7 : ไม่รัก

Chapter 7

'ไม่รัก'

.

.

ไม่ว่าจะผ่านเรื่องอะไรมาสุดท้ายคนอย่างหลันผิงลั่วก็ทำใจได้ นางตัดสินใจเริ่มต้นใหม่ด้วยความมั่นใจถึงแม้จะทำเรื่องน่าอายลงไปแล้ว ความประทับใจแรกมันไม่โอเคงั้นลองความประทับใจสองก็ได้ จิตใจคนเรามันอ่อนไหวอยู่ตลอดเวลาถ้านางใช้มารยาให้มากเสียหน่อยน่าจะเอาชนะใจพ่อพระเอกสุดหล่อได้

แต่ตอนนี้ก็ทำใจลำบากเพราะตัวร้ายก็หล่อพระเอกก็หล่อ หล่อไปหมดทุกคน แต่หล่อคนละแบบ พ่อตัวร้ายหล่อแบบเข้ม ๆ อเมริกาโน่เพิ่มช็อตเลย ส่วนพ่อพระเอกก็หล่อแบบนุ่มนวลลาเต้ใส่นมเลย มันก็ดีทั้งคู่แต่ภารกิจคือต้องทำให้พระเอกตกหลุมรักไง

นางหอบหิ้วผักสดที่ซื้อจากตลาดมาเต็มอ้อมแขนก่อนจะเดินดูอย่างอื่นเพื่อหาของเข้าบ้านเสียหน่อย จนสายตามองไปเห็นพ่อพระเอกกำลังเดินมาทางนี้พอดี หัวสมองอันชาญฉลาดก็คิดแผนการออกทันที

หลันผิงลั่วแกล้งเดินมาใกล้ ๆ หลี่ซงจวินที่กำลังมองร้านรวงข้างทางอยู่ก่อนจะแกล้งทำเป็นลื่นล้ม ปากก็ร้องกรี๊ดเพื่อให้พ่อพระเอกรู้ตัว ผงผักในอ้อมแขนกระจัดกระจายลอยขึ้นฟ้า ดวงตาคู่สวยหลับตาปี๋เพื่อเตรียมทิ้งตัวลงไปอยู่ในอ้อมแขนของหลี่ซงจวินแบบเต็มที่

วงแขนใหญ่โอบกอดร่างบอบบางของนางเอาไว้แล้วดึงเข้าหาจนสัมผัสได้ว่าตัวเองอยู่ในอ้อมแขนอันอบอุ่นแล้วจึงลืมตาขึ้นเพื่อขอมองหน้าหล่อ ๆ ของหลี่ซงจวินให้ชัดเสียหน่อย

แต่ใบหน้าที่อยู่ตรงหน้าของนางกลับเป็นเหมือนฝันร้ายเพราะมันห่างไกลจากใบหน้าของหลี่ซงจวินไปไกลหลายลี้เลย ดวงตาคู่คมที่ทอประกายเจ้าเล่ห์อันเป็นเอกลักษณ์ที่นางจดจำได้ขึ้นใจ ริมฝีปากเอิบอิ่มสีแดงที่นางจดจำได้เป็นอย่างดี

คนที่รับตัวนางไว้ดันเป็นเหอมู่เซียงไม่ใช่หลี่ซงจวิน!

ทำไมเป็นเจ้าปีศาจราคะอีกแล้ว!

“เมื่อคืนข้าสมสู่เจ้าหนักไปหรือ เจ้าถึงได้หน้ามืดเช่นนี้”

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาจนเห็นเขี้ยวแหลมที่มุมปากด้านในจนชวนขนลุกขนพอง

“ละ… หลี่ซงจวินล่ะ หรือว่า…”

นางเบิกตากว้างก่อนจะรีบผละตัวออกมาจากอ้อมแขนของจอมปีศาจ มือเล็กคว้าคอเสื้อของเขาเอาไว้ทั้งสองข้างแล้วออกแรงเขย่าจนร่างสูงหัวสั่นหัวคลอน

“เจ้ากินหลี่ซงจวินไปแล้วเหรอ คายเขาออกมาเดี๋ยวนี้!”

