแข็งแรงอีกครั้งถามขึ้นตอนเดินเล่นในเมือง  มนสิชาพยักหน้า

              "ไปกันๆ"  ปุยฝ้ายตอบรับเหมือนเด็ก

              บ้านของชูครีมและปุยฝ้ายอยู่ในย่านบ้านคนมีอันจะกิน  เพราะชูครีมทำเงินได้มากจากการต่อสู้กับมอนสเตอร์  ส่วนปุยฝ้ายก็คอยช่วยเพื่อนดูแลบ้าน  บ้านของสองสาวเป็นบ้านเดี่ยวสูงสองชั้น  มีบริเวณเล็กๆให้เดินผ่อนคลายได้  สไตล์โมเดิร์นนั้นแทรกซึมไปทุกอณูของบ้าน  ของทุกอย่างในบ้านเป็นสีขาวดำ   ปุยฝ้ายทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาผ้าเนื้อนิ่ม  เธอเด้งดึ๋งบนโซฟาพักหนึ่งกว่าจะหยุด  วัสดุที่ใช้ทำโซฟาไม่เหมือนในโลกความเป็นจริง    มนสิชานั่งลงตามจึงได้รู้ว่าความนิ่มและสัมผัสแสนสบายนั้นเหมือนอยู่บนปุยเมฆ

              ชูครีมเดินไปหยิบน้ำมาเสิร์ฟ

              "จะดีเหรอที่ให้พี่มาพักอยู่ด้วย"  มนสิชาถาม

              "หอพักของโรงเรียนเตียงแข็งมากเลยนะคะ  แถมยังเสียงดังด้วย  มาอยู่กับพวกเราเถอะค่ะ  บ้านนี้ยังมีที่ว่างอีกเยอะ"   ชูครีมตอบพลางยกน้ำขึ้นดื่ม  กลิ่นมะลิที่เธอลอยไว้หอมกรุ่นอยู่ในน้ำ  ปุยฝ้ายยกน้ำขึ้นดื่มบ้าง

              "น้ำประปาอีกแล้วเหรอ"

              "น้ำกรองต่างหาก"  มนสิชาแย้งหลังชิม

              "พวกเราได้กลิ่นกันไปคนละแบบเลยนะคะ  ทั้งๆที่ชูครีมเอาน้ำแร่มาลอยดอกมะลิแท้ๆ"  เธอถอนหายใจ  ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็แก้ต่อมรับรู้ใครไม่ได้สักที

              "เพราะกินอะไรก็อร่อยแบบนี้ไง  เธอถึงได้ตัวอ้วนขนาดนี้"  ปุยฝ้ายเลือกที่จะล้อเลียนชูครีมเพื่อลบความรู้สึกอิจฉา

              "เปล่านะคะ  ชูครีมอ้วนมาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว"  ชูครีมออกโรงปกป้องชั้นไขมันตัวเอง  "ว่าแต่ทำไมต้องว่าชูครีมอ้วนด้วยล่ะคะ  คำก็อ้วนสองคำก็อ้วนเลยนะคะ"

              "ก็อ้วนจริงๆ นี่  จะให้พูดว่าผอมได้ยังไง"

              "คุณมนดูสิคะ  ปากร้ายแล้วยังไม่ยอมขอโทษอีก"

              มนสิชาหัวเราะกับบทสนทนาพวกนั้น 

              "ขอบใจมากนะ  ที่ให้พี่มาอยู่ด้วย"

              "ค่ะ/ไม่เป็นไร"  ชูครีมและปุยฝ้ายพูดพร้อมกัน

              "ว่าแต่นี่ก็เย็นมากแล้ว  ทำไมถึงยังไม่มืดสักทีล่ะ"  มนสิชาถาม

              "ที่นี่สว่างตลอดแหละค่ะ  ท้องฟ้าเป็นสีฟ้ามีก้อนเมฆก็จริง  แต่ถ้าขึ้นไปข้างบนจะเปลี่ยนเป็นสีเหลือง  และไม่มีดวงอาทิตย์ด้วย"  ชูครีมตอบ

              "แล้วทิศมาจากไหนล่ะ"

              "พวกเราตั้งขึ้นมาเองทั้งนั้นแหละ"  ปุยฝ้ายบอกก่อนเปลี่ยนเรื่อง  "เปลี่ยนชุดแล้วไปเดินเที่ยวกันไหม  ไปดูสวนดอกไม้สวยๆของส่วนกลางกัน" 

              "ไปสิ"  มนสิชาเตรียมลุกขึ้น

              พวกเธอกลับมาสวมชุดนักเรียนกันอีกครั้ง  ในเมืองมีคนเดินพลุกพล่าน  โรงเรียนทิศเหนือเป็นสถานที่ที่สงบสุข  ถ้าไม่นับว่ามีคนต้องเป็นห่วงอยู่ข้างหลัง  การเป็นหนุ่มสาวอยู่ที่นี่ตลอดไปก็ไม่เลวเหมือนกัน  มนสิชาคิดกับตัวเอง  เธอคาดหวังว่าสวนดอกไม้แปลงสวยที่ปุยฝ้ายแนะนำจะสวยและคุ้มค่าให้ไปเยี่ยมชม

