8 : ครรภ์ปีศาจ

Chapter 8

'ครรภ์ปีศาจ'

.

.

“ระบบ”

“อีฟ”

เงียบ…

หลันผิงลั่วถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยใจเพราะนี่ก็ผ่านไปสามวันแล้วแต่ระบบยังไม่ออนไลน์เลยมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ไม่พอเจ้าปีศาจราคะก็หายหัวไปด้วย ตั้งแต่คืนนั้นที่นางปฏิเสธความรักของเขาอย่างไร้เยื่อใยเขาก็หายหัวไปเลย

หรือว่าอกหักจนเฮิร์ทไปแล้ว

นางแต่งตัวสวยเดินออกมาจากบ้านเพื่อจะสมัครงานหาอะไรทำเสียหน่อย ดีกว่าต้องอยู่บ้านเฉย ๆ เพราะแบบนั้นคงเบื่อตาย หญิงสาวเดินลัดเลาะจนมาถึงตลาดที่แสนครึกครื้นท่ามกลางสายตาของชาวบ้านชาวช่องที่จับจ้องมาทางนาง ก็ไม่แปลกนักเมื่อสามวันก่อนเหอมู่เซียงเพิ่งจะทำนางอับอายไป ป่านนี้คนทั้งเมืองคงร่ำลือว่านางสวมหมวกเขียวให้สามีแล้วมั้ง

อยู่ดี ๆ ก็กลายเป็นจำเลยสังคม แถมไอ้คนทำมันยังหายหัวไปไหนก็ไม่รู้

“เฒ่าแก่ที่นี่รับคนงานไหม?” นางเดินทาถามเฒ่าแก่ร้านบะหมี่ที่คนค่อนข้างเยอะอาจจะมีงานให้นางทำ

“ไป ๆ ข้าไม่รับ คนงานเยอะแล้ว” เฒ่าแก่ที่กำลังยุ่งกับการลวกเส้นบะหมี่พูดไล่จนหลันผิงลั่วได้แต่เดินคอตกออกมา ไม่รับก็ไม่ตื๊อเพราะตื๊อไปก็เท่านั้น

นางเดินมาจนถึงร้านยาของพ่อพระเอก วันนี้ก็ยังคนเยอะเหมือนเดิมเลยอยากเข้าไปเห็นหน้าเขาจังว่าจะยังรูปงามเหมือนเดิมไหม แต่ถ้าไม่ได้เป็นอะไรจะเข้าไปได้ยังไงกัน พลันสมองอันชาญฉลาดของนางก็คิดแผนชั่วออก คราวที่แล้วแกล้งล้มไม่สำเร็จแต่คราวนี้ต้องสำเร็จแน่นอน

“ข้าจะเป็นลม!” นางตะโกนขึ้นจนเสียงดังเพื่อเรียกให้ชาวบ้านหันมามองตนเอง เดี๋ยวล้มลงไปเลยกลัวคนอื่นจะไม่เห็น

เมื่อมีคนหันมามองร่างบอบบางอรชรก็ยกมือขึ้นจับขมับตนเองทำท่าซวนเซแล้วค่อย ๆ ล้มลงกับพื้น แสร้งเป็นลมไปเลยคราวนี้มันต้องได้ผลแน่นอน นางต้องได้เข้าไปในโรงหมอ!

“ช่วยด้วยคนเป็นลม!”

“พานางไปหาท่านหมอเร็วเข้า!”

หลันผิงลั่วสัมผัสได้ว่าตัวนางเองกำลังลอยขึ้นจากพื้นเพราะมีคนอุ้ม วงแขนใหญ่เช่นนี้คงเป็นพ่อหนุ่มร่างบึกบึนสักคนหนึ่ง แต่ช่างมันเถอะใครจะอุ้มก็ช่างขอแค่นางได้เข้าไปในโรงหมอก็พอแล้ว

“นางเป็นอะไรมาหรือ?”

เสียงของหลี่ซ่งจวินแน่นอน

“นางเป็นลมขอรับ”

“ขอบใจมากที่พานางมาส่ง พวกเจ้าออกไปก่อนเถิด”

“ขอรับ / เจ้าค่ะ”

นางเหมือนได้ยินเสียงคนเดินออกไปพร้อมเสียงประตูที่ปิดลงแต่ก็ไม่กล้าลืมตามองเพราะแกล้งสลบอยู่ ก่อนจะสัมผัสได้ถึงมืออบอุ่นที่จรดปลายนิ้วจับลงบนข้อมือของนาง แรงบีบกดหนักลงคล้ายจะเน้นย้ำเพื่อให้แน่ใจนางเองก็ได้แต่นอนนิ่งให้ท่านหมอรูปงามจับเนื้อต้องตัวได้ตามใจจะจับมากกว่าชีพจรก็ได้ไม่ขัดเลย พอดีเป็นคนง่าย ๆ ได้กับผู้ชายก็ง่าย

“นางเป็นอะไรหรือเจ้าคะ?” เสียงของผู้ช่วยถามขึ้น

“นางตั้งครรภ์”

“ฮะ!”

หลันผิงลั่วที่ได้ฟังก็ลุกพรวดขึ้นนั่งดวงตาเบิกโพลงด้วยความตกใจสุดขีดเสียจนหัวใจแทบจะหยุดเต้น เมื่อกี้เหมือนฟังไม่ค่อยถนัดนักจึงเอียงใบหน้าหันไปหาท่านหมอเพื่อขอฟังให้ชัดอีกรอบ “ทะ... ท่านหมอ ท่านว่าอย่างไรนะ”

“เจ้ากำลังตั้งครรภ์”

เหมือนได้ยินเสียงฟ้าผ่าลงมากลางหัวลูกใหญ่จนหัวใจแทบหยุดเต้น

ดวงตาคู่สวยก้มลงมองหน้าท้องตนเองก่อนจะลูบมันเบา ๆ แม้นสมองจะยังประมวลผลไม่ทันนักแต่ก็ได้ยินเต็มสองหูว่านางกำลังตั้งครรภ์ในท้องกำลังมีลูกตัวน้อย แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไรในเมื่อนางเพิ่งมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับเหอมู่เซียงไปเพียงสัปดาห์เดียวเท่านั้น มันจะปฏิสนธิจนตรวจเจอได้ไวขนาดนั้นเชียวหรือ

“แม่นางไม่ใช่คนที่มาขอซื้อยาคุมกำเนิดไปเมื่อสี่วันก่อนหรือ?” ผู้ช่วยของท่านหมอจำนางได้

“ชะ... ใช่ข้าเอง” นางกล่าวเสียงแผ่วเบาก่อนจะหันไปคว้ามือหลี่ซ่งจวินเอาไว้ด้วยท่าทางร้อนรนใจ “ทะ... ท่านหมอ ท่านตรวจผิดหรือเปล่า ข้าจะท้องจนตรวจเจอได้อย่างไรในเมื่อข้ามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งได้เพียงสัปดาห์เดียว คะ... แค่ประมาณเจ็ดวันเอง ถ้าตั้งท้องจริง ๆ มันก็ไม่น่าจะตรวจเจอเร็วถึงเพียงนี้”

“ข้าขออนุญาตล่วงเกิน” หลี่ซ่งจวินวางมือลงบนหน้าท้องของนางก่อนจะหลับตาลงเพื่อใช้พลังของตนเองในการตรวจสอบเด็กภายในครรภ์

“พ่อของลูกเจ้าเป็นปีศาจ”