“สามีเจ้าอยู่ตรงนี้ เจ้ายังกล้ากล่าวถึงบุรุษผู้อื่นอีก” เขาส่ายหัวเล็กน้อยคล้ายจะเหนื่อยอ่อนใจแต่ก็ยกนิ้วชี้ไปทางด้านหลัง

“เจ้าหมายถึงบุรุษจืดชืดผู้นั้นหรือ?”

หลันผิงลั่วมองตามนิ้วเรียวไปก็เห็นว่าหลี่ซงจวินเดินออกไปไกลแล้วและไม่ได้สนใจนางสักนิดเดียว ไม่อยู่ในสายตาเลยดีกว่าพ่อพระเอกมองข้ามนางไปแบบไร้เยื่อใยทั้งที่นางเป็นนางเอกนะ ว่าที่ภรรยาในอนาคตของเขา

นางเอกเจ็บปวดค่ะ!

“ดูเจ้าทำหน้าเข้าสิ ต่อหน้าสามียังเว้าวอนหาบุรุษอื่นอีก ใช้ได้เสียที่ไหนกัน”

เหอมู่เซียงส่ายหัวอย่างอ่อนใจแต่หลันผิงลั่วกลับเอื้อมมือขึ้นไปบิดใบหูของเขาจนแทบจะม้วนเป็นเลขแปดทำเอาจอมปีศาจร้องออกมาเสียงหลงจนชาวบ้านชาวช่องหันมาจับจ้องพวกเขาเป็นตาเดียว

“มันเพราะเจ้าคนเดียวแผนข้าพังหมด!”

“โอ๊ย ๆ ภรรยา สามีเจ็บ”

จอมปีศาจทิ้งตัวลงกับพื้นทันทีทำท่าทางเหมือนว่าโดนรังแกจนตัวเล็กตัวน้อยจากหมาป่ากลายเป็นหมาบ้านไปเลย มันทำให้ผู้คนหันมาสนใจทั้งสองคนมากขึ้นจนตอนนี้กลายเป็นยืนล้อมพวกเขาเอาไว้แล้ว

“เจ้าคิดจะเกี้ยวชายอื่นไม่พอ แต่พอไม่สำเร็จก็มาพาลโมโหใส่ข้า ข้าเป็นสามีที่รักเจ้าถึงเพียงนี้ เจ้ายังจะมีชายอื่นได้ลงคออีกหรือ?”

“ฮะ?” คำกล่าวของเขาทำให้นางอ้าปากค้างเติ่ง สมองกำลังประมวลผลอย่างหนักหน่วงแต่เหมือนจะไม่ทันขี้ปากของชาวบ้าน

“นังหนูทำไมเจ้าทำเช่นนี้เล่า”

“สามีของเจ้ารักเจ้าถึงเพียงนี้ เจ้าไม่สงสารเขาหรือ”

“มาได้ภรรยาเช่นนี้ ช่างน่าสงสารยิ่งนัก”

“ไม่ได้เรื่องเลย เจ้าหาภรรยาใหม่เสียเถอะ”

“สตรีเช่นนี้ไม่คู่ควรกับเจ้าเลย”

เสียงของชาวบ้านเริ่มดังหนาหูขึ้นเมื่อคนหนึ่งพูดอีกคนก็พูดตามจนทุกคนต่างพูดใส่นางจนหมดเรียกว่าฟังไม่รู้เรื่องเลยว่าใครพูดอะไรบ้าง

“พวกท่านอย่าต่อว่าภรรยาข้าเลย ข้ารักนางข้ายอมนางได้ทุกอย่างขอแค่นางมีความสุข”