              เดินมาราวสิบห้านาทีก็ถึงส่วนกลาง  อาคารเรียนยังคงทำหน้าที่ของมันอยู่เหมือนเดิม

              "สวนนี่เป็นที่ลับนะคะ  ไม่ค่อยมีคนรู้จักหรอก"  ชูครีมบอกแล้วนำทางไปหลังอาคารประชุม  ทางเดินแคบ  มืดและไม่ใช่ทางผ่านไปโรงเรียนทิศไหน  ทำให้ไม่มีใครชอบเดินมาทางนี้นัก  มีเนินเล็กๆก่อนปรากฎเป็นสวนดอกไม้ขนาดใหญ่  สภาพของมันเหี่ยวเฉา  ยืนตายคาต้น  บอกไม่ได้ด้วยซ้ำว่าครั้งหนึ่งเคยมีสีอะไร

              มนสิชาเด็ดดอกไม้ขึ้นมาดอกหนึ่ง  ตอนแรกกลีบดอกยังชูสวยอยู่  แต่พอดึงออกมา  กลีบก็ร่วงหลุดไป  คราบสีเขียวของลำต้นที่เริ่มเปื่อยติดมือเธอขึ้นมา  หญิงสาวเช็ดมือกับผ้าเช็ดหน้าก่อนเดินตามเพื่อนๆไป

              "อะไรกัน  วันก่อนยังสวยอยู่เลย"  ปุยฝ้ายบ่น 

              ชูครีมเดินไปใต้ต้นไม้ต้นเดียวที่ยังเขียวสดอยู่  ปุยฝ้ายวิ่งตามมาหาชูครีม  ชูครีมเห็นว่าปุยฝ้ายจะต้องแกล้งชนเธอให้ล้มแน่  จึงหลบจากใต้ต้นไม้  แต่ปุยฝ้ายหลบไม่ทัน  ชนเข้ากับต้นไม้โครมใหญ่

              "ว้าย"  ปุยฝ้ายร้องกรี๊ดเสียงดัง  รังผึ้งตกลงมาใส่หัวเธอ  ฝูงผึ้งเกรี้ยวกราดโจมตีเหล่าเด็กสาว  มนสิชาวิ่งหนีไปทางหนึ่ง  ปุยฝ้ายและชูครีมวิ่งไปอีกทางหนึ่ง

              มนสิชาวิ่งไปทางลาด  ทำให้เธอเร่งความเร็วได้ดี  เธอวิ่งเข้าไปในป่าใหญ่  ต้นไม้ทำให้ผึ้งไขว้เขวได้บ้าง  จากนั้นเธอก็เจอบ่อเลี้ยงปลาสวยงาม  หญิงสาวไม่มีเวลาคิด  ดังนั้นเธอจึงโดดลงไปในน้ำ

              โครม!!

              มนสิชากลั้นหายใจได้แค่หนึ่งนาที  เธอโผล่พ้นน้ำขึ้นมาดูลาดเลา  ฝูงผึ้งบินผ่านไปแล้ว  เธอเตรียมขึ้นจากน้ำ  แต่ขาเธอติดสาหร่าย และขอบบ่อก็ไกลจนเอื้อมไม่ถึง  หญิงสาวพยายามลอยตัวให้ได้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้  แต่สาหร่ายก็ถ่วงขาเธอจนต้องร่วงกลับลงไปใต้น้ำอีก  เธอดันตัวขึ้นเหนือน้ำอีกครั้งก่อนตะโกน

              "ช่วยด้วย  ใครก็ได้ช่วยด้วย"

              มนสิชาตะโกนด้วยความหวัง  สองคนนั้นต้องได้ยินแน่ๆ

              ในฝันนี้อะไรๆก็สมจริงไปหมด  แม้แต่ตอนที่เธอจมน้ำก็ไม่มีอากาศให้หายใจจริงๆ  หญิงสาวถีบตัวขึ้นมาได้สำเร็จ  เพียงชั่วครู่ก็จมลงไปใหม่  จากนั้นมนสิชาก็รู้สึกเหนื่อย  หนังตาหย่อนลงจนปิดสนิท  ภาพทุกอย่างดับวูบ  เธอหลับไปทั้งที่อยู่ในน้ำ 

              ขณะเดียวกันปุยฝ้ายและครีมวิ่งมาทางอาคารส่วนกลาง  มีคนเดินเตร็ดเตร่อยู่นิดหน่อย  สองสาวร้องกรี๊ดไปตลอดทางจนคนหันมามอง  พอเห็นว่าเป็นฝูงผึ้งบินตามมา  ฝูงชนก็แตกตื่นหลีกทางให้สองสาวราวกับต้อนรับขบวนพาเหรด