เหอมู่เซียงยังคงเล่นละครฉากใหญ่ด้วยการลุกขึ้นยืนแล้วดึงตัวหลันผิงลั่วเข้ามาโอบกอดจนนางได้แต่ยืนงงเป็นไก่ตาแตกสมองประมวลผลไม่ทันสักเรื่องได้ยินแต่เสียงชาวบ้านเต็มหูเนี่ย

“โธ่ เจ้าช่างจิตใจดียิ่งนัก”

“คนดี ๆ เช่นเจ้าไม่น่ามีภรรยาชั่วเช่นนี้เลย”

“ฮะ?” หลันผิงลั่วได้แต่อ้าปากผงาบ ๆ เป็นปลาขาดน้ำ ไม่เข้าใจว่าตอนนี้มันกำลังเกิดอะไรขึ้นกันแน่ อยู่ดี ๆ นางก็กลายเป็นจำเลยของสังคมทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิดสักนิดเดียว

แต่เจ้าปีศาจราคะมันมารยาสาไถยยิ่งกว่าสตรีอีก

“เจ้าปีศาจมันเพราะเจ้าผู้เดียว!”

นางเหยียบเท้าเขาเต็มแรงจนจอมปีศาจร้องเสียงหลงเลยใช้โอกาสนั้นรีบแหวกฝูงชนออกมาตรงกลับบ้านด้วยความอับอาย ตอนแรกก็คิดว่าตนเองมารยาเยอะแล้วนะ แต่เจ้าปีศาจราคะมันยิ่งกว่านางเสียอีก ตัวก็ใหญ่ล่ำบึกปานนั้นยังทำท่าน้อยอกน้อยใจเหมือนตัวเองตัวเล็กตัวน้อย

……….

.

“อีฟ”

“ระบบ”

“อีฟ ได้ยินไหม”

“ระบบ!”

หลันผิงลั่วพยายามเรียกหาระบบแต่ก็ไร้วี่แววไม่มีเสียงตอบรับกลับมาเลย นางถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่อย่างเบื่อหน่ายด้วยความที่มันอยู่ในช่วงทดลองระบบมันเลยไม่เสถียรเท่าไหร่นัก ชอบมา ๆ หาย ๆ แบบนี้เสมอเลย

“คงไม่ได้โดนไวรัสกินไปแล้วหรอกนะ”

นางขยับตัวขึ้นมานั่งห้อยขาบนขอบหน้าต่างก่อนจะมองขึ้นไปยังท้องฟ้าเบื้องบนที่เต็มไปด้วยดวงดาราพร่างพราวตัดกับดวงจันทร์สีเหลืองนวลกระจ่าง มันช่างงดงามจริง ๆ

“ดวงจันทร์งามยิ่งนัก แต่เจ้างามกว่า”

“อ๊ะ!” เสียงเข้มดังขึ้นจนหลันผิงลั่วตกใจแทบจะร่วงจากขอบหน้าต่างแต่โชคดีที่เหอมู่เซียงคว้าตัวนางเข้าไปสวมกอดไว้ได้ทันท่วงที จนใบหน้าหวานจุ่มไปกับอกกว้างกำยำ

“ปล่อยข้า”

“สามีจะกอดภรรยาไม่ได้หรือ?”

“ใครภรรยาเจ้า เจ้าพูดให้มันดี ๆ นะ”

“ได้เสียกันถึงสองครั้งไม่นับว่าเป็นสามีภรรยาหรือ?”

“ข้าไม่อยากพูดกับเจ้าเรื่องนี้แล้ว ปล่อยข้า!”

“ว้าย!”

“โอ๊ย!”

พอนึกจะปล่อยเหอมู่เซียงก็ปล่อยจริง ๆ แบบไม่บอกไม่กล่าว จนหลันผิงลั่วไม่ทันตั้งตัวเสียหลักร่วงตกจากขอบหน้าต่างจนหลังกระแทกพื้นด้านล่างเข้าเต็ม ๆ ทำเอาจุกจนแทบขยับไม่ไหว โชคดีที่มันไม่ได้สูงมากนักไม่อย่างงั้นนางหลังหักเป็นสองท่อนแน่

“เหอมู่เซียงเจ้าจะฆ่าข้าหรือไง!” นางวาดปลายนิ้วขึ้นชี้หน้าเขา ดวงตาจับจ้องจอมปีศาจอย่างคาดโทษ

“ก็เจ้าบอกให้ปล่อย” เขายังคงทำหน้าใสซื่อ ไม่มาช่วยประคองนางสักนิดจนหลันผิงลั่วต้องพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นจากพื้นเอง

“เจ้าก็เลยปล่อยข้าให้ร่วงจากหน้าต่างเนี่ยนะ”

“ข้าทำอะไรก็ผิดในสายตาเจ้าหมด” เหอมู่เซียงทำหน้าเศร้าเหมือนจะร้องไห้ก่อนจะทำท่าทางราวน้อยอกน้อยใจเดินกลับเข้าไปด้านใน

หลันผิงลั่วที่เห็นเขาเดินเข้าไปด้านในนางก็รีบปีนหน้าต่างตามเข้ามา แต่ก็นึกขึ้นได้ตอนเท้าเหยียบลงบนพื้นแล้วว่าบ้านก็มีประตูแล้วทำไมต้องปีนหน้าต่างด้วย แต่ช่างมันเถอะสุดท้ายปลายทางก็ที่เดียวกัน เมื่อเข้ามาด้านในก็เห็นเหอมู่เซียงกำลังนั่งหน้ามุ่ยอยู่ที่เตียง

“ตัวก็ออกจะใหญ่ ไยถึงขี้น้อยใจนัก”

“เพราะข้ามีความรู้สึก”

“ข้าเองก็มีความรู้สึกไม่ต่างกับเจ้า ไม่เห็นว่าจะต้องคิดเล็กคิดน้อยเลย”

“ต่างสิ เจ้ากับข้าต่างกันมาก” ดวงตาคู่คมที่ยามนี้มีน้ำตาคลอช้อนขึ้นสบตากับหลันผิงลั่วอย่างจริงจัง

“มันต่างกัน ตรงที่ข้ารักเจ้า แต่เจ้าไม่ได้รักข้า”

เมื่อได้ฟังคำพูดนั้นก็คล้ายกับว่าหัวใจของนางจะเต้นระรัวราวมีคนตีกลองรบ มันทั้งตกใจและเศร้าใจในเวลาเดียวกัน เขาบอกว่ารักนางแต่คำบอกรักนั้นก็แฝงไปด้วยความเศร้าหมองเช่นเดียวกัน

มันคล้ายกับว่านางทำผิดมหันต์ที่ไม่รักเขา

“ก็อาจจะจริง ข้าไม่ได้รักเจ้า แต่ข้าก็ไม่ได้ผิดที่ไม่รักเจ้า”

กล่าวจบนางก็เลือกจะหันตัวเดินหนีออกมาไม่ได้สนใจคนข้างหลังอีกเพราะไม่มีอะไรจะคุยด้วยแล้ว มันไม่ผิดที่นางไม่รักเขาและก็ไม่แปลกอะไรเลยด้วย ในเมื่อความสัมพันธ์ของพวกเขาเริ่มต้นจากความลุ่มหลงมัวเมาจนควบคุมตัวเองไม่ได้ ว่ากันตามตรงมันก็ไม่ต่างอะไรกับคนเมาที่เอากัน มันก็แค่ทำไปตามความต้องการไม่ได้มีความรักมาเกี่ยวข้องตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

และจะให้นางรักเขาได้อย่างไร ในเมื่อเขาไม่ใช่ตัวเลือกตั้งแต่แรก ก็แค่ความผิดพลาดที่ได้มาอย่างไม่ตั้งใจเท่านั้น