              "เรียกสเลฟเถอะชูครีม"  ปุยฝ้ายเสนอพลางหอบหายใจ

              "สเลฟจงออกมา"  ชูครีมเรียกมังกรน้ำเงินของเธอ  "บลูฮาร์ทพ่นไฟใส่ผึ้งเร็ว"

              มังกรน้ำเงินพ่นไฟตามคำสั่งเจ้านาย  ฝูงผึ้งร่วงลงพื้น  แต่ยังมีบางตัวบินเกาะเกี่ยวใกล้หน้าชูครีมอยู่  มังกรแสนซื่อจึงหันมาเล็งตัวที่อยู่บนหน้าเธอ

              "อย่านะ  ว้ายยย"  ชูครีมร้องอย่างตกใจ  แล้วก็ได้กลิ่นไหม้บนหัว  ไฟสีฟ้ากำลังไหม้หัวเธอนั่นเอง  เด็กสาววิ่งเข้าห้องน้ำแล้วเอาหัวจุ่มลงอ่างล้างหน้า  ปุยฝ้ายวิ่งตามมาเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง  เธอหัวเราะจนท้องเกร็งไปหมด

              "กะ..กลับไปตามหามนกันเถอะ"  ปุยฝ้ายพยายามหายใจให้ทันระหว่างที่ยังหยุดหัวเราะไม่ได้

              "เลิกหัวเราะได้หรือยังคะ"  ชูครีมพูดพลางสำรวจหัวตัวเอง กลิ่นไหม้ทำเธอเสียขวัญ

              สองสาวออกตามหามนสิชาโดยกลับไปที่เดิม  เดินเข้าป่า

ไปจนลึก  แต่ไม่เจอร่องรอยของหญิงสาวที่ไหนเลย

              "หรือว่าเธอจะกลับไปแล้วคะ"  ชูครีมถามปุยฝ้าย

              "อย่างแย่ที่สุด  เธอก็แค่ตายเท่านั้นเอง"  ปุยฝ้ายถอนหายใจ  เธอรู้สึกถูกชะตากับมนสิชาแท้ๆ  สองสาวเดินซึมกลับบ้าน

              เช้าวันใหม่มนสิชาลืมตาขึ้นมา  เธออยู่หน้าโรงเรียน  นาฬิกาของโรงเรียนบอกเวลาแปดโมงเช้า  นักเรียนส่วนใหญ่กำลังเดินขึ้นอาคารเรียน  ปุยฝ้ายและชูครีมเดินมาโรงเรียนอย่างเอื่อยๆ  เธอเจอมนสิชาเข้าพอดี  เห็นเธอยืนสำรวจร่างกายตัวเองและทำหน้าแปลกใจ

              "มาอยู่ที่นี่ได้ไงคะ  คุณมน  รู้ไหมพวกเราเป็นห่วงแค่ไหน"  ชูครีมเดินปรี่เข้ามา  เธอมองหน้าปุยฝ้ายแล้วก็พุ่งตัวเข้าไปกอดคอกันสามคน  ก่อนกระโดดเป็นวงกลมอีกครั้ง  "ดีใจนะคะที่กลับมาได้  ว่าแต่หายไปไหนมา"

              "ตอนแรกพี่ไปหลบในบ่อน้ำ  แต่ตอนที่กำลังจมน้ำจู่ๆก็ง่วง  พอตื่นขึ้นมาก็อยู่นี่แล้ว"  มนสิชาตอบ

              "คลื่นสมองของคนเราจะหลับฝันแบบที่เราเห็นโรงเรียนอยู่แบบนี้  แต่ก่อนหน้านั้นจะหลับไม่ฝันไม่เห็นอะไรไปพักหนึ่งหรือเรียกว่าหลับตื้น  แล้วเปลี่ยนไปหลับฝันซึ่งเป็นหลับที่ลึกกว่า แต่ว่าพอเกิดการหลับไม่ฝันทุกครั้งร่างกายในฝันก็จะหายไป  ดังนั้นมนก็เลยไม่ตายยังไงล่ะ"  ปุยฝ้ายอธิบาย  ทำตาปรือแล้วเธอก็ร้องออกมาเบาๆอย่างรู้ตัว จากนั้นก็หายตัวไป

              "อ้าว  ปุยฝ้าย"  มนสิชาเรียกหาเพื่อนที่จากไป

              "เป็นแบบนี้แหละค่ะ  เราไปนั่งเล่นหมากรุกกันดีกว่า"     ชูครีมจูงมือเมื่อเห็นปุยฝ้ายหลับไม่ฝันไปอีกคน

              "แล้วไม่ไปเรียนเหรอ"

              "เข้าเรียนเก้าโมงค่ะ"  ชูครีมตอบ